suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
07-07-07
19:51
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό:
(Με συγχωρείται για το κακό γράψιμο απο κάτω αλλά δεν είμαι και στα καλύτερα μου)
Κάποτε έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου το παραπάνω κείμενο του Ν.Παπαδόπουλου. Θυμάμαι τότε το είχα διαβάσει και η έννοια της εξέγερσης μέσα μου είχε αλλάξει ριζικά, λόγω της περιγραφής που της δίνεται στο εν λόγω κείμενο. Θυμάμαι ότι στο μυαλό μου πλέον η λέξη αυτή διατυπώθηκε ως πόθος.
Πόθος για το στόχο
Αγώνας για το στόχο
Θυσίες για το στόχο
Και έτσι θα την κρατήσω στο μυαλό μου, στην καρδιά μου και κυρίως στη συνείδηση μου.
Θυμήθηκα ξανά αυτό κείμενο επειδή πρόσφατα στο νησί μου, στη Χίο, οι φοιτητές έκαναν παράπονα επειδή η φοιτητική λέσχη, που τους παρείχε φαγητό, έκλεισε στην ώρα της ενώ ως ζητάνε, θα ήθελαν, μιας και η εξεταστική τους δεν τελείωσε την καθορισμένη εξ αρχής ημερομηνία, η φοιτητική λέσχη να λειτουργήσει ως το τέλος της εξεταστικής τους περιόδου. Το συναίσθημα που με κατέβαλε στην είδηση αυτή ήταν η απόλυτη οργή. Ένιωσα ότι μέσα μου τα ταυτόσημα που είχα δώσει για την εξέγερση ξεφτιλίζονταν λόγω κάποιων ανίδεων νεαρών που έκαναν το κέφι τους και τώρα απαιτούν να μην υπάρχει τίμημα.
Όπως ξέρουμε, την χρονιά αυτή, πολλοί και πολλές στήθηκαν με πανό και με συνθήματα και φώναξαν την αντίδραση τους, την εξέγερση τους, την δυσαρέσκεια τους στο σύστημα. Αυτή λοιπόν ήταν η επανάσταση τους, η οποία κάποτε ανάλογα με το αίτημα του λαού, έφερε ως αποτέλεσμα νεκρούς μυριάδες, χαλασμένα σπίτια, πεταμένες περιουσίες, ορφανά παιδιά, ξεθωριασμένες ζωές.
Η οποία κάποτε έστεκε περήφανη με ιδέες και αξίες στη θέση που τώρα στέκονται τα πανό και τα συνθήματα.
Τώρα το τίμημα είναι η καθυστέρηση της εξεταστικής των φοιτητών μιας και δεν ήταν εφικτό να γίνει την κανονική της εποχή. Παράλληλα σταματάει η λειτουργία της φοιτητικής λέσχης, η οποία είναι οργανωμένη και «πληρωμένη» από το κράτος. Αυτό είναι το φοβερό και τρομερό τους τίμημα, η τιμωρία τους.
Δεν την δέχονται, απαιτούν ξανά με πανό και με συνθήματα (έγινε της μόδας βλέπεις) το κράτος να τους πληρώσει κι άλλη τροφή, γιατί στον κόσμο πλέον που ζούμε, στην Ελλάδα μας, για τα πάντα φταίει το κακό κράτος, ακόμα και για την καθυστερημένη εξεταστική.
Ναι κυρίες και κύριοι, θαυμάστε τα παιδιά σας και τις ιδέες τους. Κάνουν επανάσταση και μετά απαιτούν από τον «εχθρό» να τους πληρώσει αποζημίωση. Διατηρούν υποτιθέμενες αξίες που τους οδηγούν στην υποτιθέμενη εξέγερση και μετά όταν φτάσει η ώρα του τιμήματος, τις πουλάνε και έχουν και το θράσος να απαιτούν να μην πληρώσουν τίποτα.
(Με συγχωρείται για το κακό γράψιμο απο κάτω αλλά δεν είμαι και στα καλύτερα μου)
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Με λένε εξέγερση
Η ηλικία μου, απροσδιόριστη. Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες, με ανισότητες.
Με λένε εξέγερση
Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδοφράγματα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της Ιστορίας.
Με λένε εξέγερση
Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων,σημαία στους ιστούς των καταπιεσμένων, συνείδηση των θυμάτων και υποσυνείδητο των θυτών. Έθνος μου έγιναν τα έθνη όλη της Γης και χώμα μου το σώμα μυριάδων σκοτωμένων στο όνομά μου.
Με λένε εξέγερση
Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονταν Αναστάσεις και Λυτρώσεις. Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή σʼέναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο.
Με λένε εξέγερση
Γύρισα όλα τα μέρη του κόσμου. Άλλοτε στη Ναζαρέτ, άλλοτε στην Αγία Πετρούπολη κι άλλοτε στην Τιεν Αν Μεν. Έγινα έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλης. Μάης παριζιάνικος, Άνοιξη στην Πράγα, ροβόλημα στους δρόμους της Αβάνας. Πότε σπαθί στο χέρι του Σπάρτακου, πότε βόλι στο καριοφίλι του Καραϊσκάκη, πότε λόγος θεϊκός στης Ιερουσαλήμ τα τείχη, πότε αντάριασμα στου Βιετνάμ τους ορυζώνες, πότε σφεντόνα παιδική στης Παλαιστίνης την ιντιφάντα και πότε ανοιγμένο κεφάλι στου Σιάτλ το μετερίζι.
Με λένε εξέγερση
Αδίκησα και αδικήθηκα, εμπιστεύτηκα και απογοητεύτηκα, ξεκίνησα μα δεν τερμάτισα, κοιλοπόνεσα μα δε γέννησα, γονάτισα μα σηκώθηκα, γιατί ταυτίστηκα με τους ανθρώπους, γιατί είμαι δικό τους έργο.
Με λένε εξέγερση
Κι αγάπησα τους Έλληνες, έγινα σύντροφος και ιδρώτας στην πονεμένη πορεία τους στο χρόνο. Ήμουνα ράσο λυτρωτικό στην Αγία Λαύρα τους, και πύρινα λόγια Βελεστινλήδων στα Βαλκάνιά τους, τα ματωμένα στάρια στα Κιλελέρ τους, τα νεκρά κορμιά των καπνεργατών στη Σαλονίκη του ʼ36 τους. Κι έπειτα έγινα ΟΧΙ βροντερό στα χείλη τους και αντάρτικο τραγούδι στα θρυλικά βουνά τους. Αργότερα πυρπόλησα τις καρδιές τους στη Λευκωσία και την Κερύνεια, κι έγινα αγώνας Ανένδοτος και βήμα γοργό στα πόδια του Λαμπράκη και 1-1-4 στις διαδηλώσεις της ψυχής τους.
Με λένε εξέγερση
Με φυγάδευσαν στη σιωπή και στο βόλεμα τα σκοτεινά χρόνια των αμερικανόδουλων πρακτόρων. Χώθηκα και πλαδάρεψα εφτά χρόνια μαζί με τους Έλληνες στις πολυθρόνες της ντροπής και της υποταγής. Μου ρούφηξε το αίμα η αντιπαροχή, το θαλασσοδάνειο, ο Άγνωστος Πόλεμος της τηλεόρασης και η αποβλάκωση των γηπέδων. Έκανα πως δεν άκουγα τις κραυγές αυτών των λίγων που σάπιζαν στις Γυάρους και τις Μακρονήσους...
Με λένε εξέγερση
Και ξανάνιωσα στις φλογισμένες ψυχές των φοιτητών. Ξανάδα τον ήλιο στην ταράτσα της Νομικής, ξαναγεννήθηκα στα αμφιθέατρα και στους δρόμους του Πολυτεχνείου το ʼ73.
Με λένε εξέγερση, με λένε «Εδώ Πολυτεχνείο - Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».
Τρεις μέρες γιόρταζα την άνοιξή μου και ήταν Νοέμβρης.
Έκλεισα τις τηλεοράσεις, άνοιξα τα ραδιόφωνα, άνοιξα τις πόρτες, βγήκα στους δρόμους. Έγινα πλακάτ, φέιγ βολάν, γραμμένο σύνθημα με μαρκαδόρο στους τοίχους της Ιστορίας. «Κάτω η χούντα», «Έξω οι Αμερικανοί», «Θάνατος στο φασισμό». Έγινα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία».
Με λένε εξέγερση
Δεν με έλιωσε η ερπύστρια του τανκς. Δεν μʼ έσβησε η σιωπή των κρατητηρίων. Κάθε σπίτι έγινε κι ένα μου κρυσφήγετο, κάθε ψυχή κι ένα μου εικονοστάσι.
Με λένε εξέγερση
Έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα στη μεταπολίτευση και πριν προλάβω να ξαποστάσω είδα φίλους χθεσινούς να με εξαργυρώνουν, πολιτικάντηδες να μου κάνουν στριπτίζ στα μπαλκόνια, χθεσινούς εραστές να μʼ απατάνε στην αγκαλιά της εξουσίας. Έγινα εμπόρευμα και φανφάρες, κόκκινα παχιά χαλιά επισήμων, λόγοι δεκάρικοι σε καλοταϊσμένα στόματα ψευδεπίγραφων αγωνιστών. Ασέλγησαν στο κορμί μου, με κάναν γιορτή καθεστωτική και με αποστέωσαν αυτοί που στην ουσία ποτέ δεν μύρισαν το άρωμά μου.
Με λένε εξέγερση
Λένε πως τώρα πια δεν έχω χώρο ζωτικό στα όνειρά σας.
Τώρα η ζωή σας έγινε εικονική πραγματικότητα, φάστ φουντ, κινητή ψευδαιμονία, τζόγος χρηματιστηριακός και πασαρέλα μιας ομορφιάς επίπλαστης, ντυμένης με τα σινιέ ρούχα της μοναξιάς σας.
Κι όμως, εγώ είμαι πάντα εδώ, κρυμμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά σας. Όταν θα τελειώσετε με τα «limit up» σας, όταν θα σας έχει λιώσει το ελαστικό ωράριό σας, όταν θα σας πνίξει πια η μπόχα των αποβλήτων του τεχνικού πολιτισμού σας, όταν χτυπήσει και τη δική σας πόρτα ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός για τον οποίο τώρα αδιαφορείτε, όταν θα γίνεται και σεις θύματα τούτης της παγκοσμιοποίησης που τώρα θεοποιείτε, όταν συνειδητοποιήσετε ότι είστε τα αναλώσιμα υλικά στην κρεατομηχανή των πολυεθνικών, τότε θα με θυμηθείτε.
Γιατί με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας
Γιατί πάντα θα σας φλογίζω τις ψυχές με τα λόγια του Τσε «Μας φαίνονται μεγάλοι γιατί ήμασταν γονατιστοί...Ας εγερθούμε».
Νίκος Σ. Παπαδόπουλος (Κοινωνιολόγος - Εκπαιδευτικός )
Κάποτε έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου το παραπάνω κείμενο του Ν.Παπαδόπουλου. Θυμάμαι τότε το είχα διαβάσει και η έννοια της εξέγερσης μέσα μου είχε αλλάξει ριζικά, λόγω της περιγραφής που της δίνεται στο εν λόγω κείμενο. Θυμάμαι ότι στο μυαλό μου πλέον η λέξη αυτή διατυπώθηκε ως πόθος.
Πόθος για το στόχο
Αγώνας για το στόχο
Θυσίες για το στόχο
Και έτσι θα την κρατήσω στο μυαλό μου, στην καρδιά μου και κυρίως στη συνείδηση μου.
Θυμήθηκα ξανά αυτό κείμενο επειδή πρόσφατα στο νησί μου, στη Χίο, οι φοιτητές έκαναν παράπονα επειδή η φοιτητική λέσχη, που τους παρείχε φαγητό, έκλεισε στην ώρα της ενώ ως ζητάνε, θα ήθελαν, μιας και η εξεταστική τους δεν τελείωσε την καθορισμένη εξ αρχής ημερομηνία, η φοιτητική λέσχη να λειτουργήσει ως το τέλος της εξεταστικής τους περιόδου. Το συναίσθημα που με κατέβαλε στην είδηση αυτή ήταν η απόλυτη οργή. Ένιωσα ότι μέσα μου τα ταυτόσημα που είχα δώσει για την εξέγερση ξεφτιλίζονταν λόγω κάποιων ανίδεων νεαρών που έκαναν το κέφι τους και τώρα απαιτούν να μην υπάρχει τίμημα.
Όπως ξέρουμε, την χρονιά αυτή, πολλοί και πολλές στήθηκαν με πανό και με συνθήματα και φώναξαν την αντίδραση τους, την εξέγερση τους, την δυσαρέσκεια τους στο σύστημα. Αυτή λοιπόν ήταν η επανάσταση τους, η οποία κάποτε ανάλογα με το αίτημα του λαού, έφερε ως αποτέλεσμα νεκρούς μυριάδες, χαλασμένα σπίτια, πεταμένες περιουσίες, ορφανά παιδιά, ξεθωριασμένες ζωές.
Η οποία κάποτε έστεκε περήφανη με ιδέες και αξίες στη θέση που τώρα στέκονται τα πανό και τα συνθήματα.
Τώρα το τίμημα είναι η καθυστέρηση της εξεταστικής των φοιτητών μιας και δεν ήταν εφικτό να γίνει την κανονική της εποχή. Παράλληλα σταματάει η λειτουργία της φοιτητικής λέσχης, η οποία είναι οργανωμένη και «πληρωμένη» από το κράτος. Αυτό είναι το φοβερό και τρομερό τους τίμημα, η τιμωρία τους.
Δεν την δέχονται, απαιτούν ξανά με πανό και με συνθήματα (έγινε της μόδας βλέπεις) το κράτος να τους πληρώσει κι άλλη τροφή, γιατί στον κόσμο πλέον που ζούμε, στην Ελλάδα μας, για τα πάντα φταίει το κακό κράτος, ακόμα και για την καθυστερημένη εξεταστική.
Ναι κυρίες και κύριοι, θαυμάστε τα παιδιά σας και τις ιδέες τους. Κάνουν επανάσταση και μετά απαιτούν από τον «εχθρό» να τους πληρώσει αποζημίωση. Διατηρούν υποτιθέμενες αξίες που τους οδηγούν στην υποτιθέμενη εξέγερση και μετά όταν φτάσει η ώρα του τιμήματος, τις πουλάνε και έχουν και το θράσος να απαιτούν να μην πληρώσουν τίποτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
14-05-07
14:35
Χα χα χα πιπέρι, πως μιλάς έτσι;;
Συγγνώμη,δε μου φταίνε σε τίποτα τα καημένα τα ζώα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.