Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
23-09-11
03:28
Χμ..
πολιτισμός - ισμός , σύστημα.
Πολιτικός πολιτισμός, πολιτισμός της τέχνης
(πάνω που κρέμονται σταλακτίτες θλίψης κι ερημίας)
Σα να συζητάνε στην Αφρική για το τι υλικά χρειάζεται
για να φτιάξεις ραβιόλια και μουσακά.
Gioupi gia gia και παρδαλές γραβάτες με σήμα το Π.
Ανθισμένα γιασεμιά στο πέτο μας καθώς πεινάμε.
" φιλαράκι (ματιά που σκοτώνει από θλίψη), ρε φιλαράκι πεινάω, έχεις τίποτα ψιλά ρε ψηλέ?"
συστηματοποιημένη φτώχεια - πολιτισμός που κρατάει και το πολύ και το ισμός και "χώνει"
κι ένα "Τ" ενδιάμεσα όπως λέμε τρύγος (εποχιακόν) ή τέρατα τεράτων και κάνοντας τη σούμα
πετάμε κι ένα νοηματικό "υπερ απόρων" και καταλήγουμε να μιλάμε για πολιτισμό με σκυμμένα
κεφαλάκια, γερμένα καταγής.
Το περιεχόμενο του θέματος είναι κατά τη γνώμη μου κεκορεσμένο και άνευ σημειολογίας
του πραγματικού.
Είναι σαν η άκυρη διαφήμιση της βοδαφον να μπαίνει εμβόλιμα ενώ βλέπεις
μια ταινία με θέμα "πως οι νεκροί του χθες επωάζουν τους αυριανούς".
χορεύουμε στο ταψί ένα αληθινό βαλς και συζητάμε για τον πολιτισμό του χορού, κάτι τέτοιο.
Και δεν είπα τυχαία για βαλς.
Το βαλς, ειπώθηκε ότι έχει ένα ελάχιστο αγγίγματος κι ένα μέγιστο στροβιλίσματος.
Και είναι μουσικά ανάλαφρο, σαν το ντεπονάκι που κατεβάζουμε για να μιλήσουμε
για πολιτισμό ενώ καίγονται κώλοι.
Δεν υπάρχει χώρος να δικαιώσουμε μέσω πολιτισμικού διαλόγου ή συνθηκών
για ένα καλύτερο πολιτισμό άλλους νεκρούς, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ο χώρος
για τους επόμενους είναι κιόλας έτοιμος από την ώρα ήδη που ανοίχτηκε η λίστα θετικών κι αρνητικών
ενός πολιτισμού-νεκροταφείου που η ενατένιση μας κι η ιστορία του παρόντος για να το κάνει
μπουκίτσες και να το καταπιεί το ταυτίζει με ρευστοποίηση της χαράς.
Να το πάμε και στα πολιτικά?
Μήπως δε χρειάστηκε να κατακρημνισθεί όση ακριβώς σοβιετία ενσωμάτωσαν
οι σοσιαλδημοκράτες (φτου κακά) για να καταλάβουν με τη σειρά τους το κράτος?
Δεν είναι άσχημο να κάνεις αγώνες οπισθοφυλακής στον ερειπιώνα της αριστεράς
αλλά γνωρίζοντας ότι παραπέμπει σε κοινούς τόπους φθαρμένους και κάποτε δικής
του επινοήσεως, κι όλα αυτά υπο το πρίσμα του τι είναι πολιτικός πολιτισμός. χαχα
κύριε παραφερνάλιε,
θα συμφωνούσα μαζί σας σε πολλά, αν προσθέτατε
κάπου κάπου εντός κομμάτων ένα κατά τη γνώμη μου ή κατά την άποψή μου.
Το ότι κάποιοι δεν γοητεύονται από την καψούρα μας (να βλέπουμε την καύλα στην όψη
της ταλιμπανής έφηβης), δεν υποβιβάζονται εκεί που θέλετε εσείς.
Απλώς μπορεί να είναι καψουρεμένοι με κάτι άλλο (πχ να θέλουν να δουν το πρόσωπο τους
μόνο οι καυλωμένοι άντρες τους) αλλά ξέρουν ότι δεν είναι υποχρεωμένος ο καθένας να αναγνωρίζει
την καψούρα τους, και επιπλέον να τους πιέζουν να την αναγνωρίσουν για να έχουν ισόποση ελευθερία
βούλησης με εκείνους.
Κύριε δόκτωρα στρειντζ λοβ,
ο έρωτας στη Δύση κατά τον Ρουζμόν Ντε Ντενί
είναι ο χαμένος έρωτας, είναι έρως, αλλά εν απουσία
του ερωμένου και όχι εν παρουσία του. Αυτό κάτι πρέπει
να λέει στις ορμόνες σας.
Γιατί από γεροντικούς ταύρους που όσο χάνουν τη στύση τους
τόσο μεγαλώνουν και γίνονται απειλητικοί ξέρω κι εγώ.
Το μόνο που θα σου ζητούσα είναι να μου φέρεις ένα παράδειγμα
στρατιωτικού πολιτισμού κατά το τελευταίο μισό του προηγούμενου
αλλά κι αυτού του αιώνα των δυτικών:
α, ναι: η αποχώρηση των στρατευμάτων από το βιετνάμ μπαχαχαχαχα
είναι αστείο να κάνουμε συγκρίσεις για το ποιος είναι λίγοτερο επικίνδυνος
κι άρα ποιος είναι περισσότερο πολιτισμένος.
Γιατί δε ξέρω πως, έφαγα ένα φλασάκι τώρα, μερικές φορές θέλει
κι μια αστραπή στο μάτι για μια ιδέα, ένα πόνημα, ένα σκίτσο ή ένα πίνακα.
Αλλά μην φτάσουμε από το Πικάσσο, στον τρούπερ που γαζώνει γυναικόπαιδα
κι όλα αυτά τα αμολάμε σε έκθεση με θέμα τον πολιτισμό γιατί
θα μας πάρουν με τις πέτρες.
άσε, υπερβολική φασαρία για το τίποτα:
τι να προσκομίσουμε σήμερα για την κατάσταση που έχει περιέλθει
το σύνολο των λαών?
Καμία επαφή με πολιτισμό, απλώς μια κούφια αγωνία επαφής με το λεκτικό
που όμως δεν ανήκει σε κανένα.
1 φρατζόλα ψωμί όμως θρέφει 5 στόματα.
Χορτάσαμε από λόγια που τα βιάσανε οι πολιτικοί παπαρολόγοι,
ζώα με ομιλία που είδαν το λόγο ως όπλο κυνηγιού,
τα βάζεις στη σφεντόνα και όπου πάει η πέτρα πήγε.
Εξάλλου πρέπει να μαζευτούν χρήματα.
Πολιτισμός του λόγου. Σβιιιιιιιιιιιιιν.
πολιτισμός - ισμός , σύστημα.
Πολιτικός πολιτισμός, πολιτισμός της τέχνης
(πάνω που κρέμονται σταλακτίτες θλίψης κι ερημίας)
Σα να συζητάνε στην Αφρική για το τι υλικά χρειάζεται
για να φτιάξεις ραβιόλια και μουσακά.
Gioupi gia gia και παρδαλές γραβάτες με σήμα το Π.
Ανθισμένα γιασεμιά στο πέτο μας καθώς πεινάμε.
" φιλαράκι (ματιά που σκοτώνει από θλίψη), ρε φιλαράκι πεινάω, έχεις τίποτα ψιλά ρε ψηλέ?"
συστηματοποιημένη φτώχεια - πολιτισμός που κρατάει και το πολύ και το ισμός και "χώνει"
κι ένα "Τ" ενδιάμεσα όπως λέμε τρύγος (εποχιακόν) ή τέρατα τεράτων και κάνοντας τη σούμα
πετάμε κι ένα νοηματικό "υπερ απόρων" και καταλήγουμε να μιλάμε για πολιτισμό με σκυμμένα
κεφαλάκια, γερμένα καταγής.
Το περιεχόμενο του θέματος είναι κατά τη γνώμη μου κεκορεσμένο και άνευ σημειολογίας
του πραγματικού.
Είναι σαν η άκυρη διαφήμιση της βοδαφον να μπαίνει εμβόλιμα ενώ βλέπεις
μια ταινία με θέμα "πως οι νεκροί του χθες επωάζουν τους αυριανούς".
χορεύουμε στο ταψί ένα αληθινό βαλς και συζητάμε για τον πολιτισμό του χορού, κάτι τέτοιο.
Και δεν είπα τυχαία για βαλς.
Το βαλς, ειπώθηκε ότι έχει ένα ελάχιστο αγγίγματος κι ένα μέγιστο στροβιλίσματος.
Και είναι μουσικά ανάλαφρο, σαν το ντεπονάκι που κατεβάζουμε για να μιλήσουμε
για πολιτισμό ενώ καίγονται κώλοι.
Δεν υπάρχει χώρος να δικαιώσουμε μέσω πολιτισμικού διαλόγου ή συνθηκών
για ένα καλύτερο πολιτισμό άλλους νεκρούς, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ο χώρος
για τους επόμενους είναι κιόλας έτοιμος από την ώρα ήδη που ανοίχτηκε η λίστα θετικών κι αρνητικών
ενός πολιτισμού-νεκροταφείου που η ενατένιση μας κι η ιστορία του παρόντος για να το κάνει
μπουκίτσες και να το καταπιεί το ταυτίζει με ρευστοποίηση της χαράς.
Να το πάμε και στα πολιτικά?
Μήπως δε χρειάστηκε να κατακρημνισθεί όση ακριβώς σοβιετία ενσωμάτωσαν
οι σοσιαλδημοκράτες (φτου κακά) για να καταλάβουν με τη σειρά τους το κράτος?
Δεν είναι άσχημο να κάνεις αγώνες οπισθοφυλακής στον ερειπιώνα της αριστεράς
αλλά γνωρίζοντας ότι παραπέμπει σε κοινούς τόπους φθαρμένους και κάποτε δικής
του επινοήσεως, κι όλα αυτά υπο το πρίσμα του τι είναι πολιτικός πολιτισμός. χαχα
κύριε παραφερνάλιε,
θα συμφωνούσα μαζί σας σε πολλά, αν προσθέτατε
κάπου κάπου εντός κομμάτων ένα κατά τη γνώμη μου ή κατά την άποψή μου.
Το ότι κάποιοι δεν γοητεύονται από την καψούρα μας (να βλέπουμε την καύλα στην όψη
της ταλιμπανής έφηβης), δεν υποβιβάζονται εκεί που θέλετε εσείς.
Απλώς μπορεί να είναι καψουρεμένοι με κάτι άλλο (πχ να θέλουν να δουν το πρόσωπο τους
μόνο οι καυλωμένοι άντρες τους) αλλά ξέρουν ότι δεν είναι υποχρεωμένος ο καθένας να αναγνωρίζει
την καψούρα τους, και επιπλέον να τους πιέζουν να την αναγνωρίσουν για να έχουν ισόποση ελευθερία
βούλησης με εκείνους.
Κύριε δόκτωρα στρειντζ λοβ,
ο έρωτας στη Δύση κατά τον Ρουζμόν Ντε Ντενί
είναι ο χαμένος έρωτας, είναι έρως, αλλά εν απουσία
του ερωμένου και όχι εν παρουσία του. Αυτό κάτι πρέπει
να λέει στις ορμόνες σας.
Γιατί από γεροντικούς ταύρους που όσο χάνουν τη στύση τους
τόσο μεγαλώνουν και γίνονται απειλητικοί ξέρω κι εγώ.
Το μόνο που θα σου ζητούσα είναι να μου φέρεις ένα παράδειγμα
στρατιωτικού πολιτισμού κατά το τελευταίο μισό του προηγούμενου
αλλά κι αυτού του αιώνα των δυτικών:
α, ναι: η αποχώρηση των στρατευμάτων από το βιετνάμ μπαχαχαχαχα
είναι αστείο να κάνουμε συγκρίσεις για το ποιος είναι λίγοτερο επικίνδυνος
κι άρα ποιος είναι περισσότερο πολιτισμένος.
Γιατί δε ξέρω πως, έφαγα ένα φλασάκι τώρα, μερικές φορές θέλει
κι μια αστραπή στο μάτι για μια ιδέα, ένα πόνημα, ένα σκίτσο ή ένα πίνακα.
Αλλά μην φτάσουμε από το Πικάσσο, στον τρούπερ που γαζώνει γυναικόπαιδα
κι όλα αυτά τα αμολάμε σε έκθεση με θέμα τον πολιτισμό γιατί
θα μας πάρουν με τις πέτρες.
άσε, υπερβολική φασαρία για το τίποτα:
τι να προσκομίσουμε σήμερα για την κατάσταση που έχει περιέλθει
το σύνολο των λαών?
Καμία επαφή με πολιτισμό, απλώς μια κούφια αγωνία επαφής με το λεκτικό
που όμως δεν ανήκει σε κανένα.
1 φρατζόλα ψωμί όμως θρέφει 5 στόματα.
Χορτάσαμε από λόγια που τα βιάσανε οι πολιτικοί παπαρολόγοι,
ζώα με ομιλία που είδαν το λόγο ως όπλο κυνηγιού,
τα βάζεις στη σφεντόνα και όπου πάει η πέτρα πήγε.
Εξάλλου πρέπει να μαζευτούν χρήματα.
Πολιτισμός του λόγου. Σβιιιιιιιιιιιιιν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.