mindcircus
Περιβόητο μέλος
It's already tomorrow in Australia.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
You're only here for a short visit.
So don't forget to smell the roses.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Απο μία θεατρική παράσταση που παρακολούθησα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Εκτός κι αν είσαι γοργόνα.
Με τη μόνη διαφορά πως η γοργόνα πεθαίνει στο δρόμο προς τη θάλασσα. Ενώ ο άνθρωπος, προσαρμόζεται.''
του Ερρίκου Ιψεν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Ο έρωτας παίρνει τα μυαλά εκείνων που έχουν μυαλά και δίνει μυαλό σ' εκείνους που δεν έχουν. Ντιντερό
Αν και δεν με ενθουσιαζει σαν συγγραφέας(ο Ντιντρο) γιατί είναι αθεος κι ωμός παντού και παντα, ιδεολογικα δηλαδη και με τη φιλοσοφια του δε συμφωνω (αν κι ο τροπος που γραφει μου αρεσει), αυτό -πανω-, όπως και πολλά άλλα που 'χει γραψει, είναι ομολογω παρα πολύ καλό και ψαγμενο! Και μην ξεχναμε πως ηταν μεγαλος ερωτιαρης στα νιατα του
Βασικα.... κυριως τον ερωτευονταν θα λεγαμε καλυτερα και κολλαγανε σαν ψειρες οι γυναικες πανω του....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Ε, τουλάχιστον εγώ σκέφτομαι πάντα.''
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Ολα έχουν ένα τέλος.
(...)
Υστερα, ακριβώς στο απόγειο, το πιο ψηλό σημείο στην κορφή. σ'αρέσει τόσο η θέα και δε θες να κατέβεις. Αξαφνα και χωρίς προειδόποιηση, 'έρχεται σαν απλό τσίμπημα'' Λες;'' Η ματαιότητα, η θνησιμότητα, η φυσική φθορά. (...) Μπάινεις στον πειρασμό και κάποτε κάνεις την έρμη σκέψη ''κι αν τελειώσει;'' (...)
Νύχτα, κατά προτίμηση, έρχεται το πρώτο χτύπημα '' Ολα κάποτε τελειώνουν''.(...) Ολομόναχη στα σκοτεινά, πιάνει μια ψύχρα στα ξαφνικά και τον πεθύμησες(...) Μάλλον θα τον ξυπνήσεις και κατά πάσα πιθανότητα θα του δοθείς. Αλλιώτικα, όμως, τώρα, κυριολεκτικά.
Ετσι ξεκινάει η αγάπη. Τον λούζεις με φροντίδα και στοργή. Συγκινείσαι που σε διάλεξε, θα τολμησεις ενα χαμηλότονο ''Ευχαριστώ'' μέχρι να φτάσεις στην ευγνωμοσύνη. Κι αρχίζει ο αυθορμητισμός. Και θέλεις να είσαι φυσική, και πάει ο ρόλος, έκανε φτερά έμεινε ο θλιβερός, ο τόσο συνηθισμένος εαυτός σου! Απάνω στη φροντίδα ξεχνάς και το μανικιούρ γιατί είπες να του πλύνεις το πουκάμισο. Η Τζόαν Κόλινς δε μένει πια εδώ(...)''
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
παντα ειναι θεμα επιλογης....αλλα η σκληροτητα και η δυναμη ειναι συχνα προσωπειο αδυναμιας...
Α ναι, συμφωνω πως ειναι θεμα επιλογης και πως η σκληροτητα ενιοτε φανερωνει αδυναμία. Οχι απολυτα ομως, δηλ. υπαρχουν ανθρωποι σκληροι εκ φυσεως, ειν η παστα τους τετοια που λεμε, στυγνοι, ξερεις... ψυχροι, αλλά υπαρχουν κι αυτοί όπως εννοεις φανταζομαι, που γίνονται σκληροπετσοι λογω δυσκολιων που εχουν υποστει - υπαρχουν βεβαια κι αυτοί που δεν αλλαζουν ιδιαίτερα- γενικώς υπάρχουν διάφοροι οποτε ειναι επιλογη, πως προτιμα να φερεται ο καθενας. Αλλα στη δυναμη διαφωνω διότι αυτή ή την εχεις ή δεν την εχεις, δε δηλωνει αδυναμια η δυναμη αφου ειναι το αντωνυμο της! Αλλα μαλλον εσυ εννοεις τη σκληροτητα που ειπαμε, ε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
''Συχνά όταν είμαστε σκληροί και δυνατοί, φοβόμαστε. Χρειάζεται κουράγιο να αφήσουμε τους εαυτούς μας να είναι μαλακοί και ευάλωτοι.''
Το κουράγιο συνεπάγεται της δύναμης...οπότε ο στόχος δε θα επιτευχθεί εύκολα (το να μη φοβάσαι)
Θα προτιμούσα μια αλλάγη στη φράση....- χρειάζεται να αφήνεις τον εαυτό σου που και που ελεύθερο... ωστε να μαλακώνει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Ήσυχο βράδυ Κυριακής µε το ανοιχτό βιβλίο, τα σκόρπια χαρτιά∙ στην παραµέσα κάµαρα τα παιδιά γελάνε. Αυτό το γέλιο ξαφνικά µε αναστατώνει∙πλούσιο, πηγαίο, ξέγνοιαστο, Σα σπάνιο ρόδο. Αν τη γράψω κάπου, π.χ. σʼ ένα ηµερολόγιο, αυτή τη µικρή στιγµή να τη θυµάµαι- όχι, δεν θέλω να τη γράψω. Κάποια µέρα ξαναδιαβάζοντάς το θα λυπηθώ, γιατί ο καιρός περνάει και τα παιδιά δεν θα είναι τότε πια παιδιά -όχι δεν θέλω να γράψω τίποτε πουθενά, σκέφτοµαι και τροµάζω µʼ αυτά που σκέφτοµαι και λέω πως είναι η µοναξιά που µε κάνει να τα βλέπω όλα µʼ αυτή τη σκληρή µατιά, όλα υπονοµευµένα µε φθορά, όλα πατιναρισµένα µε θάνατο, είναι, λέω, η µοναξιά που καταλύει σιγά σιγά τις καλές µου δυνάµεις, αυτή η φάουσα που δίχως να θέλω µε σκέπασε σαν σφικτός κισσός, αµέσως µόλις συνειδητοποίησα την ύπαρξή µου, η λάµια που κουβαλάω στο αίµα µου µέσα η αχόρταγη, ο σκοτεινός µου έρωτας, η άσπρη στέπα που µέσα της χάνοµαι, η άλλη όψη της µοίρας µου.
Υπάρχουν πολλών ειδών µοναξιές: η µοναξιά του χρυσόψαρου στη γυάλα είναι η φοβισµένη µοναξιά. Του πουλιού στο κλουβί είναι η βασανισµένη µοναξιά. Του φονιά µέσα στο µυστικό του η επικίνδυνη µοναξιά. Του καλόγερου στη σκήτη του η ευδαιµονική µοναξιά. Του άρρωστου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, του µελλοθάνατου στο κελί του, η εναγώνια µοναξιά. Του ενός µέσα στο πλήθος το αδιάφορο η απελπισµένη µοναξιά, του ποιητή µέσα στα όνειρά του η γόνιµη µοναξιά. Μα η µοναξιά του ανθρώπου µπροστά στο αίνιγµα της ύπαρξής του είναι η κορυφαία, η πιο τραγική κι αγιάτρευτη µοναξιά. Αφόντας αποκόπηκε ο λώρος που τον έδενε µε τη µητέρα και πετάχτηκε έξω απʼ την αµνιακή του ευδαιµονία ο άνθρωπος, στον ορθάνοιχτο ξένο κόσµο, µονάχος ζει κι επιβιώνει ανάµεσα σε πλήθος άλλους µόνους, και πάσχει και πεθαίνει µόνος, παρʼ όλα τα φώτα και τους φίλους και τους συγγενείς, δίχως να υπάρχει αγάπη, πλούτος, δόξα ικανή να εξαγοράσει αυτή τη µοίρα.
Κι εκείνοι που ποτέ τους δεν προβληµατίζονται, έρχεται κάποια στιγµή που µένουν άναυδοι µόλις το πικρό της ρίγος τους αγγίξει, αθέλητα, γιατί για όλους έρχεται κάποτε αυτή η στιγµή, όσο κι αν την αποφεύγουν. Μονάχα τα παιδιά την αγνοούν µη έχοντας ακόµα δοκιµάσει το µήλο που εξαιτίας του χάσαµε τον Παράδεισο∙ το µήλο ήταν η Γνώση, κι η Γνώση είναι η Αλήθεια, η Αλήθεια Ελευθερία κι η Ελευθερία Μοναξιά... Αν µπορούσα να τη ζωγραφίσω, θα ʼφτιαχνα µόνο δυο µεγάλα µαγνητικά µάτια, που σου κατακυριεύουν την όραση, καθώς το φίδι το πουλί. Είναι αναγκαία η µοναξιά, λέει ο Ρίλκε∙ κάποτε πρέπει να αποσύρεται κανείς στον εαυτό του, µακριά από τους αλαλαγµούς του πλήθους. Αυτή είναι η εσωτερική µοναξιά, η πιο αληθινή, η πιο µαρτυρική, που δεν γιατρεύεται και δεν παρηγοριέται µε τίποτα.
Όµως κι η πιο σωτήρια, η πιο κερδοφόρα. Μέσα της βρίσκω τον βαθύν εαυτό µου, τον συλλαµβάνω, τον γνωρίζω, τον ελέγχω, τον παρατηρώ, νιώθω σαν το δέντρο που σκύβει και βλέπει τις ρίζες του. Το κέρδος µου πάντα ήτανε που µου άνοιγε τα σκοτεινά, τα αλλόκοτα και τα δαιδαλώδη, ενώ απάνω µου φυσούσε ο άνεµος των άλλων κόσµων.
Κάθε φορά µε γκρεµίζει για να µε ξαναχτίσει απʼ την αρχή, µε θεµέλια βαθύτερα. Χωρίς αυτήν τι θα ήµουν -ένα πάνω- κάτω, µια σκέτη αναπνοή, ένας εαυτός χωρίς αντίκρισµα. Μέσα της σαν σε αγκαλιά µητέρας ξαναβρίσκοµαι µαζεύοντας τα σκόρπια κοµµάτια µου που η ορµή της ζωής σφεντόνισε στους πέντε ανέµους∙ γίνοµαι πάλι ολόκληρη να µπορώ να υπάρχω. Η µοναξιά είναι στάση ψυχής και προφητεία και επανάσταση, ανησυχία και δαπάνη ζωής, πυρακτωµένη αγωνία του όντος, πικρότατη σοφία και καηµός αβάσταχτος. Η οικογένεια, η κοινωνία, ο έρωτας προσπαθούν νʼ απαλύνουν το άλγος της γνωριµίας της. Μόλις όµως τη συνειδητοποιήσει κανείς, µένει απαρηγόρητος σʼ όλη του τη ζωή. Είναι ο γύπας που τρώει τα σωθικά µας, ο φοβερός καθρέφτης, το πικρό πουκάµισο του Νέσσου, το κενό κέλυφος κάτω απʼ τα δάχτυλα της δίψας µας. Αγοήτευτη, αµάραντη, µακρόσυρτη τυραννία, απάνθρωπη µητέρα, σκοτεινή γοητεία, το άλλο εγώ µας, ο πλούτος κι η πληγή µας η µυστική, κοινή µας µοίρα, η λυδία λίθος που δοκιµάζει το µέταλλό µας, πολύτιµη συντρόφισσα και λίθος µέγας∙ χαρά σε κείνον που σαν άλλος άγγελος τετραφτέρουγος τον αποκυλά και βγαίνει έξω αναστηµένος.
Όλα τα θαυµαστά γίνονται µες στη µοναξιά: το µπουµπούκι, το κουκούλι, το έργο το πνευµατικό, κι ο Θεός, τον κόσµο που τον έπλασε µονάχος, έπειτα από αιώνες µοναξιάς αβάσταχτης. Μοναξιά δεν σηµαίνει µόνο απόσυρση από τα εγκόσµια, αποµόνωση και περισυλλογή, ούτε φυγή, άρνηση, απραξία, που συνοδεύονται από έπαρση και χαλαρότητα και αθυµία. Σηµαίνει καµίνευµα σε υψηλές πνευµατικές, µεταφυσικές θερµοκρασίες, σηµαίνει µόχθο Σισύφου στο κακοτράχαλο βουνό του αινίγµατος...
(Λένας Παππά, «Ένας λόγος για τη µοναξιά», ∆οκίµια Λυκείου, ό.π., σελ. 191-193, ελαφρά
συντοµευµένο)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.