25-02-10
18:30
Ο Δόκτορας δεν νομίζω ότι μιλούσε για κάτι τέτοιο. Δεν ζήτησε υποταγή ούτε ξέχασμα από το άλλο μισό του ζευγαριού.
Νομίζω οτι αυτό εννοούσε όταν είπε:
Προσωπικά έχω μια έντονη τάση να παρατάω τα πολλά και τους πολλούς για έναν άνθρωπο (να μην πω τα πάντα) όχι από θυσία ή με το ζόρι, αλλά έτσι, απλά γιατί νοιώθω πλήρης και με ένα άτομο ειδικά όταν κι αυτό το άτομο δεν είναι μέσα στην τρελλή χαρά για πολλά πολλά τάτσι μήτσι κώτσι, αλλά δεν θα παράταγα ποτέ ένα άνθρωπο για πολλούς και πολλά.
Κατάλαβα λάθος;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
17-02-10
10:30
Ποιός είναι ποιός που θα καθορίσει ποιά είναι η πρώτη και ποιά η δεύτερη προτεραιότητα ενός ανθρώπου στην ζωή του ; Αυτή είναι η ελευθερία σας ; Η χλιαρότητα και "έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε" ; Σας την χαρίζω. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΙΔΑΝΙΚΟ ! Αλλά τι λέω, ψιλά γράμματα, σιγά μην πεθάνουμε στην φαστφουντάδικη κοινωνία.
Μου φαίνεται πολύ παράξενο να διαβάζω τέτοιες απόψεις από άντρα - αλλά αν μη τι άλλο επιβεβαιώνεις το ψευδώνυμό σου. Συνήθως οι γυναίκες είναι αυτές που για τα μάτια ενός άντρα παρατάνε τα πάντα και τους πάντες. Οι άντρες θες από εγωισμό, θες από ρεαλισμό, θες για να μην τους πούνε οι φίλοι τους μ...δουλους δεν το κάνουν.
Αν και σε νιώθω γιατί το έχω κάνει πολλές φορές κι έχω χάσει ανθρώπους για αυτό το λόγο, θα συμφωνήσω με τη Μαιντ οτι δεν είναι το λογικό. Η ζωή μας έχει πολλούς τομείς που - υποτίθεται οτι - τους έχουμε επιλέξει άρα μας ευχαριστούν. Δεν είναι λοιπόν λογικό να εξαφανίσουμε αυτούς τους τομείς για έναν άνθρωπο, έστω κι αν αυτός ο άνθρωπος μας φαίνεται ο άνθρωπος της ζωής μας. Εσύ το λες χλιαρότητα συναισθημάτων - εγώ το λέω ρεαλισμό. Γιατί όσο και να μας γεμίζει αυτός ο άνθρωπος, σίγουρα κι όλα τα υπόλοιπα που παρατάμε μας γεμίζουν κάπως, μας δίνουν κάτι. Δεν είναι λογικό να κάνουμε κάποιον δορυφόρο μας και να γυρίζουμε γύρω από αυτόν κλείνοντας τα μάτια στις υπόλοιπες χαρές της ζωής. Το έχω κάνει. Το αποτέλεσμα μάλλον το ξέρεις - αν δεν το ξέρεις στο λέω: τον έπνιξα τον άλλον, δεν τον άφηνα να αναπνεύσει, γιατί έπαιρνα πνοή από τη δική του ανάσα και δε μας έφτανε. Τώρα έμαθα. Δε θα ξανακάνω τα ίδια. Όχι γιατί αγαπώ λιγότερο. Αλλά γιατί κατάλαβα πως κανείς δεν είναι κανενός. Κι οτι όταν σταματήσει ο άλλος να μου δίνει την ανάσα του, εγώ θα μείνω χωρίς οξυγόνο.
Όπως είπε κι η Μάιντ, στο δικό μου κύκλο γύρω μου υπάρχουν 10 πράγματα-άνθρωποι-καταστάσεις. Αν χάσω το ένα, θα μου μείνουν τα 9. Αν χάσω και τα 8, θα μου μείνει έστω 1. Δεν μπορώ να έχω μόνο 1, γιατί μπορεί να το χάσω και τότε τι θα γίνει; Κάπου δε θα πρέπει να κρατηθώ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-02-10
15:52
Μου έχει τύχει να γυρίσω στον τότε πρώην μου μετά από χωρισμό για να παρηγορηθώ - εν γνώσει του. Ξενέρωσα τρελά. Ήταν η μοναδική φορά που έκανα σεξ χωρίς συναίσθημα και αυτό το κενό μου έχει μείνει ακόμα σαν πικρή γεύση στο στόμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.