Isiliel
Επιφανές μέλος
Όχι ευτυχώς, κανέναν δεν χώνουν μέσα για τις απόψεις του... μόνο για τις πράξεις του... ευτυχώς!παναγια μου ακομα δεν τον εχουν χωσει μεσα..τι σοι αποψεις ειναι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ε όχι και βιαστής ο άνθρωπος! Μπορούμε νομίζω να σκεφτόμαστε λίγο πιο περίπλοκα, ώστε να μην φτάνουμε σε τόσο βάναυσα απλοποιημένα συμπεράσματα!!!Εγώ προσωπικά λυπάμαι για τις απαντήσεις που έδωσα στο παρόν θέμα δίνοντας όση έκταση δόθηκε στο ποσοστό της δικής μου ευθυνης. Προωθώντας ετσι, εστω και άθελα μου, τα οικονομικά συμφέροντα ενός βιαστή...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Εγώ πάλι καθόλου. Μάλλον αδιάφορη με άφησε. Σάμπως αν ο κ. Τσόκλης καταδίκαζε το βιασμό, ως εκ θαύματος θα εξαφανίζονταν από προσώπου Γης;Δεν σου κρύβω ότι όταν πρωτοείδα κι εγώ το βιντεάκι - χωρίς να έχω ακόμα διαβάσει τα ποστ - εκνευρίστικα.
Για μένα;Γιατί η αναφορά περί "άλλοθι" είναι μομφή για σένα κι όχι άλλη μια "τσόκλια" παπάτζα; Κι αν είναι μομφή γιατί να είναι μομφή προς το θύμα και όχι για την κάθε χαζο-Αγγλίδα που κουνάει την ουρά της στα Μάλια;
Γιατί σε μένα απηύθυνε αυτή την επιστολή;
Απαντούσε σε μένα;
Απαντούσε στη χαζο-Αγγλίδα;
Σε ποιον απαντούσε τελικά;
(Οέο; )
Δεν είπα τίποτα διαφορετικό κι εγώ πιο πάνω... Εάν δεν είχε σκοπό να απαντήσει σ' εκείνη που του απευθύνθηκε, αλλά στο εν δυνάμει κοινό του, σε μένα, σε σένα, στον καθένα ...καλύτερα ας μην έγραφε καθόλου αυτήν την υποκριτική (κατ' εμέ) επιστολή, προς δημιουργία εντυπώσεων. Δεν μ' έπεισε, τι να κάνω; Ψέματα να πω;
Μάλλον δεν ξεχνώ, ότι οι βιασμοί δεν συμβαίνουν στον κόσμο της φαντασίας, αλλά στον δικό μας.Αν το δεις πιο ψύχραιμα θα δεις ότι αυτό που νιώθεις, είναι απλά μια εκτίμηση. Μπορεί να έχεις δίκιο ναι δεν λεω (υποκλίνομαι στο γυναικείο ένστικτο) αλλά μπορεί να μιλάει περισσότερο ο φόβος μέσα σου. Να βιώνεις κι εσύ ασυναίσθητα το δράμα της κοπέλας. Να σκέφτεσαι τι θα έκανες εσύ στη θέση της. Ταυτίζεσαι με το θύμα από συναισθηματισμό και μετά κρίνεις έναν καλλιτέχνη που παρλαπιπάρει.
Αυτό που με χαλάει με τον κ. Τσόκλη είναι που χρησιμοποιεί την τέχνη και την ιδιότητα του καλλιτέχνη για να δικαιολογήσει αυτές τις όποιες απόψεις. "...είμαι δημιουργός διψασμένος για έμπνευση" γράφει, λες και αυτό δικαιολογεί οτιδήποτε, όσο ακραίο κι αν είναι.Όποιος ασκεί την οποιαδήποτε μορφή βίας, για τον οποιοδήποτε λόγο σε μια γυναίκα, ένα ζωάκι, ένα δένδρο, έναν άλλο άνθρωπο είναι αισθητικά αποκρουστικός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Νομίζω οτι το παρακάναμε μεγάλο θέμα. Τα πάντα στη ζωή (και οι άνθρωποι επίσης) παίρνουν την αξία που τους δίνουμε. Αυτός ο τύπος βρήκε βήμα και είπε τις απόψεις του που είναι σεβαστές. Αν δηλαδή στη θέση του ήταν ο μανάβης της γειτονιάς μας, γιατί δε θα μας ένοιαζε; Τι τον κάνει αυτόν περισσότερο άξιο να ακουστούν οι απόψεις του από τον καθένα από μας;
Δεν καταλαβαίνω τι ρωτάς εδώ. Το είπες και μόνη σου: Βρήκε βήμα και είπε τις απόψεις του. Πρώτη φορά το βλέπεις εσύ αυτό;
To internet, δίνει σε όλους μας, κατά κάποιο τρόπο, βήμα να εκφράζουμε τις απόψεις μας και αντίστοιχα κρινόμαστε γι' αυτές, όπως και ο κ. Τσόκλης. Αν εννοείς γιατί κρίνουμε ειδικά τις δικές του απόψεις, φαντάζομαι είναι επειδή μας έκαναν εντύπωση...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Επαναλαμβάνω πως δεν με ενόχλησαν οι αρχικές δηλώσεις του περί των βιαστών, ούτε περίμενα να μετριάσει το λόγο του για να μην παρεξηγηθεί. Καλά έκανε και μίλησε όπως μίλησε, εάν έτσι ήθελε να μιλήσει. Ο θεατής-ακροατής, φιλτράρει αυτά που ακούει και τα αξιολογεί, με τον τρόπο του ο καθένας. Γι' αυτό και θεωρώ τη συγγνώμη της ΕΡΤ περιττή.Δεν βλέπω καμμιά έλλειψη συμπόνιας ή ταπεινότητας στα λόγια του κ. Τσόκλη. Μπορεί ναι η αλήθεια είναι να χειρίστικε επιπόλαια ένα λεπτό θέμα αλλά στο κάτω κάτω δεν είναι πολιτικός να "μετριάζει" το λόγο του μήπως και παρεξηγηθεί από τα ΜΜΕ.
Μια προσωπική συγγνώμη όμως, με "ναι μεν αλλά" εμένα δεν με πείθει.
Χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών είναι η ευαισθησία, την οποία βλέπω μονόπλευρα στις απόψεις του κ. Τσόκλη.
Η απάντησή του είναι διαποτισμένη από αλαζονεία και καλλιτεχνική έπαρση.
Η μομφή δε περί των τραυμάτων που εκείνος δεν χρησιμοποιεί ως άλλοθι, (πόσο ταιριαστό να μιλάς για άλλοθι σε ένα θύμα...) είναι το τελειωτικό χτύπημα στην ανοχή μου.
Εάν δεν ένιωθε από καρδιάς την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη, καλύτερα ας μην το έκανε. Το έργο του μπορούσε θαυμάσια να το διαφημίσει αλλιώς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Δεν νομίζω ότι παραβλέπεις τίποτα και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και περιπτώσεις γυναικών που χρησιμοποιούν τη θέση τους για να καταστρέψουν έναν άντρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πιστεύω πως αυτές οι περιπτώσεις, αν καταφέρουν να αποδειχθούν, θα έπρεπε να τιμωρούνται παραδειγματικά, διότι στην ουσία οι γυναίκες αυτές διαπράττουν βιασμό, όχι μόνο εναντίον ενός αρσενικού, αλλά και ενάντια σε κάθε γυναίκα που έχει υποστεί πραγματικό βιασμό και εξευτελίζεται στο δικαστήριο να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.Πάντως όσον αφορά το ότι πολλές περιπτώσεις βιασμών μπαίνουν στο συρτάρι λόγω έλλειψης στοιχείων, όσο κι αν αναγνωρίζω το πρόβλημα, αλήθεια τι προτείνετε ως λύση; Να γίνεται δεκτή κάθε καταγγελία ασυζητητί; Να έχει δηλαδή κάθε γυναίκα τη δυνατότητα να καταστρέψει τη ζωή οποιουδήποτε άντρα αν απλά θέλει να τον εκδικηθεί για κάποιο λόγο; (ή αμφιβάλλετε ότι υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις; )
Κανείς δεν θα έπρεπε να καταδικάζεται χωρίς στοιχεία. Απλά στην περίπτωση του βιασμού, η διερεύνηση του εγκλήματος είναι μάλλον λίγο ...awkward γιατί τα στοιχεία βρίσκονται (υποθέτω) δυσκολότερα.
Είναι σεξιστικό να θεωρήσουμε a priori κάθε γυναίκα ειλικρινή και ηθική και να λειτουργεί η νομοθεσία μας βάσει αυτού. Σε οποιοδήποτε έγκλημα ερευνάται (και θα έπρεπε να ερευνάται) και η περίπτωση να είναι μη αληθής η καταγγελία, όχι μόνο στο βιασμό.
Δεν ξέρω, παραβλέπω κάτι;
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, παρ' όλα αυτά, ότι ο βιασμός είναι το μόνο έγκλημα, που το θύμα πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του, μια επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία...
Αλήθεια, αυτή την απορία την είχα πάντα κι εγώ και γίνονται και σε άλλες περιπτώσεις τέτοιες εκτιμήσεις, όπως με τους άνεργους.Επίσης, πάντα την είχα αυτή την απορία: Με τι δεδομένα γίνονται οι εκτιμήσεις του πλήθους των βιασμών που γίνονται; (όχι αυτών που τελικά καταγγέλονται)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η διδακτορική διατριβή του Αγγελου Τσιγκρή με τίτλο "Βιασμός: Θεωρητική και εμπειρική προσέγγιση των παραγόντων αναφοράς στην αστυνομία"
Οι μηχανισμοί της σιωπής
Εξαιρετικά πρωτότυπη για τα ελληνικά επιστημονικά δεδομένα, η διατριβή του κ. Τσιγκρή ανατρέπει ένα προς ένα τα πανίσχυρα στερεότυπα που επηρεάζουν την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου εγκλήματος, αποδεικνύει την ισχύ ενός θεωρητικού μοντέλου εξήγησης της διαδικασίας μέσα από την οποία το θύμα ενός βιασμού αποφασίζει κατά πόσον θα αναφέρει το γεγονός στην αστυνομία και προτείνει τη χάραξη μιας πολιτικής που θα επιτρέψει την αύξηση των ποσοστών αναφοράς των βιασμών στις αρμόδιες αρχές.
Μοναδικό παράδειγμα εγκλήματος κατά το οποίο το θύμα αντιμετωπίζεται αρνητικά ή και εχθρικά από το σύστημα απονομής της ποινικής δικαιοσύνης, ο βιασμός είναι επίσης το έγκλημα με τις περισσότερες ιδιαιτερότητες ως προς την ποινική του εξέλιξη.
Δεν πρόκειται μόνο για τον πασίγνωστο κοινωνικό στιγματισμό του θύματος του βιασμού, αλλά και για τους αλλεπάλληλους νέους "βιασμούς" που κινδυνεύει να υποστεί αν απευθυνθεί στις αρμόδιες αρχές.
Πράγματι, το ποινικό σύστημα χαρακτηρίζεται από μια διάχυτη κουλτούρα "ανοχής του βιασμού", καθώς αστυνομικοί, εισαγγελείς και δικαστές επιδεικνύουν συχνά μια αδικαιολόγητη ανοχή προς το συγκεκριμένο έγκλημα και έχουν την τάση να ενοχοποιούν το θύμα και να "προστατεύουν" το βιαστή.
"O βιασμός είναι το μοναδικό ποινικό αδίκημα κατά το οποίο δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στη συμπεριφορά του θύματος και μικρότερη σε εκείνη του δράστη", υπογραμμίζει στην εργασία του ο Αγγελος Τσιγκρής.
"Δεν εξετάζονται οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά του δράστη κατά τη διάρκεια του βιασμού, αλλά οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά του θύματος. Εξετάζεται λεπτομερειακά το σεξουαλικό και ποινικό παρελθόν του θύματος και ακροθιγώς του δράστη.
Αν το θύμα αντιστάθηκε σθεναρά στη σεξουαλική επίθεση, θα πρέπει να υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία (π.χ. σοβαρός τραυματισμός του). Ο βιασμός είναι το μοναδικό έγκλημα που ο δράστης παίζει το δεύτερο ρόλο στην ποινική αντιμετώπισή του, ενώ τον τραγικό ρόλο του πρωταγωνιστή υποδύεται το θύμα που αντιμετωπίζεται ως υπεύθυνο για τη μοίρα του.
Είναι το μοναδικό έγκλημα όπου υπάρχει τόση δυσπιστία απέναντι στην κατάθεση και τις μαρτυρίες των θυμάτων. Οπου υπάρχουν οι περισσότερες μη αναφερόμενες στην αστυνομία υποθέσεις. Οπου υπάρχουν οι περισσότερες υποθέσεις που μπαίνουν στο αρχείο, λόγω έλλειψης στοιχείων για την άσκηση της ποινικής δίωξης.
Είναι το έγκλημα με τις λιγότερες καταδίκες, γιατί σ' ένα μεγάλο ποσοστό παύει οριστικά η ποινική δίωξη ύστερα από αίτηση του θύματος και γιατί πολλές φορές ο δράστης καταδικάζεται για άλλα εγκλήματα και όχι για το κύριο, που είναι ο βιασμός.
Τέλος, είναι το μοναδικό έγκλημα που η ετυμηγορία του δικαστηρίου στηρίζεται λιγότερο σε θέματα που αφορούν στο παρελθόν, στην προσωπικότητα και στη συμπεριφορά του δράστη και περισσότερο σε θέματα που αφορούν στο θύμα".
Η εμπειρική προσέγγιση του θέματος που επιχειρείται στην εργασία του Α. Τσιγκρή, αποτελώντας και τη βασική της πρωτοτυπία, στηρίχθηκε στο συνδυασμό στοιχείων από τρεις διαφορετικές πηγές: ερωτηματολόγιο θυματολογικού περιεχομένου που απαντήθηκε από χίλιες φοιτήτριες ελληνικού πανεπιστημίου, 312 δικαστικές αποφάσεις βιασμού που εκδόθηκαν από τα Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια της περιφέρειας του Εφετείου της Αθήνας κατά το διάστημα 1980-1993 και 230 σηματικές αναφορές βιασμού του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στις οποίες περιλαμβάνονται υποθέσεις βιασμού που αναφέρθηκαν στην αστυνομία το 1993.
Η επεξεργασία των στοιχείων αυτών απέδειξε την ισχύ ενός μοντέλου που περιγράφει τη διαδικασία μέσω της οποίας το θύμα του βιασμού αποφασίζει να αναφέρει το έγκλημα στην αστυνομία:
Σε ένα πρώτο στάδιο το θύμα καλείται να ορίσει τη σεξουαλική επίθεση που υπέστη ως βιασμό, στο δεύτερο να προσδιορίσει τη σοβαρότητα του εγκλήματος και στο τρίτο να επιλέξει κατά πόσον θα αναφέρει το έγκλημα στις αρχές.
Ο καθοριστικότερος παράγοντας για τον ορισμό της επίθεσης ως βιασμού από το θύμα είναι η επίδραση των ατόμων του στενού οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος του θύματος.
Τα αποτελέσματα της έρευνας του Α. Τσιγκρή δείχνουν ότι είναι πιθανότερο να οριστούν βιασμοί τα τετελεσμένα εγκλήματα (και όχι οι απόπειρες), οι επιθέσεις που περιλαμβάνουν βίαιη εξώγαμη κατά φύση συνουσία (και όχι οι ασελγείς πράξεις), οι επιθέσεις από περισσότερους από ένα δράστες, οι επιθέσεις από έναν απολύτως άγνωστο δράστη και οι επιθέσεις μετά τις οποίες το θύμα βιώνει έντονα συναισθήματα ταπείνωσης, οργής και αηδίας.
Η επίδραση του περιβάλλοντος είναι ο σημαντικότερος παράγοντας και για το χαρακτηρισμό του βιασμού ως ιδιαίτερα σοβαρού περιστατικού κατά το δεύτερο στάδιο της διαδικασίας. Και πάλι, ιδιαίτερα σοβαρά εγκλήματα είναι πιθανότερο να χαρακτηριστούν οι τετελεσμένοι βιασμοί, οι επιθέσεις που περιλαμβάνουν βίαιη εξώγαμη συνουσία, οι επιθέσεις από περισσότερους δράστες, εκείνες κατά τις οποίες απειλήθηκε η ζωή του θύματος, που συνδυάζονται με απαγωγή, που ο δράστης χρησιμοποίησε όπλο, καθώς και οι επιθέσεις κατά τις οποίες το θύμα υπέστη σοβαρό σωματικό τραυματισμό ή βιώνει έντονα συναισθήματα ταπείνωσης και οργής.
Η κοινωνική επιρροή είναι ο καθοριστικότερος παράγοντας και στο τρίτο στάδιο, κατά το οποίο το θύμα θα αποφασίσει την αναφορά του εγκλήματος. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποδεικνύουν ότι οι προϋποθέσεις της αναφοράς είναι οι εξής: Το θύμα δεν πρέπει να βιώνει έντονους φόβους για μια ενδεχόμενη κοινωνική απόρριψή του. Δεν πρέπει να υπάρχουν δυνατότητες εξωποινικού συμβιβασμού με το δράστη. Τα θύματα πρέπει να κατοικούν ή να έχουν ζήσει για μεγάλο διάστημα σε αστικές περιοχές και να είναι άγαμα.
Και μόνο από τις σύντομες αυτές νύξεις, που ασφαλώς αδικούν τον πλούτο των πορισμάτων της έρευνας του Α. Τσιγκρή, προκύπτει ότι οι κοινωνικές αγκυλώσεις είναι σε μέγιστο βαθμό υπεύθυνες για τον τεράστιο σκοτεινό αριθμό της συγκεκριμένης εγκληματικότητας.
Αλλωστε ο ορισμός του βιασμού στις συλλογικές αναπαραστάσεις έχει αποδειχθεί στενότερος από τον νομικό του ορισμό, ενώ οι κυρίαρχες σχετικές αντιλήψεις εμφανίζονται προσκολλημένες σε προκαταλήψεις που διαψεύδονται από τα πραγματικά στατιστικά δεδομένα: Οι γυναίκες που υφίστανται βιασμό ανήκουν σε πολλές ηλικιακές και κοινωνικές κατηγορίες, οι βιασμοί δεν διαπράττονται μόνο τις βραδινές ώρες και σε ερημικές τοποθεσίες και οι δράστες πολύ συχνά δεν αντιστοιχούν στο τρέχον στερεότυπο που περιγράφει το βιαστή ως άτομο άγνωστο στο θύμα, νεαρό, άνεργο και με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Ας τον παρακολουθήσουμε:
1. Ο μύθος του γυναικείου μαζοχισμού. Η απλουστευτική μεταφορά ψυχαναλυτικών θεωριών που συνέδεσαν το μαζοχισμό με τη "γυναικεία φύση" οδήγησε στην εδραίωση της αντίληψης ότι οι γυναίκες επιθυμούν ενδόμυχα το βιασμό τους.
2. Ο μύθος της ισχυρής ανδρικής βιολογικής παρόρμησης. Ο μύθος αυτός εμφανίζει τους άνδρες ανίκανους από ένα σημείο και μετά να καταστείλουν τις σεξουαλικές τους ορμές και το βιασμό ως τη "νομοτελειακή" -αν όχι "φυσική"- εκτόνωση μιας επείγουσας βιολογικής ανάγκης.
3. Ο μύθος της ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας του μέσου βιαστή. Αντιμετωπίζοντας εκ προοιμίου κάθε βιαστή ως άτομο ψυχικά διαταραγμένο, ο μύθος συσκοτίζει την κοινωνική διάσταση του εγκλήματος και αγνοεί τα πορίσματα επιστημονικών ερευνών που απέδειξαν ότι ο βιαστής έχει συνήθως τα χαρακτηριστικά του μέσου "ευυπόληπτου" πολίτη.
4. Ο μύθος ότι βιασμός δεν μπορεί να διαπραχθεί χωρίς τη συναίνεση του θύματος. Η ευρεία αποδοχή αυτού του μύθου, σύμφωνα με τον οποίο μια νέα και υγιής γυναίκα μπορεί σε κάθε περίπτωση να αντισταθεί αποτελεσματικά στο βιαστή της, οδηγεί συχνά στη δεύτερη θυματοποίηση (ακόμη και στην αυτοενοχοποίηση) των θυμάτων.
5. Ο μύθος της πρόκλησης. Σύμφωνα με αυτόν, το θύμα ευθύνεται και το ίδιο για το βιασμό που υπέστη, καθώς η συμπεριφορά του "προκάλεσε" το βιαστή (ντύσιμο, οικειότητα κ.λπ.).
6. Ο μύθος της σπανιότητας των βιασμών. Πρόκειται για μια απολύτως λανθασμένη αντίληψη βασισμένη σε απατηλά στατιστικά μεγέθη: τα περιστατικά που αναφέρονται στις αρχές είναι ελάχιστα συγκρινόμενα με την πραγματική συχνότητα του εγκλήματος.
7. Ο μύθος ότι ο βιασμός είναι ένα μη προσχεδιασμένο έγκλημα. Τα ερευνητικά δεδομένα έχουν ανατρέψει και αυτόν τον συνήθη ισχυρισμό, ο οποίος συνδέεται στενά με το μύθο περί της ισχυρής ανδρικής βιολογικής παρόρμησης.
8. Οι μύθοι σχετικά με τη φυλετική ταυτότητα βιαστή και θύματος. Αμερικανικές έρευνες θεωρούν ανυπόστατες τις στερεοτυπικές απόψεις σύμφωνα με τις οποίες μια μαύρη γυναίκα δεν είναι δυνατό να βιαστεί από λευκό άνδρα ή ότι μια λευκή γυναίκα είναι αδύνατο να συναινέσει σε σεξουαλική επαφή με μαύρο άνδρα.
9. Ο μύθος ότι ο βιασμός είναι μια πράξη διεξόδου που οφείλεται στην έλλειψη "φυσιολογικών" σεξουαλικών σχέσεων. Κατά την άποψη αυτή, η αδυναμία μερίδας ανδρών να εξασφαλίσουν νόμιμη ερωτική διέξοδο τους οδηγεί να την απαιτήσουν με βίαιο τρόπο. Η υπόθεση δεν επιβεβαιώνεται από τα ερευνητικά δεδομένα, γεγονός που μαρτυρεί ότι το πρωταρχικό κίνητρο του βιασμού δεν είναι σεξουαλικό.
10. Ο μύθος ότι ο βιασμός είναι το αποτέλεσμα της δυσαναλογίας των φύλων μέσα σε μια κοινωνία. Πρόκειται για υπόθεση που ουδέποτε αποδείχθηκε ερευνητικά.
11. Ο μύθος σύμφωνα με τον οποίο η νομιμοποίηση της πορνείας αποτελεί παράγοντα μείωσης των βιασμών. Πίσω από την ευρύτατα διαδεδομένη αυτή αντίληψη κρύβεται η θέση ότι ο βιασμός έχει καθαρά σεξουαλικά κίνητρα. Η νομιμοποίηση ωστόσο της πορνείας δεν συνδυάζεται με τη μείωση των βιαστών και οι βιαστές δεν αποτελούν την καλύτερη πελατεία των οίκων ανοχής.
12. Ο μύθος ότι δράστης και θύμα είναι άτομα άγνωστα μεταξύ τους. Η άποψη σύμφωνα με την οποία είναι δύσκολο να βιαστεί μια γυναίκα από άτομο του περιβάλλοντός της έχει αποδειχθεί λανθασμένη από πολλές σχετικές έρευνες.
13. Ο μύθος ότι ο βιασμός είναι έγκλημα που προσιδιάζει στις χαμηλότερες κοινωνικό-οικονομικές τάξεις. Η υπερεκπροσώπηση των τάξεων αυτών στις αστυνομικές, δικαστικές και σωφρονιστικές στατιστικές οφείλεται στο γεγονός ότι πρόκειται για μια εγκληματικότητα περισσότερο ορατή στις αρχές, καθώς αντιστοιχεί στο κυρίαρχο στερεότυπο του εγκληματία (φτωχός, αμόρφωτος και νεαρός).
14. Ο μύθος ότι ο βιασμός διαπράττεται σε δημόσιες και ερημικές τοποθεσίες και όχι σε ιδιωτικούς χώρους. Εγκυρες έρευνες έχουν δείξει ότι η εικόνα του "τυχαίου εγκλήματος στο δρόμο" είναι λανθασμένη, καθώς και ότι μεγάλο ποσοστό των βιασμών διαπράττεται στο σπίτι του θύματος.
15. Ο μύθος ότι οι βιασμοί διαπράττονται συνήθως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι έρευνες αποδεικνύουν ότι το έγκλημα δεν παρουσιάζει ειδική έξαρση κάποια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου.
16. Ο μύθος ότι οι βιασμοί διαπράττονται συνήθως το βράδυ. Εχει αποδειχθεί ότι οι περισσότεροι βιασμοί γίνονται κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ουδείς θυμόταν πλέον ότι τόσο οι προτεινόμενες τότε ρυθμίσεις όσο και η εισηγητική έκθεση που τις συνόδευε περιλάμβαναν ειδική μνεία για τους βιασμούς που διαπράττονται στο πλαίσιο της οικογένειας. Στις καλένδες είχε ήδη σταλεί και το σχετικό υπόμνημα της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών και άλλων γυναικείων οργανώσεων και ομάδων προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη όπου, μεταξύ άλλων, υπογραμμιζόταν: "Θεωρούμε απαράδεκτο να μην υπάρχει διάταξη η οποία να προβλέπει την τιμωρία του συζυγικού βιασμού" (Φεβρουάριος 1984).
Οταν λοιπόν η ολομέλεια του ευρωκοινοβουλίου υιοθετούσε στις 10 Ιουνίου '86 έκθεση, στην οποία προτεινόταν η ποινικοποίηση του συζυγικού βιασμού, στην Ελλάδα το θέμα είχε μόλις κλείσει. Ο έλληνας νομοθέτης συνέχιζε να αναγνωρίζει το δικαίωμα του συζύγου στη σεξουαλική επαφή, ακόμη και με βίαιο τρόπο και χωρίς τη συγκατάθεση της συζύγου.
Ετσι, στην Ελλάδα οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται σεξουαλική ιδιοκτησία του συζύγου τους, ο οποίος έχει το νομικό δικαίωμα ( μήπως και το "καθήκον"; ) να τους επιβάλλει τη θέλησή του. *
Πάντως η εμπειρία χωρών όπως η Δανία, η Γαλλία, ορισμένες αμερικανικές Πολιτείες και η Αυστραλία μαρτυρεί ήδη ότι η ποινικοποίηση του συζυγικού βιασμού αφαιρεί ένα είδος έμμεσου δικαιώματος στη σεξουαλική βία που προσφέρει στους άνδρες η θεσμική σχέση του γάμου. Ο συζυγικός βιασμός ποινικοποιήθηκε μόλις και στη Γερμανία.
*πρέπει να τονίσω ότι αυτός ο νόμος πλέον έχει αλλάξει. Δεν θυμάμαι δυστυχώς τη χρονολογία.
Edit: θυμήθηκα! Νόμος 3500 (ΦΕΚ 232/24-10-2006)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Κοινωνιολογία των Βιασμών στην Ελλάδα
Δεν ξέρω πόσο αξιόπιστες είναι οι παραπάνω στατιστικές, όμως αναρωτιέμαι: Πόσο προκλητικά πια μπορεί να ντυθεί μια γυναίκα που κυκλοφορεί από τις 6 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα και κυκλοφορεί αυτές τις ώρες κυρίως για να πάει στη δουλειά της, στη σχολή της ή έστω για ψώνια και καφέ;Μέχρι πριν λίγα χρόνια, διαπράττονταν ετησίως στην Ελλάδα 4.500 βιασμοί. Εξ αυτών, στην αστυνομία καταγγέλθηκαν μόνο 270 και έγιναν 183 συλλήψεις υπόπτων. Στα δικαστήρια έφτασαν μόνο 47 για να εκδικαστούν κατόπιν άσκησης ποινικής δίωξης.
Το 95,8% των βιαστών δρουν χωρίς συνεργό, προτιμούν το ύπαιθρο και τους δημόσιους κοινόχρηστους χώρους. Οι περισσότεροι βιασμοί σημειώνονται από τις 6 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα. Το 53,4% των βιαστών είναι άτομα νεαρής ηλικίας, ενώ το 32,8% είναι μεσήλικες. Το 46,5% των βιασμών γίνεται στην επαρχία. Το 50,9% των βιαστών προέρχεται από τη μεσαία κοινωνικο-οικονομική τάξη και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των θυμάτων τους, το 31% αυτών είναι αρκετά μορφωμένοι. Τα πιο πάνω στοιχεία είναι προϊόν έρευνας του εγκληματολόγου Άγγελου Τσιγκρή. «Οι βιασμοί πρέπει να ιδωθούν σε συνάρτηση με την αύξηση της εγκληματικότητας, καθώς και με την εκμετάλλευση από τα διάφορα κυκλώματα των αλλοδαπών γυναικών που έχουν έρθει στη χώρα μας, οι οποίες με το φόβο της απέλασης δεν τολμούν να καταγγείλουν τα περιστατικά. Έτσι, υπολογίζεται ότι οι βιασμοί φτάνουν το μεγάλο αριθμό των 5.000 συμπτωμάτων το χρόνο και είναι πιθανόν το μέγεθος αυτό να το ξεπερνούν», ανέφερε μιλώντας σε αθηναϊκή εφημερίδα ο συγγραφέας.
Από το σύνολο των 1.000 γυναικών που ρωτήθηκαν, οι 116 (11,6%) δήλωσαν ότι είχαν πέσει θύμα βιασμού. Οι 6 (ποσοστό 5,2%) είχαν υποστεί κατά φύση συνουσία, οι 4 (3,4%) παρά φύση συνουσία (σοδομισμό), οι 15 (12,9%) στοματική συνουσία, οι 49 (42,2%) είχαν υποστεί κάποια άλλη ασελγή πράξη, ενώ οι 47 (40,5%) είχαν πέσει θύματα απόπειρας βιασμού. Από τις περιπτώσεις που έφτασαν στα αστυνομικά τμήματα προκύπτει ότι ένα ποσοστό της τάξης του 1% ήταν αιμομίκτες. Ακόμη καταγράφηκε ότι ένα ποσοστό της τάξης του 2,2% προέρχεται από το συγγενικό περιβάλλον. Η ταπείνωση (62,1%), η αηδία (74,1%), η οργή (71,6%), η κατάθλιψη (94,5%) και η ενοχή είναι τα συναισθήματα που διακατέχουν τον ψυχικό κόσμο των γυναικών ύστερα από την πράξη βιασμού.
Διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες για το ότι το προκλητικό ντύσιμο μιας γυναίκας ωθεί το βιαστή της σε άνομες πράξεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
...αλλά όταν ένα κορίτσι ντύνεται έξαλλα και γίνεται αντιλήπτη απο όλων των ειδων των ανθρωπων τοτε πιο πολυ φταει η ιδια και ειναι φυσικο να γινει κατι τετοιο.
Ένας βιασμός, δεν μπορεί ποτέ να συνοδεύεται από το χαρακτηρισμό "φυσικός", αφού είναι παραβίαση της ελευθερίας του ατόμου.
Μια κοπέλα όσο προκλητικά κι αν είναι ντυμένη και τραβάει επάνω της τα βλέμματα, έχει κάθε δικαίωμα όταν πει "όχι" να το εννοεί. Η παραβίαση αυτού του "όχι" είναι βιασμός και δεν χωρά καμία περαιτέρω δικαιολογία.
Έπειτα, πώς ακριβώς οριοθετείται το ανεκτά προκλητικό, από το απαράδεκτα προκλητικό; Ο τρόπος που ντύνεται μια μέση Ευρωπαία για παράδειγμα, στις Αραβικές χώρες είναι εξωφρενικά προκλητικός.
Μην παραχωρείς σπιθαμή από τις ατομικές σου ελευθερίες, στο βωμό μιας πρόχειρης και εξευτελιστικής δικαιολογίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Στην τελική δεν νομίζω σε καμία περίπτωση ο ίδιος να έχει ερωτηθεί αν δέχεται αυτές τις ταμπέλες υπό αυτούς τους όρους. Δεν είναι το ίδιο βάρβαρο με έναν βιασμό να προσκολλάμε με το έτσι θέλω ταμπέλες στους ανθρώπους και έπειτα να απαιτούμε να συμπεριφέρονται με βάση αυτή την ταμπέλα;
Το έκανε η κόρη του όμως Πάνο μου μπερδεύοντας μην πω τι με τι, υπερασπιζόμενη τον πατέρα της:
Αρχική Δημοσίευση από Μάγια Τσόκλη:«Ανεξάρτητα από αυτό, θα επιθυμούσα να μη λησμονούμε ότι ο Κώστας Τσόκλης αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά κεφάλαια της χώρας μας, του οποίου η προσφορά είναι αδιαμφισβήτητη»
Υ.Γ. What is a λαν πάρτι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αρχική Δημοσίευση από Τσόκλης:Μη ξεχνάτε ότι η Τέχνη πάντα υπερβάλλει.
Μόνο που η Τέχνη μέσω της υπερβολής εξυψώνει, δεν ταπεινώνει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.