lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
15-06-13
20:16
σκέψου ότι αν το παιδί σου τελικά καταλήξει να πιστεύει στο χριστιανισμό θα ήθελε να είναι βαπτισμένο απο μωρό όχι να το κάνει όταν θα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ(λογικά)..
Σκέψου ότι αν το παιδί σου τελικά καταλήξει στον μαρξισμό, θα ήθελε να είναι ήδη στην ΚΝΕ και όχι να το κάνει όταν μεγαλώσει τόσο πολύ
Συνήθως το πράγμα πάει: συμφωνώ με κάτι-->γράφομαι εκεί... όχι με γράφουν όπου θέλουν, κι αν αργότερα συμφωνήσω, καλώς, αλλιώς ξεγράφομαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
15-06-13
01:47
Και αν δεν του λές "ιστορίες" για Θεούς το παιδί θα φτάσει να μην έχει καμία γνώση επι ενός βασικού πυλώνα(θεολογία, επιστημη, κοινωνία) του πολιτισμού μας, τη θεολογία.
Θα γίνει δηλαδή ο αδιάφορος πιστός της αθεΐας. Άλλο ένα είδος που φοριέται πολύ.
Καταρχάς, το ότι η θεολογία είναι πυλώνας του πολιτισμού μας, είναι απλά μια άποψη, την οποία δεν συμμερίζονται όλοι. Εγώ πχ θεωρώ ότι οτιδήποτε μεταφυσικό και σχετικό με τη θρησκεία ή το θεό, δεν έχει να προσφέρει παρά διχόνοια, παραλογισμό, και παρηγοριά στους αρρώστους.
Δεύτερον, θέλει-δε θέλει ο γονιός, είναι αναπόφευκτο το παιδί να έρθει σε επαφή με το θέμα της θρησκείας. Κι όταν γίνει αυτό (στο δημοτικό) θα αρχίσει τις ερωτήσεις. Εκεί θεωρώ ότι είναι το λεπτό σημείο που πρέπει να διαχειριστεί ο γονιός, και να εξηγήσει το θέμα όσο πιο απλά γίνεται, παραμένοντας αμερόληπτος και αναφέροντας πολύ χοντρικά σε πρώτη φάση διάφορες εκδοχές... του στυλ "στην Ελλάδα οι άνθρωποι πιστεύουν στο Χριστό, σε άλλες χώρες πιστεύουν σε άλλους θεούς, αλλά δεν ξέρουμε με σιγουριά αν και ποιος υπάρχει. Υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κανένας". Και τονίζω το αμερόληπτος, γιατί σε τέτοιες ηλικίες τα παιδιά συνηθίζουν να μιμούνται, πόσο μάλλον τους γονείς που τους έχουν πρότυπο. Αυτά σαν πρώτο ερέθισμα. Μεγαλώνοντας που αρχίζουν και τα υπαρξιακά θα το απασχολήσει πιο σοβαρά το θέμα, και θα μπορεί να το σκεφτεί και μόνο του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
13-06-13
16:59
Νομίζω πως όταν πιστεύεις σε κάτι, το αντιλαμβάνεσαι ως την αλήθεια. Αν είσαι τίμιος με τα πιστεύω σου και την ζωή σου είναι αδύνατο να μην περάσεις στα παιδιά σου την αλήθεια σου.
Δλδ γίνεται να πιστεύω ακράδαντα οτι 1+1=2 και να μην το πώ στο παιδί μου για να το μάθει μόνο του; Πως θα το μάθει μόνο του; Από κάπου θα ακούσει ή περισσότερο θα δεί, οπότε γιατί να μην του πώ την αλήθεια μου(και ο δικός μου σκοπός είναι σίγουρα η αγάπη, αντίθετα με άλλους - όχι όλους). Οπότε ο καθένας τουλάχιστον με το παράδειγμα του περνάει στα παιδιά του τις προσωπικές τους αλήθειες.
Ακριβώς επειδή πιστεύεις σε κάτι, και δεν το γνωρίζεις, αν δεν είσαι δογματικός θα πρέπει να αναγνωρίζεις την πιθανότητα να κάνεις λάθος. Γι' αυτό το βρίσκω ανήθικο να το περάσεις στο παιδί σου ως αναμφισβήτητη αλήθεια. Ο κάθε τρελάρας μπορεί να έχει ό,τι "αλήθεια" θέλει, και μιλάω γενικότερα τώρα, το παιδί του δεν του φταίει σε τίποτα να το κάνει να αναπαράγει τις μπαρούφες του. Με την ίδια (σου) λογική που ένα παιδί στην Ελλάδα γίνεται Χριστιανός επειδή είναι οι γονείς του, και γιατί αυτή η θρησκεία είναι η σωστή (κατά τους γονείς πάντα), θα έπρεπε το ίδιο παιδί να γίνει νεοδημοκράτης/πασόκος/ΚΚΕς κ.ο.κ. γιατί αυτή η ιδεολογία είναι η σωστή (κατά τους γονείς πάλι). Στόχος του γονιού δεν είναι να κάνει το παιδί του ένα κλώνο του εαυτού του, ούτε να του μάθει τι να σκέφτεται, αλλά να του δώσει τα ερεθίσματα και να αποφασίσει αυτό μόνο του, όταν η σκέψη του έχει αναπτυχθεί επαρκώς για να αξιολογήσει το κάθε θέμα (γιατί όταν μαθαίνεις σε ένα παιδάκι αυτά που λέει η θρησκεία σου, αυτό δεν μπορεί να τα κρίνει, απλά τα παπαγαλίζει και τα αποδέχεται άκριτα).
"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”
Χαλίλ Γκιμπράν – Για τα παιδιά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.