mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
26-05-12
18:42
Το χα καταλάβει πως είσαι ρομαντικός...Συνήθως δεν ξεχνάς τις λίγες αυτές γυναίκες που περάσανε και αφήσανε το στίγμα τους.
αλλά κι εγωιστής!Αν μια γυναίκα δεν την έχεις και την έχεις ποθήσει, κινδυνεύεις να βλέπεις σε κάθε επόμενη αυτή και να την αναζητάς, σαν να μην υπάρχει άλλη σαν κι αυτή.
Λιοντάρι γαρ
Σε πειράζω, ελπίζω να μη μου είσαι κι εσύ παρεξηγιάρης
oui madam
Εγώ που δεν σκαμπάζω και πολλά από ποίηση αλλά είμαι ο source-man του net βρίσκω λίγο αντιφατικό τον Ντεσνό(ς) σας σε σχέση με αυτά που επιχειρείτε να του προσδώσετε.
Είναι, αλλά δεν του προσέδωσα. Η πηγή μου έχει υπάρξει. Αλλά το ανέφερα στο δεύτερο ποστ μου.
Διάβασέ με καλύτερα:
Αγαπώ πολύ το ποίημα αυτό. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσει κανείς!...και ... κορυφώνω τις σκέψεις σου.... με την παρακάτω πηγή που δίνει νερό να εμπνεόμαστε, να συλλογιζόμαστε, να συμφωνούμε, να αντικρουουμε, να να να…
Να, γιατί το αγαπώ. Γιατί αντικρούομαι μαζί του, αλλά παρ’ολ’αυτά αφήνω την πόρτα να εισβάλλει στην ψυχή μου. Μέσα λένε κι από την αντίθεση, ανακαλύπτεις τη δική σου θέση. Δεν ξέρω αν με πιάνεις. Ελπίζω πως ναι..
Προσοχή εδώ σημαντικό: Η ποιητική συλλογή του Ντεσνό αποτελείται από ποιήματα, αφιερωμένα στην amour. Οπου amour στη γαλλική είναι η αγάπη, αλλά και ο έρωτας. Δύο έννοιες ολότελα διαφορετικές. Επαναλαμβάνω το διαχωρισμό που κάνω στο αρχικό μου ποστ:
εγωισμοί! (…)εμμονές!(…) Αυτά να ξεπερνούσε ο κόσμος κι όλα θα ήταν καλύτερα! Και φυσικά να τα διαχωρίσει απο τον έρωτα. Γιατί αυτά.. δεν είναι έρωτας!
και προσθέτω τώρα, ούτε αγάπη.
Διαβάζοντας το αρχικώς, ένιωσα πως έχω απέναντί μου έναν άνδρα προδωμένο, πληγωμένο από την πραγματική ζωή, αλλά τόσο ευτυχή πετώντας στα δικά του σύννεφα και όνειρα. Δε θα ξεχάσει, θα θυμάται, θα ζει και θ’αναπνέει με την σκέψη της κλπ. Έπειτα ως αναλύτρια αντικειμενική πλέον του κειμένου του, βασιζόμενη σε επιπλέον κριτήρια μέσα στα οποία είναι και τα γλωσσολογικά στοιχεία και το βασικό είναι αυτό που αναφέρω περι amour, αντελήφθην πως δε γράφει για τον έρωτα αλλά ούτε για την αγάπη. Γράφει μέσα απο… ξέρεις… μόλις παύει ο έρωτας (αν έχει υπαρξει τελικά) μένουν κάποια ξέφτια, μπορεί να κρατήσουν εκεί παραπάνω χρόνο – μπορεί και για πάντα- από το ίδιο το σπινθηροβόλο συναίσθημα του έρωτα, μερικά απομεινάρια που μπουρδουκλώνονται με το ηλίθιο ‘’εγώ’’ και φοράνε τη μάσκα που γράφει έρωτας… ή κι αγάπη. Προσωπική γνώμη αυτό, άλλωστε κανείς με ακρίβεια δεν μπορεί να ξέρει, ούτε οι ίδιοι οι συντεχνίτες του τι μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό και στην καρδιά του, την ώρα που γράφει. Ακόμα και οι ίδιοι οι αναλυτές της λογοτεχνίας σταματούν στα όρια.
Για μενα, αυτό που περιγράφει αν το δω απο ψυχολογική σκοπιά, είναι μια από τις ύπουλες κι επικίνδυνες αντιδράσεις της ανθρώπινης ψυχολογίας, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, η εμμονή. Και σίγουρα όχι αγάπη. Κι όχι σίγουρα έρωτας. Η αγάπη, για μένα, είναι στο εδώ και τώρα, στα καθημερινά, στις πράξεις κάθε ώρα, όλη μέρα, στο προσφέρω. Είναι μόνο χαρά, είναι μόνο βάλσαμο, είναι λευκή. Ο έρωτας αντίθετα είναι φωτιά, καρδιά που σπαρταράει, υπερβολή και άλλα..
Αυτά είναι η δική μου γνώμη Νικο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
25-05-12
02:46
Τα λες πολύ ωραία...... και συμφωνώ απολυτότερα δε γίνεται...μια γυναίκα ΕΠΕΙΔΗ δεν μπόρεσε να την έχει...
...δεν την άξιζε.
Αν άξιζε να την έχει
και παρόλα αυτά χάθηκε από τη ζωή του
ήταν είτε ποιητής είτε λογιστής.
Όσο για τα αντροπαίδια, που δεν ξεχνούν τις γυναίκες,
they will survive, υποθέτω.
Καλά θα κάνουν να γεμίσουν το χώρο των αναμνήσεων τους
με τις παρούσες παθιασμένες υπάρξεις
(κι αν δεν υπάρχουν, ας φροντίσουν γι'αυτό)
με δύναμη πλεύσεως απεριόριστη να σηκώνει βάρη σωματικά και ψυχικά,
γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Δεν ξέρω αν θα βγεις στην εξωτική Copacabana
(ωραίος προορισμός μου ακούγεται με μελαχροινά χαμόγελα και τορνευτά οπίσθια,
χρωματιστά ποτά με ομπρελλάκια και άραγμα στις ξαπλώστρες
και η μουσική, ω Θεέ μου, αυτή η μουσική έχει τον παλμό του αίματος
που κοχλάζει μέσα σου)
ή θα βρεις το μαράκι απ'τα πετράλωνα
αλλά ο ομφάλιος λώρος του μυαλού με τις παρελθοντικές ατελέσφορες καψούρες
οφείλει να κοπεί.
Fucking good είναι αυτή η ζωή με τις τρικυμίες και τις νηνεμίες της.
Μ'αρέσουν τα μεγάλα κύματα.
Αλλά με το να είσαι μεμψίμοιρος που δεν κατάκτησες
ένα κύμα είναι σα να δέχεσαι ότι χάθηκε το βίωμα από κάθε WAVE και πλέον
δε θα σκαρφαλώσεις ποτέ ξανά εκείνο το τεράστιο κύμα που σε έφερνε πιο κοντά
στον ήλιο.
Νομίζω ότι αντίστροφα πάει το θέμα:
Η ώρα της στάχτης που έλεγε κι ο Ντάλτον (ο ποιητής, όχι οι εχθροί του Λούκυ του Λουκ)
είναι να έχεις βιώσει πράγματα με κάποια και για διάφορους λόγους
να εξανεμίζονται. Αυτό είναι το λούκι γιατί εκεί γίνονται και οι απολογισμοί ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ
ΤΟ ΒΙΩΜΕΝΟ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ.
μόνο μια διόρθωση
δια της γραφής του Ρομπέρ Ντεσνός
Είναι Ντεσνό γ.. ω την τρέλα μου
Ηρεμώ
Ηρεμώ
...και ... κορυφώνω τις σκέψεις σου.... με την παρακάτω πηγή που δίνει νερό να εμπνεόμαστε, να συλλογιζόμαστε, να συμφωνούμε, να αντικρουουμε, να να να... Αγαπώ πολύ το ποίημα αυτό. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσει κανείς! Παρακάτω δίνω τη μετάφραση, για όσους δεν μιλούν την υπέροχη γαλλική γλώσσα..
Poème à la mystérieuse
J'ai tant rêvé de toi que tu perds ta réalité.
Est-il encore temps d'atteindre ce corps vivant
Et de baiser sur cette bouche la naissance
De la voix qui m'est chère?
J'ai tant rêvé de toi que mes bras habitués
En étreignant ton ombre
À se croiser sur ma poitrine ne se plieraient pas
Au contour de ton corps, peut-être.
Et que, devant l'apparence réelle
de ce qui me hante
Et me gouverne depuis des jours et des années,
Je deviendrais une ombre sans doute.
O balances sentimentales!
J'ai tant rêvé de toi qu'il n'est plus temps
sans doute que je m'éveille.
Je dors debout, le corps exposé
À toutes les apparences de la vie
Et de l'amour et toi, la seule
qui compte aujourd'hui pour moi,
Je pourrais moins toucher ton front
Et tes lèvres que les premières lèvres
et le premier front venu.
J'ai tant rêvé de toi, tant marché, parlé,
Couché avec ton fantôme
Qu'il ne me reste plus peut-être,
Et pourtant, qu'a être fantôme
Parmi les fantômes et plus ombre
Cent fois que l'ombre qui se promène
Et se promènera allègrement
Sur le cadran solaire de ta vie.
Μετάφραση στην ελληνική:
Poème à la mystérieuse
J'ai tant rêvé de toi que tu perds ta réalité.
Est-il encore temps d'atteindre ce corps vivant
Et de baiser sur cette bouche la naissance
De la voix qui m'est chère?
J'ai tant rêvé de toi que mes bras habitués
En étreignant ton ombre
À se croiser sur ma poitrine ne se plieraient pas
Au contour de ton corps, peut-être.
Et que, devant l'apparence réelle
de ce qui me hante
Et me gouverne depuis des jours et des années,
Je deviendrais une ombre sans doute.
O balances sentimentales!
J'ai tant rêvé de toi qu'il n'est plus temps
sans doute que je m'éveille.
Je dors debout, le corps exposé
À toutes les apparences de la vie
Et de l'amour et toi, la seule
qui compte aujourd'hui pour moi,
Je pourrais moins toucher ton front
Et tes lèvres que les premières lèvres
et le premier front venu.
J'ai tant rêvé de toi, tant marché, parlé,
Couché avec ton fantôme
Qu'il ne me reste plus peut-être,
Et pourtant, qu'a être fantôme
Parmi les fantômes et plus ombre
Cent fois que l'ombre qui se promène
Et se promènera allègrement
Sur le cadran solaire de ta vie.
Μετάφραση στην ελληνική:
Εἰς τὴν μυστηριώδην
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ χάνεις τὴν πραγματικότητά σου.
Προφταίνω ἀκόμη ἄραγε νὰ ἀγγίξω τάχα τοῦτο τὸ ζωντανὸ σῶμα
καὶ νὰ φιλήσω σὲ τοῦτο τὸ στόμα πάνω τὴ γένεση
τῆς φωνῆς ποὺ λατρεύω;
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ τὰ χέρια μου συνήθισαν
σφιχταγκαλιάζοντας τὴ σκιά σου
νὰ σταυρώνονται πάνω στὸ στῆθος μου καὶ δὲν θὰ διπλώνονταν
γύρω ἀπὸ τὸ περίγραμμα τοῦ σώματός σου, μᾶλλον.
Καὶ ποὺ μπροστὰ στὴν πραγματικὴ ἐμφάνιση
αὐτοῦ ποὺ μοῦ στοιχειώνει τὰ σωθικὰ
καὶ μὲ κυβερνᾶ μέρες καὶ χρόνια
θὰ γινόμουνα ἴσκιος κι ἐγὼ πιθανόν.
Ὢ ἀμφιταλαντεύσεις στὰ συναισθήματα!
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ δὲν προφταίνω πιὰ
σίγουρα νὰ ξυπνήσω.
Ὄρθιος κοιμᾶμαι, τὸ σῶμα μου ἐκτεθειμένο
σὲ ὅλα τὰ φαινόμενα τῆς ζωῆς
καὶ τῆς ἀγάπης καὶ σύ, ἡ μόνη
ποὺ μετρᾶ γιὰ μένα σήμερα,
θὰ μποροῦσα ἄραγε νὰ ἀγγίξω τουλάχιστον τὸ μέτωπό σου
καὶ τὰ χείλια σου σὰν τὰ πρῶτα τυχόντα χείλη
καὶ τὸ πρῶτο τυχὸν μέτωπο.
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο, περπάτησα τόσο, μίλησα,
ξάπλωσα τόσο μὲ τὸ φάντασμά σου
ποὺ δὲν μοῦ ἀπομένει ἴσως πιά,
κι ὅμως, παρὰ νά ῾μαι κι ἐγὼ φάντασμα
ἀνάμεσα στὰ φαντάσματα καὶ πιότερο ἴσκιος
ἑκατὸ φορὲς καὶ ἀπὸ τὸν ἴσκιο ποὺ περιδιαβαίνει
καὶ θὰ περιδιαβαίνει εὐδιάθετα
πάνω ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ καντρὰν τῆς ζωῆς σου.
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ χάνεις τὴν πραγματικότητά σου.
Προφταίνω ἀκόμη ἄραγε νὰ ἀγγίξω τάχα τοῦτο τὸ ζωντανὸ σῶμα
καὶ νὰ φιλήσω σὲ τοῦτο τὸ στόμα πάνω τὴ γένεση
τῆς φωνῆς ποὺ λατρεύω;
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ τὰ χέρια μου συνήθισαν
σφιχταγκαλιάζοντας τὴ σκιά σου
νὰ σταυρώνονται πάνω στὸ στῆθος μου καὶ δὲν θὰ διπλώνονταν
γύρω ἀπὸ τὸ περίγραμμα τοῦ σώματός σου, μᾶλλον.
Καὶ ποὺ μπροστὰ στὴν πραγματικὴ ἐμφάνιση
αὐτοῦ ποὺ μοῦ στοιχειώνει τὰ σωθικὰ
καὶ μὲ κυβερνᾶ μέρες καὶ χρόνια
θὰ γινόμουνα ἴσκιος κι ἐγὼ πιθανόν.
Ὢ ἀμφιταλαντεύσεις στὰ συναισθήματα!
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ δὲν προφταίνω πιὰ
σίγουρα νὰ ξυπνήσω.
Ὄρθιος κοιμᾶμαι, τὸ σῶμα μου ἐκτεθειμένο
σὲ ὅλα τὰ φαινόμενα τῆς ζωῆς
καὶ τῆς ἀγάπης καὶ σύ, ἡ μόνη
ποὺ μετρᾶ γιὰ μένα σήμερα,
θὰ μποροῦσα ἄραγε νὰ ἀγγίξω τουλάχιστον τὸ μέτωπό σου
καὶ τὰ χείλια σου σὰν τὰ πρῶτα τυχόντα χείλη
καὶ τὸ πρῶτο τυχὸν μέτωπο.
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο, περπάτησα τόσο, μίλησα,
ξάπλωσα τόσο μὲ τὸ φάντασμά σου
ποὺ δὲν μοῦ ἀπομένει ἴσως πιά,
κι ὅμως, παρὰ νά ῾μαι κι ἐγὼ φάντασμα
ἀνάμεσα στὰ φαντάσματα καὶ πιότερο ἴσκιος
ἑκατὸ φορὲς καὶ ἀπὸ τὸν ἴσκιο ποὺ περιδιαβαίνει
καὶ θὰ περιδιαβαίνει εὐδιάθετα
πάνω ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ καντρὰν τῆς ζωῆς σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
25-05-12
01:29
Αχ... ανδρικοί εγωισμοί! Που δεν μπορούν να καταλάβουν οι γυναίκες. Και γυναικείες εμμονές! Που δεν μπορούν να καταννοήσουν οι άνδρες. Αυτά να ξεπερνούσε ο κόσμος κι όλα θα ήταν καλύτερα! Και φυσικά να τα διαχωρίσει απο τον έρωτα. Γιατί αυτά.. έκπληξις (!) δεν είναι έρωτας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.