Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-08-11
14:55
Νομίζω ό,τι συζητάμε είναι παρελκόμενο αυτού του θέματος.Έχετε ξεφύγει εντελώς από το κεντρικό θέμα.
Προσωπικά αυτό έκανα και κάνω παντού και πάντα. Και στην (κουτσομπόλικη) γειτονιά που μεγάλωσα και στη γειτονιά που μένω τώρα και στο χωριό και στην πόλη. (Είχα βέβαια και ανοιχτόμυαλους γονείς, έπαιξε κι αυτό το ρόλο του, αφού δεν χρειάστηκε να ανησυχώ μην τους εκθέσω). Αν αλλάζεις απ' αυτό που θες να είσαι για να ικανοποιήσεις τους κοινωνικούς κώδικες συμπεριφοράς της κυρά Μαρίτσας, φταις εσύ, όχι εκείνη.Διαφοροποίηση, να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί χωρίς να αναφέρεσαι σε κοινωνικούς κώδικες συμπεριφοράς.
Δεν έχω εμπειρία επ' αυτού, μπορεί να έχεις και δίκιο...αν κρίνω από το ΚολοκοτρωνίτσιΈχει κάποια διαφορά όντως να πηγαίνεις ξένος στην επαρχία απ' το να επιστρέφεις στο δικό σου χωριό. Πήγαινε παντελώς ξένος να ανοίξεις δική σου επιχείρηση και θα δεις τη γλύκα.
Guilty as charged and proud of it.Εμένα πάλι γιατί μου δίνεις την εντύπωση ότι πάσχεις από Tedoποίηση; Το σύνδρομο της "μοναδικής ιστορίας" δεν είναι μόνο να λες τη μοναδική ιστορία που υπάρχει, αλλά και να θεωρείς ότι η ιστορία που μοιράζεται ο άλλος μαζί σου είναι η μοναδική που πιστεύει.
Αν πιστεύεις περισσότερα από αυτά που μοιράζεσαι μαζί μας, δείξτε το τουλάχιστον στον τρόπο που συντάσσεις το λόγο σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-08-11
13:17
Α πα πα πα... η εικόνα σου για την επαρχία αν και δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να είναι σωστή σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο δεν είναι η μοναδική.
Εγώ για παράδειγμα έζησα έναν ολόκληρο χρόνο στα Βραγκανιώτικα, ένα χωριό της Κέρκυρας και ουδέποτε ένιωσα αυτήν την καταπίεση που περιγράφεις. Μάλλον γιατί ποτέ δεν έδωσα σημασία στα αδιάκριτα βλέμματα και περνούσα ανάμεσά τους σαν να μην υπήρχαν.
Όσο για τα καλλιτεχνικά δρώμενα, μιλώ για τις παραστάσεις που αφού παιχτούν στην Αθήνα, περιοδεύουν και στην επαρχία και το ίδιο συμβαίνει και με αρκετές εκθέσεις. Δεν υπάρχει μόνο το κλαρίνο και το πανηγύρι, μην τρελαθούμε!
Συμπτωματικά μεταφράζω αυτή τη στιγμή ομιλία μιας Νιγηριανής στο TED που μιλά για τους κινδύνους αυτού που ονομάζει «μοναδική ιστορία» και αναφέρεται στην παγιωμένη εντύπωση που δημιουργούμε για κάποιους ή για κάτι. Λέει χαρακτηριστικά για την αντιμετώπιση που έτυχε από τη συγκάτοικό της: «Η θέση της απέναντί μου, ως Αφρικανή, ήταν εξ ορισμού ένας συγκαταβατικός, καλοπροαίρετος οίκτος.»
Την ίδια ακριβώς εντύπωση μου δίνεις κι εσύ για τους ανθρώπους της επαρχίας, πράγμα που συνολικά πιστεύω πως τους αδικεί.
Edit: πληθώρα επιλογών υπάρχει και στην επιλογή επαρχιακού τόπου προς μετοίκιση. Μην το ξεχνάμε αυτό. Έχει και γκράβαρο (sic), έχει και πιο ...αριστοκρατική επαρχία και ό,τι άλλο βάζει η ψυχή σου.
Εγώ για παράδειγμα έζησα έναν ολόκληρο χρόνο στα Βραγκανιώτικα, ένα χωριό της Κέρκυρας και ουδέποτε ένιωσα αυτήν την καταπίεση που περιγράφεις. Μάλλον γιατί ποτέ δεν έδωσα σημασία στα αδιάκριτα βλέμματα και περνούσα ανάμεσά τους σαν να μην υπήρχαν.
Όσο για τα καλλιτεχνικά δρώμενα, μιλώ για τις παραστάσεις που αφού παιχτούν στην Αθήνα, περιοδεύουν και στην επαρχία και το ίδιο συμβαίνει και με αρκετές εκθέσεις. Δεν υπάρχει μόνο το κλαρίνο και το πανηγύρι, μην τρελαθούμε!
Συμπτωματικά μεταφράζω αυτή τη στιγμή ομιλία μιας Νιγηριανής στο TED που μιλά για τους κινδύνους αυτού που ονομάζει «μοναδική ιστορία» και αναφέρεται στην παγιωμένη εντύπωση που δημιουργούμε για κάποιους ή για κάτι. Λέει χαρακτηριστικά για την αντιμετώπιση που έτυχε από τη συγκάτοικό της: «Η θέση της απέναντί μου, ως Αφρικανή, ήταν εξ ορισμού ένας συγκαταβατικός, καλοπροαίρετος οίκτος.»
Την ίδια ακριβώς εντύπωση μου δίνεις κι εσύ για τους ανθρώπους της επαρχίας, πράγμα που συνολικά πιστεύω πως τους αδικεί.
Edit: πληθώρα επιλογών υπάρχει και στην επιλογή επαρχιακού τόπου προς μετοίκιση. Μην το ξεχνάμε αυτό. Έχει και γκράβαρο (sic), έχει και πιο ...αριστοκρατική επαρχία και ό,τι άλλο βάζει η ψυχή σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-08-11
11:19
Η αλήθεια είναι πως η περιοχή της Αθήνας στην οποία μεγάλωσα δεν απείχε πολύ-κάποτε- από κεφαλοχώρι Και σε μας όλα γίνονταν γνωστά αστραπιαία στη γειτονιά παρ' όλη την ...ευρύτερη σχετική ανωνυμία. Ακόμη και σήμερα, σε επίπεδο γειτονιάς, έτσι είναι.
Αντίστοιχα όμως αν σου συμβεί κάτι θα τρέξουν όλοι να σε βοηθήσουν πράγμα που όταν είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, δεν συμβαίνει.
Τελικά αυτό έχει ν' αντιτάξει η πόλη απέναντι στο χωριό; Την ανωνυμία;
Αντίστοιχα όμως αν σου συμβεί κάτι θα τρέξουν όλοι να σε βοηθήσουν πράγμα που όταν είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, δεν συμβαίνει.
Τελικά αυτό έχει ν' αντιτάξει η πόλη απέναντι στο χωριό; Την ανωνυμία;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-08-11
11:04
Να με συμπαθάς αλλά δεν βλέπω μεγάλες διαφορές από τη ζωή στην πόλη. Πολλοί αστοί ζουν ακριβώς έτσι, δίπλα σε επαρχιώτες - και όχι μόνο- που κατέβηκαν στην πόλη για τη "μεγάλη ζωή"....πρέπει να συνηθίσεις την κουτσομπόλα γριά της διπλανής πόρτας, να μάθεις να βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους στα ίδια και τα ίδια, να χαζολογάς άπειρες ώρες στο internet (όπου υπάρχει) ή να ξεσκίζεις τα βιβλία σαν παθητικό ζόμπι, να μην σε ενοχλεί η κουλτούρα του επαρχιώτη του νεο-σκυλάδικου, της γκαραγκούνας και του κλαρίνου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-08-11
03:55
Κάθε συμβιβασμός είναι ένας μικρός θάνατος. Δεν χωρά αμφιβολία επ' αυτού. Υπάρχει όμως και η προσαρμογή που είναι κοσμικό φαινόμενο.
Το θέμα μας είναι πάντα ποιος είναι ο βαθύτερος στόχος. Αν είναι η ποιότητα ζωής, τότε (για μένα) επαρχία, δεν το συζητώ.
Αυτός που είναι αποφασισμένος ν' ακολουθήσει την επιστήμη του θα βρει τρόπο να το κάνει, αν όχι στην Ελλάδα, στο εξωτερικό.
Κατά τα άλλα, μπερδεύουμε συχνά τις σπουδές με την επαγγελματική αποκατάσταση αν και μάλλον δεν πάνε πάντα μαζί αυτά τα δύο.
Το θέμα μας είναι πάντα ποιος είναι ο βαθύτερος στόχος. Αν είναι η ποιότητα ζωής, τότε (για μένα) επαρχία, δεν το συζητώ.
Αυτός που είναι αποφασισμένος ν' ακολουθήσει την επιστήμη του θα βρει τρόπο να το κάνει, αν όχι στην Ελλάδα, στο εξωτερικό.
Κατά τα άλλα, μπερδεύουμε συχνά τις σπουδές με την επαγγελματική αποκατάσταση αν και μάλλον δεν πάνε πάντα μαζί αυτά τα δύο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-08-11
01:09
Μην το γελάς καθόλου Ηρούκα. Τείνει να γίνει τόσο mainstream που το κάνανε και σειρά στην ΕΤ1.
Έπαιζε πέρυσι το χειμώνα, αλλά δεν ξέρω αν θα συνεχιστεί και φέτος (ψάξε στο youtube, κάτι θα βρεις):
Η περιγραφή του 4ου επεισοδίου λέει: Η Καλλιόπη (σπουδές γραφιστικής) και ο Δημήτρης (μηχανικός αυτοκινήτων), η Ράνια (σπουδές νομικής) και ο Λεωνίδας (σπουδές ηλεκτρονικών υπολογιστών), ο Τάσος (σπουδές ψυχολογίας), ο Χρήστος (σπουδές ψυχολογίας) και ο Γιάννης (σπουδές διοίκησης επιχειρήσεων και ψυχολογίας) εγκατέλειψαν τις καριέρες τους και ακολούθησαν το όνειρό τους. Βρήκαν ένα κτήμα στον νομό Ηλείας, δίπλα στο δάσος της Φολόης, το ονόμασαν Φούγκα και έγιναν μελισσοκόμοι!
Επέλεξα το 4ο επειδή τα γνωρίζω τα παιδιά και ξέρω πόσο όμορφη και ουσιαστική έγινε η ζωή τους στην Ηλεία. Προσωπικά θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη, ...αν δεν είχα παιδί στην εφηβεία (...κοντή γιορτή όμως ). Δυστυχώς δεν είμαι από κάποιο χωριό, έτσι όπου κι αν διάλεγα να πάω θα έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν, είναι πάντως πολύ γοητευτική προοπτική.
Γιατί όχι άλλωστε.
Οι αποστάσεις πλέον δεν είναι απαγορευτικές, έτσι μπορείς να ζεις σε κάποιο επαρχιώτικο χωριό και μέσα σε λίγη ώρα να είσαι σε κάποιο αστικό κέντρο για τη βόλτα το σινεμά ή τα ψώνια σου (που φυσικά πλέον θα περιορίζονται στα απαραίτητα, αφού θα μειωθούν και οι ανάγκες ένδυσης, υπόδησης κτλ). Τι άλλο τελικά προσφέρει η ζωή στην πόλη, αν δεν μπορεί να σου προσφέρει ούτε εργασία;
Οι περισσότεροι αν όχι όλοι, τείνουμε να πιστέψουμε πως «ζωή» είναι μόνο αυτό που ζούμε εμείς και οι γείτονές μας, με το αυτοκίνητο, το διαμέρισμα, το κινητό, το ipad. Ξεχνάμε πως εκατομμύρια άνθρωποι -κυρίως από ανάγκη- ζουν διαφορετικά από εμάς, ...άρα υπάρχει κι άλλη ζωή.
Ωστόσο τη ζωή στην επαρχία δεν θα τη θεωρούσα συμβιβασμό. Μάλλον ευλογία είναι να μπορείς να ζήσεις κοντά στη φύση.
Έπαιζε πέρυσι το χειμώνα, αλλά δεν ξέρω αν θα συνεχιστεί και φέτος (ψάξε στο youtube, κάτι θα βρεις):
ert.grΗ εκπομπή “Αυτοί που Πήραν τα Βουνά”, στόχο της έχει να δείξει τη ζωή των ανθρώπων εκείνων που ενώ έζησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ή γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, αποφάσισαν να αποκεντρωθούν και να αλλάξουν εντελώς το «μοντέλο» της ζωής και της εργασίας τους, μόνοι ή με την οικογένεια τους, τον σύντροφο, ή φίλους. Πρόκειται για την αγαπημένη φαντασίωση όλων μας λίγο πολύ κάθε φορά που επιστρέφουμε από ένα Σαββατοκύριακο «απόδρασης» στην εξοχή, η μετά τη «δύσκολη» επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές στην καθημερινότητα της μεγάλης πόλης…
Η φυγή σε κάποιο μικρό χωριουδάκι, ή σε ένα απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου, η στροφή 180 μοιρων στη ζωή μας…
Μια διαφορετική δουλειά, ποιο ανθρώπινη, ποιο κοντά στη φύση - ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος ζωής. Είναι το κρυφό όνειρο σχεδόν κάθε κατοίκου μεγάλου αστικού κέντρου. Πόσοι όμως από εμάς που το ονειρευόμαστε, κάνουμε το όνειρο μας πραγματικότητα;
Κι όμως υπάρχουν ανάμεσα μας εκείνοι που τελικά κατάφεραν να πάρουν τα βουνά! Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της εκπομπής μας. Οι άνθρωποι εκείνοι που κατάφεραν να αλλάξουν τη ζωή τους, να πάρουν τη μεγάλη απόφαση και να αφήσουν οριστικά τη ζωή στη μεγάλη πόλη, πίσω τους.
Σε αυτή την εκπομπή τους συναντούμε – αυτούς και τις οικογένειες τους - παρακολουθούμε την καθημερινότητα τους, τη δουλειά τους ,τους φίλους, τη ζωή τους...
Αυτά και άλλα πολλά θα παρουσιάζει αύτη η εκπομπή που ταυτόχρονα θα «ταξιδεύει» τον τηλεθεατή όχι μόνο στις ζωές και την τόσο διαφορική καθημερινότητα των πρωταγωνιστών της, άλλα, μέσω αυτών και στις ομορφιές του κάθε τόπου.
Η περιγραφή του 4ου επεισοδίου λέει: Η Καλλιόπη (σπουδές γραφιστικής) και ο Δημήτρης (μηχανικός αυτοκινήτων), η Ράνια (σπουδές νομικής) και ο Λεωνίδας (σπουδές ηλεκτρονικών υπολογιστών), ο Τάσος (σπουδές ψυχολογίας), ο Χρήστος (σπουδές ψυχολογίας) και ο Γιάννης (σπουδές διοίκησης επιχειρήσεων και ψυχολογίας) εγκατέλειψαν τις καριέρες τους και ακολούθησαν το όνειρό τους. Βρήκαν ένα κτήμα στον νομό Ηλείας, δίπλα στο δάσος της Φολόης, το ονόμασαν Φούγκα και έγιναν μελισσοκόμοι!
Επέλεξα το 4ο επειδή τα γνωρίζω τα παιδιά και ξέρω πόσο όμορφη και ουσιαστική έγινε η ζωή τους στην Ηλεία. Προσωπικά θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη, ...αν δεν είχα παιδί στην εφηβεία (...κοντή γιορτή όμως ). Δυστυχώς δεν είμαι από κάποιο χωριό, έτσι όπου κι αν διάλεγα να πάω θα έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν, είναι πάντως πολύ γοητευτική προοπτική.
Γιατί όχι άλλωστε.
Οι αποστάσεις πλέον δεν είναι απαγορευτικές, έτσι μπορείς να ζεις σε κάποιο επαρχιώτικο χωριό και μέσα σε λίγη ώρα να είσαι σε κάποιο αστικό κέντρο για τη βόλτα το σινεμά ή τα ψώνια σου (που φυσικά πλέον θα περιορίζονται στα απαραίτητα, αφού θα μειωθούν και οι ανάγκες ένδυσης, υπόδησης κτλ). Τι άλλο τελικά προσφέρει η ζωή στην πόλη, αν δεν μπορεί να σου προσφέρει ούτε εργασία;
Οι περισσότεροι αν όχι όλοι, τείνουμε να πιστέψουμε πως «ζωή» είναι μόνο αυτό που ζούμε εμείς και οι γείτονές μας, με το αυτοκίνητο, το διαμέρισμα, το κινητό, το ipad. Ξεχνάμε πως εκατομμύρια άνθρωποι -κυρίως από ανάγκη- ζουν διαφορετικά από εμάς, ...άρα υπάρχει κι άλλη ζωή.
Ωστόσο τη ζωή στην επαρχία δεν θα τη θεωρούσα συμβιβασμό. Μάλλον ευλογία είναι να μπορείς να ζήσεις κοντά στη φύση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.