MonaXoS
Διάσημο μέλος
Ο Δημήτρης Αγοραστός αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 2,470 μηνύματα.
03-12-07
07:56
Μπορεί η ομοφυλόφιλη οικογένεια να είναι ενοχλητική σκέψη για πολλούς, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι πάντα έτσι ήταν όταν άλλαζαν τα οικογενειακά πρότυπα.
Πριν από έναν αιώνα ήταν απαράδεκτο να μην μείνεις με τους γονείς σου μετά το γάμο. Μετά ήρθε η πυρηνική οικογένεια: μαμά, μπαμπάς, παιδιά στο δικό του σπίτι. Αργότερα το τολμηρό ήταν μια μονογονεϊκή οικογένεια. Και τι δεν άκουσαν οι καημένοι οι γονείς που "τολμησαν" να 'διαλύσουν" μια "οικογένεια". Και δώστου η δαιμονοποίηση των διαζευγμένων οικογενειών ή πιο πρόσφατα των οικογενειών με δυο εργαζόμενους γονείς. Σιγά-σιγά περάσαμε και στο στάδιο των ανύπαντρων γονιών (αν και στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουμε συνηθίσει σε αυτό το πρότυπο). Η επόμενη μορφή οικογένειας που έρχεται είναι η ομοφυλοφιλική.
Δύο γονείς του ίδιου φύλου που μεγαλώνουν το παιδί τους με αγάπη. Δεν βλέπω που είναι το πρόβλημα. Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα που χρειάζεται ένα παιδί είναι αγάπη και ασφάλεια. Το σημαντικό μήνυμα που πρέπει να λαμβάνει είναι ότι "οι γονείς μου με αγαπάνε και αγαπιούνται = νιώθω ασφαλής". Το τι κρύβεται κάτω από το παντελόνι μικρή σημασία έχει μπροστά στο θαύμα της σωστής ανατροφής ενός παιδιού.
Πέρα από αυτό, και για να προλάβω τις αναμενόμενες αντιδράσεις τύπου "το παιδί θα καταλήξει ομοφυλόφιλος" ή "το παιδί θα πάρει κακά πρότυπα" ή "οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να είναι καλοί γονείς γιατί έχουν το μυαλό τους σε άλλα πράγματα", αρκεί να σκεφτούμε πως:
α) στις λίγες έρευνεςπου έχουν γίνει στον μικρό σχετικά αριθμό ομοφυλόφιλων οικογενειων έχει βρεθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι γονείς είναι "τουλάχιστον το ίδιο καλοί γονείς με τους ετεροφυλόφιλους".
β) άλλο το να επιλέγεις συνειδητά να γίνεις γονιός και άλλο το παιδί να είναι "ατύχημα" (κ ίσως να καταλήξει να ζει σε έναν αποτυχημένο γάμο) ή αποτέλεσμα πίεσης από το οικογενειακό περιβάλλον (εγώ πότε θα γίνω γιαγια; Να παρατήσεις την καριέρα σου και να κάνεις κανένα παιδάκι, κορίτσι πράμα)
γ)είναι πολύ σχετικός ο ορισμός "οικογένεια". Οικογένεια μπορεί να είναι ο μπαμπάς και η μαμά σου, αλλά οικογένεια μπορεί να είναι η γιαγιά σου ή ο θείος σου που σε μεγάλωσε. Οικογένεια μπορεί να είναι οι βιολογικοί σου ή οι θετοί σου γονείς. Οικογένεια μπορεί να νιώθεις και τα παιδιά του ορφανοτροφείου με τα οποία μεγαλώσατε μαζί κτλ. Σε γενικές γραμμές ένας πιο καθαρός ορισμός της οικογένειας θα λέγαμε πως είναι "μια σχετικά ολιγομελής ομάδα ατόμων που συνδέονται με δεσμούς αγάπης και οικειότητας και μοιράζονται ένα κοινό παρελθόν, έχουν κοινό παρόν και επιζητούν ένα κοινό μέλλον" (ή κάπως έτσι τελος πάντων)
Βεβαίως κανείς δεν υποστηρίζει ότι η κοινωνία μας (όχι μόνο η ελληνική, μιλάω γενικότερα) είναι έτοιμη να δεχτεί όλες αυτές τις οικογένειες. Σαφώς και θα υπάρξουν επικρίσεις, δυσκολίες στην αποδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλες οικογένειες, δαιμονοποίηση κτλ. Με δυο λόγια οι ομοφυλόφιλοι γονείς και τα παιδιά τους θα περάσουν ότι περάσανε όλες οι πρώτες φουρνιές των νέων οικογενειακών μοντέλων που πήγαιναν κόντρα στην παραδοσιακή (όπως ανέφερα κ πιο πάνω: πυρηνική, μονογονεϊκή, οικογένεια με δυο εργαζόμενους γονείς, εκτός γάμου οικογένεια).
Κάποιος μπορεί να πει ότι ίσως τα παιδιά των πρώτων ομοφυλόφιλων οικογενειών είναι τα "πειραματόζωα". Και εδώ ίσως θα συμφωνήσω. Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν; Γιατί απλά για μια φορά να μην κάνουμε κάτι διαφορετικό, έτσι για αλλαγή; Τι; Απλά να μην κρίνουμε πριν τη σωστή στιγμή (δεν απευθύνομαι σε εσένα. Μιλάω γενικά)...
Τέλος, ας θέσουμε ένα άλλο, πιο μπακαλίστικο ερώτημα: Τι είναι καλύτερο; Ένα παιδί στο ορφανοτροφείο ή ένα παιδί στην αγκαλιά δύο ατόμων που το αγαπάνε;
Νιώθω deja vu... Νομίζω έχουμε τέτοιο θέμα, οπότε αν υπάρξει ανταπόκριση επί του συγκεκριμένου θέματος ίσως μεταφέρουμε την κουβεντούλα εκεί
Πριν από έναν αιώνα ήταν απαράδεκτο να μην μείνεις με τους γονείς σου μετά το γάμο. Μετά ήρθε η πυρηνική οικογένεια: μαμά, μπαμπάς, παιδιά στο δικό του σπίτι. Αργότερα το τολμηρό ήταν μια μονογονεϊκή οικογένεια. Και τι δεν άκουσαν οι καημένοι οι γονείς που "τολμησαν" να 'διαλύσουν" μια "οικογένεια". Και δώστου η δαιμονοποίηση των διαζευγμένων οικογενειών ή πιο πρόσφατα των οικογενειών με δυο εργαζόμενους γονείς. Σιγά-σιγά περάσαμε και στο στάδιο των ανύπαντρων γονιών (αν και στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουμε συνηθίσει σε αυτό το πρότυπο). Η επόμενη μορφή οικογένειας που έρχεται είναι η ομοφυλοφιλική.
Δύο γονείς του ίδιου φύλου που μεγαλώνουν το παιδί τους με αγάπη. Δεν βλέπω που είναι το πρόβλημα. Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα που χρειάζεται ένα παιδί είναι αγάπη και ασφάλεια. Το σημαντικό μήνυμα που πρέπει να λαμβάνει είναι ότι "οι γονείς μου με αγαπάνε και αγαπιούνται = νιώθω ασφαλής". Το τι κρύβεται κάτω από το παντελόνι μικρή σημασία έχει μπροστά στο θαύμα της σωστής ανατροφής ενός παιδιού.
Πέρα από αυτό, και για να προλάβω τις αναμενόμενες αντιδράσεις τύπου "το παιδί θα καταλήξει ομοφυλόφιλος" ή "το παιδί θα πάρει κακά πρότυπα" ή "οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να είναι καλοί γονείς γιατί έχουν το μυαλό τους σε άλλα πράγματα", αρκεί να σκεφτούμε πως:
α) στις λίγες έρευνεςπου έχουν γίνει στον μικρό σχετικά αριθμό ομοφυλόφιλων οικογενειων έχει βρεθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι γονείς είναι "τουλάχιστον το ίδιο καλοί γονείς με τους ετεροφυλόφιλους".
β) άλλο το να επιλέγεις συνειδητά να γίνεις γονιός και άλλο το παιδί να είναι "ατύχημα" (κ ίσως να καταλήξει να ζει σε έναν αποτυχημένο γάμο) ή αποτέλεσμα πίεσης από το οικογενειακό περιβάλλον (εγώ πότε θα γίνω γιαγια; Να παρατήσεις την καριέρα σου και να κάνεις κανένα παιδάκι, κορίτσι πράμα)
γ)είναι πολύ σχετικός ο ορισμός "οικογένεια". Οικογένεια μπορεί να είναι ο μπαμπάς και η μαμά σου, αλλά οικογένεια μπορεί να είναι η γιαγιά σου ή ο θείος σου που σε μεγάλωσε. Οικογένεια μπορεί να είναι οι βιολογικοί σου ή οι θετοί σου γονείς. Οικογένεια μπορεί να νιώθεις και τα παιδιά του ορφανοτροφείου με τα οποία μεγαλώσατε μαζί κτλ. Σε γενικές γραμμές ένας πιο καθαρός ορισμός της οικογένειας θα λέγαμε πως είναι "μια σχετικά ολιγομελής ομάδα ατόμων που συνδέονται με δεσμούς αγάπης και οικειότητας και μοιράζονται ένα κοινό παρελθόν, έχουν κοινό παρόν και επιζητούν ένα κοινό μέλλον" (ή κάπως έτσι τελος πάντων)
Βεβαίως κανείς δεν υποστηρίζει ότι η κοινωνία μας (όχι μόνο η ελληνική, μιλάω γενικότερα) είναι έτοιμη να δεχτεί όλες αυτές τις οικογένειες. Σαφώς και θα υπάρξουν επικρίσεις, δυσκολίες στην αποδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλες οικογένειες, δαιμονοποίηση κτλ. Με δυο λόγια οι ομοφυλόφιλοι γονείς και τα παιδιά τους θα περάσουν ότι περάσανε όλες οι πρώτες φουρνιές των νέων οικογενειακών μοντέλων που πήγαιναν κόντρα στην παραδοσιακή (όπως ανέφερα κ πιο πάνω: πυρηνική, μονογονεϊκή, οικογένεια με δυο εργαζόμενους γονείς, εκτός γάμου οικογένεια).
Κάποιος μπορεί να πει ότι ίσως τα παιδιά των πρώτων ομοφυλόφιλων οικογενειών είναι τα "πειραματόζωα". Και εδώ ίσως θα συμφωνήσω. Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν; Γιατί απλά για μια φορά να μην κάνουμε κάτι διαφορετικό, έτσι για αλλαγή; Τι; Απλά να μην κρίνουμε πριν τη σωστή στιγμή (δεν απευθύνομαι σε εσένα. Μιλάω γενικά)...
Τέλος, ας θέσουμε ένα άλλο, πιο μπακαλίστικο ερώτημα: Τι είναι καλύτερο; Ένα παιδί στο ορφανοτροφείο ή ένα παιδί στην αγκαλιά δύο ατόμων που το αγαπάνε;
Νιώθω deja vu... Νομίζω έχουμε τέτοιο θέμα, οπότε αν υπάρξει ανταπόκριση επί του συγκεκριμένου θέματος ίσως μεταφέρουμε την κουβεντούλα εκεί
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Ο Δημήτρης Αγοραστός αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 2,470 μηνύματα.
27-09-07
02:24
Παίδες, δεν θέλω να φανώ κακός, αλλά έχετε συνειδητοποιήσει ότι ζούμε σε μια σκατούλα χώρα και ότι μιλάμε για τους ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ, οι οποίοι δεν ξέρουν καν που πέφτει η Αυστραλία; Συγνώμη δηλαδή, αλλά όσο εμείς ξέρουμε ποια νησιά ανήκουν στην Ινδονησία, άλλο τόσο ξέρουν και οι Αμερικάνοι ποια νησιά του Αιγαίου είναι ελληνικά,\ κ ποια τουρκικά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.