Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
09-01-07
10:22
Δεν ξερω ΚΕ.. Η αληθεια ειναι οτι δεν θελω αλλες αγαπες στη ζωη μου. Μια φορα το ενιωσα και μου φτανει..Θα πονεσω πολυ ακομα, αλλα θα το κρατησω μεσα μου..
πες ότι θες τωρα....
το ξέρω ότι τα πιστευεις βαθυα μέσα σου ότι έτσι είναι...
σε πιστευω...
όλοι τα ίδια ακριβως (μη σου πω και χειροτερα) έχουμε πει
κανε υπομονη λοιπον.... θα πονάει ..... αλλά όχι για πάντα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
09-01-07
10:15
Εγω ειμαι χωρισμενη μολις 5 μερες. Απο τοτε που εγινε αυτο εχω χασει τη γη κατω απο τα ποδια μου. Νιωθω τοσο αδεια, τοσο πονεμενη, μεγαλη πικρα ο χωρισμος. Αλλα δεν προσπαθω να το ξεπερασω. Ηταν η πρωτη μου μεγαλη αγαπη, ηταν ολη μου η ζωη.Τωρα πια δεν εχω τιποτα.Αλλα ειναι παντου γυρω μου, μεσα μου, ακομα και στο οξυγονο που αναπνεω..Οταν παω να σκεφτω κατι χαρουμενο, φερνω στο μυαλο μου εκεινον, οταν τα ματια μου δακρυζουν, παλι εξαιτιας του συμβαινει. Ξερω πως δεν προκειται ποτε πια στη ζωη μου να ξαναζησω ολα αυτα που εζησα μαζι του. Ηταν πολυ ξεχωριστος για μενα, ο καλυτερος, ο θεος μου. Ολα μαζι του ηταν προτοτυπα, ομορφα και ημουν η πιο ευτυχισμενη γυναικα στο κοσμο. Εχω τις αναμνησεις μου που με κρατανε ακομα ζωντανη..Τον αγαπω με ολη μου τη καρδια, αλλα ισως και δεν το μαθει ποτε..........
αχ κοριτσάκι....
ξέρω δεν ειναι παρηγοριά αλλά... οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί στη θέση σου....
κυρίως όταν πιστεύαμε ότι δεν θα περάσει ποτέ, ότι δεν θα ξανανιώσουμε έτσι ποτέ κλπ
Η αλήθεια ειναι ότι όντως.... ποτέ δεν νοιώθεις το ίδιο... πολλές φορές τελικά νοιώθεις και περισσότερα και δυνατότερα ....
Τες πα... δεν ειναι ωρα αυτη τωρα να στα πω... θα έρθει όμως και σε σενα η ώρα που θα χαμογελάσεις πάλι όπως ήρθε και σε όλους εμας τους υπολοιπους
Για την ώρα.. κάνε υπομονη... θα περάσει... στο υποσχομαι!
Κλάψε... χτυπήσου.... σκέψου... βγες με τις φιλες σου..... μέθυσε.... κάντα όλα!!! Θα έρθει η ώρα που θα προχωρήσεις!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
06-04-06
17:10
Αρχική Δημοσίευση από Aayla:Να σου πω, mario, δεν το είχα δει τόσο σφαιρικά το θέμα...Μάλλον σκεφτόμαστε τον εαυτό μας τελικά περισσότερο. Γιατί λυπόμαστε τόσο πολύ για την απώλεια, ώστε "απαιτούμε" να μη φύγουν τουλάχιστον μακρυά μας για πάντα (και αγνοούμε τη δική τους ανάγκη για απομόνωση\νέα ζωή).
Τι λέτε κορίτσια;
να σου πω την αλήθεια την περίοδο που είχα χωρίσει, το είχα σκεφτεί πάρα πολύ αυτό ακριβώς το κομμάτι....
πόσο εγωίστρια είμαι που θέλω να τον ακούω και δεν υπολογίζω το πόσο μπορεί να του κοστίζει του ίδιου κάτι τέτοιο....
έχουμε συνήθως την τάση να παραμυθιαζόμαστε ότι μόνο εμείς πονάμε τόσο πολύ και όχι ο άλλος (ούτε κανένας άλλος άνθρωπος στον πλανήτη φυσικά)... μόνο εμείς υποφέρουμε....
Ξέρω με κάθε βεβαιότητα ότι κάθε φορά που μιλούσαμε σπάραζε η καρδιά του, όπως και η δική μου.... δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κάνουμε αυτό όμως το κάναμε... μια μαζοχιστική τάση... τον ακούσω λίγο και ας υποφέρω...
Δε μπορώ να σας περιγράψω πόσο χαρούμενη είμαι που έχω αφήσει πίσω μου αυτή την περίοδο της ζωής μου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
06-04-06
17:06
εγώ πάντως να σας πω την μαύρη μου αλήθεια, στην αρχή ήθελα να με παίρνει ένα τηλ που και που.... μια δικαιολογία ήταν για να ακούω τη φωνή του και να κλείνω μετά τα παντζούρια και να πλαντάζω (πάλι) στο κλάμα....
όταν σταματήσαμε την ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ επαφή, τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να παίρνουν τον δρόμο τους....
σήμερα μετά από τόσο καιρό που τέλειωσε αυτός ο μεγάλος μου έρωτας, όχι δε θα ήθελα να τον πάρω τηλ ούτε να με πάρει....
όχι δε θα ήθελα να είμαστε φιλαράκια.... να μου πει για τον νέο του έρωτα και γω για τον δικό μου....
δεν θέλω αναπόφευκτα να τον συγκρίνω με τον νυν μου.... δεν θέλω να έχω επαφές μαζί του.. δεν θέλω να γίνει το παραμικρό που θα τον κατεβάσει απ το βάθρο του, δεν θέλω να τον απομυθοποιήσω (γιατί αν τελικά γίνουμε φιλαράκια αυτό θα συμβεί)
Θέλω απλά να τον έχω μέσα στο μυαλό μου (όταν τον θυμάμαι) όπως τον άφησα.... ένα μικρό θεό που πέρασε για λίγο απ τη ζωή μου...
όταν σταματήσαμε την ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ επαφή, τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να παίρνουν τον δρόμο τους....
σήμερα μετά από τόσο καιρό που τέλειωσε αυτός ο μεγάλος μου έρωτας, όχι δε θα ήθελα να τον πάρω τηλ ούτε να με πάρει....
όχι δε θα ήθελα να είμαστε φιλαράκια.... να μου πει για τον νέο του έρωτα και γω για τον δικό μου....
δεν θέλω αναπόφευκτα να τον συγκρίνω με τον νυν μου.... δεν θέλω να έχω επαφές μαζί του.. δεν θέλω να γίνει το παραμικρό που θα τον κατεβάσει απ το βάθρο του, δεν θέλω να τον απομυθοποιήσω (γιατί αν τελικά γίνουμε φιλαράκια αυτό θα συμβεί)
Θέλω απλά να τον έχω μέσα στο μυαλό μου (όταν τον θυμάμαι) όπως τον άφησα.... ένα μικρό θεό που πέρασε για λίγο απ τη ζωή μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
05-04-06
21:55
"Μα γιατί? Και που ξέρεις ότι αν συνεχίσουμε αυτή την σχέση δεν θα σβήσει από μόνη της όταν κάνει τον κύκλο της. Δώσε μας την ευκαιρία να ζήσουμε λίγο καιρό μαζί και ίσως τελικά αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή να μην είναι τόσο δυνατό στο μέλλον και να μην μας πονέσει τόσο πολύ αυτός ο "πρέπων χωρισμός".... δώσε μας μια ευκαιρία να το παλέψουμε... άσε την γαμ***νη τη ζωή να πάρει το δρόμο της, μην αποφασίζεις εσύ για τη σχέση μας με αυτό τον τρόπο ενώ με αγαπάς... Σε παρακαλώ...."Αρχική Δημοσίευση από Aayla:Σαν πως ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο; Εγώ πληγώθηκα α-φ-ά-ν-τ-α-σ-τ-α όταν ξαφνικά μου είπε "τέλος" και το μόνο που έλεγα και ξανάλεγα μετά πόνων και δακρύων "γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί...". Γιατί εκεί που ήμασταν μια χαρά, ξαφνικά συνειδητοποίησε, ότι αυτό που πάμε να κάνουμε είναι απαγορευτικό; Γιατί να μη ζήσουμε -έστω και για λίγο διάστημα ή όσο κρατούσε- λίγες στιγμές ύστατης ευτυχίας και έρωτα, κάτι που θα με γέμιζε για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Θα μπορούσα να αντιμετωπίσω, αυτό που αντιμετωπίζω στην καθημερινή μου ζωή, με περισσότερο σθένος. Θα είχα γεμίσει τις μπαταρίες μου με απλά λόγια. Ενώ όπως έγινε έτσι, ένιωσα ξαφνικά κι απρόσμενα να μου κόπηκε ένα κομμάτι απ'την καρδιά μου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως. Ένιωσα μόνη κι αβοήθητη. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ εγωιστικά, αλλά είναι γιατί δεν ξέρετε το ακριβές ιστορικό της σχέσης (και φυσικά δεν μπορώ να το πω ). Το λογικό και "σωστό" βέβαια είναι τελικά αυτό που έγινε. Με αυτή την οδό συνεχίζουμε και οι δύο με καθαρές τις φωλιές μας, αλλά με κομματιασμένες καρδιές. Τελικά, τι αξίζει να κάνει κανείς; Να ακολουθεί την καρδιά του ή τη λογική;
Τελικά τα παρακάλια μου δεν είχαν πιάσει τόπο... ούτε τα δάκρυα μου, ούτε το πένθος μου, ούτε τα ηρεμηστικά που με μπούκωναν... τίποτα δεν μπορούσε να με ηρεμίσει γιατί μέσα στο δικό μου μυαλό ήταν αδύνατον να κατανοήσω πως ένας άνθρωπος ενώ με αγαπάει, ενώ είναι ερωτευμένος μαζί μου, ενώ με ποθεί, μπορεί να δώσει τέλος για... τους άλλους!
έλειψα μέρες απ τη δουλειά.... έκλαψα όσο δεν έχω ξανακλάψει.... και οι μήνες περνούσαν....οι εποχές του χρόνου άλλαζαν.... προσπαθούσα να κρύψω απ όλους το πόσο πονάω γιατί είχε περάσει πολύς καιρός και ... "δεν έπρεπε άλλο"....
και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω... ξύπνησα μια μέρα και δεν ήταν η πρώτη μου σκέψη ο Μ..... τον θυμήθηκα κάπου κατά τις 11 πριν το μεσημέρι.... και ξαφνιάστηκα....
χαμογέλασα... ανάσανα... και πήρα κουράγιο.... το μαρτύριο είχε πάρει την κατιούσα.... και ήρθε η μέρα που δεν ήταν η τελευταία μου σκέψη πριν με πάρει ο ύπνος... και ήρθε η μέρα που δεν τον σκέφτηκα καθόλου... και ήρθε η μέρα που δεν δάκρυσα... και ήρθε η μέρα που δεν μου έλειπε πλέον... και που όλες οι αναμνήσεις μου ήταν γλυκόπικρες... ήρθε η μέρα που τον πήρα τηλ και του είπα να μην με ξαναενοχλήσει με sms για το αν είμαι καλά... ναι ήμουν καλά... και θα ήμουν καλά.... και ήρθε η μέρα που κάποιος νέος άνθρωπος μπήκε στη ζωή μου.... που με κάνει ευτυχισμένη.... που προχωράμε για γάμο.... και ήρθε η μέρα που μου θυμήσατε με τα γραπτά σας τον Μ.... και που πλέον είμαι σίγουρη ότι θα τον αγαπάω για πάντα για όλα όσα μου πρόσφερε αλλά αν με ρωτήσετε... όχι δεν θα γύρναγα πίσω... ο Μ είναι ένα κομμάτι απ το παρελθόν μου... πλέον ζω το παρόν μου και όχι με τα φαντάσματα του χτες
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
23-11-05
09:43
Κάθε φορά που χώρισα ήταν οδυνηρό...
είτε είχα αποφασίσει εγώ τον χωρισμό είτε όχι....
ίσως γιατί μου είναι πολύ εύκολο να "δένομαι" με τους ανθρώπους....
απ όλες τις φορές όμως, οι πιο οδυνηρές ήταν δύο...
δύο άνθρωποι που έχω ζήσει μαζί τους κάτω απ την ίδια στέγη...
να πρέπει να μαζεύεις ρούχα και προσωπικά αντικείμενα μαζί με τα κομμάτια σου....
η μια σχέση ήταν 11 χρόνια και η άλλη 1,5 χρόνος....
δεν παίζει τόσο ρόλο το πόσα χρόνια ήταν αλλά το πως ενοιωθα για τον καθένα... γιατί απ όσο θυμάμαι αυτή τη στιγμή με πόνεσε περισσότερο ο 1,5 χρόνος... (μάλλον γιατί ήξερα ότι είμασταν και οι δυο ερωτευμένοι αλλά χωρίσαμε για τρίτους)
τες πα...
πάντα πονάει.... σκυλί να χάσεις που το είχες ένα μήνα μέσα στο σπίτι σου, σε τσακίζει
είτε είχα αποφασίσει εγώ τον χωρισμό είτε όχι....
ίσως γιατί μου είναι πολύ εύκολο να "δένομαι" με τους ανθρώπους....
απ όλες τις φορές όμως, οι πιο οδυνηρές ήταν δύο...
δύο άνθρωποι που έχω ζήσει μαζί τους κάτω απ την ίδια στέγη...
να πρέπει να μαζεύεις ρούχα και προσωπικά αντικείμενα μαζί με τα κομμάτια σου....
η μια σχέση ήταν 11 χρόνια και η άλλη 1,5 χρόνος....
δεν παίζει τόσο ρόλο το πόσα χρόνια ήταν αλλά το πως ενοιωθα για τον καθένα... γιατί απ όσο θυμάμαι αυτή τη στιγμή με πόνεσε περισσότερο ο 1,5 χρόνος... (μάλλον γιατί ήξερα ότι είμασταν και οι δυο ερωτευμένοι αλλά χωρίσαμε για τρίτους)
τες πα...
πάντα πονάει.... σκυλί να χάσεις που το είχες ένα μήνα μέσα στο σπίτι σου, σε τσακίζει
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.