Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
25-05-12
02:01
άνδρας δε ξεχνά μια γυναίκα που δεν have..
δια της γραφής του Ρομπέρ Ντεσνός,
‘Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου η λογική των πράξεών μας μάς προκύπτει με όλη της
την αδυναμία. Ανασαίνω, κοιτάζω, δεν μπορώ να ορίσω στις σκέψεις μου μια παλαίστρα.
Επιμένουν να χαράσσουν διασταυρούμενα αυλάκια.
Πώς θέλετε το στάρι, κύρια έγνοια ανθρώπων που περιφρονώ, να βλαστήσει εκεί;”
και
”Ας μη σκεφτεί κανείς ότι η δουλειά του λογιστή και του ποιητή αφήνουν τελικά τα ίδια
στίγματα στο χαρτί, κι ότι μόνο το διορατικό μάτι των τυχοδιωκτών της σκέψης είναι
ικανό να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ των αράδων χωρίς μυστήριο του πρώτου
και της σολομωνικής του δευτέρου, της προφητικής και ίσως θείας, εν αγνοία του,
γιατί οι πανούκλες είναι φοβερές δεν είναι παρά θύελλες καρδιών αλληλοσυγκρουόμενων και
είναι δέον να τις αντιμετωπίζουμε με ατομικές φιλοδοξίες και πνεύμα αποδεσμευμένο
από την ηλίθια ελπίδα της μετατροπής του χαρτιού σε καθρέφτη χάρη σε μια γραφή μαγική
και αποτελεσματική”.
..
κι ας υπερθεματίσω με την άδεια του desnos ()
λέγοντας πως ένας άντρας που δεν ξεχνά ποτέ
μια γυναίκα ΕΠΕΙΔΗ δεν μπόρεσε να την έχει...
...δεν την άξιζε.
Αν άξιζε να την έχει
και παρόλα αυτά χάθηκε από τη ζωή του
ήταν είτε ποιητής είτε λογιστής.
Όσο για τα αντροπαίδια, που δεν ξεχνούν τις γυναίκες,
they will survive, υποθέτω.
Καλά θα κάνουν να γεμίσουν το χώρο των αναμνήσεων τους
με τις παρούσες παθιασμένες υπάρξεις
(κι αν δεν υπάρχουν, ας φροντίσουν γι'αυτό)
με δύναμη πλεύσεως απεριόριστη να σηκώνει βάρη σωματικά και ψυχικά,
γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Δεν ξέρω αν θα βγεις στην εξωτική Copacabana
(ωραίος προορισμός μου ακούγεται με μελαχροινά χαμόγελα και τορνευτά οπίσθια,
χρωματιστά ποτά με ομπρελλάκια και άραγμα στις ξαπλώστρες
και η μουσική, ω Θεέ μου, αυτή η μουσική έχει τον παλμό του αίματος
που κοχλάζει μέσα σου)
ή θα βρεις το μαράκι απ'τα πετράλωνα
αλλά ο ομφάλιος λώρος του μυαλού με τις παρελθοντικές ατελέσφορες καψούρες
οφείλει να κοπεί.
Fucking good είναι αυτή η ζωή με τις τρικυμίες και τις νηνεμίες της.
Μ'αρέσουν τα μεγάλα κύματα.
Αλλά με το να είσαι μεμψίμοιρος που δεν κατάκτησες
ένα κύμα είναι σα να δέχεσαι ότι χάθηκε το βίωμα από κάθε WAVE και πλέον
δε θα σκαρφαλώσεις ποτέ ξανά εκείνο το τεράστιο κύμα που σε έφερνε πιο κοντά
στον ήλιο.
Νομίζω ότι αντίστροφα πάει το θέμα:
Η ώρα της στάχτης που έλεγε κι ο Ντάλτον (ο ποιητής, όχι οι εχθροί του Λούκυ του Λουκ)
είναι να έχεις βιώσει πράγματα με κάποια και για διάφορους λόγους
να εξανεμίζονται. Αυτό είναι το λούκι γιατί εκεί γίνονται και οι απολογισμοί ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ
ΤΟ ΒΙΩΜΕΝΟ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.