Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Έγινα μέλος μας ομάδας στο facebook που ασχολείται με τον αυτισμό και το Asperger,όπου τη διευθύνει μια εξαίρετη κυρία με την οποία και έχω επικοινωνία.Γνώρισα άτομα και μιλάμε που δε πίστευα οτι είναι αληθινό.Νιώθω πάρα πολύ όμορφα,είναι λες και επιτέλους βρήκα φίλους από τη πατρίδα :Ρ (όσον αφορά το "νιώθω διαφορετικός,δε με καταλαβαίνει κανείς").
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Οι γονείς μου είχαν ψυλλιαστεί ότι έχει απόσπαση προσοχής. Εκτός, του ότι πήγαν σε ιδιώτη ειδικό πήγαν και στο ΚΔΑΥ, για να έχουν και ένα δημόσιο χαρτί στα χέρια τους. Το χαρτί αυτό θέλει ανανέωση απ'όσο ξέρω. Ας πούμε το ανανέωσε και πριν 1 μήνα, και με αυτό δεν θα δίνει γραπτές εξετάσεις. Μέσω αυτού μάλιστα δίνονται και οδηγίες για τους καθηγητές. Να μην είναι ειρωνικοί και διάφορα τέτοια.
Σχετικά με την επικοινωνία. Επειδή, ως παιδί έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα από τα άλλα της ηλικίας του, δυσκολεύεται λίγο. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια οι γονείς μου δεν τον άφησαν. Έκαναν παρεμβάσεις και έχει "βελτιωθεί" πάάάάρα πολύ. Εγώ δεν συμφωνώ βέβαια, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ένιγουει. Απλά πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, ότι οι άνθρωποι με Άσπεργκερ δεν είναι αντικοινωνικοί ούτε κλειστοί, απλά δεν ξέρουν πως να προσεγγίσουν έναν άνθρωπο.
Πολύ καλή ταινία για όποιον θέλει να μάθει κάτι παραπάνω είναι αυτή.
Χεχε,ακριβώς έτσι είναι που τα λες
Κι εγώ είχα διαφορετικά ενδιαφέροντα και δυσκολευόμουν πάντα να πλησιάσω τα παιδιά της ηλικίας μου.Είχα παρέες,δεν ήμουν δηλαδή το παιδί που καθόταν μόνο του στα διαλλείματα (κατά καιρούς το έκανα και αυτό),απλώς ακόμα και σήμερα σχεδόν με κανέναν δεν έχω στενή επαφή,φιλία δηλαδή.
Ενώ θέλω πολύ να είμαι κοινωνικός και να έχω φυσιολογική επικοινωνία,1ον το βρίσκω επίπονο (ντραίπομαι,νιώθω άβολα,δεν έχω θάρρος,νιώθω περίεργα),και 2ον δεν έχω σημεία επαφής με τους περισσότερους.
Πάντως κι εγώ από τότε που άρχισα τις ψυχοθεραπείες έχω βελτιωθεί πολύ.Περισσότερο στο να μη χρειάζομαι τους άλλους,οχι τόσο στο να επικοινωνώ πιο αποτελεσματικά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Επίσης,γενικά πως τα πάει με την επικοινωνία;Είναι κοινωνικός;
Συγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Πραγματικά διαβάζοντας τα posts βρίσκω τον εαυτό μου.Είναι carbon σχεδόν αυτά που λέει.Σε σημείο να απορώ πως είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ακρίβεια στη προβλεψιμότητα των χαρακτηριστικών και των συμπεριφορών!! :Ο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dr.Quantum
Δραστήριο μέλος
Για διάφορους λόγους που θα περιγράψω παρακάτω το προηγούμενο μήνα νομίζω επισκέφτηκα ψυχίατρο,όπου διαγνωστηκα με Σύνδρομο Άσπεργκερ.Τη περίοδο που πήγα ήμουν ράκος ψυχολογικά,και πλέον με εβδομαδιαίες ψυχοθεραπείες,άλλα και τη βοήθεια του ψυχιάτρου στο θέμα της κατανόησης της κατάστασής μου και των ιδιαιτεροτήτων μου τα πάω πάρα πολύ καλά,αν και σύμφωνα με τη ψυχίατρο θα χρειάζομαι ψυχοθεραπεία εφ'όρου ζωής για να είμαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση.
Από μικρός λοιπόν ήμουν ιδιαίτερη περίπτωση παιδιού.Δεν έπαιζα με παιχνίδια που έπαιζαν οι συνομήλικοί μου.Δεν έπαιζα καν με τους συνομήλικους.Ήμουν πιο μοναχικό ας πούμε παιδάκι.Οι κύριες ασχολίες μου ήταν η εξερεύνηση.Η εξερεύνηση του περιβάλλοντος γενικότερα,η εξερεύνηση της ύπαρξής μου (ξέρετε οι αμήχανες ερωτήσεις στη μαμά και το μπαμπά "Από που βγήκα","πως γίνεται" και τέτοια).Επίσης καθόμουν και έβλεπα όπου έβρισκα ντοκιμαντέρ και μου άρεσαν πολύ τα βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες τις οποίες έβαζα τη μάνα μου να μου της διαβάζει.Ήθελα να ξέρω τα πάντα για τις επιστήμες.Είχα από μικρός ιδιαίτερη κλήση στο διάστημα.
Επίσης μου άρεσαν οι ξένες γλώσσες.4ων χρόνων πήγαινα και παρακολουθούσα υποτυπωδώς μαθήματα σε μια φίλη της μάνας μου φροντιστηριούχο και στα 5 άρχισα κανονικά.Πρώτα έμαθα να γράφω και να διαβάζω Αγγλικά και μετά ΕλληνικάΘυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έπρεπε να μεταφράσω τη λέξη ant,και εγώ ζωγράφιζα εικόνες για να τα εξηγήσω
Μετά στη παιδική ηλικία τα πράγματα ήταν πιο ομαλά.Ήμουν ένα σχετικά φυσιολογικό παιδί,προβλήματα διάσπασης προσοχής και υπερκινητικότητας οχι τόσο προφανή όμως (θυμάμαι που ήταν να πάμε εκδρομή και από τον ενθουσιασμό φώναζα μέσα στη τάξη ενώ εξηγούσε η δασκάλα "Είμαι το δαιμόνιο τελώνιο" και μου την είπε άσχημα )Έκανα πολλές ζημιές,ήμουν ζωηρός γενικά.Δηλαδή τρίτη δημοτικού λόγω συμπεριφοράς είχα στους βαθμούς όλα Β,και θυμάμαι με είχαν αποκλείσει και από εκδρομή στο Αττικό πάρκο επειδή με έπιασαν να βρέχω τις τουαλέτες.Γενικά μου άρεσε η σκανταλιά.Χτύπαγα κουδούνια και έτρεχα (σε καθημερινή βάση) κτλ.Το πάθος για την επιστήμη κτλ σαν να είχε ατονίσει.Ήμουν πιο φυσιολογικό παιδί,αν και πάντα σχετικά μόνος.Δηλαδή κολλητούς κτλ ή ιδιαίτερες σχέσεις δεν είχα ποτέ.Ντροπαλός πολύ βέβαια παρέμενα πάντα.
Μετά άρχισα να μπαίνω σιγά σιγά στην εφηβεία.Και κάπου εδώ ξεκινάει το μαρτύριο.ΣΙγά σιγά τα παιδιά γύρω μου άρχισαν να σοβαρεύουν.Άρχισαν να προσέχουν την εμφάνισή τους,να βγαίνουν,να συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο,ενώ εγώ παρέμενα ακόμα παιδί.Δε με ενδιέφεραν κοινά πράγματα.Ακούρευτος πάντα με φουσκωτό μαλί,ρούχα που μου αγοράζε η μητέρα (αυτό ισχύει και σήμερα ,πάλι καλά έχει στυλ),με παράξενη και εκκεντρική συμπεριφορά,πχ έντονος ενθουσιασμός,διάσπαση προσοχής,περίεργα εμονικά ενδιαφέροντα (μέχρι κάποια περίοδο ήμουν μάστερ στα μεταφυσικά.Μετά έγινα μάστερ στην κυνολογία.Μέχρι αηδίας όμως).Δεν πολυέβγαινα.Μου φαίνονταν βαρετές οι έξοδοι,ακόμα και σήμερα.
Το πιο σημαντικό απ όλα όμως,είναι η δυσκολία στην επικοινωνία και τη συνεννόηση που άρχισα να αντιμετοπίζω.Ξαφνικά τα παιδιά άρχισαν να συμπεριφέρονται με παράξενο τρόπο.Κώδικες επικοινωνίας,αγγίγματα,μη λεκτική επικοινωνία...έμοιαζαν περίεργα.Και δυστυχώς ακόμα και τώρα στα 17 διαπιστώνω ότι όλο και πιο περίπλοκη γίνεται η επικοινωνία.Μεγάλωνα λοιπόν,και η διαφορετικότητα είχε γίνει δυσβάσταχτη.Μόνιμη μελαγχολία.Επίσης αν και είχα γενικά φίλους,ήμουν πολύ απόμακρος.Είχα 2 φίλους πιο στενούς,με τους οποίους ανά διαστήματα έκοβα ΚΑΘΕ επαφή χωρίς να ξέρω γιατί (απλά βαριόμουν) και μετά από διάστημα πχ ενός χρόνου γινόταν επανασύνδεση.Δηλαδή πάντοτε,αν κάποιος δε με κυνηγούσε με λίγα λόγια για να κάνουμε παρέα,δεν υπήρχε περίπτωση να θυμηθώ ότι υπάρχει,και αυτό συνέβαινε από μόνο του.
Η εφηβική ηλικία λοιπόν γεμάτη μελαγχολία,radiohead και έντονη αίσθηση κοινωνικού αποκλεισμού και διαφορετικότητας.Νιώθω ότι δε συνεννοούμαι με το κόσμο.Ότι δε με καταλαβαίνουν.Και αυτό που θα πω είναι κάτι στο οποίο κατέληξα μόνος: Νιώθω σαν να είμαι από άλλο πλανήτη.Επικοινωνώ διαφορετικά,δεν αντιλαμβάνομαι και δεν αποκωδικοποιώ σωστά την επικοινωνία του μέσου ανθρώπου,και έχω πρόβλημα.
Έντονη αμηχανία,δυσκολία στη βλεματική επαφή κρίσεις άγχους κτλ είναι καθημερινό φαινόμενο.Παθαίνω κρίσεις άγχους σε συγκοινωνίες,σε χώρους που υπάρχουν παντού βλέμματα και δε ξέρω πως να κοιτάξω,πως να φερθώ κτλ.Στα πάρτυ είμαι σαν αγκούρι και φαίνεται έντονα η αμηχανία και γενικότερα δε μπορώ και δε το αντέχω να έρχομαι πιο κοντά με ανθρώπους.Νιώθω ότι δε μπορώ να το αντιμετωπίσω.Νιώθω άβολα με το κόσμο.Το να πάω στο κομμωτήριο είναι ένας άθλος πραγματικά.Συνήθως φέρνω και φίλους για να νιώθω πιο χαλαρά.Τη τελευταία φορά είχα ιδρώσει από την αμηχανία,επειδή ο τύπος που με κούρευε ήταν κοινωνικός και μου έπιασε τη κουβέντα.Μικρός δε πήγαινα στο φούρνο και για τσιγάρα των γονιών λόγω αμηχανίας και πολλές τέτοιες καταστάσεις.Ακόμα και με κοντινά άτομα,δε νιώθω άνετα αν με πλησιάσουν πολύ.Θέλω πάντα ένα safe distance για να νιώθω χαλαρός.
Επίσης,πλέον έχω ξαναγυρίσει στο ενδιαφέρον για την επιστήμη,και το ενδιαφέρον μπορεί να χαρακτηριστεί εμονικό.Άπειρα ντοκιμαντέρ,άρθρα κτλ,σε σημείο να μη διαβάζω για το σχολείο επειδή έχω να διαβάσω ή να δω κάποιο ντοκιμαντέρ ή άρθρο σχετικό.Πολλές φορές ακούω κάτι,και παίρνω αφορμή να μονοπωλήσω ενα θέμα και να μιλάω αδιάκοπα και γρήγορα ξερνόντας ένα πλήθος πληροφοριών σαν το wikipedia χωρις να καταλαβαίνουν οι άλλοι Χριστό.
Άλλες φορές μπορεί να με πιάσει κρίση ενθουσιασμού για κάτι,ή υπερκινητικότητα...ή να διασπούμε συνεχώς και να σκέφτομαι.
Ο λόγος που πήγα στον ψυχίατρο αρχικά ήταν η κατάθλιψη.Έφτασα σε σημείο να νιώθω τόσο μόνος.Έννιωθα ότι δε μπορώ να επικοινωνήσω πραγματικά!Οτι είμαι εξωγήινος.Επίσης άρχισα να νιώθω άσχημα με το κόσμο,δεν ήθελα να βγαίνω έξω από το σπίτι κτλ.Εκείνη τη περίοδο με είχαν παρατήσει πάλι και όλοι οι φίλοι,οπότε ήμουν πραγματικά χάλια.Πήγα στο ψυχίατρο,του μίλησα,κάναμε συνεδρείες και βγήκε η διάγνωση.Τώρα κάνω ψυχοθεραπείες και είμαι παρα πολύ καλα!! Είμαι σταθερός ψυχολογικά πλέον,και δεν έχω την ανάγκη για επικοινωνία τόσο έντονα.Είμαι επιτέλους ανεξάρτητος.Επίσημη διάγνωση θα βγάλω μάλλον.Προς το παρόν είμαι μόνο στα λόγια του ψυχίατρου.
Αυτά
Έχω γράψει και άρθρο για τα συναισθήματα που είχα εκείνη τη μαύρη περίοδο στο blog μου:
Η συναναστροφή με ανθρώπους μοιάζει περίπλοκη.Δεν ξέρω πως να φερθώ.Συνήθως απλά μιμούμαι ότι βλέπω από τον περίγυρο.Αν ήμουν πραγματικά ο εαυτός μου θα ήμουν κοινωνικά αποκλεισμένος και στιγματισμένος.Είμαι κοινωνικό άτομο.Μου αρέσει η συναναστροφή.Απλώς δε το χω.Είναι λες και έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Όλοι ξέρουν τι είναι καλύτερο για μένα,εκτός από μένα απ ότι φαίνεται.Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός αν και θα ήθελα νομίζω.Από παιδί ήμουν αλλόκοτος.Ποτέ δε φανταζόμουν ότι στα 17 μου θα προτιμώ τη μοναξιά από το να συναναστρέφομαι με κόσμο.Πάντα ήταν κάτι δύσκολο για μένα εξάλλου.Ποτέ δεν ένιωσα χαλαρός.Ακόμα άβολα νιώθω.Με ελάχιστα άτομα,μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τυχαίνει να νιώσω χαλαρός και να μην είμαι σχετικά αγχωμένος.
Γενικότερα καθημερινά πράγματα όπως το να περάσω ένα δρόμο,να κοιτάξω κάποιον στα μάτια και να πω γειά ή το να επικοινωνήσω γενικότερα μου φαίνονται περίπλοκα.Αμήχανα.Δεν αναφέρομαι καν δε, στο να μπω σε συγκοινωνία που έχει τύχει να βρίσκομαι στα πρόθυρα κρίσης πανικού.Ή το να πάω στο φούρνο να αγοράσω ψωμί,ή στο κομμωτήριο.Κάποτε πίστευα ότι είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης,τελικά το ξεπέρασα αυτό.Είναι σαν να έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Γιατί η επικοινωνία,κάτι τόσο όμορφο και καθημερινό να είναι μια διαδικασία επίπονη για μένα;Το έχω συνηθίσει πλέον και περνάει απαρατήρητο στον εαυτό μου.Αν κάτσω όμως και παρατηρήσω τις κινήσεις μου και τα αισθήματά μου,το καταλαβαίνω.Έχω βρει τρόπους να καλμάρω τον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλά άτομα και τουλάχιστον να κρύβω την αμηχανία.Οι επιπτώσεις όμως του θέματος αυτού είναι εμφανείς,σε μένα τουλάχιστον.Μελαγχολία...συνέχεια.Και προσπαθώ να είμαι καλά,είμαι όμως μόνος.
Πέρα απ' αυτό λόγω της διαφορετικότητας που νιώθω, τελευταία με κατακλύζει ένας σνομπισμός προς τους πάντες.Δε θα με καταλάβουν,το ξέρω.Δε σκέφτονται όπως εγώ...βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.Ποιός ο λόγος λοιπόν;Άυτά με κάνουν αντικοινωνικό.Επί της ουσίας αντικοινωνικό, και μόνο,αν και συνεχώς συναναστρέφομαι με κόσμο.
Θέλω να βγαίνω βόλτες,πλήττω συνέχεια στο σπίτι.Αλλά και πάλι με ποιόν να βγώ;Να κάνω τι;Να προσποιούμαι και πάλι;Να μιλάω για θέματα που δε με ενδιαφέρουν;Προσπαθώ να προσαρμοστώ,δε μπορώ.Όσο και να θέλω να ταιριάξω απλά δε μπορώ να αλλάξω το τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κεφάλι μου.
Περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους και έχω την εντύπωση ότι είμαι από άλλο πλανήτη.Τι κάνω εδώ;Τι θα κάνω από δω και πέρα;Πως θα τα βγάλω πέρα με όλους αυτούς;Πόσο εύχομαι να μπορούσα να γνωρίσω κόσμο με παρόμοια προβλήματα.Ίσως με καταλάβαιναν κάπως.
Μάλιστα αυτή η απελπισμένη προσπάθεια με έκανε να ψάξω για τη κατάσταση μου...τι πήγε λάθος και είμαι έτσι;Έπεσα πάνω σε μια αναπτυξιακή διαταραχή,στο αυτιστικό φάσμα,σύνδρομο Ασπεργκερ το όνομά της.Η αλήθεια είναι ότι είμαι στο κόσμο μου.Ώρες ώρες μου θυμίζω παιδί με αυτισμό.Πόσο μάλλον το άσπεργκερ,που συνδυάζει και τη φυσιολογική ζωή.
Διαβάζοντας κατάλαβα ότι το άσπεργκερ αναφέρεται σε ανθρώπους με κοινωνικά προβλήματα,που βρίσκουν επίπονη τη συναναστροφή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα,που τους λείπουν κοινωνικές δεξιότητες.Σπινθήρισε μέσα μου κάτι.Μπορεί να βρήκα την αιτία των προβλημάτων και των πλεονεκτημάτων μου.Πόσο θα με ανακούφιζε να μπορούσα να ενταχτώ σε μια ομάδα και να μιλήσω με άτομα που θα καταλαβαίνουν τι τους λέω όταν τους πω ότι νιώθω άβολα όταν κοιτάω στα μάτια,πλησιάζω κόσμο κ.λπ.
Είναι η πρωτόγονη ανάγκη μας να εντασσόμαστε σε ευρύτερα σύνολα.Αυτό με ωθεί.Θα ήθελα πολύ να μη με ενδιαφέρει...και να μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου.Το δοκίμασα,το αποτέλεσμα είναι να πέφτω σε κατάθλιψη.Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους γύρω μας,αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.Εγώ δεν εχω τα κατάλληλα άτομα.Είμαι απ' ότι φαίνεται τόσο διαφορετικός για να τα βρώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.