04-03-10
21:34
όμως, κάποια στιγμή στον έγγαμο βίο, ο έρωτας λογικά δεν θα φύγει ύστερα από χρόνια; Πόσα ζευγάρια 50 χρονών είναι ερωτευμένα; Καλύτερα δεν είναι να παντρευτείς κάποιον βλέποντας εξ αρχής τα ελαττώματά του, παρά να τα παραβλέψεις αρχικά όντας ερωτευμένος και να αρχίσεις να τα βλέπεις ύστερα από λίγα χρόνια;Βλέπεις το παραμικρό ελάττωμα που ο έρωτας το συγχωρεί, η απουσία του έρωτα το διογκώνει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-03-10
22:32
Δεν πρόλαβα να διαβάσω τις απαντήσεις, αλλά έχω να πω τα εξής:
Αρχικά, ακόμα κι αν ερωτευτείς παράφορα και παντρευτείς τον πατέρα του παιδιού σου, σύμφωνα με τις στατιστικές υπάρχει σχεδόν 50% πιθανότητα να χωρίσετε. Αυτό ισχύει φυσικά και αν παντρευτείς κάποιον με τον οποίον δεν είσαι ερωτευμένη. Γενικά σχεδόν οι μισοί γάμοι, απ'όσο ξέρω τουλάχιστον, καταλήγουν σε διαζύγιο. Οπότε η πιθανότητα του single parent καλό θα είναι να υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας, γιατί δεν είναι καθόλου απίθανο να μας συμβεί, ακόμα κι αν δεν το επιδιώξουμε.
Από την άλλη, τα παιδιά μένουν μαζί σου για κάποια χρόνια, μέχρι να τελειώσουν το λύκειο. Μετά τα 18 φεύγουν να σπουδάσουν, έχουν το σπίτι τους, τη ζωή τους, δεν ζουν μαζί σου. Άρα αν στα 30 σου παντρευτείς κάποιον που δεν αγαπάς, στα 48 σου θα ξεμείνεις στην ουσία μαζί του, και θα τρώτε στη μάπα ο ένας τον άλλο όλη μέρα.
Πού θέλω να καταλήξω; Δεν είναι "κακό" να παντρέυονται δύο άνθρωποι που δεν είναι φουλ ερωτευμένοι, οι γάμοι συνήθως στηρίζονται σε άλλα πράγματα. Όμως θα πρέπει θεωρώ να υπάρχουν κάποια standards ώστε να είναι ευχάριστη και ομαλή η συμβίωση: να ταιριάζετε σαν άνθρωποι, να έχετε κοινούς στόχους και φιλοδοξίες, κατανόηση, κοινά ενδιαφέροντα, ειλικρίνεια.
Αρχικά, ακόμα κι αν ερωτευτείς παράφορα και παντρευτείς τον πατέρα του παιδιού σου, σύμφωνα με τις στατιστικές υπάρχει σχεδόν 50% πιθανότητα να χωρίσετε. Αυτό ισχύει φυσικά και αν παντρευτείς κάποιον με τον οποίον δεν είσαι ερωτευμένη. Γενικά σχεδόν οι μισοί γάμοι, απ'όσο ξέρω τουλάχιστον, καταλήγουν σε διαζύγιο. Οπότε η πιθανότητα του single parent καλό θα είναι να υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας, γιατί δεν είναι καθόλου απίθανο να μας συμβεί, ακόμα κι αν δεν το επιδιώξουμε.
Από την άλλη, τα παιδιά μένουν μαζί σου για κάποια χρόνια, μέχρι να τελειώσουν το λύκειο. Μετά τα 18 φεύγουν να σπουδάσουν, έχουν το σπίτι τους, τη ζωή τους, δεν ζουν μαζί σου. Άρα αν στα 30 σου παντρευτείς κάποιον που δεν αγαπάς, στα 48 σου θα ξεμείνεις στην ουσία μαζί του, και θα τρώτε στη μάπα ο ένας τον άλλο όλη μέρα.
Πού θέλω να καταλήξω; Δεν είναι "κακό" να παντρέυονται δύο άνθρωποι που δεν είναι φουλ ερωτευμένοι, οι γάμοι συνήθως στηρίζονται σε άλλα πράγματα. Όμως θα πρέπει θεωρώ να υπάρχουν κάποια standards ώστε να είναι ευχάριστη και ομαλή η συμβίωση: να ταιριάζετε σαν άνθρωποι, να έχετε κοινούς στόχους και φιλοδοξίες, κατανόηση, κοινά ενδιαφέροντα, ειλικρίνεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.