e-sofia
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Σοφια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Designer και μας γράφει απο Καβάλα (Καβάλα). Έχει γράψει 1,522 μηνύματα.
25-01-14
19:13
Έχεις απόλυτο δίκιο για τους προγόνους μας και δεν αντιλέγω, προσπάθησαν αγωνίστηκαν με αυτά που είχαν και με αυτά που μπορούσαν και ένα μεγάλο μπράβο για αυτά που καταφέρανε. Εμείς; εμείς είμαστε λιγόψυχοι και το λέω για τον σημερινό Ελληνα που δεν έχει τσαγανό να πει δεν θα φάω σήμερα αλλά αύριο θα προσπαθήσω. Θα προσπαθήσω να βρω το κάτι, αυτή την στιγμή τυγχάνει έγκυος για δεύτερη φορά (ναι μου πέτυχε και αυτό και το θεωρώ μεγάλη τύχη) ο σύζυγος αποφάσισε να πάει στα ξένα(Γερμανία) για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε οικονομικά και με το καλό να επιστρέψει να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι.
Το λέω αυτό γιατί έχω θέμα λογιστικό και επιχειρηματικό ακόμα και έτσι φορολογικά είμαι μπλοκαρισμένη να κάνω το οτιδήποτε.
Αυτή την στιγμή μην μπορώντας να δουλέψει πουθενά αποφασίσαμε να είμαστε μακριά ώστε να δώσουμε μια ευκαιρία στον εαυτό μας που το αξίζουμε.
Να προσπαθήσουμε ξανά και ναι ίσως δεν φάμε τα μούτρα μας αυτή την φορά. Θέλω να ξέρεις ότι αγωνίζομαι και δεν τα παρατάω εύκολα μάλλον είμαι πολύ απογοητευμένη με τους ανθρώπους γύρο μου με όλα αυτά που γίνονται και το μέλλον της Ελλάδας που καταρρέει μαζί με αυτούς που δεν καταλαβαίνουν.
Εγώ δόξα το Θεό ποτέ δεν σταμάτησα να ελπίζω. Έχει ο Θεός και αυτό είναι αλήθεια και θα μου δώσει αυτά που πρέπει. Αλλά όταν κάποια "λάθη" είναι θέμα ανθρώπινου χεριού θυμώνω, θυμώνω όταν ο Ελληνας το μόνο που έμαθε είναι να μην μιλάει για να μην ξε βολευτεί.
Άκου αυτό και πες μου τι νιώθεις :
Θα χαρώ να ξανα μιλήσουμε ευχαριστώ.
Το λέω αυτό γιατί έχω θέμα λογιστικό και επιχειρηματικό ακόμα και έτσι φορολογικά είμαι μπλοκαρισμένη να κάνω το οτιδήποτε.
Αυτή την στιγμή μην μπορώντας να δουλέψει πουθενά αποφασίσαμε να είμαστε μακριά ώστε να δώσουμε μια ευκαιρία στον εαυτό μας που το αξίζουμε.
Να προσπαθήσουμε ξανά και ναι ίσως δεν φάμε τα μούτρα μας αυτή την φορά. Θέλω να ξέρεις ότι αγωνίζομαι και δεν τα παρατάω εύκολα μάλλον είμαι πολύ απογοητευμένη με τους ανθρώπους γύρο μου με όλα αυτά που γίνονται και το μέλλον της Ελλάδας που καταρρέει μαζί με αυτούς που δεν καταλαβαίνουν.
Εγώ δόξα το Θεό ποτέ δεν σταμάτησα να ελπίζω. Έχει ο Θεός και αυτό είναι αλήθεια και θα μου δώσει αυτά που πρέπει. Αλλά όταν κάποια "λάθη" είναι θέμα ανθρώπινου χεριού θυμώνω, θυμώνω όταν ο Ελληνας το μόνο που έμαθε είναι να μην μιλάει για να μην ξε βολευτεί.
Άκου αυτό και πες μου τι νιώθεις :
Θα χαρώ να ξανα μιλήσουμε ευχαριστώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
e-sofia
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Σοφια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Designer και μας γράφει απο Καβάλα (Καβάλα). Έχει γράψει 1,522 μηνύματα.
12-12-13
11:27
Ποιος θεωρεί ότι εγώ σαν μάνα, ενός ανήλικου άνεργη, άντρα άνεργο θα μπορέσω να προχωρήσω..
Ναι με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, κάνω κουράγιο μέχρι μεθαύριο, μετά τελειώνει το επίδομα... τι; τι θα γίνει μετά σε λίγες μέρες!!
Ψάχνω δουλειά με τις χειρότερες αποδοχές, τίποτα όμως δεν υπάρχει ο κόσμος έχει χαζέψει... δίνουμε ρούχα ο ένας στον άλλον όσο μπορούμε αδειάζουμε τις ντουλάπες μας από αυτά που απλά κάθονται και δεν τα φοράμε (γιατι που να τα βάλουμε εν πάμε πουθενά) να βοηθάμε... και φαγητό ότι μπορούμε.. είμαστε στο μηδέν αλλά βοηθάμε.. ΤΙ; τι κάνουμε μετά... σε λίγες μέρες... με πιάνει τρέλα... αλλά ελπίζω... ελπίζω.. νιώθω και ελπίζω ότι το παιδί μου θα βρω κάτι θα φάει, εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.. πως βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση.. εμείς σαν Ελλάδα.. τι γίνεται;
Ναι με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, κάνω κουράγιο μέχρι μεθαύριο, μετά τελειώνει το επίδομα... τι; τι θα γίνει μετά σε λίγες μέρες!!
Ψάχνω δουλειά με τις χειρότερες αποδοχές, τίποτα όμως δεν υπάρχει ο κόσμος έχει χαζέψει... δίνουμε ρούχα ο ένας στον άλλον όσο μπορούμε αδειάζουμε τις ντουλάπες μας από αυτά που απλά κάθονται και δεν τα φοράμε (γιατι που να τα βάλουμε εν πάμε πουθενά) να βοηθάμε... και φαγητό ότι μπορούμε.. είμαστε στο μηδέν αλλά βοηθάμε.. ΤΙ; τι κάνουμε μετά... σε λίγες μέρες... με πιάνει τρέλα... αλλά ελπίζω... ελπίζω.. νιώθω και ελπίζω ότι το παιδί μου θα βρω κάτι θα φάει, εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.. πως βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση.. εμείς σαν Ελλάδα.. τι γίνεται;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.