Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
09-03-11
21:47
Μέσα από αυτόν τον συγκερασμό μπούρδας και (δοκησι)σοφίας, ένα πράγμα μόνο μπορώ να πω:
Μπότες που πάνε επτά λεύγες είναι αυτή η φράση: Είσαι ο Καταλινα/Δεσμώτης/whatevah
Εδώ, το θέμα αποκτά και μια τρίτη διάσταση, (3D Hyper-thread )
το συνδυασμό ασμάτων όπως "τα ματάκια μου σε καίνε κι ας μην είμαι μανεκένε"
με τον αναρχικό πιγκουίνο που φωνάζει "ξέχνα το" στο ξεβρασμένο ψάρι.
Έτσι και φωνάξεις το όνομα του δολοφόνου τρεις φορές
μπροστά στον καθρέφτη,
αυτός επανέρχεται, δε το'ξερες?
Παραλλαγή
Έτσι και φωνάξεις το όνομα κατίνα,
ο χρήστης Ρεμπεσκές θα ακούσει κάτι ηχητικά πανομοιότυπο
και θα εμφανιστεί στον κυκλικό καθρέφτη κρατώντας τον αυτόματο μετατροπέα
ακτινίων σε μοίρες, σκάζοντας 17 τριγωνικά χαμόγελα και 29 γκριμάτσες
αναφωνώντας 52 γεωμετρικούς και γλαφυρούς αντίλαλους με αλλεπάλληλα χοχο
σα να ανακάλυψε το γκραντ κάνυον με ένα κλικ.
Ας σιγοτραγουδήσω: ο τέλειος άντρας, ο αναρχικός,
ο ρεμπεσκές ο τέλειος ο μαθηματικός.
:σπάσιμο_πιάτου:
:πέταμα_γαρύφαλλου_νεκροταφείου:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
09-03-11
20:29
Όλη αυτή η συζήτηση περι μπακούνιν, μαρξ, κροπότκιν, τρότσκι, δαρβίνου, σίγκερ (ραπτομηχανής ),
μου θυμίζει κι ένα άλλο ερώτημα που τέθηκε κάποτε (ξέχωρα πνεύματα, ίσως πει κάποιος, πολύ ανόμοια αλλά
που μετρούν ανάμεσα στα πιο φωτεινά και τα πιο τολμηρά):
Τί σκέπτεσθε για το αίτημα "όχι κοινωνία χωρίς κοινωνικό μύθο" ?
Μέχρι ποιού σημείου μπορούμε να διαλέξουμε ή να υιοθετήσουμε, και να επιβάλουμε ένα μύθο
που να ταιριάζει στην κοινωνία που κρίνουμε επιθυμητή;
Θα απευθύνω ένα τελεσίγραφο στο ίδιο το ορθολογιστικό σύστημα εκείνων που συνεχίζουν
να μάχονται για την μεταμόρφωση του κόσμου εξαρτώντας την αποκλειστικά από την ριζική
ανατροπή των οικονομικών συνθηκών:
Σύμφωνοι, με κρατάς, σύστημα, είμαι δοσμένος ολοκληρωτικά σε σένα, αλλά δεν φάνηκε ακόμη τίποτε
απ' όσα μου είχες υποσχεθεί.
Πρόσεχε.
Αυτό που με κάνεις να θεωρώ αναπόφευκτο καθυστερεί κάπως να πραγματωθεί και ίσως
μπορεί να θεωρηθεί κάπως επίμονα εμποδισμένο.
Αν αυτός ο "πόλεμος" κι οι πολλαπλές ευκαιρίες που σου προσφέρει να πραγματωθείς θα πήγαιναν
χαμένες, θα αναγκαζόμουν να παραδεχθώ ότι έχεις κάτι το αλαζονικό, ποιος ξέρει κιόλας,
το διεστραμμένο στην βάση, που δεν θα μπορούσα άλλο να κρύβω από τον εαυτό μου.
Έτσι δυστυχισμένοι θνητοί έπαιρναν χρήματα για να εξορκίσουν τον διάβολο, πράγμα που τον
ανάγκαζε, λένε, να εκδηλωθεί στο τέλος...
___________________________________________
Απομένει να βλέπω σε είκοσι χρόνια τον εαυτό μου υποχρεωμένο (όπως στην εποχή της νιότης μου),
να εκφρασθεί ενάντια σε κάθε κονφορμισμό και να πλήττει, θανατεράααααααααα.
Κι ένα μήνυμα σ' αυτούς που αγνοούν:
δεν υπάρχει στη ζωή μεγάλη αποστολή που να μην επιχειρείται με κίνδυνο της ζωής,
κι ότι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί, όπως φαίνεται, δεν είναι αυτός που πλαισιώνεται
με κιγκλίδωμα στη συννενοχή της σιωπής ή στην ελαφροκαρδία της δικαιολόγησης των αθλιοτήτων
κι ότι κάθε ένας πρέπει να αναλάβει μόνος του την αναζήτηση του Χρυσόμαλλου δέρατος.
Αλλά όχι να οχυρωθεί στις αρχές του γιατί όλες οι θριαμβεύουσες ιδέες πορεύονται προς τον χαμό τους.
μου θυμίζει κι ένα άλλο ερώτημα που τέθηκε κάποτε (ξέχωρα πνεύματα, ίσως πει κάποιος, πολύ ανόμοια αλλά
που μετρούν ανάμεσα στα πιο φωτεινά και τα πιο τολμηρά):
Τί σκέπτεσθε για το αίτημα "όχι κοινωνία χωρίς κοινωνικό μύθο" ?
Μέχρι ποιού σημείου μπορούμε να διαλέξουμε ή να υιοθετήσουμε, και να επιβάλουμε ένα μύθο
που να ταιριάζει στην κοινωνία που κρίνουμε επιθυμητή;
Θα απευθύνω ένα τελεσίγραφο στο ίδιο το ορθολογιστικό σύστημα εκείνων που συνεχίζουν
να μάχονται για την μεταμόρφωση του κόσμου εξαρτώντας την αποκλειστικά από την ριζική
ανατροπή των οικονομικών συνθηκών:
Σύμφωνοι, με κρατάς, σύστημα, είμαι δοσμένος ολοκληρωτικά σε σένα, αλλά δεν φάνηκε ακόμη τίποτε
απ' όσα μου είχες υποσχεθεί.
Πρόσεχε.
Αυτό που με κάνεις να θεωρώ αναπόφευκτο καθυστερεί κάπως να πραγματωθεί και ίσως
μπορεί να θεωρηθεί κάπως επίμονα εμποδισμένο.
Αν αυτός ο "πόλεμος" κι οι πολλαπλές ευκαιρίες που σου προσφέρει να πραγματωθείς θα πήγαιναν
χαμένες, θα αναγκαζόμουν να παραδεχθώ ότι έχεις κάτι το αλαζονικό, ποιος ξέρει κιόλας,
το διεστραμμένο στην βάση, που δεν θα μπορούσα άλλο να κρύβω από τον εαυτό μου.
Έτσι δυστυχισμένοι θνητοί έπαιρναν χρήματα για να εξορκίσουν τον διάβολο, πράγμα που τον
ανάγκαζε, λένε, να εκδηλωθεί στο τέλος...
___________________________________________
Απομένει να βλέπω σε είκοσι χρόνια τον εαυτό μου υποχρεωμένο (όπως στην εποχή της νιότης μου),
να εκφρασθεί ενάντια σε κάθε κονφορμισμό και να πλήττει, θανατεράααααααααα.
Κι ένα μήνυμα σ' αυτούς που αγνοούν:
δεν υπάρχει στη ζωή μεγάλη αποστολή που να μην επιχειρείται με κίνδυνο της ζωής,
κι ότι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί, όπως φαίνεται, δεν είναι αυτός που πλαισιώνεται
με κιγκλίδωμα στη συννενοχή της σιωπής ή στην ελαφροκαρδία της δικαιολόγησης των αθλιοτήτων
κι ότι κάθε ένας πρέπει να αναλάβει μόνος του την αναζήτηση του Χρυσόμαλλου δέρατος.
Αλλά όχι να οχυρωθεί στις αρχές του γιατί όλες οι θριαμβεύουσες ιδέες πορεύονται προς τον χαμό τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
09-03-11
17:00
da perfect human of anarchism? ? ?
Μιλάμε για το υπερπέραν της πραγματικότητας ή για τη πραγματικότητα του υπερπέραντος?
Όταν σκοντάφτουμε σε συνδυασμό εννοιών προϋποθέτει ο σκοντάφτων ότι έχει
μια κάποια κατανόηση των εννοιών από μόνες τους.
Δηλ. τι θα πει τέλειο ον και what da fuck is anarchism.
Γιατί τελειότης στα ανθρώπινα δεν υφίσταται, εκτός και θεωρούμε την όποια έκφανση,
διαλογική αντίληψη ή στοχασμό για το Θείο μια πρώτη προσέγγιση της αναρχικής θεωρίας.
(αλλά σηκώνει και ένα καραφάκι ούζο το θέμα)
Εγώ πάλι που νόμιζα ότι το θείο είναι η ήρεμη αύρα πάνω από μια γιόγκα μπάλα...
Είναι εξαιρετικά κλεισμένες οι πόρτες της ιδιοφυίας μας (ως όντα ατελή) στην απόδειξη
της τελειότητας μας μέσω θεωρητικών μοντέλων που στη πράξη θίγουν τη λογική των θεωριών
που εκπροσωπούν και που δεν είναι ούτε καν μοντέλα, έχουν ένα ξεθωριασμένο και μουντό χρώμα
και μια κρεατοελιά φάτσα φόρα στο μέτωπο και κανείς δεν θέλει τέτοιες μούρες στο ατελιέ του. ()
Θα φθάσει κάποια μέρα που δεν θα επιτρέπει πιά κανείς στον εαυτό του να χρησιμοποιεί υπεροπτικά,
όπως το έκανε, αυτές τις προφανείς αποδείξεις για μια ύπαρξη διαφορετική απ' αυτήν που σκεφτόμαστε
ότι ζούμε.
Μα είναι πρόφαση εν αμαρτίες, η "δηθενιά" της τελειότητας για να δηλώσουμε στομφωδώς
ότι η αναρχία δεν υφίσταται γιατί όλοι έχουμε μιαν αρχή, ένα γεννήτορα, μια αυταπάτη εξουσίας
προς το εσωτερικό μας σπήλαιο που κάποιοι επιμένουν να το αποκαλούν "Εαυτό".
Σε στιγμές που τα λογικά μας αδιέξοδα είναι περισσότερα από τις πρακτικές μας λύσεις,
είναι υπερανάλωση αν όχι ηλίθια επιβράβευση του προσωπικού μας άλυτου
(α δε βρήκα λύση, δε πειράζει ας φάω γαρίδες και καβούρια βουτηγμένα στο ταραμά)
αντί να "πολεμήσουμε"αρκετά, ναι αρκετά ευνοώντας αυτό που τώρα βρίσκεται σε θέση μάχης.
Εκτός και η καραβίδα ανέβει στο λαιμό μας και μας πνίξει, δείγμα του πόσο σίγουροι υπήρξαμε
για το ότι αυτή ήταν πεθαμένη, αν κι η καραβίδα δεν είναι ένα τέλειο ον (αλλιώς δε θα κατέληγε
στο πιάτο μας με τα μουστάκια της γεμάτα από ένα ροζ έδεσμα )
Η πιο αυτοκυριαρχούμενη ορθολογιστική σκέψη, η πιο οξεία, η πιο κατάλληλη να δαμάσει όλα τα εμπόδια,
στο πεδίο που εφαρμόζεται (στο παράδειγμα μας η αναφορά στη τελειότητα ως σφυριά στο τοίχο του αναρχισμού)
πάντοτε μου έδινε την εντύπωση ότι έξω από το πεδίο αυτό συμβιβάζεται με τις πιο παράδοξες κοινοτυπίες.
Και η αποτελεσματικότητα της μακρινή όσο και η Αλάσκα.
Η δήθεν φιλολογική αναγκαιότητα που μπορεί να επικαλεσθεί κάποιος ως δικαιολογία
για το σκεπτικισμό του (τη συσχέτιση δηλ. δύο εννοιών όπως λέμε "βόας" και "γιαούρτι")
δεν θα κατορθώσει να διαστρέψει ούτε τον εαυτό του ούτε και καμιά
θεωρία ακόμη και με τον πιο δραματικό ή ειλικρινή τρόπο που υπήρξε ποτέ αλλά θα μείνει
ως άρνηση για ένα κάποιο στοιχείο προόδου...
Θα πρέπει πρώτα να βρούμε τους ανθρώπινους ώμους για να σηκώσουν τη τελειότητα
ήτοι τη παντογνωσία, το άφθαρτο της ύλης και του πνεύματος τους, το ακάματο κλπ.
οπότε φεύγουμε από το ανθρώπινο σε ένα θέμα για τον άνθρωπο.
Το ασυμβίβαστο της φύσης δεν αποτελεί δείγμα τελειότητας ή κοντριλίκι με τα δέντρα
τα πουλιά και το χειμωνιάτικο δείλι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.