Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
26-08-11
15:22
Σου είχα ξαναπαντήσει για το ίδιο πράγμα πριν από 3 χρόνια.δεν εχω ακουσει θηλυκο Αινσταιν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
26-08-11
13:22
Ο έρωτας όμως δεν διαρκεί πάνω από 3-4 χρόνια. Οι διεργασίες που συντελούνται στον οργανισμό δεν μπορούν να διαρκέσουν περισσότερο.Σε αυτές τις περιπτώσεις, η ενασχόληση με το αντικείμενο σε κάνει να νιώθεις το ίδιο με έναν ερωτευμένο που περνάει χρόνο με το αντικείμενο του πόθου του. Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι, ο έρωτας δεν είναι πάντα σεξουαλικός.
Ιιιι ! Ανακάλεσε γρήγορα γιατί θα μας πάρουν με τις πέτρες. Μόλις είπες πως οι ευφυείς άνθρωποι είναι μόνο άνδρες.ομως και οι ευφυεις ανθρωποι ,συνηθως ειχανε μια γυναικα πισω τους,,για συναισθηματικη στηριξη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-04-11
22:35
Το να μην μπορείς να «θυσιαστείς» είναι δήγμα ανωριμότητας. Είτε μιλάμε για παιδί, είτε για φίλους, είτε για την κοινωνία γενικός. Αυτή είναι μια γνώμη, δεν διάβασα σοβαρά αντιεπιχειρήματα επί αυτού, αλλά διάφορα συγκινητικά για τους άτυχους που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά ή για τους άτυχους που δεν έπρεπε να κάνουν παιδιά.
Μα το λες και μόνη σου, "αυτή είναι μια γνώμη", για μένα αυθαίρετη, αν και σεβαστή.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνδέεται η ωριμότητα με τη θυσία -μια έννοια που προσωπικά μου είναι απεχθής μέσα στο συγκεκριμένο εννοιολογικό πλαίσιο.
Για να ακριβολογώ, τη διαχωρίζω από την έννοια της προσφοράς επειδή, όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον, η θυσία εμπεριέχει την έννοια της στέρησης (το λέει και ο ορισμός σου), ενώ εγώ δεν νιώθω να στερούμαι (ή να στερήθηκα) τίποτα όταν προσφέρω στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Αντιθέτως, νιώθω ότι λαμβάνω πολύ περισσότερα ίσως, απ' όσα δίνω, μέσω της προσφοράς. Γι' αυτό και δεν περιμένω να αναγνωριστεί η προσφορά μου ή να μου επιστραφεί με τόκο. Δεν νιώθω την ανάγκη να πω στην κόρη μου "Εγώ που θυσίασα τα καλύτερά μου χρόνια για σένα, που θυσίασα το σώμα μου, που θυσίασα <βάλε εδώ ό,τι θέλεις>" διότι δεν το ένιωσα ποτέ έτσι. Δεν μου χρωστάει τίποτα, εγώ της χρωστάω αφού η αλληλεπίδρασή μας μου έμαθε την υπομονή, τη φροντίδα, τη συμπόνοια και κυρίως πώς ν' αγαπώ κάποιον, περισσότερο από τον εαυτό μου.
Η ωριμότητα τώρα, σύμφωνα με το λεξικό μου, ορίζει αυτόν που βρίσκεται στην ακμή της ηλικίας του ή της πνευματικής του συγκρότησης. Μπορεί για σένα αυτό να προϋποθέτει την ικανότητα της θυσίας, αλλά για μένα δεν είναι αναγκαίο.
Ανέφερα παραπάνω τον Ρόμπινς, επειδή καταλαβαίνω από τον εαυτό μου ότι έχει δίκιο να τοποθετεί στις βασικές ανάγκες την ανάγκη μας για προσφορά, επειδή είναι κάτι που μας γεμίζει και μας ολοκληρώνει.
Δεν είναι ανάγκη να το ονομάσουμε όμως θυσία, για να νιώσουμε ήρωες...
Μπορεί τελικά η διαφορά μας (;) να βρίσκεται στις λέξεις.
Δεν ξέρω αν περιμένεις κάτι παραπάνω, πάντως με τη σειρά μου περιμένω κι εγώ απάντηση ως προς το αν μπορεί να νιώσει μια έστω αντάξια ευτυχία, κάποιος που δεν μπορεί να αποκτήσει δικά του, ή να φροντίσει άλλα παιδιά και γενικά να σχετιστεί με παιδιά για οποιονδήποτε λόγο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-04-11
16:11
...όπου αυτό το σωστά ποιος θα το έχει ορίσει;αλλά να μεγαλώσω σωστά ένα παιδί
Χμ... μάλλον δεν επιθυμώ να τραβήξω τόσο πολύ τη συζήτηση... just food for thought...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-04-11
15:09
Μα... αυτά είναι όσα κάνει μια (συγκεκριμένη) γυναίκα που ΕΚΑΝΕ παιδί και τώρα είναι στα 60...ας μου απαντήσει κάποια που δε θέλει παιδιά: τι θα κάνει στα γεράματα; Αν η απάντηση είναι [...]
καλώς, δε θέλω να ασχοληθώ καν με αυτή τη γυναίκα που δεν έκανε παιδί. Μου φαίνονται πολύ επιφανειακά όλα αυτά και συγνώμη.
Δεν ξέρω πόσο επιφανειακά τα βρίσκεις εσύ, εκείνη πάντως έχει γεμίσει τη ζωή της με πράγματα που την ενδιαφέρουν και την ευχαριστούν και είναι πολύ ζωντανή και ανεξάρτητη, κάτι που μου επέτρεψε κι εμένα να συνεχίσω τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία, και την ευχαριστώ γι' αυτό. Αν ήταν μια κακομοίρα γριούλα που ζούσε αποκλειστικά για μένα, μόνο καλό δεν θα μου είχε κάνει και ευτυχώς που δεν με έκανε (μόνο) για να την γηροκομήσω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
11-04-11
17:47
Σέβομαι πάρα πολύ αυτούς τους σοβαρούς λόγους που αναφέρεις (κι όλους τους σοβαρούς κι υπεύθυνους λόγους) για τους οποίους κάποια δε θέλει παιδί. Διερωτώμαι όμως εδώ και μέρες, τι θα κάνει αυτή η κοπέλα στη ζωή της μετά τα 40, τα 50, τα 60 που καλώς ή κακώς οι δυνάμεις δεν είναι πια οι ίδιες. Τι θα σκέφτεται οτι προσέφερε στη ζωή της, με τι θα ασχολείται τότε, δε θα νιώθει μοναξιά, δε θα νιώθει περίεργα που όλοι γύρω της θα έχουν παιδιά κι αυτή όχι; Δεν ξέρω, μπορεί να τα βλέπω κάπως αλλά βλέπω τη μαμά μου, τη γιαγιά μου, την προγιαγιά μου ακόμα πριν λίγα χρόνια που ακόμα είχε τα λογικά της, και λέω, τι θα έκαναν αυτές οι γυναίκες αν δεν είχαν τώρα ένα παιδί να νοιάζονται γι' αυτό, να το φροντίζουν, να το παίρνουν ένα τηλέφωνο να ακούσουν τα νέα του, να χαρούν με τις χαρές του και να ανησυχήσουν με τις στεναχώριες του....; Και μην αρχίσετε να μου λέτε οτι το παιδί δεν το κάνεις για να ασχολείσαι γιατί εγώ πρώτη τα ξέρω αυτά και τα έχω πει πολλάκις (κουραστικά πολλάκις ). Αλλά ρε παιδιά, τα νιάτα φεύγουν κάποια στιγμή, ακόμα κι οι συγγενείς, οι φίλοι, κάποια στιγμή ασχολούνται με τα δικά τους (εδώ το βιώνω αυτό στα 30 μου που οι φίλες μου έχουν παιδιά και μεγαλώνουν και δεν προλαβαίνουν πια....). Τι θα κάνει αυτή η γυναίκα; Αυτό ρωτάω.
Τι κάνει μια γυναίκα λοιπόν μετά τα 40 (),50,60 ..φεύγα, χωρίς παιδιά: Γιόγκα, εκδρομές, βόλτες με τα ΚΑΠΗ, εθελοντική εργασία σε κοινωφελή ιδρύματα, παρέα με φίλες και χίλια δύο άλλα που δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή.
Όσα ανέφερα είναι αυτά που κάνει η δική μου μάνα η οποία είναι χήρα και το παιδί της (καθώς και το εγγόνι της) πολύ μακριά για ν' ασχολείται μαζί τους. (Ευτυχώς δηλαδή που δεν ασχολείται περισσότερο, διότι καλή χρυσή και άγια, αλλά ...δεν παίζεται ).
Προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ που έχει τα ενδιαφέροντά της και δεν είναι προσκολλημένη επάνω μου, εδώ και αρκετά χρόνια.
(Μάλλον εγώ υπήρξα προσκολλημένη επάνω της πολλάααα περισσότερα χρόνια απ' όσα έπρεπε, αφού βρέθηκα χωρισμένη και μόνη μου με ένα παιδί και έπρεπε να εργαστώ.)
Από μικρό παιδάκι, επειδή ο πατέρας μου πέρασε πολλά χρόνια στο εξωτερικό, η μάνα μου με είχε παρέα της. Μαζί πηγαίναμε θέατρο, σινεμά, βόλτες, ταξίδια, διακοπές. Όταν όμως έφτασα στα 14-15, γύρισα (όπως λέει η ίδια, διότι εγώ δεν το θυμάμαι) και της είπα: "Κοίτα να δεις μαμά, εγώ έχω τις παρέες μου και θέλω να βγαίνω μαζί τους. Βρες κι εσύ δικά σου πράγματα ν' ασχολείσαι". Τότε (λέει) συνειδητοποίησε ότι έπρεπε πράγματι ν' απαγκιστρωθεί από πάνω μου και να με βοηθήσει κι εμένα να ανεξαρτητοποιηθώ, όπως οφείλει να κάνει κάθε γονιός σε αυτές (πάνω-κάτω) τις ηλικίες.
Και τα παιδιά "φεύγουν" κάποια στιγμή κι όποιος δεν μάθει από νωρίς να περνάει καλά και μόνος, δεν πρόκειται ούτε τα παιδιά, ούτε τίποτα να του γεμίσει το κενό.
Κοινώς όχι, δεν είναι καλός λόγος αυτός για ν' αποκτήσει κανείς παιδιά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-02-10
20:05
Γιατί λοιπόν κάποιος χαρακτηρίζεται "φυσιολογικός" μόνο αν τα όνειρα του είναι ροζογάλαζα σε λευκά συννεφάκια από πάνες?
Όποιος δεν νιώθει την ανάγκη να κάνει παιδιά, να μην κάνει.
Για τη φύση που στόχο έχει τη διαιώνιση του είδους, αυτό μπορεί να είναι "περίεργο" ή ...αφύσικο, ωστόσο ακόμη πιο περίεργο είναι να υποχρεώσεις τον εαυτό σου (ως νοήμον ον) να κάνει κάτι χωρίς να το θέλει.
Προσωπικά πιστεύω ότι ένα παιδί είναι η μόνη ευκαιρία που μας δίνεται σ' αυτή τη ζωή, να αγαπήσουμε κάποιον περισσότερο από τον εαυτό μας.
edit: Για να ισχύει το παραπάνω, δεν θεωρώ απαραίτητο το παιδί αυτό να έχει και το DNA μας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.