Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
22-09-11
12:31
Εκτελέστηκε ο Τρόι Ντέιβις
Οι αρχές την πολιτεία Τζόρτζια των ΗΠΑ προχώρησαν σήμερα στην εκτέλεση του Τρόι Ντέιβις, ενός μαύρου που είχε καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών για την δολοφονία ενός αστυνομικού, σε μια υπόθεση που προσέλκυσε την διεθνή προσοχή και τέθηκε στο επίκεντρο των προσπαθειών να καταργηθεί η θανατική ποινή.
Οι συνήγοροι του Ντέιβις, ο οποίος είχε καταδικαστεί για την δολοφονία ενός λευκού αστυνομικού το 1989, είχαν καταγγείλει ότι τα στοιχεία σε βάρος του ήταν ψευδή και παραπλανητικά ενώ οι επτά από τους εννέα μάρτυρες βάσει των καταθέσεων των οποίων κρίθηκε ένοχος είχαν ανακαλέσει ή αμφισβητήσει όσα είχαν πει.
Ο Ντέιβις θανατώθηκε στις 23:08 (06:08, ώρα Ελλάδας) με τη χορήγηση θανατηφόρου ενέσιμου διαλύματος χημικών ουσιών σε φυλακή στο Τζάκσον της Τζόρτζια, μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να απορρίψει την τελευταία έφεση της υπεράσπισης.
Η Γαλλία εκφράζει τη λύπη της για την εκτέλεση του Αμερικανού Τρόι Ντέιβις στην Πολιτεία της Τζόρτζια (νοτιοανατολικές ΗΠΑ) και επαναλαμβάνει την αντίθεσή της στη θανατική ποινή, δήλωσε σήμερα εκπρόσωπος του υπουργού Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
"Εκφράζουμε τη βαθιά λύπη μας γιατί πολλές εκκλήσεις για επιείκεια δεν εισακούστηκαν. Η Γαλλία επαναλαμβάνει την αντίθεσή της στην εσχάτη των ποινών, όπου και υπό όποιες συνθήκες εφαρμόζεται, προστίθεται στην ανακοίνωση. "Η Γαλλία θυμίζει ότι κάθε δικαστικό λάθος στην εφαρμογή του είναι μη αναστρέψιμο".
"Ενώ τουλάχιστον τα δύο τρίτα των κρατών στον κόσμο σήμερα αρνούνται την τιμωρία αυτή, στο νόμο και στην πράξη, η περίπτωση αυτή δείχνει την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας για την κατάργηση παγκοσμίως και οριστικώς της εσχάτης των ποινών", τονίζεται στην ανακοίνωση του γαλλικού υπουργείου.
Οι αρχές την πολιτεία Τζόρτζια των ΗΠΑ προχώρησαν σήμερα στην εκτέλεση του Τρόι Ντέιβις, ενός μαύρου που είχε καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών για την δολοφονία ενός αστυνομικού, σε μια υπόθεση που προσέλκυσε την διεθνή προσοχή και τέθηκε στο επίκεντρο των προσπαθειών να καταργηθεί η θανατική ποινή.
Οι συνήγοροι του Ντέιβις, ο οποίος είχε καταδικαστεί για την δολοφονία ενός λευκού αστυνομικού το 1989, είχαν καταγγείλει ότι τα στοιχεία σε βάρος του ήταν ψευδή και παραπλανητικά ενώ οι επτά από τους εννέα μάρτυρες βάσει των καταθέσεων των οποίων κρίθηκε ένοχος είχαν ανακαλέσει ή αμφισβητήσει όσα είχαν πει.
Ο Ντέιβις θανατώθηκε στις 23:08 (06:08, ώρα Ελλάδας) με τη χορήγηση θανατηφόρου ενέσιμου διαλύματος χημικών ουσιών σε φυλακή στο Τζάκσον της Τζόρτζια, μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να απορρίψει την τελευταία έφεση της υπεράσπισης.
Η Γαλλία εκφράζει τη λύπη της για την εκτέλεση του Αμερικανού Τρόι Ντέιβις στην Πολιτεία της Τζόρτζια (νοτιοανατολικές ΗΠΑ) και επαναλαμβάνει την αντίθεσή της στη θανατική ποινή, δήλωσε σήμερα εκπρόσωπος του υπουργού Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
"Εκφράζουμε τη βαθιά λύπη μας γιατί πολλές εκκλήσεις για επιείκεια δεν εισακούστηκαν. Η Γαλλία επαναλαμβάνει την αντίθεσή της στην εσχάτη των ποινών, όπου και υπό όποιες συνθήκες εφαρμόζεται, προστίθεται στην ανακοίνωση. "Η Γαλλία θυμίζει ότι κάθε δικαστικό λάθος στην εφαρμογή του είναι μη αναστρέψιμο".
"Ενώ τουλάχιστον τα δύο τρίτα των κρατών στον κόσμο σήμερα αρνούνται την τιμωρία αυτή, στο νόμο και στην πράξη, η περίπτωση αυτή δείχνει την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας για την κατάργηση παγκοσμίως και οριστικώς της εσχάτης των ποινών", τονίζεται στην ανακοίνωση του γαλλικού υπουργείου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
21-09-10
09:24
Ακόμη κι αν είναι ένας ή δύο ή δέκα, αν τέλος πάντων μετρώνται στα δάχτυλα, πόσο σημαντικό είναι να δώσεις σε κάποιον την ευκαιρία να μετανοήσει;Επιπλεον, ακομη και στην περιπτωση της μεταμελειας, ποιο ειναι το ποσοστο αυτων που πραγματικα μετανιωνουν και δεν επαναλαμβανουν τις πραξεις τους?? Ειναι οσο οδυνηρα μικρο υποθετω??
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
06-04-10
22:20
Αυτό που με μπερδεύει στο μήνυμά σου είναι που μοιάζει να αναφέρεται στην Ελληνική πραγματικότητα ενώ μιλά για μια τιμωρία που δεν εφαρμόζεται εδώ και αρκετά χρόνια στη χώρα μας.Πλήρης κατάργηση της θανατικής ποινής λοιπόν?
Ναι αλλά με αυστηρές προϋποθέσεις και αυστηρές ποινές και τήρησή τους εκεί που ασυναίσθητα μας ξεφεύγει το "κρεμάλα στο Σύνταγμα του χρειάζεται..."
Να υποθέσω πως έμμεσα προτείνεις την επαναφορά της θανατικής ποινής στην Ελλάδα, εάν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που προανέφερες;
----
10 λόγοι για τους οποίους η Διεθνής Αμνηστία αντιτίθεται στη θανατική ποινή:
1) Η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναγνωρίζει σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα στη ζωή. Το Άρθρο 4 του Αφρικανικού Χάρτη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και των Λαών διακηρύσσει ότι «η ανθρώπινη ύπαρξη είναι απαραβίαστη. Ο σεβασμός της ζωής, της σωματικής και της ψυχικής ακεραιότητας είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.» Η άποψη αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη διεθνών και περιφερειακών συνθηκών οι οποίες προβλέπουν την κατάργηση της θανατικής ποινής, με σημαντικότερο το Δεύτερο Προαιρετικό Πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989.
2) Η θανατική ποινή είναι ένας βίαιος και απάνθρωπος θάνατος
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ορίζει κατηγορηματικά πως «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική». Κάθε μορφή εκτέλεσης είναι απάνθρωπη. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί έναν αξιοπρεπή και ανώδυνο θάνατο σε φυλακισμένους που έχουν καταδικαστεί εις θάνατο, οι οποίοι επίσης υφίστανται ψυχική οδύνη μέχρι την εκτέλεση της ποινής τους.
3) Η θανατική ποινή δεν έχει καμία αποτρεπτική επίδραση
Καμία επιστημονική μελέτη δεν έχει αποδείξει ότι η θανατική ποινή έχει μεγαλύτερη αποτρεπτική επίδραση όσον αφορά την εγκληματικότητα σε σχέση με τις άλλες τιμωρίες. Η πιο πρόσφατη έρευνα με θέμα τον συσχετισμό αιτίας και αποτελέσματος μεταξύ της θανατικής ποινής και τα ποσοστά φόνων, η έρευνα που διενεργήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 1988 και αναθεωρήθηκε το 2002, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «… δεν είναι ορθό να αποδεχθούμε την υπόθεση ότι η θανατική ποινή μειώνει τους φόνους σε οριακά μεγαλύτερο βαθμό από ότι η απειλή και η εφαρμογή της υποθετικά ελαφρύτερης ποινής της ισόβιας κάθειρξης».
4) Η θανατική ποινή είναι φόνος εκ προμελέτης, εξευτελίζει το κράτος και κάνει την κοινωνία πιο βίαιη
Με την εκτέλεση ενός ανθρώπου, το κράτος διαπράττει φόνο και επιδεικνύει την ίδια ετοιμότητα να χρησιμοποιήσει σωματική βία έναντι του θύματός του όπως και ο εγκληματίας. Επιπροσθέτως, μελέτες έχουν δείξει ότι τα ποσοστά των δολοφονιών αυξάνονται αμέσως μετά τις εκτελέσεις. Ερευνητές έχουν υποστηρίξει ότι η αύξηση είναι όμοια με αυτή που παρατηρείται μετά από άλλα βίαια δημόσια γεγονότα, όπως ομαδικές σφαγές και δολοφονίες.
5) Η εφαρμογή της θανατικής ποινής εισάγει διακρίσεις
Σε όλο τον κόσμο, η θανατική ποινή επιβάλλεται δυσανάλογα εναντίον των μελών των περιθωριοποιημένων ομάδων ανθρώπων. Ορισμένοι θανατοποινίτες προερχόμενοι από τις πιο πενόμενες κοινωνικές τάξεις δεν θα είχαν καταδικαστεί εις θάνατο αν προέρχονταν από πιο ευκατάστατα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είτε οι κατηγορούμενοι δεν είναι σε θέση να βρουν τον δρόμο τους μέσα από το λαβύρινθο του δικαστικού συστήματος (λόγω έλλειψης γνώσεων, εμπιστοσύνης ή οικονομικών μέσων), είτε το σύστημα αντικατοπτρίζει την γενικά αρνητική στάση της κοινωνίας και των ισχυρών απέναντί τους. Έχει επίσης αποδειχθεί ότι ορισμένοι εγκληματίες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να καταδικαστούν εις θάνατο αν τα θύματά τους προέρχονταν από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις.
6) Η θανατική ποινή αμφισβητεί την ικανότητα των ανθρώπων να βελτιώσουν τον εαυτό τους
Οι υπέρμαχοι της θανατικής ποινής υποστηρίζουν ότι όποιος καταδικάζεται σε θάνατο αδυνατεί να βελτιωθεί σαν άνθρωπος και μπορεί να διαπράξει αδίκημα οποιαδήποτε στιγμή εφόσον απελευθερωθεί. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι επανεντάχθηκαν και δεν διέπραξαν άλλο αδίκημα. Αντί να αυξάνεται ο αριθμός των εκτελέσεων, η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει ότι ο καταλληλότερος τρόπος για να προληφθεί η διάπραξη αδικημάτων είναι η αναθεώρηση των διαδικασιών για την αποφυλάκιση υπό όρους και η ψυχολογική παρακολούθηση των κρατουμένων κατά την κράτηση. Επιπλέον, η θανατική ποινή αφαιρεί από κάθε καταδικασμένο άτομο τη δυνατότητα μεταμέλειας.
7) Η θανατική ποινή δεν παρέχει κοινωνική σταθερότητα ούτε φέρνει ειρήνη στα θύματα
Μία εκτέλεση δεν φέρνει πίσω το θύμα ούτε απαλύνει τον πόνο της οικογένειάς του. Αντί να μειώσει τον πόνο, η διάρκεια της δίκης και της διαδικασίας έφεσης συχνά παρατείνουν τον πόνο της οικογένειας.
8) Η θανατική ποινή αρνείται την πιθανότητα οι θεσμοί που στελεχώνονται από ανθρώπους να κάνουν λάθος
Ο κίνδυνος εκτέλεσης αθώων ανθρώπων παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με τη θανατική ποινή. Στις ΗΠΑ, από το 1973, 116 άτομα που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο απελευθερώθηκαν αφού αποδείχθηκε η αθωότητά τους. Μερικοί από αυτούς μόλις που γλίτωσαν την εκτέλεση ύστερα από πολύχρονη αναμονή. Αυτά τα αλλεπάλληλα δικαστικά σφάλματα οφείλονται κυρίως στις παρατυπίες που διεπράχθησαν από τις διωκτικές ή αστυνομικές αρχές, στη χρήση αμφιλεγόμενων στοιχείων, ουσιωδών πληροφοριών ή ομολογιών στις δίκες, ή στην ανικανότητα των δικηγόρων υπεράσπισης. Άλλοι φυλακισμένοι οδηγήθηκαν στο θάνατο ενώ υπήρχαν βάσιμες αμφιβολίες για την ενοχή τους.
9) Η θανατική ποινή είναι μία συλλογική τιμωρία
Αυτή η τιμωρία επηρεάζει όλη την οικογένεια, τους φίλους και όσους αισθάνονται συμπάθεια για τον καταδικασμένο. Οι στενοί συγγενείς ενός ανθρώπου που εκτελέστηκε, που γενικά δεν έχουν σχέση με το έγκλημα, μπορούν να νιώσουν, ως αποτέλεσμα της θανατικής ποινής, το ίδιο τρομερό αίσθημα απώλειας που είχαν νιώσει οι γονείς του θύματος λόγω του θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου.
10) Η θανατική ποινή αντιτίθεται σε θρησκευτικές και ανθρωπιστικές αξίες που είναι κοινές σε όλο τον κόσμο
Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παγκόσμια, αδιαίρετα και αλληλένδετα. Βασίζονται σε πολλές παραδόσεις που μπορούν να ανιχνευθούν σε όλους τους πολιτισμούς. Όλες οι θρησκείες συνηγορούν υπέρ της επιείκειας, της συμπόνιας και της συγχώρεσης και σε αυτές ακριβώς τις αξίες στηρίζει η Διεθνής Αμνηστία την αντίθεσή της στη θανατική ποινή.
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναγνωρίζει σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα στη ζωή. Το Άρθρο 4 του Αφρικανικού Χάρτη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και των Λαών διακηρύσσει ότι «η ανθρώπινη ύπαρξη είναι απαραβίαστη. Ο σεβασμός της ζωής, της σωματικής και της ψυχικής ακεραιότητας είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.» Η άποψη αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη διεθνών και περιφερειακών συνθηκών οι οποίες προβλέπουν την κατάργηση της θανατικής ποινής, με σημαντικότερο το Δεύτερο Προαιρετικό Πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989.
2) Η θανατική ποινή είναι ένας βίαιος και απάνθρωπος θάνατος
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ορίζει κατηγορηματικά πως «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική». Κάθε μορφή εκτέλεσης είναι απάνθρωπη. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί έναν αξιοπρεπή και ανώδυνο θάνατο σε φυλακισμένους που έχουν καταδικαστεί εις θάνατο, οι οποίοι επίσης υφίστανται ψυχική οδύνη μέχρι την εκτέλεση της ποινής τους.
3) Η θανατική ποινή δεν έχει καμία αποτρεπτική επίδραση
Καμία επιστημονική μελέτη δεν έχει αποδείξει ότι η θανατική ποινή έχει μεγαλύτερη αποτρεπτική επίδραση όσον αφορά την εγκληματικότητα σε σχέση με τις άλλες τιμωρίες. Η πιο πρόσφατη έρευνα με θέμα τον συσχετισμό αιτίας και αποτελέσματος μεταξύ της θανατικής ποινής και τα ποσοστά φόνων, η έρευνα που διενεργήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 1988 και αναθεωρήθηκε το 2002, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «… δεν είναι ορθό να αποδεχθούμε την υπόθεση ότι η θανατική ποινή μειώνει τους φόνους σε οριακά μεγαλύτερο βαθμό από ότι η απειλή και η εφαρμογή της υποθετικά ελαφρύτερης ποινής της ισόβιας κάθειρξης».
4) Η θανατική ποινή είναι φόνος εκ προμελέτης, εξευτελίζει το κράτος και κάνει την κοινωνία πιο βίαιη
Με την εκτέλεση ενός ανθρώπου, το κράτος διαπράττει φόνο και επιδεικνύει την ίδια ετοιμότητα να χρησιμοποιήσει σωματική βία έναντι του θύματός του όπως και ο εγκληματίας. Επιπροσθέτως, μελέτες έχουν δείξει ότι τα ποσοστά των δολοφονιών αυξάνονται αμέσως μετά τις εκτελέσεις. Ερευνητές έχουν υποστηρίξει ότι η αύξηση είναι όμοια με αυτή που παρατηρείται μετά από άλλα βίαια δημόσια γεγονότα, όπως ομαδικές σφαγές και δολοφονίες.
5) Η εφαρμογή της θανατικής ποινής εισάγει διακρίσεις
Σε όλο τον κόσμο, η θανατική ποινή επιβάλλεται δυσανάλογα εναντίον των μελών των περιθωριοποιημένων ομάδων ανθρώπων. Ορισμένοι θανατοποινίτες προερχόμενοι από τις πιο πενόμενες κοινωνικές τάξεις δεν θα είχαν καταδικαστεί εις θάνατο αν προέρχονταν από πιο ευκατάστατα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είτε οι κατηγορούμενοι δεν είναι σε θέση να βρουν τον δρόμο τους μέσα από το λαβύρινθο του δικαστικού συστήματος (λόγω έλλειψης γνώσεων, εμπιστοσύνης ή οικονομικών μέσων), είτε το σύστημα αντικατοπτρίζει την γενικά αρνητική στάση της κοινωνίας και των ισχυρών απέναντί τους. Έχει επίσης αποδειχθεί ότι ορισμένοι εγκληματίες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να καταδικαστούν εις θάνατο αν τα θύματά τους προέρχονταν από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις.
6) Η θανατική ποινή αμφισβητεί την ικανότητα των ανθρώπων να βελτιώσουν τον εαυτό τους
Οι υπέρμαχοι της θανατικής ποινής υποστηρίζουν ότι όποιος καταδικάζεται σε θάνατο αδυνατεί να βελτιωθεί σαν άνθρωπος και μπορεί να διαπράξει αδίκημα οποιαδήποτε στιγμή εφόσον απελευθερωθεί. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι επανεντάχθηκαν και δεν διέπραξαν άλλο αδίκημα. Αντί να αυξάνεται ο αριθμός των εκτελέσεων, η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει ότι ο καταλληλότερος τρόπος για να προληφθεί η διάπραξη αδικημάτων είναι η αναθεώρηση των διαδικασιών για την αποφυλάκιση υπό όρους και η ψυχολογική παρακολούθηση των κρατουμένων κατά την κράτηση. Επιπλέον, η θανατική ποινή αφαιρεί από κάθε καταδικασμένο άτομο τη δυνατότητα μεταμέλειας.
7) Η θανατική ποινή δεν παρέχει κοινωνική σταθερότητα ούτε φέρνει ειρήνη στα θύματα
Μία εκτέλεση δεν φέρνει πίσω το θύμα ούτε απαλύνει τον πόνο της οικογένειάς του. Αντί να μειώσει τον πόνο, η διάρκεια της δίκης και της διαδικασίας έφεσης συχνά παρατείνουν τον πόνο της οικογένειας.
8) Η θανατική ποινή αρνείται την πιθανότητα οι θεσμοί που στελεχώνονται από ανθρώπους να κάνουν λάθος
Ο κίνδυνος εκτέλεσης αθώων ανθρώπων παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με τη θανατική ποινή. Στις ΗΠΑ, από το 1973, 116 άτομα που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο απελευθερώθηκαν αφού αποδείχθηκε η αθωότητά τους. Μερικοί από αυτούς μόλις που γλίτωσαν την εκτέλεση ύστερα από πολύχρονη αναμονή. Αυτά τα αλλεπάλληλα δικαστικά σφάλματα οφείλονται κυρίως στις παρατυπίες που διεπράχθησαν από τις διωκτικές ή αστυνομικές αρχές, στη χρήση αμφιλεγόμενων στοιχείων, ουσιωδών πληροφοριών ή ομολογιών στις δίκες, ή στην ανικανότητα των δικηγόρων υπεράσπισης. Άλλοι φυλακισμένοι οδηγήθηκαν στο θάνατο ενώ υπήρχαν βάσιμες αμφιβολίες για την ενοχή τους.
9) Η θανατική ποινή είναι μία συλλογική τιμωρία
Αυτή η τιμωρία επηρεάζει όλη την οικογένεια, τους φίλους και όσους αισθάνονται συμπάθεια για τον καταδικασμένο. Οι στενοί συγγενείς ενός ανθρώπου που εκτελέστηκε, που γενικά δεν έχουν σχέση με το έγκλημα, μπορούν να νιώσουν, ως αποτέλεσμα της θανατικής ποινής, το ίδιο τρομερό αίσθημα απώλειας που είχαν νιώσει οι γονείς του θύματος λόγω του θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου.
10) Η θανατική ποινή αντιτίθεται σε θρησκευτικές και ανθρωπιστικές αξίες που είναι κοινές σε όλο τον κόσμο
Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παγκόσμια, αδιαίρετα και αλληλένδετα. Βασίζονται σε πολλές παραδόσεις που μπορούν να ανιχνευθούν σε όλους τους πολιτισμούς. Όλες οι θρησκείες συνηγορούν υπέρ της επιείκειας, της συμπόνιας και της συγχώρεσης και σε αυτές ακριβώς τις αξίες στηρίζει η Διεθνής Αμνηστία την αντίθεσή της στη θανατική ποινή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.