parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,980 μηνύματα.
26-05-12
21:28
Το χα καταλάβει πως είσαι ρομαντικός...
αλλά κι εγωιστής!
Λιοντάρι γαρ
Σε πειράζω, ελπίζω να μη μου είσαι κι εσύ παρεξηγιάρης
Μπαα...δεν παρεξηγούμε. Έχω Σκορπιό ωροσκόπο, μου αρέσουν αυτά!
Διαβάζοντας το αρχικώς, ένιωσα πως έχω απέναντί μου έναν άνδρα προδωμένο, πληγωμένο από την πραγματική ζωή, αλλά τόσο ευτυχή πετώντας στα δικά του σύννεφα και όνειρα. Δε θα ξεχάσει, θα θυμάται, θα ζει και θ’αναπνέει με την σκέψη της κλπ. Έπειτα ως αναλύτρια αντικειμενική πλέον του κειμένου του, βασιζόμενη σε επιπλέον κριτήρια μέσα στα οποία είναι και τα γλωσσολογικά στοιχεία και το βασικό είναι αυτό που αναφέρω περι amour, αντελήφθην πως δε γράφει για τον έρωτα αλλά ούτε για την αγάπη. Γράφει μέσα απο… ξέρεις… μόλις παύει ο έρωτας (αν έχει υπαρξει τελικά) μένουν κάποια ξέφτια, μπορεί να κρατήσουν εκεί παραπάνω χρόνο – μπορεί και για πάντα- από το ίδιο το σπινθηροβόλο συναίσθημα του έρωτα, μερικά απομεινάρια που μπουρδουκλώνονται με το ηλίθιο ‘’εγώ’’ και φοράνε τη μάσκα που γράφει έρωτας… ή κι αγάπη. Προσωπική γνώμη αυτό, άλλωστε κανείς με ακρίβεια δεν μπορεί να ξέρει, ούτε οι ίδιοι οι συντεχνίτες του τι μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό και στην καρδιά του, την ώρα που γράφει. Ακόμα και οι ίδιοι οι αναλυτές της λογοτεχνίας σταματούν στα όρια.
Για μενα, αυτό που περιγράφει αν το δω απο ψυχολογική σκοπιά, είναι μια από τις ύπουλες κι επικίνδυνες αντιδράσεις της ανθρώπινης ψυχολογίας, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, η εμμονή. Και σίγουρα όχι αγάπη. Κι όχι σίγουρα έρωτας. Η αγάπη, για μένα, είναι στο εδώ και τώρα, στα καθημερινά, στις πράξεις κάθε ώρα, όλη μέρα, στο προσφέρω. Είναι μόνο χαρά, είναι μόνο βάλσαμο, είναι λευκή. Ο έρωτας αντίθετα είναι φωτιά, καρδιά που σπαρταράει, υπερβολή και άλλα..
Αυτά είναι η δική μου γνώμη Νικο
Η εμμονή φαίνεται ίσως με τη λέξη "πείσμα" αλλά είναι δύσκολο να αποφανθείς ότι σίγουρα δεν είναι αγάπη και σίγουρα δεν είναι έρωτας. Εγώ ως "ρομαντικό" Λιοντάρι λοιπόν, νομίζω ότι είναι ένα ύψιστα ερωτικό ποίημα. Ο ποιητής δίνει όρκο πίστης κι αφοσίωσης στην αγαπημένη του πριγκίπισσα ("Κανείς ποτέ – και γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα – "). Αυτή δε η απόφαση μοιάζει λυτρωτική ("Ω τι Απόδραση!"). Η ζωή θα προχωρήσει, θα περάσουνε από άλλα κορμιά αλλά ποτέ κανείς πέρα από αυτή. Είναι το TOP! Είναι η ύψιστη αρχή. Είναι η ΙΔΕΑ του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΡΩΤΑ! Είναι η φιλοσοφική λίθος κάθε ποιητή. Θα μείνει μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων κήπων, μόνος σαν το γυαλί για να μην φθαρεί αυτή η ιδέα. Για να μην αλλάξει αυτή, να είναι μόνο Αυτή!
Για να το συνδέσουμε όμως και λίγο με το θέμα του θρεντ. Θα μπορούσε μια τέτοια ύψιστη ερωτική έκφραση να γίνει από ένα "ανεμογκάστρι"; Από μια γυναίκα που ποτέ δεν είχαμε; Κι αν ναι, θα μπορούσε να είναι αληθινός έρωτας ή θα συνεχίζαμε να μιλάμε για μία ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή;
Είχα γνωρίσει μία Υδροχόα κάποτε (λέω το ζώδιο για να με καταλαβαίνεις καλύτερα ) η οποία σχεδίαζε στο μυαλό της τέτοιες ιδεατές καταστάσεις. Μου μίλαγε για ένα τύπο που ήταν ερωτευμένος μαζί της από απόσταση και αποδεδειγμένα για 6 ολόκληρα χρόνια δεν είχε κάνει τίποτα με άλλη κοπέλα. Εκείνη με πλούσιο ρεπερτόριο εραστών, αλλά αυτό το περιστατικό είχε φορτίσει φοβερά τον εγκέφαλό της σε σημείο να θεωρεί τον έρωτα μια ΙΔΕΑ που αιωρείται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, φτεροκοπά ασταμάτητα και εξαφανίζεται όταν την "αγγίξεις". Αυτή λοιπόν ήταν - για να μην στα πολυλογώ - που με κεράτωσε με τον πρώην της για να μην καταστραφεί η υπέροχη ιδέα που χτίσαμε μαζί!
Ξουτ, ξουτ, μακριά απ' τα Λιοντάρια αυτά...8)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,980 μηνύματα.
26-05-12
11:12
Σε κάθε περίπτωση, ευκαιρία με αφορμή το θρεντ να διαδοθεί ο υπέροχος Ντεσνό (...)
n'est-ce pas?
oui madam
Εγώ που δεν σκαμπάζω και πολλά από ποίηση αλλά είμαι ο source-man του net 8) βρίσκω λίγο αντιφατικό τον Ντεσνό(ς) σας σε σχέση με αυτά που επιχειρείτε να του προσδώσετε. Π.χ. έχει γράψει και το ακόλουθο όμορφο ποίημα: Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη!
Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη πέρα από σένα σε πείσμα των
άστρων και της μοναξιάς
Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει
Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο – που είναι και δικός μου –
δεν θ’ ακολουθήσει
Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει
Ποτέ καμιά πέρα από σένα δε θα χαιρετήσει την αυγή
την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ θα
έχω βγει από τα ερέβη των δασών, τους βάτους
με τ’ αγκάθια να περπατήσω στον αφρό
Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει
στο μέτωπό μου και τα μάτια
Κανείς ποτέ – και γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα –
Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε
Ποτέ καμιά πέρα από σένα
Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά
τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του
Ω τι απόδραση!
Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν στο τρυφερό
πράσινο δάσος τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη
τους σ’ ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι
στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το
λεπτό κορμάκι του
Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά
Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα
Και γω μόνος μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων
κήπων μόνος σαν το γυαλί
Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ
Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα
άστρων και της μοναξιάς
Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει
Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο – που είναι και δικός μου –
δεν θ’ ακολουθήσει
Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει
Ποτέ καμιά πέρα από σένα δε θα χαιρετήσει την αυγή
την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ θα
έχω βγει από τα ερέβη των δασών, τους βάτους
με τ’ αγκάθια να περπατήσω στον αφρό
Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει
στο μέτωπό μου και τα μάτια
Κανείς ποτέ – και γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα –
Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε
Ποτέ καμιά πέρα από σένα
Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά
τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του
Ω τι απόδραση!
Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν στο τρυφερό
πράσινο δάσος τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη
τους σ’ ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι
στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το
λεπτό κορμάκι του
Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά
Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα
Και γω μόνος μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων
κήπων μόνος σαν το γυαλί
Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ
Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα
Έτσι τελικά αγαπάς τους ανθρώπους ή τα κύματα;Μ'αρέσουν τα μεγάλα κύματα.
Αλλά με το να είσαι μεμψίμοιρος που δεν κατάκτησες
ένα κύμα είναι σα να δέχεσαι ότι χάθηκε το βίωμα από κάθε WAVE και πλέον
δε θα σκαρφαλώσεις ποτέ ξανά εκείνο το τεράστιο κύμα που σε έφερνε πιο κοντά
στον ήλιο.
Συνήθως δεν ξεχνάς τις λίγες αυτές γυναίκες που περάσανε και αφήσανε το στίγμα τους. Αν μια γυναίκα δεν την έχεις και την έχεις ποθήσει, κινδυνεύεις να βλέπεις σε κάθε επόμενη αυτή και να την αναζητάς, σαν να μην υπάρχει άλλη σαν κι αυτή. Αυτή η ατραπός ίσως να σε απομακρύνει απ' το αληθινό νόημα της ζωής που είναι η "σύνδεση", το βίωμα από κάθε WAVE που μας λέει ο χατισμένος ποιητής, αλλά δεν σε απομακρύνει κατ' ανάγκη απ΄τον ήλιο.
Στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ξανά και ξανά ο ήλιος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.