Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
17-11-06
14:07
Τον πόνο κατά τη διάρκεια της γέννας;
Κοίτα εγώ έζησα τη μισή διαδικασία. Δηλαδή χοντρικά πέρασα όλους τους πόνους και όταν ήταν η ώρα να αρχίσω να "σπρώχνω" μου είπαν δε χωράει να βγει και έχει "στρεσαριστεί" (είχε κάνει κακάκια) πάμε για καισαρική.
Την ίδια ώρα τους ξέχασα κι αν θες το πιστεύεις. Βέβαια ελπίζω να βρεθεί καμία από τις άλλες μητέρες εδώ μέσα να σου πει και για τη φάση της εξώθησης, αλλά μέχρι εκεί που έζησα εγώ κάθε άλλο παρά τραυματική εμπειρία ήταν κι ας πονούσα. Πάρα πολύ έντονοι πόνοι περιόδου ήταν. Αυτό. Όπως είπα και παραπάνω και το πιστεύω, είμαστε φτιαγμένες για αυτό! Δεν χρειαζόμαστε χρόνο να το ξεπεράσουμε, γι' αυτό απόφασίζουμε να το κάνουμε ξανά και ξανά πολλές φορές.
(Σκέψου και τις πολύτεκνες!)
Επίσης να πω πως είχαν βάλει πάνω στην κοιλιά μου ένα μηχάνημα που άκουγα τους κτύπους της καρδιάς του μωρού και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το μωρό! Θα το ξανάκανα ευχαρίστως!
Και είχα και το σύζυγο δίπλα μου να μου χαμογελάει και να μου κάνει αστεία...μιά χαρά!
Τους πόνους της καισαρικής μετά να με ρωτήσεις πως ξεπέρασα.....
Κοίτα εγώ έζησα τη μισή διαδικασία. Δηλαδή χοντρικά πέρασα όλους τους πόνους και όταν ήταν η ώρα να αρχίσω να "σπρώχνω" μου είπαν δε χωράει να βγει και έχει "στρεσαριστεί" (είχε κάνει κακάκια) πάμε για καισαρική.
Την ίδια ώρα τους ξέχασα κι αν θες το πιστεύεις. Βέβαια ελπίζω να βρεθεί καμία από τις άλλες μητέρες εδώ μέσα να σου πει και για τη φάση της εξώθησης, αλλά μέχρι εκεί που έζησα εγώ κάθε άλλο παρά τραυματική εμπειρία ήταν κι ας πονούσα. Πάρα πολύ έντονοι πόνοι περιόδου ήταν. Αυτό. Όπως είπα και παραπάνω και το πιστεύω, είμαστε φτιαγμένες για αυτό! Δεν χρειαζόμαστε χρόνο να το ξεπεράσουμε, γι' αυτό απόφασίζουμε να το κάνουμε ξανά και ξανά πολλές φορές.
(Σκέψου και τις πολύτεκνες!)
Επίσης να πω πως είχαν βάλει πάνω στην κοιλιά μου ένα μηχάνημα που άκουγα τους κτύπους της καρδιάς του μωρού και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το μωρό! Θα το ξανάκανα ευχαρίστως!
Και είχα και το σύζυγο δίπλα μου να μου χαμογελάει και να μου κάνει αστεία...μιά χαρά!
Τους πόνους της καισαρικής μετά να με ρωτήσεις πως ξεπέρασα.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
17-11-06
13:00
Αγόρια ψυχραιμία!
Καταρχήν πρέπει να σας πω, πως και η μαία που μου έκανε Lamaz ήταν της άποψης πως αν ο πατέρας δεν αισθάνεται να έχει την απαιτούμενη ψυχραιμία καλύτερα να περιμένει απ' έξω.
Δε χάλασε και ο κόσμος αν δε μπορείς να είσαι μέσα (αν και κάποιες από μας, το θέλουμε πολύ, άλλες πάλι όχι...)
Ε δε θα είναι και ό,τι πιο ύπιο για κάποιον που παρακολουθεί, αλλά ρε 'σεις, μην το κάνετε τόοοοσο τραγικό! Η γυναίκα δηλαδή που θα το βιώσει (δεν θα το "δει" απλά), τι πρέπει να πει;
1. Το ότι θα είσαι μέσα στην αίθουσα, δε σημαίνει πως θα κολλήσεις τη μούρη σου εκεί που θα βγαίνει το μωρό. Μπορείς να σταθείς στο προσκέφαλο της γυναίκας σου και να τη βοηθήσεις με τις αναπνοές της, χωρίς να κοιτάζεις απευθείας τη διαδικασία.
Η γυναίκα σε χρειάζεται και πρακτικά (Lamaz) αλλά και ψυχολογικά (άλλιώς είναι να έχεις τον άνθρωπό σου, κοντά σου). Και μόνο η θέα του προσώπου του συζύγου μου, με γαλήνευε, παρόλο που λίγο πριν το τέλος χρειάστηκε να τον βγάλουν έξω για να μου κάνουν καισαρική.
Ήταν πολύ χαριτωμένος με τη ρόμπα και το "καπελάκι" σαν να είχε βγει από επεισόδιο του ER, και είχε γίνει κατακόκκινος προσπαθώντας να αναπνέει ρυθμικά! χε χε..!
2. Το γυναικείο σώμα είναι κατασκευασμένο με τρόπο που να είναι σε θέση να αντέξει και να φέρει εις πέρας έναν τοκετό. Μπορεί να μην είναι εύκολη διαδικασία αλλά είμαστε φτιαγμένες γι΄αυτό.
(κορίτσια που διαβάζετε το τόπικ, μην τους ακούτε δεν είναι φριχτό. Είναι δύσκολο, αλλά όχι φριχτό.)
3. Η παρουσία στη γέννα μπορεί να δημιουργήσει και άλλου είδους συναισθήματα εκτός από αυτά:
Επίσης (εγώ δυστυχώς το έχασα αυτό (damn!)) δεν μπορώ να φανταστώ πιο μαγική στιγμή, από το να ακούσεις το πρώτο κλάμα του παιδιού σου...!
Συνοψίζοντας, αν δεν μπορέσετε καταλαβαίνουμε, αλλά αν είσαστε εκεί να μας κρατάτε το χέρι ακόμα καλύτερα.
Καταρχήν πρέπει να σας πω, πως και η μαία που μου έκανε Lamaz ήταν της άποψης πως αν ο πατέρας δεν αισθάνεται να έχει την απαιτούμενη ψυχραιμία καλύτερα να περιμένει απ' έξω.
Δε χάλασε και ο κόσμος αν δε μπορείς να είσαι μέσα (αν και κάποιες από μας, το θέλουμε πολύ, άλλες πάλι όχι...)
dude....damn εχεις δει ποτε πραγματικο video τοκετου? Ειναι χαλαρα απο τα χειροτερα πραγματα που μπορεις να δεις.
σου μιλαω για τρελη φρικη, δεν περιγραφεται, ασε που πολλες φορες πατανε και ψαλιδιες.
Ε δε θα είναι και ό,τι πιο ύπιο για κάποιον που παρακολουθεί, αλλά ρε 'σεις, μην το κάνετε τόοοοσο τραγικό! Η γυναίκα δηλαδή που θα το βιώσει (δεν θα το "δει" απλά), τι πρέπει να πει;
1. Το ότι θα είσαι μέσα στην αίθουσα, δε σημαίνει πως θα κολλήσεις τη μούρη σου εκεί που θα βγαίνει το μωρό. Μπορείς να σταθείς στο προσκέφαλο της γυναίκας σου και να τη βοηθήσεις με τις αναπνοές της, χωρίς να κοιτάζεις απευθείας τη διαδικασία.
Η γυναίκα σε χρειάζεται και πρακτικά (Lamaz) αλλά και ψυχολογικά (άλλιώς είναι να έχεις τον άνθρωπό σου, κοντά σου). Και μόνο η θέα του προσώπου του συζύγου μου, με γαλήνευε, παρόλο που λίγο πριν το τέλος χρειάστηκε να τον βγάλουν έξω για να μου κάνουν καισαρική.
Ήταν πολύ χαριτωμένος με τη ρόμπα και το "καπελάκι" σαν να είχε βγει από επεισόδιο του ER, και είχε γίνει κατακόκκινος προσπαθώντας να αναπνέει ρυθμικά! χε χε..!
2. Το γυναικείο σώμα είναι κατασκευασμένο με τρόπο που να είναι σε θέση να αντέξει και να φέρει εις πέρας έναν τοκετό. Μπορεί να μην είναι εύκολη διαδικασία αλλά είμαστε φτιαγμένες γι΄αυτό.
(κορίτσια που διαβάζετε το τόπικ, μην τους ακούτε δεν είναι φριχτό. Είναι δύσκολο, αλλά όχι φριχτό.)
3. Η παρουσία στη γέννα μπορεί να δημιουργήσει και άλλου είδους συναισθήματα εκτός από αυτά:
Μπορεί να νιώσεις μεγάλο θαυμασμό και αγάπη για την γυναίκα σου, που καταφέρνει να βγαίνει νικητής από μια τέτοια καθόλου εύκολη διαδικασίαΔιάφορες μελέτες που έχουν γίνει, είχαν αναδείξει ότι πολλοί άνδρες δεν ξεπερνούν το σοκ, πόνο και αυτά που βλέπουν ποτέ μετά την γέννα, σε σημείο που δεν ήθελαν να την ξαναγκίξουν.
Επίσης (εγώ δυστυχώς το έχασα αυτό (damn!)) δεν μπορώ να φανταστώ πιο μαγική στιγμή, από το να ακούσεις το πρώτο κλάμα του παιδιού σου...!
Συνοψίζοντας, αν δεν μπορέσετε καταλαβαίνουμε, αλλά αν είσαστε εκεί να μας κρατάτε το χέρι ακόμα καλύτερα.
Αρχική Δημοσίευση από μια πτυχιακή εργασία που βρήκα στο internet::Η παρουσία του πατέρα στη διαδικασία του τοκετού ωφελεί τόσο τον ίδιο, τη σύζυγό του, όσο και τη μετέπειτα σχέση του με το βρέφος. Στους τοκετούς όπου συμμετέχουν οι ίδιοι οι πατέρες, βρέθηκε ότι οι γυναίκες υπέφεραν λιγότερο, πήραν λιγότερα φάρμακα και η εμπειρία της γέννησης του παιδιού ήταν πιο θετική, και οι ίδιοι οι πατέρες αισθάνονταν ενθουσιασμένοι με την εμπειρία αυτή και τη χαρακτήριζαν ως τη σημαντικότερη φάση της ζωής τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.