Obito
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Obito αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 370 μηνύματα.
25-04-15
23:00
"Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού"
(Νομίζω ξέρεις ποιος το είπε)
Η κριτικη του Μαρξ στη θρησκεια, και μονο την Εισαγωγη στην ''Κριτικη της Εγελειανης Φιλοσοφιας του Δικαιου'' να δεις ηταν πολυ οξυδερκης και διεισδυτικη. Ειναι κριμα το να μενει στους περισσοτερους μονο το ''Die Religion ... ist das Opium des Volkes''.
https://www.marxismos.com/theoryahis...s-filosofias-toy-kratoys-kai-toy-dikaiou.htmlβάση της αντιθρησκευτικής κριτικής είναι: ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, όχι η θρησκεία τον άνθρωπο. Βέβαια, η θρησκεία είναι η αυτοσυνείδηση και η αυτοσυναίσθηση του ανθρώπου, που ακόμη δεν έχει βρει τον εαυτό του, η που τον έχει ξαναχάσει. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μια αφηρημένη ουσία κουρνιασμένη κάπου έξω από τον κόσμο. O άνθρωπος είναι ο κόσμος του ανθρώπου, το Κράτος, η κοινωνία. Το Κράτος αυτό, η κοινωνία αυτή, παράγουν τη θρησκεία, μια ανεστραμμένη συνείδηση του κόσμου, γιατί αυτά τα ίδια είναι ένας κόσμος ανεστραμμένος. Η θρησκεία είναι η καθολική θεωρία του κόσμου τούτου, η εγκυκλοπαιδική του συνόψιση, η εκλαϊκευμένη λογική του, το σπιριτουαλιστικό του point d’ honneur, ο ενθουσιασμός του, η ηθική του κύρωση, το μεγαλόπρεπο συμπλήρωμα του, το καθολικό θεμέλιο της παραμυθίας του και της δικαίωσης του. Είναι η φαντασμαγορική πραγμάτωση της ανθρώπινης ουσίας, γιατί η ανθρώπινη ουσία δεν έχει πραγματωθεί αληθινά. Πάλη λοιπόν ενάντια στη θρησκεία σημαίνει πάλη ενάντια στον κόσμο, που πνευματικό του άρωμα είναι η θρησκεία.
Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λάου
Περα απο το λογοτεχνικο υφος νομιζω αποδιδει ακριβεστατα την αντιφαση της λειτουργιας της θρησκειας στις ανθρωπινες κοινωνιες. Το οτι δηλαδη ειναι ταυτοχρονα οργανο ταξικης καταπιεσης και οργανο που οι κατωτερες ταξεις χρησιμοποιουν σε ορισμενες ιστορικες συγκυριες για να αποτιναξουν τον ζυγο που τους εχουν επιβαλλει οι ταξεις που τις εκμεταλλευονται.
Τωρα για το ζητημα αν ο χριστιανισμος ειναι συμβατος με τον μαρξισμο, κοινωνιολογικα ως κινηματα παρουσιασαν αρκετες ομοιοτητες. Ο ιδιος ο Ενγκελς αν θυμαμαι καλα παρομοιαζε τους πρωτους (ουτοπικους) σοσιαλιστες που γυραζαν απο ταβερνα σε ταβερνα κανοντας διαδιδοντας με παθος τις αποψεις τους στα εξαθλιωμενα εργατικα στρωματα της νεωτερης εποχης, με τον ιδιο ζηλο που οι πρωτοι χριστιανοι γυριζαν τις περιοχες της ρωμαικης αυτοκρατοριας, κανοντας φλογερα κυρηγματα.
Απο εκει και περα οσο καποιος μελετα τον μαρξισμο και ωριμαζει συνειδητοποιει οτι οσο και αν ακουγεται σαν ωραια ιδεα ή του κανει συναισθηματικο appeal, σαν υλιστης δεν μπορει παρα να απορριψει μεταφυσικες δοξασιες. Οχι γιατι ειναι κανενα αξιωμα γραμμενο στα ιερα βιβλια του μαρξισμου, αλλα οταν αντιλαμβανεται οτι η ιδεολογια και οι δοξασιες μιας κοινωνιας ειναι αντανακλαση των υλικων σχεσεων και δη των σχεσεων παραγωγης μεταξυ των ανθρωπων, τοτε δεν μενει χωρος για το ''εξωθεν''.
Οσο ομως σε μια κοινωνια συνεχιζει να υπαρξει εκμεταλλευση, συνεχιζει να επιβιωνει και το θρησκευτικο φαινομενο με την αντιφαση του αυτη. Διοτι διαφορετικα οι ανθρωποι θα αναγκαζονταν να κοιταξουν γυμνη την εκμεταλλευση τους. Με τα λογια του ιδιου του Μαρξ:
Η κριτική ξεγύμνωσε τις αλυσίδες από τα φανταστικά λουλούδια που τις σκέπαζαν, όχι για να κουβαλά ο άνθρωπος τις αλυσίδες χωρίς φαντασία, απελπισμένα, αλλά για να πετάξει τις αλυσίδες και να περισυλλέξει το ζωντανό ανθό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obito
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Obito αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 370 μηνύματα.
24-02-15
14:48
Το ενδιαφερον γενικα ειναι οτι οι διαφοροι απολογητες οταν συζητας το φιλοσοφικο κομματι της θρησκειας (σε αντιθεση με την ιστορικη και κοινωνιολογικη προσεγγιση του θρησκευτικου φαινομενου), νομιζουν οτι ειναι σε προνομιουχο χωρο και ''παιζουν μπαλα'' στο γηπεδο τους, ενω στην πραγματικοτητα συνηθως φτανουν να υποστηριζουν πανθεϊστικα και ντεϊστικα σχηματα περι ''Θεου''.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obito
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Obito αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 370 μηνύματα.
08-01-14
11:27
Αν αφήσεις στην άκρη το αφηρημένο φιλοσοφικό ερώτημα, εάν υπάρχει κάποια ''ανώτερη δύναμη'' και δεις την ιστορία όλων των θρησκειών, θα διαπιστώσεις πως η εμφάνιση, η διάδοση ή επικράτηση και η διαιώνιση τους μπορούν κάλλιστα να εξηγηθούν με υλιστικούς όρους και αναφορά σε επιστήμες όπως ψυχολογία, κοινωνιολογία κτλ. Οπότε το πολύ να καταλήξει Ντεϊστής, εάν θέλει οπωσδήποτε να πιστεύει σε κάτι ανώτερο από αυτόν
Αν κάτσει και το σκεφτεί κανείς, έτσι μαθαίνουν στους χριστιανούς να εξετάζουν τις άλλες θρησκείες και mutatis mutandis ισχύει και το αντίστροφο. Ε, όπως λοιπόν έτσι εξετάζουν οι πιστοί τις άλλες θρησκείες το αυτό ισχύει και για τη δική. τους. Νομίζω ότι Ο Μαρξ ήταν πάρα πολύ εύστοχος, όταν έγραφε στην Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου, ότι ''Η θρησκεία είναι η καθολική θεωρία του κόσμου τούτου, η εγκυκλοπαιδική του συνόψιση, η εκλαϊκευμένη λογική του, το σπιριτουαλιστικό του point d’ honneur, ο ενθουσιασμός του, η ηθική του κύρωση, το μεγαλόπρεπο συμπλήρωμα του, το καθολικό θεμέλιο της παραμυθίας του και της δικαίωσης του''
Αν κάτσει και το σκεφτεί κανείς, έτσι μαθαίνουν στους χριστιανούς να εξετάζουν τις άλλες θρησκείες και mutatis mutandis ισχύει και το αντίστροφο. Ε, όπως λοιπόν έτσι εξετάζουν οι πιστοί τις άλλες θρησκείες το αυτό ισχύει και για τη δική. τους. Νομίζω ότι Ο Μαρξ ήταν πάρα πολύ εύστοχος, όταν έγραφε στην Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου, ότι ''Η θρησκεία είναι η καθολική θεωρία του κόσμου τούτου, η εγκυκλοπαιδική του συνόψιση, η εκλαϊκευμένη λογική του, το σπιριτουαλιστικό του point d’ honneur, ο ενθουσιασμός του, η ηθική του κύρωση, το μεγαλόπρεπο συμπλήρωμα του, το καθολικό θεμέλιο της παραμυθίας του και της δικαίωσης του''
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.