Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
07-01-13
00:06
Μολις τωρα ας πουμε ειδα ενα περσικο, ειτε ημιαιμο γιατι ηταν κοντοτριχο ειτε καθαροαιμο μιας και υπαρχουν περσικα κοντοτριχα!!
το καημενο ηταν μεσα στη τσιμπλα και ηταν πολυ χαμενο!!ομως το πλησιαζα και αυτο δεν με αφηνε να το ακουμπησω(προφανως φοβοταν)!!
το μονο που ειχα μαζι μου ηταν μια κονσερβα οπου την εφαγε χωρις να προλαβαινει να καταπινει!!
αυτο ειναι πολυ κριμα γιατι τα περσικα δεν επιβιωνουν εξω κι αν με αφηνε να το πιασω θα του ειχα βρει σπιτι!
Πολύ κρίμα ρε Ηλιάννα.
Πολύ συχνό φαινόμενο αυτό.
Είναι γεγονός, πάντως, πως ο φόβος στις γάτες είναι μεγαλύτερος απ'ότι στους σκύλους.
Πιο εύκολα πιάνεις έναν σκύλο παρά μια γάτα.
οφφ
Ηλιάννα, μπήκα στο mycat και είδα τα γατόνια σου.
Εντάξει. Τι να πω;
Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
06-01-13
13:55
Μιας και προσπαθω να βοηθησω οσο περισσοτερο μπορω τα αδεσποτα και το εχω σκεφτει παρα πολλες φορες αυτο εχω καταληξει στο οτι μερικες φορες καλυτερα να ειναι φοβικα και τουλαχιστον να ειναι καλα χωρις να υπαρχει κινδυνος να κακοποιηθουν και αλλες φορες οταν βλεπεις ενα αρρωστο ζωο και θες να το βοηθησεις δεν μπορεις με τιποτα να το πιασεις ειδικα αν δεν εχεις πειρα απο παγιδες!!
Εχω βρεθει πολλες φορες αντιμετωπη με καποια γατα που απλα εχει ερπητοιο και με λιγο κολυριο το ματι της θα γινει μια χαρα αλλα ειναι τοσο φοβικες που δεν προλαβαινω καν να πλησιασω!! Αυτο ειναι κριμα εφοσων εγω θελω να τη βοηθησω!
Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι.
Αυτός ο φόβος που νιώθουν άλλοτε λειτουργεί σωτήρια και άλλοτε επιζήμια για τα ίδια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
06-01-13
13:27
Τέσπα εγώ όταν μιλώ για φόβο των ζώων απέναντι στον άνθρωπο, αναφέρομαι στον ενστικτώδη φόβο που είναι χρήσιμος για την επιβιώσή τους. Με την εξημέρωσή τους αυτός ο φόβος τείνει να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί με επίκτητους φόβους που τους προκαλεί ο άνθρωπος, δείχνοντας ασέβεια προς αυτά και γενικότερα προς το φυσικό περιβάλλον.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
05-01-13
22:41
Και το κατσικάκι, να δεις τι χαρές που κάνει όταν σε βλέπει, ειδικά όταν το ταΐζεις τριφυλλάκι. Σε λατρεύει , σε βλέπει και κάνει μπεεε μπεεε και έρχεται προς τα εσένα, που να φανταζότανε ότι εσύ θα κρατάς μία λεπίδα στο χέρι και τσουπ... στη σούβλα.
Τα οικόσιτα ζώα επωφελούνται απ' το περιβάλλον τους. Καλώς ή κακώς, εμείς τα φέραμε στις πόλεις, εμείς λειτουργούμε σαν φυσική τους επιλογή. Και επειδή ως συνήθως, μέχρι τώρα, στην πλειοψηφία μας τα έχουμε κάνει με το περιβάλλον σκατά....τα ζωάκια στην πλειοψηφία τους δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν.
Ε αυτό προσπαθώ να πω κι εγώ τόση ώρα ντε.
Τα ζώα περισσότερο κινδυνεύουν παρά επωφελούνται από τον άνθρωπο έτσι όπως είναι τα πράγματα.
Για αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις ο φόβος που νιώθουν ενίοτε είναι θεμιτός και αναγκαίος κατά τη γνώμη μου.
Δεν ξέρω ρε παιδιά.
Εδώ εγώ που είμαι και άνθρωπος τους φοβάμαι καμιά φορά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
05-01-13
21:18
Όχι δεν εννοούσα αυτό. Γι' αυτό ζήτησα να μου διευκρινίσεις τι εννοείς.Εννοώ απλά, ότι μόνο και μόνο που βοηθάς ένα δοκιμασμένο ζώο αρκεί για να σε κάνει να νιώθεις καλά, ανεξάρτητα απ' το αν θα αρχίσει κάποτε να σου κάνει αγαπουλίνες. Δεν βρίσκω κάποιο λόγο γιατί πρέπει να "εξημερωθεί"...βρίσκεις εσύ;
Σε καμία περίπτωση δε βοηθώ ένα ζώο με ιδιοτελή κίνητρα. Ούτε καν για να νιώσω καλά.Πίστεψέ με.
Ασυνείδητα ίσως λειτουργεί έτσι, αλλά συνειδητά σε καμία περίπτωση.
Το να είναι κάποιος ενεργά φιλόζωος είναι και "κατάρα" αν θες με την έννοια πως μόνο καλά δε νιώθει, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με πολύ σκληρές καταστάσεις. Θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια και να ασχοληθώ με πιο ευχάριστα πράγματα αν ήθελα να νιώσω καλά.
Ας μη δω αγαπουλίνες και ποτέ. Δε με ενδιαφέρει. Εξάλλου από το συγκεκριμένο σκύλο δεν είδα ποτέ την αναμενόμενη ανταπόκριση, με την έννοια που προσδίδεις εσύ. Δεν ήταν ο σκοπός μου να τον "εξημερώσω". Αυτό έγινε από μόνο του και στο βαθμό που ο ίδιος ο σκύλος επέτρεψε να γίνει, όπως πολύ ωραία το έθεσες κι εσύ.
Απλά το θέμα είναι:
Τα ζώα, που έχουν πάντα αγνά και αθώα ένστικτα προς τον άνθρωπο τελικά κερδίζουν από αυτό ή την "πατάνε";
Κατάλαβες τι λέω; Το θέμα μας είναι τι κερδίζουν τα ζώα, όχι οι άνθρωποι από αυτήν την αμφίδρομη σχέση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
05-01-13
19:52
ΣωστόΝαι ρε πθαραδελλη,το ιδιο ισχυει με τους ανθρωπους
ειναι νομοτελεια
δεξου το
παντα υπαρχουν οι κακοι
αυτο δε σημαινει πως δεν πρεπει να γευομαστε τα αγνα συναισθηματα επειδη καποιος καποτε θα μας τη φερει
Μπορείς να μου εξηγήσεις τι εννοείς;Χρειάζεται δηλαδή να περιμένουμε κάποια ανταπόδοση για να βοηθάμε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
05-01-13
17:04
Δεν το άνοιξα στο mycat το θέμα γιατί θέλω να ακούσω διάφορες απόψεις. Ακόμα και από αυτούς που δεν είναι τόσο ευαισθητοποιημένοι. Θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Το θέμα έχει ως εξής. Κάποτε στη γειτονιά μου είχε εμφανισθεί ένας σκύλος (τώρα δε ζει), ο οποίος από την εμπειρία μου φαινόταν κακοποιημένος.
Το είχε σκάσει από κάποιο σπίτι προφανώς, γιατί έσερνε ένα σχοινί γύρω από το λαιμό του. Ήταν πολύ φοβισμένος και επιφυλακτικός με τους ανθρώπους. Αρχικά δε με άφηνε να τον πλησιάσω καθόλου. Ούτε το σχοινί δε με άφησε να του βγάλω από το λαιμό. Ευτυχώς κάποια μέρα το σχοινί με κάποιον τρόπο κόπηκε μόνο του και έτσι δεν ήταν τόσο μακρύ. Τέλος πάντων έζησε κοντά μου περίπου δυο χρόνια. Σε αυτό το διάστημα κατάφερα να κερδίσω αρκετά την εμπιστοσύνη του. Ποτέ, όμως, δε με άφησε να τον χαιδέψω κανονικά. Φευγαλέα τον ακουμπούσα καμιά φορά,αλλά δε μου επέτρεπε παραπάνω οικειότητες.
Με κλίμακα το 10, μπορώ να πω ότι είχαμε φτάσει στο 8 όσον αφορά το επίπεδο εμπιστοσύνης του προς εμένα. Με άφηνε πλέον να περπατάω αρκετά κοντά του, χωρίς να πετάγεται από το φόβο του και γενικότερα είχαμε αναπτύξει μια πολύ ζεστή σχέση. Σε αυτό με βοήθησαν και τα υπόλοιπα ζώα που είχα,καθώς αποδέχθηκαν το νέο μέλος χωρίς κανένα πρόβλημα κι έτσι ο σκύλος αυτός αισθανόταν μεγαλύτερη ασφάλεια. Τα υπόλοιπα ζωάκια μου του "δίδαξαν" ,με τον τρόπο τους, τους βασικούς κανόνες συμβίωσης μαζί μου. Έτσι, μιμούμενος τη συμπεριφορά των υπόλοιπων ζώων είχαμε βρει τους ρυθμούς μας.Είχα καταφέρει να ανακαλύψω κι εγώ τα κουμπιά του αλλά παράλληλα ήμουν πολύ προσεκτική ώστε να μην κάνω κάτι στραβά και ξαναγυρνούσαμε πάλι στο μηδέν.
Στο γιατρό δεν κατάφερα να τον πάω ποτέ, γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τον πιάσω. Η γιατρός μου είχε πει ότι θα μπορούσα να τον πιάσω με ένα ηρεμιστικό χάπι στο φαγητό και να της τον πάω για να κάνει τα εμβόλιά του κτλ αλλά να σας πω την αλήθεια δεν ήθελα να τον βάλω σε αυτή τη διαδικασία. Δηλαδή, να τον ναρκώσω, να τον βάλω στο αμάξι, να ξυπνήσει σε ένα άγνωστο περιβάλλον για αυτόν και να τον πιάσει πανικός. Η επίδραση του ηρεμιστικού αυτού χαπιού δε θα κρατούσε για πολλή ώρα. Δεν ήξερα σε ποια φάση θα ξυπνούσε. Μέσα στο αυτοκίνητο ίσως; Πάνω στο τραπέζι του ιατρείου; Δεν ήξερα. Η γιατρός μου είχε πει, βέβαια, τι χρονικά περιθώρια είχα αλλά και πάλι δεν ήμουν πολύ σίγουρη. Δεν ήθελα να ρισκάρω τη σχέση που είχα καταφέρει να χτίσω μαζί του τόσο καιρό. Άλλωστε δεν υπήρχε κάτι που να απειλούσε άμεσα την υγεία του. Οπότε φρόντιζα τουλάχιστον να παίρνει τα χαπάκια για τον εχινόκοκκο που δεν απαιτούσε μεταφορά στο ιατρείο. Αν, όμως, γινόταν κάτι σοβαρό που κινδύνευε η υγεία του θα το έκανα. Άλλωστε η γιατρός ερχόταν τακτικά στο σπίτι μου για να εξετάσει τα υπόλοιπα ζωάκια, οπότε του έριχνε και αυτουνού καμιά ματιά έστω και από μακριά.
Ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου που είχα καταφέρει να τον "εξημερώσω" σε τέτοιο βαθμό. Γενικότερα, είχε αρχίσει να "ανοίγεται" και με τους υπόλοιπους ανθρώπους σιγά σιγά. Όχι όσο με εμένα αλλά φαινόταν πλέον πιο άνετος και με τους υπόλοιπους μπορώ να πω.
Έτσι κυλούσαν τα πράγματα, που λέτε, ώσπου ήρθε μια μέρα μια φίλη μου (με παρόμοιες φιλοζωικές ανησυχίες) και με κατακεραύνωσε. Μου είπε ότι του έκανα κακό που τον εξοικείωνα με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτά και καλά κάνουν κάποια ζώα (ειδικά όπως αυτός ο σκυλάκος) και κρατάνε αποστάσεις. Είναι ο ελάχιστος τρόπος προφύλαξης που διαθέτουν. Καλύτερα να μην έχουν και πολλά πολλά. Μου είπε ότι δεν ισχύει για όλα τα ζώα αυτό φυσικά, αλλά κυρίως για τα αδέσποτα.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Εγώ πάντα φρόντιζα να αποκαθιστώ τις σχέσεις ανάμεσα στα ζώα και στους ανθρώπους. Με προσβάλλει ως άνθρωπο αν κάποιο ζώο με φοβάται. Αν τα ζώα φοβούνται το ανθρώπινο είδος, αυτό σημαίνει ότι έχουν γνωρίσει τη χειρότερη εικόνα μας. Ήθελα, να κολλάω το ραγισμένο γυαλί. Πώς να σας το πω αλλιώς; Δεν ξέρω.
Αλλά η συζήτηση που έκανα με αυτή τη φίλη μου τελικά με έκανε να δω το θέμα λίγο διαφορετικά. Ότι, ίσως, και να έχει δίκιο.
Ίσως κάποιες φορές είναι καλύτερα έτσι.Ναι. Αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει από μόνος του ως πού φτάνουν τα όρια της "εξουσίας" του...ίσως θα ήταν καλύτερα, λοιπόν, και τα ζώα να κρατάνε τις αποστάσεις τους από εμάς.
Δυστυχώς, μόνο κακό τους προκαλούμε.
Το θέμα έχει ως εξής. Κάποτε στη γειτονιά μου είχε εμφανισθεί ένας σκύλος (τώρα δε ζει), ο οποίος από την εμπειρία μου φαινόταν κακοποιημένος.
Το είχε σκάσει από κάποιο σπίτι προφανώς, γιατί έσερνε ένα σχοινί γύρω από το λαιμό του. Ήταν πολύ φοβισμένος και επιφυλακτικός με τους ανθρώπους. Αρχικά δε με άφηνε να τον πλησιάσω καθόλου. Ούτε το σχοινί δε με άφησε να του βγάλω από το λαιμό. Ευτυχώς κάποια μέρα το σχοινί με κάποιον τρόπο κόπηκε μόνο του και έτσι δεν ήταν τόσο μακρύ. Τέλος πάντων έζησε κοντά μου περίπου δυο χρόνια. Σε αυτό το διάστημα κατάφερα να κερδίσω αρκετά την εμπιστοσύνη του. Ποτέ, όμως, δε με άφησε να τον χαιδέψω κανονικά. Φευγαλέα τον ακουμπούσα καμιά φορά,αλλά δε μου επέτρεπε παραπάνω οικειότητες.
Με κλίμακα το 10, μπορώ να πω ότι είχαμε φτάσει στο 8 όσον αφορά το επίπεδο εμπιστοσύνης του προς εμένα. Με άφηνε πλέον να περπατάω αρκετά κοντά του, χωρίς να πετάγεται από το φόβο του και γενικότερα είχαμε αναπτύξει μια πολύ ζεστή σχέση. Σε αυτό με βοήθησαν και τα υπόλοιπα ζώα που είχα,καθώς αποδέχθηκαν το νέο μέλος χωρίς κανένα πρόβλημα κι έτσι ο σκύλος αυτός αισθανόταν μεγαλύτερη ασφάλεια. Τα υπόλοιπα ζωάκια μου του "δίδαξαν" ,με τον τρόπο τους, τους βασικούς κανόνες συμβίωσης μαζί μου. Έτσι, μιμούμενος τη συμπεριφορά των υπόλοιπων ζώων είχαμε βρει τους ρυθμούς μας.Είχα καταφέρει να ανακαλύψω κι εγώ τα κουμπιά του αλλά παράλληλα ήμουν πολύ προσεκτική ώστε να μην κάνω κάτι στραβά και ξαναγυρνούσαμε πάλι στο μηδέν.
Στο γιατρό δεν κατάφερα να τον πάω ποτέ, γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τον πιάσω. Η γιατρός μου είχε πει ότι θα μπορούσα να τον πιάσω με ένα ηρεμιστικό χάπι στο φαγητό και να της τον πάω για να κάνει τα εμβόλιά του κτλ αλλά να σας πω την αλήθεια δεν ήθελα να τον βάλω σε αυτή τη διαδικασία. Δηλαδή, να τον ναρκώσω, να τον βάλω στο αμάξι, να ξυπνήσει σε ένα άγνωστο περιβάλλον για αυτόν και να τον πιάσει πανικός. Η επίδραση του ηρεμιστικού αυτού χαπιού δε θα κρατούσε για πολλή ώρα. Δεν ήξερα σε ποια φάση θα ξυπνούσε. Μέσα στο αυτοκίνητο ίσως; Πάνω στο τραπέζι του ιατρείου; Δεν ήξερα. Η γιατρός μου είχε πει, βέβαια, τι χρονικά περιθώρια είχα αλλά και πάλι δεν ήμουν πολύ σίγουρη. Δεν ήθελα να ρισκάρω τη σχέση που είχα καταφέρει να χτίσω μαζί του τόσο καιρό. Άλλωστε δεν υπήρχε κάτι που να απειλούσε άμεσα την υγεία του. Οπότε φρόντιζα τουλάχιστον να παίρνει τα χαπάκια για τον εχινόκοκκο που δεν απαιτούσε μεταφορά στο ιατρείο. Αν, όμως, γινόταν κάτι σοβαρό που κινδύνευε η υγεία του θα το έκανα. Άλλωστε η γιατρός ερχόταν τακτικά στο σπίτι μου για να εξετάσει τα υπόλοιπα ζωάκια, οπότε του έριχνε και αυτουνού καμιά ματιά έστω και από μακριά.
Ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου που είχα καταφέρει να τον "εξημερώσω" σε τέτοιο βαθμό. Γενικότερα, είχε αρχίσει να "ανοίγεται" και με τους υπόλοιπους ανθρώπους σιγά σιγά. Όχι όσο με εμένα αλλά φαινόταν πλέον πιο άνετος και με τους υπόλοιπους μπορώ να πω.
Έτσι κυλούσαν τα πράγματα, που λέτε, ώσπου ήρθε μια μέρα μια φίλη μου (με παρόμοιες φιλοζωικές ανησυχίες) και με κατακεραύνωσε. Μου είπε ότι του έκανα κακό που τον εξοικείωνα με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτά και καλά κάνουν κάποια ζώα (ειδικά όπως αυτός ο σκυλάκος) και κρατάνε αποστάσεις. Είναι ο ελάχιστος τρόπος προφύλαξης που διαθέτουν. Καλύτερα να μην έχουν και πολλά πολλά. Μου είπε ότι δεν ισχύει για όλα τα ζώα αυτό φυσικά, αλλά κυρίως για τα αδέσποτα.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Εγώ πάντα φρόντιζα να αποκαθιστώ τις σχέσεις ανάμεσα στα ζώα και στους ανθρώπους. Με προσβάλλει ως άνθρωπο αν κάποιο ζώο με φοβάται. Αν τα ζώα φοβούνται το ανθρώπινο είδος, αυτό σημαίνει ότι έχουν γνωρίσει τη χειρότερη εικόνα μας. Ήθελα, να κολλάω το ραγισμένο γυαλί. Πώς να σας το πω αλλιώς; Δεν ξέρω.
Αλλά η συζήτηση που έκανα με αυτή τη φίλη μου τελικά με έκανε να δω το θέμα λίγο διαφορετικά. Ότι, ίσως, και να έχει δίκιο.
Ίσως κάποιες φορές είναι καλύτερα έτσι.Ναι. Αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει από μόνος του ως πού φτάνουν τα όρια της "εξουσίας" του...ίσως θα ήταν καλύτερα, λοιπόν, και τα ζώα να κρατάνε τις αποστάσεις τους από εμάς.
Δυστυχώς, μόνο κακό τους προκαλούμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.