mindcircus
Περιβόητο μέλος
Θαρρώ πως το ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι "αν τελικά η φήμη επηρεάζει τις δραστηριότητές μας και την συνεργασία μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι". Υπάρχουν δύο είδη φήμης: Το ένα αφορά την φερεγγυότητα, την εντιμότητα και γενικώς τις αρχές που διέπουν έναν άνθρωπο και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την απόφαση των τρίτων αν θα τον εμπιστευτούν και θα συνεργαστούν μαζί του. Το δεύτερο - και είναι αυτό που μας προκαλεί εκνευρισμό - είναι αυτό των προσωπικών επιθυμιών και προτιμήσεών μας, οι οποίες πολλές φορές ίσως να έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την ηθική αντίληψη πολλών συνανθρώπων μας.
Το πρώτο είδος είναι σημαντικό και απαραίτητο. Προσωπικά θα προτιμούσα να συνεργαστώ με κάποιον που φημίζεται για την αξιοπιστία και την φερεγγυότητά του παρά με κάποιον που φημίζεται για το αντίθετο ή που δεν φημίζεται για τίποτα. Το δε δεύτερο, δηλαδή ο τρόπος ζωής που στην ουσία δεν αφορά κανέναν παρά μόνο τον ίδιο, ασφαλώς και δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ελαττώματα, χαρίσματα, πτώσεις, επιτυχίες και ιδιαιτερότητες. Ο καθένας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες και είναι ανάρμοστο να στηλιτεύουμε τις ιδιαιτερότητες των τρίτων ξεχνώντας ότι και οι δικές μας ιδιαιτερότητες μπορεί να φανούν περίεργες ή αποκρουστικές για κάποιους ανθρώπους. Όμως όσον αφορά το όνομα για την Τιμή μας, οφείλουμε να το διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού, αν θέλουμε να χαίρουμε της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης των συμπολιτών μας.
Το μικροπρεπές κουτσομπολιό περισσεύει, στα μεσημεριανάδικα, στον χώρο εργασίας μας, στην καθημερινότητά μας, οπουδήποτε. Αυτό που λείπει είναι η δημιουργία ονόματος, είτε προσωπικού είτε οικογενειακού είτε επαγγελματικού, που να πρεσβεύει την Τιμή.
Εχω πολυ καιρο να διαβασω τοσο ομορφο κειμενο μεσα στο φορουμ!
Συμφωνω με ολα οσα εγραψες!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
τι θα πει ο κόσμος?
ε να.
Τι να πει, οι σημαντικοί άνθρωποι ασχολούνται με ιδέες,
οι συνηθισμένοι με γεγονότα και οι ασήμαντοι με τους άλλους
.
Όλα με τίμημα να κάνεις δικό σου το μερίδιο αλήθειας
που σου ανήκει.
Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν η δική σου αλήθεια
προυποθέτει το ψεύδος άλλου (και βαις βερσα) ή του κόσμου
ή μέρους αυτού.
ακούγοντας τους νουβέλ βαγκ να ριμιξάρουν ντιπες μοντ,
κατα προτίμηση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Herbert B. Swope
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Δηλαδή για να το αναλύσουμε αυτό...
Εσύ δίνεις στους άλλους σεβασμό, μόνο όταν ΕΣΥ κρίνεις πως τους αξίζει. Ωστόσο, ΑΠΑΙΤΕΙΣ σεβασμό απ' όλους, ασχέτως αν εκείνοι κρίνουν πως σου αξίζει, μόνο και μόνο επειδή ΕΣΥ έτσι θέλεις.
Αυτό λέγεται ισορροπία στην άποψη, δεν λέω...
Οχι οχι το χασες καπου.
Αυτο λεγεται ''παιρνουμε μια φραση απο ολοκληρο αφιλτραριστο κατεβατο...'' και το κανουμε λιαρδα.
Μιλ μεγσι δε θα παρω, ειναι αστειο να θες να σου αναλυσω την μπουρδα που εβγαλες πορισμα.
Να σου γνωρίσω και τα....δικά μου;
Ειναι μικρα? Να σου ζησουν και να τα δεις οπως θελεις. ♥
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Δηλαδή πρέπει να σκέφτομαι σοβαρά αν θα δεχτώ ότι κάποιος με θεωρεί γλυκιά και με συμπαθεί? Γιατί?
Οσο δε με γνωριζεις προσωπικα, δεν εχεις δει το προσωπο μου και το χαμογελο μου, δε θα πρεπει να εφησυχαζεσαι. Οσο δεν με ξερεις καιρο να δεις πως αντιδρω και πως φερομαι και τη ζωη μου, την οικογενεια μου και ολα αυτα που συνθετουν εναν ανθρωπο.
Μπορεις να με συμπαθεις απο εδω, να μου δινεις κι αγκαλιες αλλα τον ουρανο με τα αστρα να σου δωσω, εσυ θα το δεχτεις αλλα θα χεις στο πισω μερος του κεφαλιου σου οτι μπορει να λεω ψεματα.
Κι αυτο για ανδρες και γυναικες, κατι τετοια κανουν μερικοι και ενοχλουν κοριτσακια (δες θεμα αποπλανησης) κι αγορακια, ακομα και μεγαλους ανθρωπους.
Ενταξει οι θαμωνες του στεκιου γνωριζομαστε πανω κατω μεταξυ μας, ο χρονος εχει πλεον αποδειξει τι ειναι πανω κατω ο καθενας, οποτε δεν εχεις προβλημα, αλλα γενικα με το διαδικτυο χρειαζεται ορθη κριση. Κι οχι μονο το διαδικτυο.
Ποτε δεν μπορεις να ξερεις αν καποιος που ξερεις μολις ενα μηνα και σε πεθαινει με γλυκα επιθετα και γλυψιματα, δεν αποσκοπει και καπου. Σε τρομαξα ε? Ειδες, το ουφο ο δαιμωνας φταιει που γραφει τα τρελα του καθε φορα. Αλλα καλα κανει σε πονηρευει. Θα ειναι μαλλον καλος μπαμπας. Αρκει να μην τα πολυζαλιζει τα παιδακια του και τα τρομοκρατει χωρις λογο
(παντως μπορεις να με δεις οποτε θελεις κι εχεις οσο χρονο θελεις να με γνωρισεις, τα λατρευω τα παιδια.)
φιλακια, παω να δουλεψω♥
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Μindcircus...Χμ... Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που λες ε? Μου άρεσαν πολύ... Καλά έκανες και είσαι ο εαυτός σου.. Αλλά πότε πήρες αυτήν την απόφαση και πως τα κατάφερες εν τέλη?
P.S. Συμπάσχω στο γλωσσού
Χμμ να σου πω...
Την αποφαση αυτη δεν ξυπνησα ενα πρωινο και την πηρα.
Σταδιακα γινεται, οσα περισσοτερα χαστουκακια φας, τοσο πιο γρηγορα ξυπνας. Αυτα, τα τρως οσο κανεις λαθη, ειναι αναμενομενα και στο τελος μαντεψε ποιος εχει την ευθυνη? Εσυ και κανεις αλλος.
Ανηκω στην κατηγορια των παιδιων που εχουν προστατευθει πολυ, ωστε τιποτα να μην τους ενοχλησει την ηρεμια κι ευτυχια, ομως αργα η γρηγορα το ενηλικο ατομο ερχεται σε επαφη εκτος απο τον καλο, αλλα και με τον ''κακο'' κοσμο. Μεσα απο λαθη και αναποδιες, την εμπιστοσυνη και την προδωσια μαθαινεις η εστω πονηρευεσαι ωστε να προφυλασσεσαι. Αν κι αυτο παιζεται, ευ ορου ζωης.
Συγκεκριμενα, συνεβησαν σημαντικα γεγονοτα στη ζωη μου που μ εκαναν να δω τον κοσμο στα ματια, ολα αρχισαν και ταυτοχρονα τελειωσαν οταν πατησα τα 20 με 21 μου χρονια, οταν εγιναν οι μεγαλες αλλαγες, περιοδος ξεκαθαρισματων, προσωπικη ανελιξη και ευρυτερη διαμορφωση προσωπικοτητας. Γενικοτερα, δεν μπορω να πω πως ειχα ιδιαιτερα προβληματα με τον κοσμο γιατι ειμαι συζητησιμη και καλοψυχη (καλα, κατα βαθος μη το δεσουμε κιολας) , τι γινεται ομως οταν οι αλλοι δε συζητουν? Τυχαινουν και τετοιες περιπτωσεις.
Το μονο που θα μπορουσα να σου πω σαν λιγο μεγαλυτερη κι οχι για κανεναν αλλο λογο ειναι να χεις πολυ χιουμορ και να επικοινωνεις καθως και παρορμητικη εκει που πρεπει κι οχι παντος καιρου. Η επικοινωνια λυνει αν οχι εντελως, τα μισα προβληματα στις διαπροσωπικες σχεσεις. Και το βασικο, να μαθεις να πιστευεις καπου και σε κατι, δυναμη λεγεται αυτο, Θεος λεγεται, ο εαυτος σου, ο,τιδηποτε. Αρκει να χεις πιστη σαν ατομο και σιγουρια για τον εαυτο σου, για να μην κρατας μεσα σου πικριες και μενος.Εχουμε ξαναπει πως υπαρχουν οι καταστροφικοι κι αυτοκαταστροφικοι ανθρωποι. Προτιμω τους δευτερους, με πιανει δεος.
Η ζωη αυτα θελει για να γινει νοστιμη, περιπετειωδης και χαρουμενη, χωρις να επηρρεαζουν οποιοιδηποτε βρισκονται εκτος της κοντινης καθημερινοτητας σου, αλλα ακομα κι εκει η προστασια εαυτου ερχεται πρωτη και μετα ολοι οι υπολοιποι. Ετσι μαθαινεις να δινεις, να δεχεσαι, να αγαπας και να αγαπιεσαι, να σεβεσαι και να σε σεβονται, να δικαιολογεις και το κυριοτερο, να συγχωρεις, να χεις ωραια, θετικα συναισθηματικα, να εισαι η ιδια θετικη.
Οι θετικοι ανθρωποι φαινονται απο χιλιομετρα. Εσυ εισαι πολυ καλο και γλυκο κοριτσακι και εγω σε συμπαθω πολυ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Εγώ δεν θέλω να λένε κακά πράγματα για εμένα μου την δίνει και με στεναχωρεί
Δυστυχώς ο "κόσμος" είναι κακός!
Ποιός σου είπε ότι δεν το κάνει; Απλώς τον κοιτάει μέσα από τους....άλλους!
Γι αυτό και τα έχει μαζί τους, αν με εννοείς! Βασικές αρχές ψυχολογίας
Oταν ημουν μικροτερη, με ενδιεφερε τι θα πει ο κοσμος για μενα. Οι φιλοι του φιλου μου, οι γονεις του φιλου μου, οι φιλες της φιλεναδας μου, ο απεναντι, ο φουρναρης κοκ.
Κι οσες φορες ακουσα αρνητικα σχολια εσπευσα να τα διαψευσω.
Μοναχοπαιδι βλεπεις, το καμαρι της οικογενειας, το επικεντρο της συνεχους επιβεβαιωσης. Με πολλα αποθεματα αγαπης. Γιατι λοιπον να μη με αγαπα κι ο κοσμος? Αφου το αξιζω, ελεγα.
Λιγο πιο μεγαλη σε ηλικια, εφηβη πια, αρχισα να εχω αποψη για τα παντα. Οταν αρχισα να τη λεω με ειπαν ''γλωσσου''. Το συγκεκριμενο χαρακτηρισμο το ακουγα απο μπεμπα αλλα δεν εδινα και σημασια τοτε. Ενας θειος μου ηθελε να γινω εισαγγελεας. Αρνιομουν κατηγορηματικα, αν και ποτε δεν απεκλεισα τη νομικη σα σκεψη. Ευτυχως που δεν τη δηλωσα ποτε, σκεφτομαι σημερα.
Ποτε ομως δε μου εριξαν αδικο, παρολαυτα. Το γλωσσου, εμενα με πειραξε. Μιλαω για τον τυπο τον απεναντι, αυτον που θα μου χε μιλησει 50 λεπτα ολα κι ολα, αυτον που μπορει να με διαβασει σε δεκα ποστς στο στεκι αγνοωντας τα υπολοιπα 100 και φυσικα τη ζωη μου.
Προσπαθησα για ενα χρονικο διαστημα να ειμαι αρεστη σε ολους. Το αποτελεσμα? Να πεφτω τοσο κουρασμενη στο κρεβατι μου. Ειχα χασει κατι μοναδικο, την αποψη που εχει ο εαυτος μου για μενα. Και το κοριτσακι το ησυχο και συμπαθεια ολων δεν ημουν εγω. Μεγαλωνα...
Τοτε μπηκα και στη σχολη της δημοσιογραφιας. Εμαθα να κανω κριτικη σε αλλους ανθρωπους και να μου κανουν. Ειχα διαλεξει μια σπουδη εναντια στον ψυχισμο μου, κι αυτο οσο βαναυσο κι αν ηταν στην αρχη, με δυναμωσε ακομα περισσοτερο. Κερδισα σεβασμο ξανα και ξανα. Αν και στην πραγματικοτητα, απο οσο μπορω να θυμηθω πολυ λιγα ατομα στα 23 μου χρονια, εδειξαν να μη με σεβονται. Ισως επειδη αυτο το κομματι ξερω να το χειριζομαι καλα, απαιτω το σεβασμο και ειναι κατι που δεν το διαπραγματευομαι.
Γιατι σεβομαι κι εγω εκει που βλεπω πως αξιζει.
Επρεπε να αναδειξω 5 πραματα για τον κοσμο στη σχολη αυτη, που μονο με κριτικες θα μπορουσα να το κανω.
Ολοι εχουμε ενα καλο κι ενα κακο του εαυτου μας. Αλλοι βλεπουν το ενα, αλλοι το αλλο.
Αυτο που διαλεγουν, αυτη την αντιμετωπιση θα εχεις. Προτιμω να βλεπω τα καλα στους ανθρωπους αρχικα.
Οταν μαθεις την αξια σου σαν ατομο κι εκτιμησεις τον εαυτο σου, παυεις να ενδιαφερεσαι για την γνωμη που εχουν οι αλλοι για σενα. Δεν ειναι παντα ευκολο, αφου σα μελη της κοινωνιας υπαρχει ενα ειδος εξαρτησης.
Οταν οι 10 στους δεκα πουν για σενα, τοτε κατι δε παει καλα. Θα ελεγα ποσο οσο ντομπρα και ειλικρινης εχω υπαρξει, τοσο περισσοτερες συμπαθειες εχω κερδισει. Φυσικα δε λειπουν και οι αρνητικοι χαρακτηρισμοι που ακους γυρω γυρω, αλλα ελατε και πεστε μου ποση σημασια εχει οταν η αποψη που χεις για τον εαυτο σου ειναι η καλυτερη απο ολες τις κριτικες, καλες και κακες. Επισης θεωρω πως οι ''καλοθελητες'' ειναι πολυ περισσοτεροι αποτι οι ιδιοι οι κριτες.
Γιαυτο το διαστημα που με ενδιεφερε τι λεει ανακριβες ο κοσμος ηταν λιγο, αφου το πατημα το σταθερο στα ποδια μου εγινε συντομα, με κοπο και δουλεια απο εμενα, που κανεις απο αυτους που ''ειπαν'' δε βοηθησε στην ωριμανση μου.
Οταν η ζωη γινεται μια διαρκης προσπαθεια να αποδειξεις κατι, τοτε δεν ειναι ζωη.
Αξιζει να φοβασαι? Οχι. Ο φοβος ειναι ο χειροτερος συμβουλος αλλωστε αποδεδειγμενα.
Γιαυτο, σε οποιον αρεσουμε, για τους αλλους δε θα μπορεσουμε. Και ξερουμε πως αρεσουμε.
Νομιζω το χειροτερο ειναι να περνας αδιαφορος(μην μπλεξουμε την απορριψη με την αδιαφορια). Οχι, αυτο δεν το εχω νιωσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Ο κοσμος λεει τοσα πολλα και τα πιο πολλα ειναι και ανακριβειες, βλακειες, κατινιες... που οποτε φτασουν στα αυτια σου, οσο σιγουρη κι αν εισαι πως εισαι ενταξει.. θα σε ενοχλησει...
Οταν κλεινω τον υπολογιστη μου... την πορτα του σπιτιου μου...του αμαξιου μου.. τα παντζουρια του δωματιου μου... ειμαι εγω και μονο εγω..
και ξερω πως νιωθω, ειτε γελαω ειτε κλαιω, ειτε μιλαω ειτε σκεφτομαι.. κανεις δεν ξερει και κανεις δεν μπορει να ξερει...
κι οταν εγω ενοχλουμαι... σκεφτομαι.. εμενα αυτος ο κοσμος δε μου ειναι τιποτα..γιατι ειναι τιποτα..
εμενα αυτος ο κοσμος δε με αγαπαει και δε με συντροφευει..
γιατι οταν ερθει η ωρα αυτου του κοσμου να δει αν εκανε λαθος κι εχει κανει, θαναι αργα για απολογιες οταν εχει κανει λαθος διαγνωση...
κι οταν θα μεχει επηρρεασει αρνητικα, δε θα τολμησει να το παρει πισω η να ζητησει συγνωμη γιατι δεν ξερει να ζηταει συγνωμη..
γιατι εχω μαθει να μην κρινω και να καταπινω το θυμο μου καθε φορα που εκνευριζομαι με ανθρωπους...κι αν το κανω θαναι επειδη θαχω φτασει στο απροχωρητο.. θα χω μαζεψει τοσα πολλα... εχω μαθει ναμαι δυνατη.. απο βιωματα κι εμπειριες που ολος αυτος ο καλοπροαιρετος κοσμος δεν ξερει κι ουτε στην παραγματικοτητα θελει να μαθει....και που φυσικα δεν ειμαι διατεθειμμενη να μαθει γιατι ο πολυς κοσμος εχει μανια, παθος με το κουτσομπολιο, τον παρομοιαζω με σκυλια που λυσσανε για ενα κομματι ανθρωπινης σαρκας... κι εγω αρνουμαι να δωσω...
γιατι να με νοιαζει?
με νοιαζουν οι δικοι μου ανθρωποι κι εκει δινω οσα εχω. Κι αυτους τους επιλεγω εγω.
Εμαθα να ακουω την καρδουλα μου και την ψυχη μου για τη ζωη μου ευθυνη εχω μονο εγω και κανεις αλλος, κανεις δεν ειναι ικανος να με κρινει κι ετσι εγω με τη σειρα μου αδιαφορω για το τι γνωμη μπορει να εχουν οι ξενοι για μενα...
Ο μονος που με ξερει οσο κανεις αλλος ειναι ο εαυτος μου και περα απο αυτον και τους ανθρωπους μου, δεν ακουω και δε με νοιαζει τιποτα.
Ετσι παραμενω δυνατη και προσπαθω να δινω το ιδιο παραδειγμα.. οσο μπορω..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.