Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 28,733 μηνύματα.
21-06-12
02:22
Θα πρέπει να το κερδίσει όμως, έτσι; Όχι όλα αβέρτα. Η ερώτηση είναι πώς το γνωρίζεις αυτό, να δείξεις τον σεβασμό που πρέπει, χωρίς να ξέρεις τι έχεις απέναντί σου.
Και την απάντηση νομίζω την γνωρίζουμε και οι δύο: it requires a leap of faith.
And yes, it doesn't have to happen again. Στον άνθρωπο είναι να σπάσει αυτόν τον κύκλο βίας.
Ε προφανώς ρε αδερφέ. Γι αυτό λέω της φέρεσαι όπως της αξίζει και δε λέω "της φέρεσαι πάντα σαν πριγκήπισσα". Όσο βλέπεις ότι αξίζει, δίνεις αυτό που πρέπει.
Πόσοι όμως σκέφτονται όπως εμείς; Όλοι τρέχουν να κάνουν τους αρρενωπούς άντρακλες "ο άντρας δεν αγαπάει, γαμάει" ή τους βουτυρο-τζέντλεμαν "έλα να σε ταίσω περδικοβλασταρούλα μου στο στόμα" και δε συμμαζεύεται. Όχι. Θέλει ψάξιμο η ιστορία και προπάντων, αυθεντικότητα χαρακτήρα, όχι δηθενιές.
Και φυσικά το "να το κερδίσει" δεν πρέπει να φτάνει στο άλλο άκρο του τύπου "τι πάει να πει θες και κοπλιμέντο; Υποχρεωμένη ήσουν να μου μιλήσεις πρώτη σήμερα!". Πρέπει να επιβραβεύεις τον άλλο με αντίστοιχη κίνηση από την πλευρά σου. Όπως θες εσύ να σε κερδίσει, την ίδια ανάγκη έχει κι αυτή από σένα. Κανείς δε δίνεται τζάμπα επειδή εσύ ή εγώ είμαστε γαμάτοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 28,733 μηνύματα.
21-06-12
02:09
Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει και ένα αντίστοιχο βάρος σ' αυτόν που χωρίζει. Φυσικά και υπάρχει, αλλά το έχει χωνέψει, το έχει αποδεχθεί και έχει περάσει αρκετό καιρό με τη σκέψη αυτή, μέχρι την ημέρα που το ανακοινώνει. Ισομοιράζεται, αν θες, το βάρος σε μεγαλύτερο διάστημα και εν τέλει προκύπτουν λιγότερες ψυχολογικές απώλειες. Και είναι, στην τελική, δική του επιλογή, ενώ ο άλλος δεν έχει κάποια επιλογή. Πρέπει να το αποδεχθεί, είτε του αρέσει είτε όχι.
Στην αρχή ισομοιράζεται το βάρος. Όσο το αναβάλλεις, τόσο σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι καταπιέζεσαι να μην κάνεις κάτι που δικαιούσαι και σε συνδυασμό με το αν δεν εκτιμάς και τον άλλο, τότε βράστα. Όχι μόνο δεν υπάρχει ψυχολογική απώλεια καν, αλλά νιώθεις ανακουφισμένος και περήφανος για το κατόρθωμά σου. Έχει να κάνει με χρόνο λοιπόν, εκτίμηση για τον άλλο, μέγεθος εγωισμού, εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και για τον άλλο, έχει να κάνει με πολλά. Δεν υπάρχει μια συνταγή. Αυτή η συνταγή που λες είναι μια από τις πολλές.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι θετικές πλευρές τέτοιων τραγικών καταστάσεων. Μαθαίνεις, οπλίζεσαι με περισσότερη πυγμή και ρίχνεσαι στον επόμενο πόλεμο με περισσότερα εφόδια, δύναμη, εμπειρία και υπομονή.
Αν ήταν έτσι τα πράγματα Γιώργο, δε θα έπαιρνε ποτέ το Skype φωτιά σε χωρισμούς. Το μόνο που μαθαίνεις στους χωρισμούς είναι ποιοί είναι οι φίλοι σου που θα σε στηρίξουν και ποιοί είναι αυτοί που θα αδιαφορήσουν ή και θα χαρούν από τη ζήλια τους.
Όλα τα υπόλοιπα δεν γίνονται παρ' εκτός και αποφασίσεις μέσα σου ότι θα πρέπει να διερευνήσεις τι σου διέφυγε στον χαρακτήρα του άλλου και πήγε στραβά η κατάσταση, και βάλεις μπρος και πεις "Την επόμενη φορά θα είμαι πιό προσεκτικός και θα χω τα μάτια μου δεκατέσσερα" γιατί αν δεν το πεις θα ακολουθεί συνεχώς η επόμενη φράση που είπες:
After all, all of this has happened before and will happen again.
Αν δεν αλλάξεις τα κριτήρια με τα οποία "ψωνίζεις" γυναίκα, μια ζωή θα συμβαίνουν αυτά και όχι μόνο δε θα έχεις περισσότερη δύναμη κάθε φορά, αλλά θα σε πιάνει η πικρία "μα γιατί σε μένα, αφού εγώ είμαι όλο και καλύτερος". Συ είπας ότι είσαι καλύτερος. Δείχνεις καλύτερος από πριν. Είσαι όμως;
Η αλλαγή έρχεται από εμάς πρώτα. Πρώτα αλλάζουμε στο μέσα μας, στο τι είμαστε, στο τι θέλουμε από μια γυναίκα, ύστερα βρίσκουμε αυτή τη γυναίκα και προφανώς της φερόμαστε όπως της αξίζει. Και μετά: all of this has happened before but it won't happen again.
Υψηλά νοήματα κολλητέ. Δεν έχουν όλοι τη δύναμη να αλλάξουν τον εαυτό τους αφού κάνουν την αυτοκριτική τους. Είναι πιό εύκολο να ξεφορτωθείς ένα ελάττωμα όταν έχεις κάποιον άλλο να το φορτώσεις. Στο τέλος όμως πάντα σε τρώει, σα το θάνατο. Περιμένει 80-100 χρόνια αλλά στο τέλος πάντα εισπράττει.
Αυτοκριτική, αυτοβελτίωση και τα μάτια συνέχεια ανοικτά και προσεκτικά. Αυτή είναι η συνταγή. Τα άλλα είναι περιγραφή της ανθρώπινης α-ψυχοσύνθεσης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 28,733 μηνύματα.
11-03-11
23:34
Αν μια σχέση κατά ήταν δυνατή και (σχεδόν) χωρίς προβλήματα ΠΟΤΕ δεν θα χώριζα για κανέναν external λόγο. Και η λέξη "ποτέ" δεν είναι κάτι που λέω εύκολα.
Δεν έχει "για να προστατέψω την καρίερα μου". Those are excuses for the weak.
Ως κάποιος που (παραδέχεται και) κουβαλάει τόσο βαρύ φορτίο στην πλάτη του, μόνο αδύναμος δε νομίζω να είμαι. Αλλά και να ήμουν, αυτή θα ήταν μια αδυναμία για την οποία θα ήμουν υπερήφανος.
Εγώ το αποκαλώ τακτική υποχώρηση. Δίνεις βάση σε προσωπικούς στόχους, μέχρι να λήξουν οι συνθήκες που κάνουν ζημιά στους ερωτικούς στόχους. Τότε γυρνάς και τα ξανακατακτάς όλα. Το να χτυπάς το κεφάλι σου σα κριάρι επάνω σ' έναν τοίχο είναι κουταμάρα, όταν μπορείς να πάρεις την πόλη μια άλλη μέρα... (η να πεθάνεις στα 100 σου ακόμα με την ελπίδα )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.