Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Από τα καλύτερα κομμάτια της Αλεξίου, το έχει γράψει για τη μητέρα της.
Τόσα συναισθήματα μέσα σε μόνο έξι στροφές..
Χάρις Αλεξίου - Η μπαλάντα της Ιφιγένειας
Με πήρες κάποτε απ΄το χέρι και δε σε ρώτησα πού πάμε
σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη
εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου
και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου
Κλείδωσες δυό φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη
σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη
κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχια μου και το μυαλό μου
με μιά τρεμούλα μ΄ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου
Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα
στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια
η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου
φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου
Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει
και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ΄έβαλαν στη μέση
εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε΄βλέπαν τον καημό σου
κι όλες στο μάτι είχαν βάλει να ρίξουνε τον αρχηγό σου
Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων
έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας
πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ΄αύριο πια δικό μου
τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου
Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις
η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλώ μεσ΄στα τραγούδια
τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να΄βρω δίκια
τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ΄αρχηγηλίκια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
τρυφερές και λεπτές
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι
σε γυρνούν απαλά,σε μεθούν σιωπηρά
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι.
Για όλα αυτά που ζητάς
για πολλά που πονάς
για το τίποτε μιας ευτυχίας
και γυρνάς σαν τρελός
του καθρέφτη εαυτός
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Είναι κάτι στιγμές, σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.
Για τους κήπους της γης
για το ροζ της αυγής
για το κύμα που απόμεινε μόνο
να χαϊδεύει με αφρούς
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο...
https://www.youtube.com/watch?v=zQnfZO02_9A
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Mama told me when I was young
Come sit beside me, my only son
And listen closely to what I say.
And if you do this
It will help you some sunny day.
Take your time... Don't live too fast,
Troubles will come and they will pass.
Go find a woman and you'll find love,
And don't forget son,
There is someone up above.
And be a simple kind of man.
Be something you love and understand.
Be a simple kind of man.
Won't you do this for me son,
If you can?
Forget your lust for the rich man's gold
All that you need is in your soul,
And you can do this if you try.
All that I want for you my son,
Is to be satisfied.
Boy, don't you worry... you'll find yourself.
Follow you heart and nothing else.
And you can do this if you try.
All I want for you my son,
Is to be satisfied.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Αν είμαστε έτσι καλά
μ' αυτή την αγάπη
που πότε σωπαίνει
και πότε μιλά
Μπορούμε να μπούμε
σε πλοία και τρένα
να δούμε πολλά ή κανένα
Αν είμαστε έτσι γεροί
και νιώθουμε ωραία
που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί
Υπάρχει ένας χρόνος
στ' αλήθεια μεγάλος
να ζει για τον έναν ο άλλος
Αν είμαστε έτσι ζεστά
και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου
στον κόσμο μπροστά
Δεν ξέρω τι άλλο
μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Κώστας Τσίρκας
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου
Μέτραγα ανάποδα διακόσια
Να χεις πάντα χρόνο να κρυφτείς...
Μέτραγα κι ας μου χες κάνει τόσα
Για να βγαίνεις πάντα νικητής...
Μέτραγα τα βράδια που αργούσες
Μέχρι να 'ρθεις είχα κοιμηθεί
Κι αν καμιά φορά δε μου γυρνούσες
Έλεγα απλά έχεις κρυφτεί
Κρύψου για να μη σ' ανακαλύψω
Κρύψου μη σε δω να μ' αγνοείς
Κρύψου να μπορώ να εξηγήσω
Που 'φυγες και δε θα ξαναρθείς...
Θα σε βρω...
Μ' αν θέλεις, κρύψου...
Μέτραγα ανάποδα για χρόνια
Κι έφτασα μια μέρα στο μηδέν
Σ' έχασα και δείξε μου συμπόνια
Που σουνα για πάντα κι όμως δεν...
Κρύψου για να μη σ' ανακαλύψω
Κρύψου μη σε δω να μ' αγνοείς
Κρύψου να μπορώ να εξηγήσω
Που 'φυγες και δε θα ξαναρθείς
https://www.youtube.com/watch?v=0AvbYgTW21Y
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Μουσική: Κώστας Τσίρκας
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου
Σαν παιδιά χωρίς γονείς
όλοι εμείς
μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε
τόσοι φίλοι,συγγενείς
κι όμως κανείς
ένα τηλέφωνο να μάθει πως περνάμε.
Τα παιδιά που συναντώ
όταν θα βγω
έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου
πίνουν,καπνίζουν,αγαπούν όπως εγώ
όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.
Γι'αυτό κι εγώ
θα κοιμηθώ,
με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου'χει μέινει.
Γι'αυτό κι εγώ
θα κοιμηθώ,
κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
θα νικηθώ μ'εναν καφέ και μια ασπιρίνη.
Σαν παιδιά χωρίς γονείς
πόσο να πιείς
να δεις διπλά,όσα και μόνα τους πονάνε
Πόσα χρόνια ν' αρνηθείς
προτού τα δεις
μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.
Τα παιδιά που συναντώ
μελαγχολούν
βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που 'χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν
όμως κανείς τους δεν τολμάει να τα ζήσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί
είναι αυτοί που ζουν κοντά μου
τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ
τους ανοίγω την καρδιά μου
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μες στην άγνωστη ψυχή του
Ο καθένας στη δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του
Οι δικοί μου ξένοι
είν' οι αγαπημένοι
Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά
κι από μακριά αγαπάνε
'Ετσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά
και θυμόμαστε όπου πάμε
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
κι αδελφή ψυχή γυρεύει
και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς
την αλήθεια του λαξεύει
Οι δικοί μου ανθρώποι
της καρδιάς μου οι τόποι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.
Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.
Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.
Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.
Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
Το “σʼ αγαπώ”, δυο μόνο λέξεις…
αγάπη μου, πως θα μʼ αντέξεις,
που ʽμαι παράξενο παιδί, σκοτεινό.
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
“Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις”,
σου το ʽχα πει ένα πρωί βροχερό.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου ʽχω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.
Στα σοβαρά μη με παίρνεις είνʼ το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.
Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει…
έγινε το αύριο πάλι χθες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου
Μεσάνυχτα κατέβαινα προς το Μεταξουργείο
το Βέμπο ήτανε κλειστό, σβηστό το Περοκέ
και μόνο τα φαντάσματα χαμένων θεατρίνων
τριγύριζαν με νυφικά γυρεύοντας σουξέ.
Παλιά χαρτονομίσματα δεν έχουν πια αξία
θυμίζουν χαιρετίσματα μιας άλλης εποχής.
Σου το 'χα πει με πείσματα θ' αδειάσουν τα ταμεία
γι' αυτό πρέπει τα νούμερα ν' αλλάξουν απ' αρχής.
Μες στη βροχή περπάτησα ως την Ακομινάτου
η Πόπη ήταν στο στέκι της ο κόσμος στη σκοπιά
κι είδα τους επιτάφιους χαμένων θεατρίνων
ντυμένων αυτοκράτορες με ψεύτικα σπαθιά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Ημερολόγιο
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
(Ερμηνεία εδώ: Ρίτα Αντωνοπούλου)
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Από το "ΙΔΙΩΝΥΜΟ" 1978
Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι
μες τους ανθρώπους...
τα περίπτερα πως κρυώνουνε
απ΄τις βρεγμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πως τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιό πρίν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπήσου
ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά
πως να τα ζητήσεις
πως τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στύλ της καρέκλας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.