roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
11-07-07
16:08
Εμένα μου φαίνεται ότι ερωτευόμαστε ένα παραμύθι. Βλέπουμε τις διαφημίσεις και θέλουμε να είμαστε και εμείς άνετοι, ήρεμοι, ευχαριστημένοι όπως τους χαμογελαστούς πρωταγωνιστές τους.
...για να είμαστε έτσι πρέπει να αγοράσουμε το προϊόν που πουλαει η διαφήμιση. Προφανώς το σημαντικότερο ρόλο το παίζει η γραμμή αξιών που έχουμε χαράξει στη ζωή μας…και να σας πω και γιατι το λεω.
Πρόσφατα περνάω μια τέτοια κρίση (αξιών)…με την λεπτή διαφορά ότι στις αγορές δεν θα χρησιμοποιήσω κάρτες και δάνεια, δεν παύει όμως να θέλω "το παραμύθι".
Φτιάχνουμε το σπίτι μας. Και αναρωτιέμαι…που τραβάμε την γραμμή και λέμε στοπ…από αυτό το σημείο και μετά είσαι αχάριστη, παράλογη, μπορείς να ζεις και χωρίς αυτό?
παράδειγμα: μπορώ να κρατήσω την κουζίνα της πεθεράς μου, ολοκαίνουρια. Μπορώ να πάρω μια κουζίνα πιο φτηνή. Αλλά εγώ θέλω να πάω να αγοράσω καινούρια και μάλιστα ιταλική… όσο και αν παλεύω με το συναίσθημα του «είσαι ψώνιο, κάνεις λάθος, πετάς άσκοπα λεφτά»…ε μέσα μου κάτι με χαλαει αν επιλέγω κάτι άλλο…θέλω την ωραία την ιταλική κουζίνα που έγινε «όνειρό μου». έχει να κάνει με τον εγωισμό, με την αυτοπεποίθηση, με το "πουλανε μουρη οι ιταλικες κουζινες στον κυκλο σου?"….δεν ξέρω….
…οπότε παιδιά…τι μια κουζίνα, τι ένα ρούχο, τι ένα αυτοκίνητο…η σύγκριση με τους γύρο μας γίνεται σε επίπεδο υλικών. Και αυτή η σύγκριση μας κάνει να θέλουμε είτε το έχουμε ανάγκη ουσιαστικά είτε όχι. Η διαφήμιση μας δημιουργεί ανάγκες που δεν έχουμε σκεφτεί ως τότε.
Και η συζήτηση συνεχίζεται διότι έχει παρα πολλούς παράγοντες…
...για να είμαστε έτσι πρέπει να αγοράσουμε το προϊόν που πουλαει η διαφήμιση. Προφανώς το σημαντικότερο ρόλο το παίζει η γραμμή αξιών που έχουμε χαράξει στη ζωή μας…και να σας πω και γιατι το λεω.
Πρόσφατα περνάω μια τέτοια κρίση (αξιών)…με την λεπτή διαφορά ότι στις αγορές δεν θα χρησιμοποιήσω κάρτες και δάνεια, δεν παύει όμως να θέλω "το παραμύθι".
Φτιάχνουμε το σπίτι μας. Και αναρωτιέμαι…που τραβάμε την γραμμή και λέμε στοπ…από αυτό το σημείο και μετά είσαι αχάριστη, παράλογη, μπορείς να ζεις και χωρίς αυτό?
παράδειγμα: μπορώ να κρατήσω την κουζίνα της πεθεράς μου, ολοκαίνουρια. Μπορώ να πάρω μια κουζίνα πιο φτηνή. Αλλά εγώ θέλω να πάω να αγοράσω καινούρια και μάλιστα ιταλική… όσο και αν παλεύω με το συναίσθημα του «είσαι ψώνιο, κάνεις λάθος, πετάς άσκοπα λεφτά»…ε μέσα μου κάτι με χαλαει αν επιλέγω κάτι άλλο…θέλω την ωραία την ιταλική κουζίνα που έγινε «όνειρό μου». έχει να κάνει με τον εγωισμό, με την αυτοπεποίθηση, με το "πουλανε μουρη οι ιταλικες κουζινες στον κυκλο σου?"….δεν ξέρω….
…οπότε παιδιά…τι μια κουζίνα, τι ένα ρούχο, τι ένα αυτοκίνητο…η σύγκριση με τους γύρο μας γίνεται σε επίπεδο υλικών. Και αυτή η σύγκριση μας κάνει να θέλουμε είτε το έχουμε ανάγκη ουσιαστικά είτε όχι. Η διαφήμιση μας δημιουργεί ανάγκες που δεν έχουμε σκεφτεί ως τότε.
Και η συζήτηση συνεχίζεται διότι έχει παρα πολλούς παράγοντες…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.