MonaXoS
Διάσημο μέλος
Ο Δημήτρης Αγοραστός αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 2,470 μηνύματα.
23-10-07
01:20
Βασικά δεν απαντούσα στο ερώτημα, αλλά ζητούσα κάποια διευκρίνηση
Δεν νομίζω όμως πως όλα αυτά:
πλέον ζούμε περισσότερο, ζούμε καλύτερα, μορφωνόμαστε περισσότερο, έχουμε περισσότερα δικαιώματα, έχουμε καταφέρει να νικήσουμε πολλές ασθένειες/αναπηρίες και εν τέλει έχουμε περισσότερες επιλογές για το ΠΩΣ θα ζήσουμε
είναι εντελώς άσχετα με την καλυτέρευση της ζωής μας. Γιατί η ζωή μας κατά ένα μεγάλο μέρος συνίσταται από όλα αυτά.
ΑΛΛΑ (και εδώ κολλάει η διευκρίνηση που θεωρώ απαραίτητη)
τα πάντα εξαρτώνται από το τι εννοούμε όταν λέμε "προοδεύει η ανθρωπότητα" ή "προοδεύω εγώ στη ζωή μου". Εννοούμε πνευματική ανάπτυξη; Αν ναι, και πάλι νομίζω πως ο σημερινός κόσμος μας δίνει πολλά (ή έστω αρκετά σε σχέση με το παρελθόν) ερεθίσματα για να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε.
Άλλο ζήτημα αν τελικά δεν καταφέρνουμε να αναπτυχθούμε και ποιοι παράγοντες είναι αυτοί που δεν μας το επιτρέπουν. Ίσως θα μπορούσαμε να επεκταθούμε και σε αυτό στην συνέχεια της κουβέντας μας.
Αν όμως με την λέξη "πρόοδος" εννοούμε την πνευματική πληρότητα, δηλαδή το να νιώθουμε ότι είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, με ξεκάθαρους στόχους και ότι έχουμε πετύχει να ζούμε σε αρμονία, τότε η απάντηση είναι και όχι, δυστυχώς.
Νομίζω πως ο άνθρωπος ως νοήμον ον διψάει πάντα για το καλύτερο, για το "πιο" (πιο γρήγορο, πιο εύκολο, πιο φτηνό, πιο καλό, πιο αγνό, πιο δυνατό, πιο όμορφο κτλ), έχει μια τάση δηλαδή να εξελίσσεται και να κυνηγάει το ιδανικό (και να αλλάζει το ιδανικό όταν το πετύχει). Οπότε δύσκολα ποτέ θα μπορέσουμε να πούμε "Μπράβο! Είμαστε καλά!", μιας και το βλέμμα θα είναι στραμμένο στο "Θα μπορούσαμε και καλύτερα".
Ουφ... αυτά ως πρώτες προσωπικές μου σκέψεις επί του θέματος (αν το έπιασα σωστά). Ελπίζω να βγάζετε νόημα. Αν όχι, εδώ θα είμαι κ αύριο για να ξεκαθαρίσω κάποιες από αυτές
Δεν νομίζω όμως πως όλα αυτά:
πλέον ζούμε περισσότερο, ζούμε καλύτερα, μορφωνόμαστε περισσότερο, έχουμε περισσότερα δικαιώματα, έχουμε καταφέρει να νικήσουμε πολλές ασθένειες/αναπηρίες και εν τέλει έχουμε περισσότερες επιλογές για το ΠΩΣ θα ζήσουμε
είναι εντελώς άσχετα με την καλυτέρευση της ζωής μας. Γιατί η ζωή μας κατά ένα μεγάλο μέρος συνίσταται από όλα αυτά.
ΑΛΛΑ (και εδώ κολλάει η διευκρίνηση που θεωρώ απαραίτητη)
τα πάντα εξαρτώνται από το τι εννοούμε όταν λέμε "προοδεύει η ανθρωπότητα" ή "προοδεύω εγώ στη ζωή μου". Εννοούμε πνευματική ανάπτυξη; Αν ναι, και πάλι νομίζω πως ο σημερινός κόσμος μας δίνει πολλά (ή έστω αρκετά σε σχέση με το παρελθόν) ερεθίσματα για να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε.
Άλλο ζήτημα αν τελικά δεν καταφέρνουμε να αναπτυχθούμε και ποιοι παράγοντες είναι αυτοί που δεν μας το επιτρέπουν. Ίσως θα μπορούσαμε να επεκταθούμε και σε αυτό στην συνέχεια της κουβέντας μας.
Αν όμως με την λέξη "πρόοδος" εννοούμε την πνευματική πληρότητα, δηλαδή το να νιώθουμε ότι είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, με ξεκάθαρους στόχους και ότι έχουμε πετύχει να ζούμε σε αρμονία, τότε η απάντηση είναι και όχι, δυστυχώς.
Νομίζω πως ο άνθρωπος ως νοήμον ον διψάει πάντα για το καλύτερο, για το "πιο" (πιο γρήγορο, πιο εύκολο, πιο φτηνό, πιο καλό, πιο αγνό, πιο δυνατό, πιο όμορφο κτλ), έχει μια τάση δηλαδή να εξελίσσεται και να κυνηγάει το ιδανικό (και να αλλάζει το ιδανικό όταν το πετύχει). Οπότε δύσκολα ποτέ θα μπορέσουμε να πούμε "Μπράβο! Είμαστε καλά!", μιας και το βλέμμα θα είναι στραμμένο στο "Θα μπορούσαμε και καλύτερα".
Ουφ... αυτά ως πρώτες προσωπικές μου σκέψεις επί του θέματος (αν το έπιασα σωστά). Ελπίζω να βγάζετε νόημα. Αν όχι, εδώ θα είμαι κ αύριο για να ξεκαθαρίσω κάποιες από αυτές
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.