Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
24-05-15
14:07
Συνήθως όταν κάτι γίνεται για πρώτη φορά, μένει στη μνήμη μας. Αν δεν μας αρέσει ή δεν νοιώσουμε τίποτα, πάμε για το ...δεύτερο.Πόσο σημαντικό είναι το πρώτο φιλί με έναν άνθρωπο; Δηλαδή πρέπει να νιώσεις κάτι εξ'αρχής; Κι αν δεν σου αρέσει ή δεν νιώσεις τίποτα;Τι γίνεται τότε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
24-05-13
22:06
Μα, κι εγώ την τιμωρώ και μάλιστα καθημερινά . . .Α ρε Ίριδα!
Τουλάχιστον Δία εσύ να τη συμπεριφέρεσαι καλά μετά από τόση υπομονή που έδειξε μέχρι να πάρεις μπρος τόσο καιρό! Όχι όπως ο άλλος ο Δίας που την τιμώρησε την καημένη!!!
. . . με χάδια, αγκαλιές, φιλιά . . .
. . . κλπ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
19-03-13
18:51
Ντάξει... Νομίζω ότι τα φιλιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού (όπως και τα παιχνίδια "γιατρός" ή "δείξε μου το δικό σου να σου δείξω το δικό μου") δεν πιάνονται. Όπως δεν μετράνε και τα φιλιά της αρχής του γυμνασίου όταν τα "φτιάχναμε" το πρωί και "χωρίζαμε" το απόγευμα. Και της "μπουκάλας" τα φιλιά δεν πρέπει να παίζουν κι αυτά. Φαντάζομαι ότι το ερώτημα αφορά το πρώτο πραγματικά ερωτικό φιλί που δώσαμε. Πάμε λοιπόν:
Ήταν μέσα στις εξετάσεις του Μαΐου. Τελείωνα την Α λυκείου κι εκείνη τη Γ γυμνασίου. Είμασταν μαζί από μικρά, καθώς οι γονείς μας ήταν φίλοι. Εκείνο το απόγευμα ήρθε σπίτι μου να τη βοηθήσω λίγο στα μαθηματικά της. (Από μικρός το είχα το κουσούρι). Κλειστήκαμε στο δωματιό μου και οι απορίες της λύθηκαν γρήγορα (αρκετά αργότερα έμαθα ότι ήταν πρόσχημα), έτσι καθήσαμε στο κρεβάτι μου και ακούγαμε μουσική. (Παρένθεση: Από καιρό εκείνο που ένοιωθα μέσα μου για το κορίτσι αυτό δεν ήταν η παιδική μας φιλία, επιθυμούσα έντονα να συναντηθούμε και όταν ήμασταν μαζί το στομάχι μου έτρεμε. Ήθελα να της πω ή να κάνω κάτι, αλλά δεν είχα το θάρρος, ντρεπόμουν, φοβόμουν και δεν τολμούσα. Κλείνει η παρένθεση). Ακούγοντας λοιπόν παλιά μουσική (ήταν Pink Floyd "wish you were here", ξέρετε εκείνο το μεγάλο κομμάτι) αρχίσαμε παιχνιδάκια και χαδάκια. Σε μια στιγμή παίρνω τη μεγάλη απόφαση, σκέφτομαι μερικά αρχαία ρητά (ή ταν ή επί τας, θαρσείν χρη, ή τώρα ή ποτε κλπ), οπότε προγραμματίζω έναν αυθορμητισμό, τη βουτάω και της δίνω ένα δυνατό φιλί. Ανταποκρίθηκε απαλά, αλλά αμέσως μετά έμεινε για λίγο ακίνητη. Παγώνω, λέω μέσα μου: ωχ τώρα την πατήσαμε, θα μου πει να μείνουμε φίλοι και τέτοια, οπότε πάει το όνειρο. Και τι μου λέει το ...παλιόπαιδο? "Βρε χαζούλη, γιατί άργησες τόσο να το κάνεις αυτό?" και με βουτάει και με φιλάει κι αυτή..... Νομίζω ότι η συνέχεια είναι αυτονόητη. Θα προσθέσω μόνον ότι με την κοπέλα αυτή είμαστε ακόμα μαζί....
Ήταν μέσα στις εξετάσεις του Μαΐου. Τελείωνα την Α λυκείου κι εκείνη τη Γ γυμνασίου. Είμασταν μαζί από μικρά, καθώς οι γονείς μας ήταν φίλοι. Εκείνο το απόγευμα ήρθε σπίτι μου να τη βοηθήσω λίγο στα μαθηματικά της. (Από μικρός το είχα το κουσούρι). Κλειστήκαμε στο δωματιό μου και οι απορίες της λύθηκαν γρήγορα (αρκετά αργότερα έμαθα ότι ήταν πρόσχημα), έτσι καθήσαμε στο κρεβάτι μου και ακούγαμε μουσική. (Παρένθεση: Από καιρό εκείνο που ένοιωθα μέσα μου για το κορίτσι αυτό δεν ήταν η παιδική μας φιλία, επιθυμούσα έντονα να συναντηθούμε και όταν ήμασταν μαζί το στομάχι μου έτρεμε. Ήθελα να της πω ή να κάνω κάτι, αλλά δεν είχα το θάρρος, ντρεπόμουν, φοβόμουν και δεν τολμούσα. Κλείνει η παρένθεση). Ακούγοντας λοιπόν παλιά μουσική (ήταν Pink Floyd "wish you were here", ξέρετε εκείνο το μεγάλο κομμάτι) αρχίσαμε παιχνιδάκια και χαδάκια. Σε μια στιγμή παίρνω τη μεγάλη απόφαση, σκέφτομαι μερικά αρχαία ρητά (ή ταν ή επί τας, θαρσείν χρη, ή τώρα ή ποτε κλπ), οπότε προγραμματίζω έναν αυθορμητισμό, τη βουτάω και της δίνω ένα δυνατό φιλί. Ανταποκρίθηκε απαλά, αλλά αμέσως μετά έμεινε για λίγο ακίνητη. Παγώνω, λέω μέσα μου: ωχ τώρα την πατήσαμε, θα μου πει να μείνουμε φίλοι και τέτοια, οπότε πάει το όνειρο. Και τι μου λέει το ...παλιόπαιδο? "Βρε χαζούλη, γιατί άργησες τόσο να το κάνεις αυτό?" και με βουτάει και με φιλάει κι αυτή..... Νομίζω ότι η συνέχεια είναι αυτονόητη. Θα προσθέσω μόνον ότι με την κοπέλα αυτή είμαστε ακόμα μαζί....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.