Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
13-04-08
22:51
Αρχική Δημοσίευση από ευεπίφορος στο lifestyle:αν του πω ''μου αρέσει να ντύνομαι με μάρκες, να πίνω πολύ όταν βγαίνω, να τρώω ισορροπημένα, να γυμνάζομαι, να κάνω one night stands με άτομα ανεξαρτήτως φύλου και αριθμού - αρκεί φυσικά να με έλκουν - και θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις τεχνοκράτη, μηδενιστή, οικολόγο και άθεο'' αν θα χαρακτηριστώ freak ή όχι.
Πολύ δύσκολα θα σε χαρακτήριζε κανείς freak από αυτά. Αν διαβάσεις, πράγμα που πιθανολογώ πως κάνεις, τα περιοδικά του Κωστόπουλου και σία, αυτό ακριβώς το πρότυπο ζωής προβάλουν έως επιβάλουν. Θα θεωρηθείς freak, μόνο αν περάσει η μόδα τους, γράψει κάτι άλλο ο Κωστόπουλος κι εσύ τολμάς να δηλώνεις τα ίδια.
Αυτό το "δείξε μου τις ταμπέλες σου", μου θυμίζει παρεμπιπτόντως κι ένα τραγούδι από τις Τρύπες: "Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις, κάτω απ' τη μάσκα που φοράς".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
17-02-08
15:26
Η δική μου γνώμη επί του θέματος είναι ότι ο καθένας που αυτοχαρακτηρίζεται με κάποιον τρόπο, gay, str8, μεταλλάς, γαύρος, ή ό,τι άλλο, θα ήταν καλό να βρίσκει το θάρρος να το υποστηρίξει και να το υπερασπιστεί. Ξέρετε, δεν είναι η ομοφυλοφιλία η μόνη διαφορετικότητα-ιδιαιτερότητα που προκαλεί χλευασμό και απομόνωση από την κοινωνία. Εγώ ας πούμε το αντιμετώπισα τη δεκαετία του 80 ως μεταλλάς. Αν εμείς οι λίγοι τότε δεν είχαμε το θάρρος να κυκλοφορούμε με τους Μότορχεντ ραυτόσημο κι ας μας κοίταζαν στραβά οι καθωσπρέπει κι ας μας έφτυναν οι χλιδάτες γκόμενες κι ας μας φώναζαν σατανιστές οι κατηχητικόφατσες της εποχής κι ας μας την έπεφταν οι καρεκλάδες για μπουνιές, σήμερα δεν θα θεωρείτο τόσο φυσιολογικό και θα βρισκόταν ακόμη υπό το βάρος του να θεωρείται ως μιαρή μειονότητα.
Φυσικά το παράδειγμά μου έχει απλά αναλογίες με το θέμα και δεν έχει την ίδια βαρύτητα. Ωστόσο, πράγματι η κοινωνία τείνει να απορρίπτει, ακόμη και να φέρεται επιθετικά σε ό,τι διαφοροποιείται από τις νόρμες της. Ένας ποιητής, ένας φιλόσοφος, ένας ομοφυλόφιλος, μια ιδιοφυία, ένας καθυστερημένος, ένας ανάπηρος, ένας άσχημος, ένας ονειροπόλος, μπορούν να θεωρούνται ως freaks από την κοινωνία για διαφορετικούς ο καθένας λόγους. Όπως όμως έχει πει και κάποιος, "Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, τα freaks δεν έχουν παρά ο ένας τον άλλο".
Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε ότι πολλοί θα είχαν τα δίκια τους να κρύβουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις (φαντάζεστε για παράδειγμα κάποιος να αποκάλυπτε σ' όλον τον κόσμο ότι είναι μαζοχιστής ή κοπρολάγνος-ουρολάγνος; ), προσωπικά αν μάθαινα ότι ένας φίλος μου είναι ομοφυλόφιλος και δεν μου το είχε αποκαλύψει, θα ψυχραινόμουν μαζί του. Ο λόγος; Εάν ήταν πραγματικά φίλος μου, θα έπρεπε να έχει καταλάβει από τη στάση μου ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση να τον κοροϊδέψω ή να τον χλευάσω, να τον ξεμπροστιάσω ή να τον κουτσομπολέψω και ότι η ανοχή και η φιλία μου θα ήταν δεδομένες. Αν δεν με εμπιστεύεται αρκετά ώστε να μου μιλήσει ειλικρινά για τον εαυτό του, τότε δεν θα ήταν φίλος αλλά απλά ένας γνωστός.
Όσο για το επιχείρημα ότι θα μπορούσε ο φίλος μου να με ξεγελάσει (εμένα τον άβγαλτο και αθώο μιλάμε) και να με παρασύρει (την μωρή παρθένα εμένα μιλάμε) σε ειδεχθείς ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις, οι οποίες δεν υπήρχαν από πριν μέσα μου, αλλά κατάφερε ο μάγος και σατανιστής ομοφυλόφιλος να μου τις ενσταλλάξει, απλά και μόνο κακολογώντας τη γκόμενά μου, δεν το βρίσκω απλά κωμικό, αλλά κωμικοτραγικό. Το παρόν επιχείρημα μου θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο:
Περπατάν δυο φίλοι, ο Κωστίκας και ο Γιωρίκας στο δάσος. Κάποια στιγμή, λέει ο Κωστίκας: "Ρε Γιωρίκα, μια και το περιβάλλον είναι πολύ ερωτικό και δεν έχουμε γκόμενες μαζί μας, δεν μου κάθεσαι για μια φορά να γουστάρουμε;"
"Άσε ρε Κωστίκα", απαντά ο Γιωρίκας, "δεν θέλω να γίνω gay".
"Έλα ρε χαζέ, με μια φορά δεν γίνεσαι gay, μιλάμε", λέει ο Κωστίκας.
"Α, με μια φορά δεν γίνομαι, ωραία τότε να το κάνουμε", συμφωνεί και ο Γιωρίκας.
Το κάνουν λοιπόν, συνεχίζουν τη βόλτα τους και μετά από λίγη ώρα ξαναλέει ο Κωστίκας: "Ρε Γιωρίκα, μου άρεσε ρε μαμώτο, τι λες το ξανακάνουμε;".
"Α, πα πα πα, σου είπα πως δεν θέλω να γίνω gay, ρε Κωστίκα", λέει ο Γιωρίκας.
"Έλα ρε χαζέ, με δυο φορές δεν γίνεσαι gay", αποκρίνεται εκείνος.
"Α έτσι, δεν γίνομαι με δυο φορές, σίγουρα ε;", λέει διστακτικά ο Γιωρίκας.
"Σίγουρα ρε λαλάκα, πλλάκα με κάνεις;".
Το κάνουν λοιπόν και για δεύτερη φορά και συνεχίζουν το δρόμο τους.
Μετά λοιπόν από λίγη ώρα γυρνάει ο Γιωρίκας αυτή τη φορά και ρωτάει τον φίλο του:
"Ρε συ Κωστίκα, εσύ που ξέρεις απ' αυτά πες μου, με τρεις φορές, γίνομαι gay;;;"
Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς, προς τι τόση φασαρία εναντίον των gay ή τόση ανησυχία για τη str8 ταυτότητα που τείνει δήθεν να χαθεί;
Κάτι έχει πει ο Μοναχός για την ομοφοβία και θα συμφωνήσω μαζί του, όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς. Ας μην κραυγάζουμε πολύ πολύ, γιατί δείχνουμε άλλο από αυτό που θέλουμε ν' αποδείξουμε...
Φυσικά το παράδειγμά μου έχει απλά αναλογίες με το θέμα και δεν έχει την ίδια βαρύτητα. Ωστόσο, πράγματι η κοινωνία τείνει να απορρίπτει, ακόμη και να φέρεται επιθετικά σε ό,τι διαφοροποιείται από τις νόρμες της. Ένας ποιητής, ένας φιλόσοφος, ένας ομοφυλόφιλος, μια ιδιοφυία, ένας καθυστερημένος, ένας ανάπηρος, ένας άσχημος, ένας ονειροπόλος, μπορούν να θεωρούνται ως freaks από την κοινωνία για διαφορετικούς ο καθένας λόγους. Όπως όμως έχει πει και κάποιος, "Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, τα freaks δεν έχουν παρά ο ένας τον άλλο".
Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε ότι πολλοί θα είχαν τα δίκια τους να κρύβουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις (φαντάζεστε για παράδειγμα κάποιος να αποκάλυπτε σ' όλον τον κόσμο ότι είναι μαζοχιστής ή κοπρολάγνος-ουρολάγνος; ), προσωπικά αν μάθαινα ότι ένας φίλος μου είναι ομοφυλόφιλος και δεν μου το είχε αποκαλύψει, θα ψυχραινόμουν μαζί του. Ο λόγος; Εάν ήταν πραγματικά φίλος μου, θα έπρεπε να έχει καταλάβει από τη στάση μου ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση να τον κοροϊδέψω ή να τον χλευάσω, να τον ξεμπροστιάσω ή να τον κουτσομπολέψω και ότι η ανοχή και η φιλία μου θα ήταν δεδομένες. Αν δεν με εμπιστεύεται αρκετά ώστε να μου μιλήσει ειλικρινά για τον εαυτό του, τότε δεν θα ήταν φίλος αλλά απλά ένας γνωστός.
Όσο για το επιχείρημα ότι θα μπορούσε ο φίλος μου να με ξεγελάσει (εμένα τον άβγαλτο και αθώο μιλάμε) και να με παρασύρει (την μωρή παρθένα εμένα μιλάμε) σε ειδεχθείς ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις, οι οποίες δεν υπήρχαν από πριν μέσα μου, αλλά κατάφερε ο μάγος και σατανιστής ομοφυλόφιλος να μου τις ενσταλλάξει, απλά και μόνο κακολογώντας τη γκόμενά μου, δεν το βρίσκω απλά κωμικό, αλλά κωμικοτραγικό. Το παρόν επιχείρημα μου θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο:
Περπατάν δυο φίλοι, ο Κωστίκας και ο Γιωρίκας στο δάσος. Κάποια στιγμή, λέει ο Κωστίκας: "Ρε Γιωρίκα, μια και το περιβάλλον είναι πολύ ερωτικό και δεν έχουμε γκόμενες μαζί μας, δεν μου κάθεσαι για μια φορά να γουστάρουμε;"
"Άσε ρε Κωστίκα", απαντά ο Γιωρίκας, "δεν θέλω να γίνω gay".
"Έλα ρε χαζέ, με μια φορά δεν γίνεσαι gay, μιλάμε", λέει ο Κωστίκας.
"Α, με μια φορά δεν γίνομαι, ωραία τότε να το κάνουμε", συμφωνεί και ο Γιωρίκας.
Το κάνουν λοιπόν, συνεχίζουν τη βόλτα τους και μετά από λίγη ώρα ξαναλέει ο Κωστίκας: "Ρε Γιωρίκα, μου άρεσε ρε μαμώτο, τι λες το ξανακάνουμε;".
"Α, πα πα πα, σου είπα πως δεν θέλω να γίνω gay, ρε Κωστίκα", λέει ο Γιωρίκας.
"Έλα ρε χαζέ, με δυο φορές δεν γίνεσαι gay", αποκρίνεται εκείνος.
"Α έτσι, δεν γίνομαι με δυο φορές, σίγουρα ε;", λέει διστακτικά ο Γιωρίκας.
"Σίγουρα ρε λαλάκα, πλλάκα με κάνεις;".
Το κάνουν λοιπόν και για δεύτερη φορά και συνεχίζουν το δρόμο τους.
Μετά λοιπόν από λίγη ώρα γυρνάει ο Γιωρίκας αυτή τη φορά και ρωτάει τον φίλο του:
"Ρε συ Κωστίκα, εσύ που ξέρεις απ' αυτά πες μου, με τρεις φορές, γίνομαι gay;;;"
Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς, προς τι τόση φασαρία εναντίον των gay ή τόση ανησυχία για τη str8 ταυτότητα που τείνει δήθεν να χαθεί;
Κάτι έχει πει ο Μοναχός για την ομοφοβία και θα συμφωνήσω μαζί του, όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς. Ας μην κραυγάζουμε πολύ πολύ, γιατί δείχνουμε άλλο από αυτό που θέλουμε ν' αποδείξουμε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.