venividivici
Τιμώμενο Μέλος
και απλά να επιστρέψει στην καθημερινότητα της τέχνης του χωρίς καλλιτεχνικές εξάρσεις....
Rocco Morabito
The kiss of life Το Φιλί της Ζωής
Η φωτογραφία είχε ληφθεί τον Ιούλιο του 1967 από τον φωτογράφο Rocco Morabito, ο οποίος εργάστηκε για την Jacksonville Journal, και δείχνει δυο εναερίτες υψηλής τάσης. Ο μαθητευόμενος (επάνω) επαθε ηλεκτροπληξία και υπέστη καρδιακή ανακοπή.Ο συνεργάτης του, κάνει την τεχνική "στόμα σε στόμα-ανάνηψη" (Το Φιλί της Ζωής).
Ένα ασθενοφόρο τον πήρε αργότερα και τελικά εζησε. Χάρη σε αυτή τη φωτογραφία ο Rocco Morabito κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1968 στην κατηγορία Spot Φωτογραφίας.
Η φωτογραφία εμεινε με τον τίτλο Το Φιλί της Ζωής.
πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Μαζί με τον Σπύρο Μελετζή και τον Τάκη Τλούπα αποτέλεσαν την «Αγία Τριάδα της ελληνικής φωτογραφίας».
Γεννημένος στο ορεινό χωριό Κυψέλη της Άρτας από τον Γιώργο και την Αρχοντούλα, φτωχούς αγρότες, ήδη από την ηλικία των έντεκα ετών κατεβαίνει στην Αθήνα και ρίχνεται στη βιοπάλη παρακολουθώντας παράλληλα και το νυχτερινό σχολείο. Το 1936 πηγαίνει για σπουδές στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων, απ' όπου αποφοιτά μετά από δύο χρόνια και πηγαίνει για στην Ιταλία για περαιτέρω σπουδές γαλακτοκομίας. Επιστρέφει το 1939 και διορίζεται έκτακτος υπάλληλος στη Γαλακτοκομική Σχολή, όπου τον βρίσκει ο πόλεμος και η κατοχή.
Η πρώτη επαφή του με τη φωτογραφία και τη φωτογραφική μηχανή γίνεται στα δεκατρία του χρόνια, όταν συνοδεύει το αφεντικό του στην ξενάγηση που κάνει ο τελευταίος στους συγγενείς του από την Αμερική. Βλέπει τότε τη μικρή και απλή φωτογραφική μηχανή Μπράουν της Κόντακ και κάνει τις πρώτες του λήψεις, που δεν είναι παρά οι φωτογραφίες της οικογένειας στο αττικό τοπίο της Πάρνηθας. Τούτη η εμπειρία τον μαγεύει και η απόκτηση μιας ολόδικής του φωτογραφικής μηχανής γίνεται όνειρο ζωής. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στα Ιωάννινα πουλάει το ρολόι του προκειμένου να συμπληρώσει το ποσό και ν' αποκτήσει μια Τζούνιορ Κόντακ, την οποία αντικαθιστά με μία Ρόμποτ στην Ιταλία και παράλληλα μαθητεύει πλάι σ' έναν φίλο του υπάλληλο φωτογραφείου που του διδάσκει τα μυστικά του σκοτεινού θαλάμου. Κι είναι αυτή η μηχανή που θα χρησιμοποιήσει για ν' αποθανατίσει την πορεία του ελληνικού στρατού προς το αλβανικό μέτωπο, την Κατοχή και τον ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο.
Με την τέχνη του ο Κώστας Μπαλάφας κατόρθωσε να αποτυπώσει σκηνές μιας δύσκολης ζωής σε μια δεινοπαθούσα Ελλάδα με πρωταγωνιστές ανθρώπους του μόχθου, του πόνου και του κατατρεγμού, οι οποίοι διατηρώντας την αγνότητα, την περηφάνια και την αξιοπρέπειά τους πάλεψαν με δύναμη και πείσμα να την ξαναστήσουν στα πόδια της. Τον μαγνήτιζε το πρόσωπο και το βλέμμα των ανθρώπων γιατί πάνω τους καταγράφονται ανεξίτηλα όλα όσα περνάει κανείς. «Τους αγάπησα, τους είδα πρώτα, μίλησα μαζί τους, είδα τα προβλήματά τους, και γι' αυτό ακριβώς δίνουν αυτή τη συγκίνηση οι φωτογραφίες. Πριν πατήσω το κουμπί γνωρίζω τον κόσμο, ζω μαζί του. Έκατσα με τους βοσκούς, κοιμήθηκα μαζί τους απάνω στα βουνά και είδα όλα τους τα προβλήματα. Έπειτα είμαι κι εγώ γόνος αγροτών, ξέρω τα προβλήματά τους. Αλλά και γενικά, όλοι οι άνθρωποι οι μεροκαματιάρηδες με συγκινούν ιδιαίτερα» [1], λέει σε συνέντευξή του. Και παρακάτω, σε ερώτηση της δημοσιογράφου σχετικά με τη χρήση του ασπρόμαυρου φιλμ και των νέων τεχνολογιών θα πει: «Δεν υπήρχε χρώμα τότε. Αλλά το χρώμα δεν το συμπαθώ και σήμερα. Προκειμένου να δώσεις καθαρή την αλήθεια, μόνο η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει τη δυναμικότητα. Πολλές φορές λέω στα παιδιά, στη Leica που διδάσκω, να μην ταλανίζονται πολύ με τα εργαλεία, αν θα είναι κι εκείνο και το άλλο. Το περισσότερο, το σημαντικότερο είναι να διαβάσουν ποίηση, να διαβάσουν λογοτεχνία, να μπορέσουν να σχηματίσουν ιδεατές εικόνες στο μυαλό τους. Τότε θα δούνε αυτά που τους περνούν απαρατήρητα σήμερα με άλλο μάτι, θα τα δουν με τα μάτια της ψυχής τους και θα τα δώσουν διαφορετικά [...] Εγώ είχα τις πιο απλές μηχανές, έναν φακό, πίσω το φιλμ. Έτσι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, γιατί μ' αυτές τις ηλεκτρονικές κάνει περισσότερο το μηχάνημα και όχι εσύ. Αν δεν μεταφέρεις συγκίνηση δεν κάνεις τίποτα. Χωρίς συγκίνηση δεν υπάρχει καλλιτεχνικό αποτέλεσμα». [2]
Παρακολουθήστε από το Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ και τη σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η Ιστορία των χρόνων μου» ένα επεισόδιο αφιερωμένο στον Κώστα Μπαλάφα. (Διάρκεια: 30 λεπτά)
πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
Το συγκεκριμένο επεισόδιο της εκπομπής «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» είναι αφιερωμένο στη φωτογράφο ΕΛΛΗ ΣΕΡΑΪΔΑΡΗ
( γεν. Αϊδίνιο 1899-θαν. Αθήνα 1998 ), γνωστή από την καλλιτεχνική υπογραφή της ως NELLY’S.
Η Έλλη Σουγιουλτζόγλου - Σεραϊδάρη, η φωτογράφος Nelly's, όπως συνηθίζεται πια να αποκαλείται χρησιμοποιώντας ως όνομα την αγγλική εκδοχή της καλλιτεχνικής της υπογραφής, γεννήθηκε πριν έναν περίπου αιώνα στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας.
Έξι ετών, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο ελληνικά σχολείο. Τον Ιούλιο του 1919 έζησε την ολέθρια καταστροφή της ελληνικής πάλης του Αϊδινίου από τα τουρκικά στρατεύματα. Η οικογένειά της κατόρθωσε να διαφύγει και εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, απ' όπου η Nelly's έφυγε την επόμενη χρονιά για τη Δρέσδη της Γερμανίας, προκειμένου να σπουδάσει μουσική και ζωγραφική. Το Σεπτέμβριο του 1922, ενώ βρισκόταν εκεί, πληροφορήθηκε τον εμπρησμό της Σμύρνης και τη σφαγή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους.
Η οικογένειά της ήταν απ' αυτές που διέφυγαν και μετοίκησαν στην Ελλάδα, την οποία η Nelly's πρωτοεπισκέφθηκε το 1924, επιστρέφοντας από τη Γερμανία, αφού είχε πλέον ολοκληρώσει τις σπουδές της στη φωτογραφία και αποφασίσει να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα.
Ενώ, λοιπόν, είχε ξεκινήσει για να σπουδάσει ζωγραφική, η Nelly's στράφηκε τελικά στη φωτογραφία λόγω των νέων δύσκολων γι' αυτήν συνθηκών, στοχεύοντας σ' ένα ταχύτερο τρόπο επαγγελματικής αποκατάστασης και οικονομικών απολαβών. Έτσι, ελκύεται από το Oldruck και το bromoil, παλιές φωτογραφικές τεχνικές που της έδιναν τη δυνατότητα να δει στη φωτογραφία όχι μόνο το μέσον που αποδίδει με ρεαλιστική σαφήνεια την πραγματικότητα, αλλά και μία μέθοδο έρευνας και έκφρασης της σχέσης της με τον κόσμο που την περιβάλλει. Άλλωστε, αυτές οι ίδιες τεχνικές της επέτρεπαν να εφοδιάζει τα θέματά της με μια πικτοριαλιστική διάσταση που κάλυπτε εν μέρει τις ζωγραφικές της ανησυχίες.
Η Nelly's δούλεψε σχεδόν σε όλη της την καριέρα κατά θέματα, σε φωτογραφικές ενότητες, άλλοτε για λογαριασμό της και άλλοτε κατόπιν παραγγελίας κυρίως του Υπουργείου Πολιτισμού. Ο θεματικός διαχωρισμός των φωτογραφιών κατά τίτλους δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει μια μικρή δόση αυθαιρεσίας, αφού η ίδια δεν έδωσε στην πραγματικότητα τίτλους παρά μόνο σε τρεις - τέσσερις ενότητες.
Παρ' όλ' αυτά, η μελέτη του έργου της και η αρχειοθέτηση του υλικού της επιβάλλουν ένα σχεδόν αναγκαστικό διαχωρισμό κατά θέματα, ο οποίος δεν μπορεί παρά να είναι συνοπτικός στο συνοδευτικά κατάλογο μιας έκθεσης.
πηγή
οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
η φωτογραφία που μου αρέσει υπερβολικά!!!!
οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
Η μελέτη των αρχαίων αγαλμάτων, άλλωστε, οδήγησε τη Nelly's σε μία σειρά από πορτραίτα αγαλμάτων αρχαίων θεών και ηρώων με έντονα στοιχεία ψυχογραφίας. Τα πρόσωπά τους απομονώνονται έτσι ώστε η κάμερα να συλλαμβάνει όλο τον ψυχισμό και την πνευματικότητά τους.
Η μελέτη της αυτή στάθηκε αφορμή για να πραγματοποιήσει μια σειρά σύγχρονων ρεαλιστικών πορτραίτων ανθρώπων με σκοπό τη συγκριτική παρουσίαση της τυπολογίας της ελληνικής φυλής και την απτή απόδειξη της συνέχειας του ελληνισμού.
πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Χέρμαν Λέοναρντ, ο μεγάλος φωτογράφος της ιστορίας της τζαζ
Και ποιο ιερό τέρας της τζαζ δεν είχε φωτογραφήσει στη μεγάλη του καριέρα ο Χέρμαν Λέοναρντ. Ο διάσημος Αμερικανός φωτογράφος έφυγε σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη κληρονομιά τόσο για τη φωτογραφία όσο και για τον χώρο της τζαζ, αφού στο πολύτιμο αρχείο διασώζεται ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της αμερικανικής μουσικής.Ο Χέρμαν γεννήθηκε το 1923 από Ρουμάνους μετανάστες με καταγωγή από το Ιάσιο. Πριν ανοίξει το πρώτο δικό του στούντιο, το 1948 στη Νέα Υόρκη, μαθήτευσε για ένα χρόνο στο πλευρό του πορτρετίστα Γιουσούφ Καρς, ο οποίος προσέφερε στον Χέρμαν πολύτιμη εμπειρία καθώς ο Καρς συνεργαζόταν με προσωπικότητες και διασημότητες της εμβέλειας του Αλμπερτ Αϊνστάιν, του προέδρου Τρούμαν και της Μάρθα Γκράχαμ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 ο Χέρμαν Λέοναρντ σύχναζε σε μυθικά τζαζ κλαμπ της εποχής στο Μανχάταν, όπως το Royal Roost και αργότερα το Birdland. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους περισσότερους από τους μετέπειτα θρύλους της τζαζ και άρχισε να τους φωτογραφίζει.
Το 1956 ο Μάρλον Μπράντο τον επέλεξε για να τον συνοδεύσει σε ένα ταξίδι στην Απω Ανατολή. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και ασχολήθηκε με φωτογραφίσεις μόδας και με τη διαφήμιση. Το 1980 έφυγε για την Ιμπιζα, όπου έζησε επτά χρόνια ετοιμάζοντας την έκδοση του πρώτου του βιβλίου αλλά και την πρώτη του έκθεση στο Λονδίνο, το 1988. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 επέστρεψε στις ΗΠΑ και στη Νέα Ορλεάνη, όπου επανασυνδέθηκε με τον κόσμο της τζαζ. Το 2005, όμως, ο τυφώνας Κατρίνα κατέστρεψε το σπίτι και το στούντιό του. Στην πλημμύρα χάθηκαν 8.000 φωτογραφίες του, όμως τα αρνητικά τους φυλάσσονταν, ευτυχώς, στο Μουσείο Τέχνης του Οτζεν στη Νέα Ορλεάνη.
πηγή
Herman Leonard
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Έγινε γνωστός για το φωτογραφικό του έργο με τίτλο "Oι Αμερικάνοι" - "The Americans"....
Χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια για να το ολοκληρώσει....
Το 1947, καταξιωμένος στην Ευρωπαϊκή φωτογραφία, εγκαθίσταται στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στα μέσα της δεκαετίας του 50, με μία μικρή υποτροφία και την οικογένεια στο αυτοκίνητο, γυρνάει όλη τη χώρα και φωτογραφίζει την άλλη Αμερική. Αποτέλεσμα αυτής της «περιήγησης» ήταν το συγκλονιστικό του βιβλίο ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ. (Εκδόθηκε πρώτα στην Γαλλία το 1959, με πρόλογο του Jack Kerouac).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, έχοντας προηγηθεί και ο θάνατος της κόρης του, εγκαταλείπει τη φωτογραφία (όποιες φωτογραφικές απόπειρες έκανε έκτοτε, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο κραυγές πόνου, απόγνωσης και αδιεξόδου) και στρέφεται στον κινηματογράφο.
Για αυτήν του την απόφαση είχε πεί :
Άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την δική μου ζωή αντί να ταξιδεύω και να παρατηρώ πόλεις και τοπία. Άφησα την εικόνα και πέρασα στη ταινία για να διηγηθώ μια ιστορία.
Συνολικά γύρισε 27 ταινίες με χαρακτηριστικό ύφος λόγω της συγχώνευσης ντοκιμαντέρ, μυθιστόρηματος και αυτοβιογραφίας
Η πρώτη του ταινία «Pull My Daisy» (σκηνοθετική δουλειά και του Alfred Leslie) θεωρείται η αρχή του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά.
Το μουσικό συγκρότημα των Rolling Stones προσέλαβε τον Frank να τους ακολουθήσει κατά τη διάρκεια της πρώτης τους τουρνέ στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1972. Το 95 λεπτών έγχρωμο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε και πήρε το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι «Cocksucker Blues», έγινε γνωστό για τις άσεμνες σκηνές με μέλη του συγκροτήματος εκτός σκηνής και το συγκρότημα απαγόρευσε την κυκλοφορία του.
πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
André Kertész (1894-1985)
Ο André Kertész γεννήθηκε στην Βουδαπέστη στις 2 Ιουλίου τού 1894, μεσαίος γιος μιας μεσοαστικής Εβραϊκής οικογένειας. Ο πρόωρος θάνατος τού πατέρα του, θα τον αναγκάσει να κάνει εμπορικές σπουδές και να δουλεύει παράλληλα στο Χρηματιστήριο. Τόσο οι σπουδές του, όσο και το επάγγελμά του, τον ενδιαφέρουν ελάχιστα. Προτιμά να επισκέπτεται διάφορα μουσεία και να κάνει βόλτες στην εξοχή, ψαρεύοντας ή κολυμπώντας στον Δούναβη.
Σε ηλικία έξι μόλις ετών, το 1900, πρωτοβλέπει περιοδικά με φωτογραφίες. Κυριολεκτικά μαγεμένος, αποφασίζει ότι θα γίνει φωτογράφος, όταν μεγαλώσει. Αργότερα θα πει ότι από πολύ νωρίς έβλεπε τον κόσμο φωτογραφικά, “συνθέτοντας με το μάτι” πολύ πριν αξιωθεί με τις πρώτες του οικονομίες να αγοράσει (το 1912, 18 ετών) την πρώτη του μηχανή που ήταν μια ICA με πλάκες 4,5x6. Θα πάρει την μηχανή μαζί του πηγαίνοντας το 1914 στρατιώτης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πράγμα που, όπως έλεγε, τον βοήθησε να επιβιώσει. Μετά τον πόλεμο επιστρέφει με μισή καρδιά στο Χρηματιστήριο. Για λίγο καιρό αλλάζει δουλειά και ασχολείται με τη μελισσοκομία. Αλλά η βασική του ασχολία και η μόνη πηγή χαράς είναι γι αυτόν η φωτογράφηση.
Το 1925 ο André Kertész φεύγει για το Παρίσι - όπου φτάνουν συνεχώς και πολλοί άλλοι ξένοι καλλιτέχνες - με την οριστική απόφαση να αφοσιωθεί στη φωτογραφία. Η πόλη τον γοητεύει και αρχίζει αμέσως να την περιδιαβάζει και να την φωτογραφίζει. Το Παρίσι είναι την εποχή αυτή η καλλιτεχνική καρδιά τού κόσμου, παρόλο που αντίστοιχους πόλους έλξης αποτελούν και η Γερμανία και η Νέα Υόρκη. Ο Kertész αρχίζει να συναναστρέφεται διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες, τόσο Γάλλους όσο και ξένους, μεταξύ των οποίων και πολλούς Ούγγρους. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η δουλειά του γίνεται γνωστή και πολλά περιοδικά τού ζητούν φωτογραφίες. Το 1928 αγοράζει μία από τις πρώτες Leica. Οι παραγγελίες πολλαπλασιάζονται, ενώ ταυτόχρονα φωτογραφίζει αδιάκοπα και για τον ίδιο, χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο, τη ζωή στους δρόμους, τούς φίλους του κ.λ.π. Πολύ σύντομα θα κάνει και τις πρώτες του εκθέσεις και θα πουλήσει και μερικές φωτογραφίες σε συλλογές Μουσείων. Ακολουθούν τα βιβλία, όπου κυριαρχούν οι προσωπικές του φωτογραφίες από το αγαπημένο του Παρίσι, την πόλη που τον δέχτηκε στους κόλπους της και τον αναγνώρισε σαν ταλαντούχο φωτογράφο, την πόλη όπου βρήκε τον εαυτό του και οριστικοποίησε τη φωτογραφική του ματιά. Το 1931 έρχεται να τον βρει η μετέπειτα γυναίκα του και από πολλών χρόνων αγαπημένη του, η Elisabeth.
To 1935 υπήρξε μια μοιραία χρονιά για τον Kertész. Αποφασίζει να φύγει με την γυναίκα του για τη Νέα Υόρκη, μετά από μία πρόταση τού πρακτορείου Keystone. Υπολογίζει να λείψει ένα χρόνο περίπου. Όμως, χάρη σε μια παράξενη συγκυρία, θα ζήσει εκεί την υπόλοιπη ζωή του. Και αυτό, παρά το γεγονός οτι στη χώρα αυτή δεν θα βρει, για πολλά χρόνια, ούτε αναγνώριση, ούτε την αγάπη, που τόσο αφειδώς τού είχε επιδαψιλεύσει το Παρίσι. Τα διάφορα ειδησεογραφικά περιοδικά, που ανθούν την εποχή αυτή στην Αμερική, βρίσκουν τις φωτογραφίες του πολύ προσωπικές, πολύ “ομιλητικές”, όπως τού είπε ένα από αυτά, εννοώντας προφανώς ότι δεν ήταν αρκετά αδιάφορες για να τις σχολιάσουν όπως θάθελαν οι εκδότες, και από την άλλη καθόλου “εντυπωσιακές”, και επομένως ελκυστικές, για τους αναγνώστες. Ο Kertész πικραίνεται πολύ με όλα αυτά, αλλά δεν κάνει την παραμικρή υποχώρηση. Διακόπτει τη συνεργασία του με το Keystone. Επιβιώνει χάρη σε μια μικρή επιχείρηση τής Elisabeth. Από την άλλη μεριά, η δουλειά του δεν αναγνωρίζεται (παρά μόνον σποραδικά) ούτε από τούς “καλλιτεχνικούς” φωτογραφικούς κύκλους, δηλ. από τα μουσεία, τις γκαλερί και τους εκδοτικούς οίκους. Θα κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση μετά 10 χρόνια, το 1945 στο Σικάγο, ενώ στην Νέα Υόρκη θα εκθέσει μόνος του για πρώτη φορά το 1964 στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Το 1945 με πρωτοβουλία τού Alexei Brodovitch, βγαίνει ένα βιβλίο του με τίτλο “Day of Paris”, το οποίο περιλαμβάνει μόνο γαλλικές φωτογραφίες. Παρόλη την πικρία του, δεν είναι εύκολο για τούς Kertész να γυρίσουν στο Παρίσι, λόγω τού Πολέμου, και το ΄44 αποκτούν και οι δυο τους την Αμερικανική υπηκοότητα. Κατά τα χρόνια που ακολουθούν ο Kertész θα έχει μια περιορισμένη συνεργασία με μερικά περιοδικά, έως ότου, το 1949, υπογράψει ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με το περιοδικό “House and Garden”, όπου θα δουλέψει έως το 1962. Παράλληλα, φωτογραφίζει και με τη Leica στον ελεύθερο χρόνο του (που όμως είναι λίγος), παραμένοντας όμως πάντοτε στο περιθώριο των αμερικανικών καλλιτεχνικών κύκλων.
Από το 1962 και μετά, και κυρίως από τότε που ο Szarkowski τού κάνει έκθεση στο MOMA (1964) αρχίζει (σιγά-σιγά πρώτα και ραγδαία στη συνέχεια) μια διεθνής πλέον και σε όλα τα επίπεδα αναγνώριση τού Kertész. Εκθέτει σ’ όλο τον κόσμο, εκδίδει βιβλία, δέχεται διεθνείς διακρίσεις. Ωστόσο, δεν θα ξεπεράσει ποτέ την πικρία του απέναντι στις Η.Π.Α.
Το 1977 η Elisabeth πεθαίνει από καρκίνο και ο ίδιος είναι πια 83 ετών. Εξακολουθεί να ζει στο διαμέρισμα όπου έζησαν σχεδόν από την αρχή, πάνω στη Washington Square, και φωτογραφίζει ακόμα, παρόλο που τα χέρια του χάνουν σιγά-σιγά τη σταθερότητά τους. Προς το τέλος τής ζωής του, φωτογραφίζει με ένταση, αποκλειστικά μέσα στο σπίτι του, διάφορες συνθέσεις αντικειμένων, στη μνήμη τής Elisabeth, καθώς και εικόνες από το παράθυρό του, που θα γίνουν βιβλίο το 1981 με τίτλο “From my window”. Η διεθνής αναγνώριση συνεχίζεται και το 1982 παίρνει το μεγάλο εθνικό βραβείο φωτογραφίας στο Παρίσι. Πέθανε στο διαμέρισμά του στις 28 Σεπτεμβρίου τού 1985 σε ηλικία 91 ετών.
πηγή
πηγή
Ο επίσης πολύ σημαντικός φωτογράφος Henri Cartier-Bresson είπε αναφερόμενος στον Kertész :
“Κάθε φωτογραφία τού Kertész περιέχει μιαν έκπληξη”
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
The Kiss of Peace 1869
The Day Spring 1865
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Η Julia Margaret Cameron γεννήθηκε στην Καλκούτα από μια ευκατάστατη οικογένεια Βρεττανών, μετά από σπουδές στη Γαλλία και την Αγγλία το 1838 παντρεύτηκε τον Charles Hay Cameron. Έμειναν στη Κεΰλάνη όπου ο άντρας της είχε διάφορες επιχειρήσεις. Το 1848 εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία στο Isle of Wight. Η Cameron είχε ένα σπουδαίο κύκλο φίλων. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολιτικοί ήταν οι καθημερινές της συναναστροφές. Η ενασχόλησης της με την φωτογραφία άρχισε τυχαία όταν οι δύο κόρες της της έκαναν δώρο μια φωτογραφική μηχανή. Ήταν τότε 48 χρονών. Η φωτογραφία της έγινε εμμονή μέχρι το 1875 που ξαναγύρισε στην Κεΰλάνη.
Μπροστά από το φωτογραφικό της φακό στάθηκαν όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντος της. Συγγενείς, υπηρέτες και όλοι οι σπουδαίοι φίλοι της. Δούλευε με την μέθοδο του υγρού κολλόδιου σε ένα πρόχειρο σκοτεινό θάλαμο και ένα στούντιο που έστησε στον κήπο της. Τα πορτραίτα της είναι άμεσα με δραματικούς φωτισμούς χωρίς ευκρίνεια αλλά με μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Πολλές φορές μεταμφιέζει τα "μοντέλα" της για να εικονογραφήσει μοναδικές σκηνές. Οι φωτογραφίες της και τα θέματα της θυμίζουν έντονα προραφαηλικούς ζωγράφους είναι ξεκάθαρο ότι εκεί βρίσκονται οι επιρροές της, όμως το έργο της είναι μοναδικό και ξεχωριστό. Είναι το πρώτο ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό φωτογραφικό έργο. Επίσης ξεχωριστά είναι και τα πορτραίτα των διάσημων φίλων της όπως του John Herschel, του Thomas Carlyle και του Charles Darwin.
Το φωτογραφικό της έργο που για αρκετά χρόνια δεν ήταν γνωστό, διασώθηκε και εκτιμήθηκε από τον Alferd Stieglitz και την ομάδα των Photo Secessionists. Σήμερα επάξια την θεωρούμε από τις σημαντικότερες φωτογράφους στην ιστορία της φωτογραφίας.[/FONT]
πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
κυκλοφορεί ευρέως σε e-mail
και συνοδεύεται από το παρακάτω κείμενο
Ο Φιλέλληνας Ελβετός Fred Boissonnas είναι ο πρώτος ξένος φωτογράφος που περιηγήθηκε τόσο πολύ στον ελληνικό χώρο, από το 1903 και για περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα.
Ταξίδεψε από την Πελοπόννησο ως την Κρήτη και τον Όλυμπο και από την Ιθάκη ως το Άγιο Όρος. Περιηγήθηκε, φωτογράφισε, έγραψε.
Το έργο του, πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα. Μέσα από τις φωτογραφίες και τα λευκώματά του παρουσιάζει ένα πανόραμα της Ελλάδας του.
μεσοπολέμου, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Ελλάδα την ίδια περίοδο.
Το έργο του Φρεντ Μπουασονά, αν και γνωστό στην Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα, αξίζει σήμερα μια δεύτερη ανάγνωση.
Η πρόοδος σε τεχνικά θέματα, η ανακάλυψη του χρώματος, η ευχρηστία των μηχανών και οι ανέσεις του ταξιδιού, μπορεί σήμερ να καθιστούν το έργο του απαρχαιωμένο, αλλά η ιστορική ματιά αποκαλύπτει τον μοντερνισμό του σε σύγκριση με άλλους φωτογράφους που περιπλανήθηκαν στην Ελλάδα.
Ο καλλιτέχνης, πέρα από το καταγραφικό ενδιαφέρον του για όλα όσα εξαφανίζονται, μας δίνει μια εικόνα της Ελλάδας που εκτείνεται πέρα από την εθνογραφική μαρτυρία.
Η μεγάλη πίστη και ο θαυμασμός του για τη χώρα αυτή μεταδίδονται μέσα από το έργο του με μια τρυφερότητα και μια αγάπη που η δύναμη τους ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δίνει ψυχή σ' αυτά τα κομμάτια χαρτιού, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει απλές φωτογραφίες.
επίσης
https://www.fotoart.gr/istoria/photographers/greeks/boissonas.htm
https://www.fotoart.gr/arthra/stathatos/fredboissonnas.htm
Πρόβατα κάτω από την Ακρόπολη, 1903
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Είναι γνωστό πως ο Aνδρέας Eμπειρίκος φωτογράφιζε συστηματικά και αυτοφωτογραφιζόταν.
Μεγάλη αδυναμία είχε στις παιδίσκες που τις φωτογράφιζε σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν, αποτυπώνοντας την ερωτική αθωότητα.
Ο "Φωτοφράκτης" από τη συλλογή Οκτάνα
Οι ώρες μέσα απ' τους ιριδισμούς και τα παιχνίδια ρέουν, όπως ανάμεσα στα πολυτρίχια τα διαυγή νερά. Και ο ρεμβασμός με τα κλειδιά του ανοίγει ορίζοντες, που απλώνουν και αδιακόπως μεγαλώνουν, σαν κύκλοι πέτρας που έπεσε σε επιφάνειαν αδιατάρακτη από πράξεις φθαρτές και νόθες. Όρθρος η ώρα η πρώτη. Πίσω της, η λαγαρή πρωία, με δείκτες ρόδινους που γρήγορα (θα πω, ανέλπιστα σχεδόν) γυρίζουν και χρυσίζουν. Ένας φακός με απίστευτον φωτοφράκτη αρπάζει την πιο γοργή στιγμή και την απλώνει στην επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας εξαισίας.
Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα. Και ιδού που μεταλλάσσει πλήρως την εικόνα? από μια στατική στιγμή (ας πούμε καρφωμένη) την μετατρέπει σε πολυκύμαντον χορόν ωρών και πλαστικών σωμάτων ευρυθμίας, σε οντοποίησιν απτήν και ασπαίρουσαν παντός οράματος, πάσης ευθυμίας.
Η Άνδρος του Ανδρέα Εμπειρίκου,πρόκειται για ένα εκτενές λεύκωμα 324 σελίδων με 240 ανδριώτικες φωτογραφίες του και ένα ανθολόγιο των γραπτών του σχετικά με την 'Ανδρο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Περπατούσα όλη μέρα”, έλεγε, “προσπαθώντας να πάρω τις φωτογραφίες ζωντανές, επʼ αυτοφώρω θάλεγε κανείς. Προσπαθούσα να συλλάβω σε μια και μοναδική εικόνα το ουσιώδες μιας σκηνής που ξετυλιγόταν μπροστά μου. Η ιδέα τού ρεπορτάζ, δηλαδή τής διήγησης μιας ιστορίας μέσα από φωτογραφικές εικόνες, δεν είχε τότε περάσει από το μυαλό μου. Αυτό συνέβη πολύ αργότερα ...”
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Μπορεί να έμεινε γνωστός γι΄αυτή τη φωτογραφία "Το φιλί" στο Hotel de ville, ο Robert Doisneau, αλλά είχε μια σειρά από υπέροχες φωτογραφίες, γύρω από την παρισινή ζωή της δεκαετίας του ' 50.
Ασχολήθηκε με το ρεπορτάζ και τη φωτογραφία δρόμου. Προσπάθησε μέσα από τις φωτογραφίες του να καταγράψει το ρυθμό της καθημερινής ζωής των δρόμων του Παρισιού.
στο στούντιο του
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.