xotik0
Νεοφερμένος
Ο xotik0 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10 μηνύματα.
12-02-08
16:27
Καταιγίδα
Είμαστε η καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάμε στα χέρια του ανέμου, κι εκείνος μας μοιράζει..
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Η βαρύτητα της ζωής μας, περπατά πάνω στο
νερό.. ίπταται ..από τη γη των οριζόντων, μέχρι
το ουράνιο τόξο. Υπόσχεση που βλέπεις στα μάτια
των νεοφερμένων, παιδιών. Το ουράνιο τόξο.
Ερχόμαστε να κλέψουμε, να χαρίσουμε
να σκοτώσουμε, να αγαπήσουμε .. Από το πρώτο φως
ως το τελευταίο. Απ'την καρδιά της θάλασσας,
στης γης τον νου, για τ'ουρανού μας την ψυχή..
Είμαστε η καταιγίδα. Ερχόμαστε.
Μαζί μας φέρουμε κι άλλους. Θεούς και δαίμονες.
Ευχές και κατάρες. Είμαστε μαγεία και ύλη.
Ηλιος, άνεμος και πέτρα. Είμαστε το μέσο ..
η πύλη έκφρασης του καλού και του κακού.
Λες και μας έφτιαξαν για να τσακωθούν πάνω μας!
Εκαναν όμως ένα λάθος. Μας έδωσαν το δικαίωμα να
νοιώθουμε θεοί, περιορισμένης θνησιμότητας και
ευθύνης.. Δε θέλω τον παράδεισο και την κόλαση σας.
Θα φτιάξω μικρά δικά μου. Ωραία.. Μετά τον
αρχάγγελο εωσφόρο, έρχεται τώρα ο άνθρωπος να
καπηλευτεί το Θείο αξίωμα..
Αν έχει κάτι να μας πει αυτό το παραμύθι ...
Αν είναι κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα?
Διαθήκη.. παραβολή..
Εξέλιξη της ψυχής λέει.. μάθημα και κάθαρση.
Στο τέλος θα νικήσει το καλό, και να'μαστε με
το μέρος του νικητή! Μα, πρέπει ν'αγιάσω με το ζόρι?
Γι'αυτό μ'έφτιαξαν? Από αγάπη, λέει.. Να μου χαρίσουν
την αιώνια ευτυχία .. Για το καλό μου, ξέρουν αυτοί ..
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή.
Οπου κι αν γεννηθώ σ'αυτή τη γη, έρχεται αργά ή γρήγορα
η στιγμή που θα με φέρει αντιμέτωπο με μια τρεμάμενη
συνθήκη ανασφάλειας. Τί κάνω εκεί? Σηκώνω το βλέμμα
στον ουρανό και φτιάχνω θεούς.. Ωραία. Τώρα νοιώθω
καλύτερα. Ο νους ησυχάζει κάτω απ'το πέπλο της
προστασίας που μου προσφέρει αυτή η σκέψη.
Οτι κι αν παθαίνω είναι για το καλό μου.
Θεία οικονομία..
Τα παρακείμενα σατανικά μου μάτια όμως,
τα ζει ένα μυαλό που δεν ησυχάζει εύκολα
και μια καρδιά που νοιώθει αδικημένη.
Δύο επιλογές έχω εκεί:
Είτε λέω "δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε..
ας τη γλεντήσουμε και χαλάλι." , ή γίνομαι
ερευνητής και γεμίζω αμέτρητα χαρτιά με
τα σωθικά μου, μήπως βρω μέσα μου αυτό που
δεν είναι εμφανές εκεί έξω ..
Είτε τρώω την καρδιά μου κομμάτι κομμάτι
και μετά πεθαίνω, ή , ανάσα την ανάσα -
λέξη τη λέξη - σελίδα τη σελίδα, εξαυλώνομαι ...
και μεταφέρομαι στον θάνατο εν ζωή, να δαμάσω
τη σχέση μου μαζί του πριν του δοθεί εξουσία πάνω μου..
Ο φόβος του τέλους, είναι ο χειρότερος σύντροφος.
Η ζωή σου παύει εκεί που θα σε καταλάβει..
Ο φόβος συχνά σε προστατεύει, μα όταν έρθει η στιγμή
που σε απειλεί, αυτό που έχεις να κάνεις είναι να
συμφιλιωθείς μαζί του. Να του σφίξεις το χέρι και
να του πεις "καλώς ήλθατε! Καθήστε. Σα στο σπίτι σας.."
Συζήτησε τον με σκοπό να τον γνωρίσεις καλά. Μάθε
απ'έξω τις συνήθειες του και τη φυσιολογία του, κι
άρχισε την πλακίτσα μαζί του .. Ακόμα και ο ισχυρότερος
γίνεται αρνάκι αν δεν τον πάρεις στα σοβαρά.
Τελικά αντιλαμβάνεσαι πως δε μπορεί ο φόβος, σαν φόβος,
να σε βλάψει. Γιατί γνωρίζοντας τον καλά, βλέπεις πως
ο φόβος σου είναι ..εσύ!
Και λές, "μα τόσο καιρό με τον εαυτό μου είχα να κάνω?
υπάρχουν τόσα εκεί έξω, κι εγώ παλεύω με μένα??"
Αποκτάς έναν βαθμό συνειδητότητας,
(γνωρίζοντας αυτό το τρεμάμενο κομμάτι του εαυτού σου)
που σε κάνει ισχυρότερο.
Ωραία, τώρα είμαστε έτοιμοι για το αεροπλάνο..
Ετοιμοι για το ασυμβίβαστο αβέβαιο μετέωρο ταξίδι της ζωής..
Θεοί και δαίμονες, σας αγαπάω., γιατί είστε ..εγώ!
κι αυτό είναι το εισιτήριο. Ομως οι αποσκευές?
Ενα έχω να σου πω. Θα χρειαστείς αρκετά για το
ξεκίνημα, όμως πάρε και μια άδεια βαλίτσα την οποία
θα γεμίζεις στον δρόμο..
Κάποια στιγμή αρχίζεις να το απολαμβάνεις πραγματικά.
Να το γουστάρεις πολύ!
Τί να σου πουν τώρα δυο μπύρες και μια γκόμενα?
Η ηδονή των αισθήσεων, στο νου παίρνει μορφή,
κι εσύ χτύπησες στο επίκεντρο..
Δεν αξαρτάσαι πια .. απλά ταξιδεύεις, εξελισσόμενος.
κι όσο ταξιδεύεις, τόσο γαληνεύεις. Κι όσο γαληνεύεις,
τόσο ταξιδεύεις.. κι αυτό, του θανάτου, σου φαίνεται
απλά άλλο ένα ταξίδι.
Αφομοιώνεις κι αφομοιώνεσαι .. Εξατμίζεις και εξατμίζεσαι ..
Μέχρι που γίνεσαι ..σύννεφο ..καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάς στα χέρια του ανέμου κι εκείνος σε μοιράζει..
καταιγίδα
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Και ίπτασαι ...από τη γη των οριζόντων,
μέχρι το ουράνιο τόξο .. .. .
Είμαστε η καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάμε στα χέρια του ανέμου, κι εκείνος μας μοιράζει..
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Η βαρύτητα της ζωής μας, περπατά πάνω στο
νερό.. ίπταται ..από τη γη των οριζόντων, μέχρι
το ουράνιο τόξο. Υπόσχεση που βλέπεις στα μάτια
των νεοφερμένων, παιδιών. Το ουράνιο τόξο.
Ερχόμαστε να κλέψουμε, να χαρίσουμε
να σκοτώσουμε, να αγαπήσουμε .. Από το πρώτο φως
ως το τελευταίο. Απ'την καρδιά της θάλασσας,
στης γης τον νου, για τ'ουρανού μας την ψυχή..
Είμαστε η καταιγίδα. Ερχόμαστε.
Μαζί μας φέρουμε κι άλλους. Θεούς και δαίμονες.
Ευχές και κατάρες. Είμαστε μαγεία και ύλη.
Ηλιος, άνεμος και πέτρα. Είμαστε το μέσο ..
η πύλη έκφρασης του καλού και του κακού.
Λες και μας έφτιαξαν για να τσακωθούν πάνω μας!
Εκαναν όμως ένα λάθος. Μας έδωσαν το δικαίωμα να
νοιώθουμε θεοί, περιορισμένης θνησιμότητας και
ευθύνης.. Δε θέλω τον παράδεισο και την κόλαση σας.
Θα φτιάξω μικρά δικά μου. Ωραία.. Μετά τον
αρχάγγελο εωσφόρο, έρχεται τώρα ο άνθρωπος να
καπηλευτεί το Θείο αξίωμα..
Αν έχει κάτι να μας πει αυτό το παραμύθι ...
Αν είναι κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα?
Διαθήκη.. παραβολή..
Εξέλιξη της ψυχής λέει.. μάθημα και κάθαρση.
Στο τέλος θα νικήσει το καλό, και να'μαστε με
το μέρος του νικητή! Μα, πρέπει ν'αγιάσω με το ζόρι?
Γι'αυτό μ'έφτιαξαν? Από αγάπη, λέει.. Να μου χαρίσουν
την αιώνια ευτυχία .. Για το καλό μου, ξέρουν αυτοί ..
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή.
Οπου κι αν γεννηθώ σ'αυτή τη γη, έρχεται αργά ή γρήγορα
η στιγμή που θα με φέρει αντιμέτωπο με μια τρεμάμενη
συνθήκη ανασφάλειας. Τί κάνω εκεί? Σηκώνω το βλέμμα
στον ουρανό και φτιάχνω θεούς.. Ωραία. Τώρα νοιώθω
καλύτερα. Ο νους ησυχάζει κάτω απ'το πέπλο της
προστασίας που μου προσφέρει αυτή η σκέψη.
Οτι κι αν παθαίνω είναι για το καλό μου.
Θεία οικονομία..
Τα παρακείμενα σατανικά μου μάτια όμως,
τα ζει ένα μυαλό που δεν ησυχάζει εύκολα
και μια καρδιά που νοιώθει αδικημένη.
Δύο επιλογές έχω εκεί:
Είτε λέω "δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε..
ας τη γλεντήσουμε και χαλάλι." , ή γίνομαι
ερευνητής και γεμίζω αμέτρητα χαρτιά με
τα σωθικά μου, μήπως βρω μέσα μου αυτό που
δεν είναι εμφανές εκεί έξω ..
Είτε τρώω την καρδιά μου κομμάτι κομμάτι
και μετά πεθαίνω, ή , ανάσα την ανάσα -
λέξη τη λέξη - σελίδα τη σελίδα, εξαυλώνομαι ...
και μεταφέρομαι στον θάνατο εν ζωή, να δαμάσω
τη σχέση μου μαζί του πριν του δοθεί εξουσία πάνω μου..
Ο φόβος του τέλους, είναι ο χειρότερος σύντροφος.
Η ζωή σου παύει εκεί που θα σε καταλάβει..
Ο φόβος συχνά σε προστατεύει, μα όταν έρθει η στιγμή
που σε απειλεί, αυτό που έχεις να κάνεις είναι να
συμφιλιωθείς μαζί του. Να του σφίξεις το χέρι και
να του πεις "καλώς ήλθατε! Καθήστε. Σα στο σπίτι σας.."
Συζήτησε τον με σκοπό να τον γνωρίσεις καλά. Μάθε
απ'έξω τις συνήθειες του και τη φυσιολογία του, κι
άρχισε την πλακίτσα μαζί του .. Ακόμα και ο ισχυρότερος
γίνεται αρνάκι αν δεν τον πάρεις στα σοβαρά.
Τελικά αντιλαμβάνεσαι πως δε μπορεί ο φόβος, σαν φόβος,
να σε βλάψει. Γιατί γνωρίζοντας τον καλά, βλέπεις πως
ο φόβος σου είναι ..εσύ!
Και λές, "μα τόσο καιρό με τον εαυτό μου είχα να κάνω?
υπάρχουν τόσα εκεί έξω, κι εγώ παλεύω με μένα??"
Αποκτάς έναν βαθμό συνειδητότητας,
(γνωρίζοντας αυτό το τρεμάμενο κομμάτι του εαυτού σου)
που σε κάνει ισχυρότερο.
Ωραία, τώρα είμαστε έτοιμοι για το αεροπλάνο..
Ετοιμοι για το ασυμβίβαστο αβέβαιο μετέωρο ταξίδι της ζωής..
Θεοί και δαίμονες, σας αγαπάω., γιατί είστε ..εγώ!
κι αυτό είναι το εισιτήριο. Ομως οι αποσκευές?
Ενα έχω να σου πω. Θα χρειαστείς αρκετά για το
ξεκίνημα, όμως πάρε και μια άδεια βαλίτσα την οποία
θα γεμίζεις στον δρόμο..
Κάποια στιγμή αρχίζεις να το απολαμβάνεις πραγματικά.
Να το γουστάρεις πολύ!
Τί να σου πουν τώρα δυο μπύρες και μια γκόμενα?
Η ηδονή των αισθήσεων, στο νου παίρνει μορφή,
κι εσύ χτύπησες στο επίκεντρο..
Δεν αξαρτάσαι πια .. απλά ταξιδεύεις, εξελισσόμενος.
κι όσο ταξιδεύεις, τόσο γαληνεύεις. Κι όσο γαληνεύεις,
τόσο ταξιδεύεις.. κι αυτό, του θανάτου, σου φαίνεται
απλά άλλο ένα ταξίδι.
Αφομοιώνεις κι αφομοιώνεσαι .. Εξατμίζεις και εξατμίζεσαι ..
Μέχρι που γίνεσαι ..σύννεφο ..καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάς στα χέρια του ανέμου κι εκείνος σε μοιράζει..
καταιγίδα
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Και ίπτασαι ...από τη γη των οριζόντων,
μέχρι το ουράνιο τόξο .. .. .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
xotik0
Νεοφερμένος
Ο xotik0 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10 μηνύματα.
09-02-08
05:40
Το Συρτάρι Της Πεταλούδας
Ο κόσμος είναι μικρός. Θαρρείς όλος στριμωγμένος σε μια γωνιά..
Ενα σετ ανθρώπων, όπου κι αν ζει, είναι μια μικρογραφία όμοια με οποιαδήποτε άλλη.
Σε μια ζωντανή χαραμάδα στο βλέμμα... πέρα απ'το σύνορο των χαμηλωμένων φρυδιών, εκεί που σπάει των γουρλωμένων ματιών η λαχτάρα... ένα δωμάτιο, πάλεται στη δίνη του χρόνου.
Κάθομαι βουλιαγμένος στη βαριά πολυθρόνα, με το δεξί μου χέρι να στηρίζει το κεφάλι, ως άλλος Ατλας τη γη, αφήνοντας τις ανάσες μου να χαϊδεύονται στις σκοτεινές γωνίες.
Το ημίφως χαρίζει στα πράγματα τη διάσταση που τους αρμόζει, κι η μοναχικότητα, όσο μ'αφορά, διαθλάται σε βουίσματα..
Σπάνια γαλήνια στιγμή, μιας βιολογίας που τρέμει στην ιδιοσυχνότητα του πανικού... Το αρνητικό του μυαλού μου προβάλεται στο σκούρο του κλειστού παραθύρου, κι αρχίζω να ταξιδεύω στη θέα..
Οταν οι μικρόκοσμοι (βιολογικοί και πνευματικοί) ενός ανθρώπου συμμαχούν, χάνεται... Μπορεί να πλεύσει επιβιώνοντας επιτυχώς στα πάντα, κι έτσι χάνει την επαφή του με τον μίτο.. Δεν έχει πλέον σημείο αναφοράς.. αρχή και τέλος.
Δεν υπήρξε ποτέ τέρας ισχυρότερο του μασκοφόρου "εγώ" του ανθρώπου, κι αν δεν είναι Θείο αυτό, είναι αδιαμφισβήτητα σατανικό.
- Εχω ξαναβρεθεί εδώ!
Στιγμή που νοιώθεις πως έχεις βιώσει ξανά και ξανά.. εως ότου... τα ίχνη σε οδηγήσουν αλλού.
Γεμίζω το στόμα αλκοόλ, φέρνοντας με το αριστερό μου χέρι το ποτήρι στα χείλη, μήπως κρατήσω λίγο ακόμα μαζί καρδιά και νου.. Το υγρό πυρ διώχνει τους εισβολείς της λογικής, καθυστερώντας έτσι την άλωση του ονείρου..
Πέντε αισθήσεις είναι πολλές!
Αναπόφευκτα, στο κορμί σου θα ξεσπάσω ξανά. Ολα εσύ θα τα πληρώσεις, κι εγώ για σένα. Θύτες και θύματα συνθηκών.. κοινών.
Η εικόνα σου, θολή ακόμα, στοιχειώνει ολόκληρο τον έναν τοίχο απ'τους τέσσερεις μου, εκείνον που βγάζει ανατολικά της ζωής..
Ανάβω τσιγάρο να σε πνίξω.
Θυσιάζω το κερί που μου χάρισες στον βωμό της σιωπής, πάνω στο βαρύ ξύλινο γραφείο.
Φωτιά.. μορφοποίηση.. μετάλλαξη.. εξέλιξη.
Ακόμα κι αν είχα ότι προσδοκώ, πάλι κάτι θα μου'λειπε..
είτε γιατί αυτό που ελπίζω δε γνωρίζω πως δε μου ταιριάζει,
ή γιατί δεν έχω χτίσει μέσα μου ακόμα τα θεμέλια
της εξωτερικής μου γαλήνης..
Θέλω να γράψω
ξανά μουσική, ποίηση.. μα είναι μάταιο αν δεν νοώ
την ιστορία/ζωή που όλοι μας γράφουμε κάθε λεπτό..
Θέλω να ξέρω.
Εχεις σκαρφαλώσει ποτέ τις σταγόνες της βροχής?
Γέμισες ποτέ τα σωθικά σου χρώμα αυγερινό?
Εκανες έρωτα ποτέ με τις μυρωδιές φθινοπωρινού λυκόφωτoς?
Ενοιωσες ποτέ να πλέεις την καρδιά σου στους ψίθυρους του δάσους?
Ψυχή και σώμα, έζησες ποτέ πραγματικά?
..γοήτευσέ με. Σε προκαλώ!
Σε παρακαλώ ... Γοήτευσέ με ...
Γίνε αυγή και ξύπνα τις αισθήσεις μου.
Γίνε λυκόφως και γλυκά ξημέρωσε με,
κι ας μη σ'αφήνει το μυαλό μου ...
Ο κόσμος είναι ένα τραγούδι.
Αρκεί να πιάσεις το ρυθμό και
ν'αγαπήσεις τα φάλτσα σου..
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς η πραγματικότητα διαθλάται
σε ιδιοσυχνοτικές οάσεις,
σπρώχνοντας τον νου όλο και πιο βαθιά
στην έρημο ..
Οσο ανακαλύπτω πόσο μαζί δεν μπορούμε να είμαστε,
τόσο γιγαντώνεται το μόνος μου, και πλημμυρίζει τα πάντα
κι όλα είμαι εγώ, κι όλο πιο καθαρά με βλέπω.
Κι αν ζωή είναι οι άνθρωποι, ζωή είμαι μόνο εγώ.
Τα όμορφα και τ'άσχημα μου ζω παντού,
και μόνο εγώ ευθύνομαι, ευτυχώς..
Ο κόσμος ρευστός σ'ένα ποτήρι που'χει το σχήμα μου.
Κάθε γουλιά του η γεύση μου, και
κάθε ανάσα του η δική μου μυρωδιά,
μέχρι που μπορώ να τον θεωρώ εντελώς δικό μου.
Ο τόπος κι ο χρόνος στ'ακροδάχτυλά μου πλαστελίνη..
Το πέρασμα, σενάριο εκδρομής σ'άγνωστο δρόμο.
Δεν υπάρχει τίποτα στο σκοτάδι όσο κρατάς τα μάτια ανοιχτά..
Απ'όπου κι αν φύγω, όπου κι αν βρεθώ, όλα είναι εγώ, εδώ.
Ολα τα'χω εδώ.. για σένα.. που'σαι εγώ..
Γίνε εσύ! Γοήτευσέ με..
Γοήτευσέ με περισσότερο απ'όσο εγώ με γοητεύω, κι ας μη
σ'αφήνει το μυαλό μου. Η καρδιά μου σε ζητά ..
Οχι! μη μου τελειώνεις! όχι εδώ .. πάνω στα καθαρά
παιδικά μου σεντόνια.. όχι τώρα.. που μόλις άρχισα αλήθεια
να σ'αγγίζω. Βιάζεσαι .. Αγωνιάς να ζήσεις κι έχασες
το μετέωρο μεσοδιάστημα για μια σίγουρη αρχή στο τέλος ...
Σ'αγαπάω.
Ναι, σ'αγαπώ, γιατί είσαι εγώ.
Πλάσμα εύθραυστο μ'ανάγκες και χάρες ιδιαίτερες, μα
σε συνήθισα και δε με γοητεύεις πια..
Μη μου χρεώνεις τη φύση μου!
Χρέωσε μου το εγώ μου, μα όχι το είναι μου.
Δε μ'έφτιαξα εγώ, απλά με διαχειρίζομαι.
Ετσι είμαι κι έμαθα πως να μ'αρέσω, μιας κι είμαι
εγώ οι "έξι" αισθήσεις που σε ζωντανεύουν μπροστά μου..
Κι όσα είμαι, τόσα έχω.
Κλώτσάς τα φύλλα, κι η μαγεία χάνεται.. ψηλά,
σ'εκείνο το συρτάρι του νου που κοιμάται εκείνη
η γοητευτική πεταλούδα περιμένοντας να τελειώσει
το φθινόπωρο, που τη γέννησε, να γίνει σκουλίκι ξανά,
στους πόρους του ξύλου να τρυπώσει, να μυρίσει του δάσους καρδιά..
Δεν έχω κάτι μαζί σου! Ποτέ δε θα'χω.
Μόνο αφορμές μπορείς να γίνεις για μένα..
Ολες οι αιτίες είμαι εγώ. Μα, σα να'ναι γραφτό μια γοητευτική σου
αφορμή κάθε αιτία μου να περιμένει ..
Πίσω στον πειραγμένο κόσμο μου λοιπόν.
Κλείσε το παράθυρο. Δε θα με δεις ξανά.
Πάω σπίτι, κι έχω δρόμο ακόμα ..
Μη σταματήσεις για άλλον έναν "εγώ" να ψάχνεις, και ξανά..
Μιας κι αυτός θ'αφορμίζει κάθε φορά τις αιτίες σου εκείνες
που'χεις ανάγκη, να εξελιχθείς.. Σε τί?
Μακάρι να'ξερα.. Σε πεταλούδα ίσως.. Σκουλίκι!!
M->
Ο κόσμος είναι μικρός. Θαρρείς όλος στριμωγμένος σε μια γωνιά..
Ενα σετ ανθρώπων, όπου κι αν ζει, είναι μια μικρογραφία όμοια με οποιαδήποτε άλλη.
Σε μια ζωντανή χαραμάδα στο βλέμμα... πέρα απ'το σύνορο των χαμηλωμένων φρυδιών, εκεί που σπάει των γουρλωμένων ματιών η λαχτάρα... ένα δωμάτιο, πάλεται στη δίνη του χρόνου.
Κάθομαι βουλιαγμένος στη βαριά πολυθρόνα, με το δεξί μου χέρι να στηρίζει το κεφάλι, ως άλλος Ατλας τη γη, αφήνοντας τις ανάσες μου να χαϊδεύονται στις σκοτεινές γωνίες.
Το ημίφως χαρίζει στα πράγματα τη διάσταση που τους αρμόζει, κι η μοναχικότητα, όσο μ'αφορά, διαθλάται σε βουίσματα..
Σπάνια γαλήνια στιγμή, μιας βιολογίας που τρέμει στην ιδιοσυχνότητα του πανικού... Το αρνητικό του μυαλού μου προβάλεται στο σκούρο του κλειστού παραθύρου, κι αρχίζω να ταξιδεύω στη θέα..
Οταν οι μικρόκοσμοι (βιολογικοί και πνευματικοί) ενός ανθρώπου συμμαχούν, χάνεται... Μπορεί να πλεύσει επιβιώνοντας επιτυχώς στα πάντα, κι έτσι χάνει την επαφή του με τον μίτο.. Δεν έχει πλέον σημείο αναφοράς.. αρχή και τέλος.
Δεν υπήρξε ποτέ τέρας ισχυρότερο του μασκοφόρου "εγώ" του ανθρώπου, κι αν δεν είναι Θείο αυτό, είναι αδιαμφισβήτητα σατανικό.
- Εχω ξαναβρεθεί εδώ!
Στιγμή που νοιώθεις πως έχεις βιώσει ξανά και ξανά.. εως ότου... τα ίχνη σε οδηγήσουν αλλού.
Γεμίζω το στόμα αλκοόλ, φέρνοντας με το αριστερό μου χέρι το ποτήρι στα χείλη, μήπως κρατήσω λίγο ακόμα μαζί καρδιά και νου.. Το υγρό πυρ διώχνει τους εισβολείς της λογικής, καθυστερώντας έτσι την άλωση του ονείρου..
Πέντε αισθήσεις είναι πολλές!
Αναπόφευκτα, στο κορμί σου θα ξεσπάσω ξανά. Ολα εσύ θα τα πληρώσεις, κι εγώ για σένα. Θύτες και θύματα συνθηκών.. κοινών.
Η εικόνα σου, θολή ακόμα, στοιχειώνει ολόκληρο τον έναν τοίχο απ'τους τέσσερεις μου, εκείνον που βγάζει ανατολικά της ζωής..
Ανάβω τσιγάρο να σε πνίξω.
Θυσιάζω το κερί που μου χάρισες στον βωμό της σιωπής, πάνω στο βαρύ ξύλινο γραφείο.
Φωτιά.. μορφοποίηση.. μετάλλαξη.. εξέλιξη.
Ακόμα κι αν είχα ότι προσδοκώ, πάλι κάτι θα μου'λειπε..
είτε γιατί αυτό που ελπίζω δε γνωρίζω πως δε μου ταιριάζει,
ή γιατί δεν έχω χτίσει μέσα μου ακόμα τα θεμέλια
της εξωτερικής μου γαλήνης..
Θέλω να γράψω
ξανά μουσική, ποίηση.. μα είναι μάταιο αν δεν νοώ
την ιστορία/ζωή που όλοι μας γράφουμε κάθε λεπτό..
Θέλω να ξέρω.
Εχεις σκαρφαλώσει ποτέ τις σταγόνες της βροχής?
Γέμισες ποτέ τα σωθικά σου χρώμα αυγερινό?
Εκανες έρωτα ποτέ με τις μυρωδιές φθινοπωρινού λυκόφωτoς?
Ενοιωσες ποτέ να πλέεις την καρδιά σου στους ψίθυρους του δάσους?
Ψυχή και σώμα, έζησες ποτέ πραγματικά?
..γοήτευσέ με. Σε προκαλώ!
Σε παρακαλώ ... Γοήτευσέ με ...
Γίνε αυγή και ξύπνα τις αισθήσεις μου.
Γίνε λυκόφως και γλυκά ξημέρωσε με,
κι ας μη σ'αφήνει το μυαλό μου ...
Ο κόσμος είναι ένα τραγούδι.
Αρκεί να πιάσεις το ρυθμό και
ν'αγαπήσεις τα φάλτσα σου..
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς η πραγματικότητα διαθλάται
σε ιδιοσυχνοτικές οάσεις,
σπρώχνοντας τον νου όλο και πιο βαθιά
στην έρημο ..
Οσο ανακαλύπτω πόσο μαζί δεν μπορούμε να είμαστε,
τόσο γιγαντώνεται το μόνος μου, και πλημμυρίζει τα πάντα
κι όλα είμαι εγώ, κι όλο πιο καθαρά με βλέπω.
Κι αν ζωή είναι οι άνθρωποι, ζωή είμαι μόνο εγώ.
Τα όμορφα και τ'άσχημα μου ζω παντού,
και μόνο εγώ ευθύνομαι, ευτυχώς..
Ο κόσμος ρευστός σ'ένα ποτήρι που'χει το σχήμα μου.
Κάθε γουλιά του η γεύση μου, και
κάθε ανάσα του η δική μου μυρωδιά,
μέχρι που μπορώ να τον θεωρώ εντελώς δικό μου.
Ο τόπος κι ο χρόνος στ'ακροδάχτυλά μου πλαστελίνη..
Το πέρασμα, σενάριο εκδρομής σ'άγνωστο δρόμο.
Δεν υπάρχει τίποτα στο σκοτάδι όσο κρατάς τα μάτια ανοιχτά..
Απ'όπου κι αν φύγω, όπου κι αν βρεθώ, όλα είναι εγώ, εδώ.
Ολα τα'χω εδώ.. για σένα.. που'σαι εγώ..
Γίνε εσύ! Γοήτευσέ με..
Γοήτευσέ με περισσότερο απ'όσο εγώ με γοητεύω, κι ας μη
σ'αφήνει το μυαλό μου. Η καρδιά μου σε ζητά ..
Οχι! μη μου τελειώνεις! όχι εδώ .. πάνω στα καθαρά
παιδικά μου σεντόνια.. όχι τώρα.. που μόλις άρχισα αλήθεια
να σ'αγγίζω. Βιάζεσαι .. Αγωνιάς να ζήσεις κι έχασες
το μετέωρο μεσοδιάστημα για μια σίγουρη αρχή στο τέλος ...
Σ'αγαπάω.
Ναι, σ'αγαπώ, γιατί είσαι εγώ.
Πλάσμα εύθραυστο μ'ανάγκες και χάρες ιδιαίτερες, μα
σε συνήθισα και δε με γοητεύεις πια..
Μη μου χρεώνεις τη φύση μου!
Χρέωσε μου το εγώ μου, μα όχι το είναι μου.
Δε μ'έφτιαξα εγώ, απλά με διαχειρίζομαι.
Ετσι είμαι κι έμαθα πως να μ'αρέσω, μιας κι είμαι
εγώ οι "έξι" αισθήσεις που σε ζωντανεύουν μπροστά μου..
Κι όσα είμαι, τόσα έχω.
Κλώτσάς τα φύλλα, κι η μαγεία χάνεται.. ψηλά,
σ'εκείνο το συρτάρι του νου που κοιμάται εκείνη
η γοητευτική πεταλούδα περιμένοντας να τελειώσει
το φθινόπωρο, που τη γέννησε, να γίνει σκουλίκι ξανά,
στους πόρους του ξύλου να τρυπώσει, να μυρίσει του δάσους καρδιά..
Δεν έχω κάτι μαζί σου! Ποτέ δε θα'χω.
Μόνο αφορμές μπορείς να γίνεις για μένα..
Ολες οι αιτίες είμαι εγώ. Μα, σα να'ναι γραφτό μια γοητευτική σου
αφορμή κάθε αιτία μου να περιμένει ..
Πίσω στον πειραγμένο κόσμο μου λοιπόν.
Κλείσε το παράθυρο. Δε θα με δεις ξανά.
Πάω σπίτι, κι έχω δρόμο ακόμα ..
Μη σταματήσεις για άλλον έναν "εγώ" να ψάχνεις, και ξανά..
Μιας κι αυτός θ'αφορμίζει κάθε φορά τις αιτίες σου εκείνες
που'χεις ανάγκη, να εξελιχθείς.. Σε τί?
Μακάρι να'ξερα.. Σε πεταλούδα ίσως.. Σκουλίκι!!
M->
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.