Κούκου-Βάγια
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Κούκου-Βάγια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 275 μηνύματα.
29-10-16
18:50
Λοιπον…
Λοιπόν τι πραγματικά μου συμβαίνει
Και νιώθω μες τη ζωή μου μια ξένη
Σχεδόν πάντοτε είμαι αφηρημένη
Και μες τις σκέψεις μου χαμένη
Λοιπόν γιατί τόσος πόνος
Από σενανε δημιουργημένος
Κοιτώντας τους άλλους με τόσο μένος
Και συ πια καταρρακωμένος
Λοιπόν να γιατί είσαι βουρκωμένος
Αφού θεωρήθηκες εξαπατημένος
Και από μενανε γελασμένος
Και από ολους τους άλλους αδικημένος
Λοιπόν παύω πλέον να σε περιμένω
Με μίσος το μυαλό μου γεμισμένο
Χωρίς κάτι από σένα να προσμένω
Και πλέον το κορμί μου εκτεθειμένο
Λοιπόν τι πραγματικά μου συμβαίνει
Και νιώθω μες τη ζωή μου μια ξένη
Σχεδόν πάντοτε είμαι αφηρημένη
Και μες τις σκέψεις μου χαμένη
Λοιπόν γιατί τόσος πόνος
Από σενανε δημιουργημένος
Κοιτώντας τους άλλους με τόσο μένος
Και συ πια καταρρακωμένος
Λοιπόν να γιατί είσαι βουρκωμένος
Αφού θεωρήθηκες εξαπατημένος
Και από μενανε γελασμένος
Και από ολους τους άλλους αδικημένος
Λοιπόν παύω πλέον να σε περιμένω
Με μίσος το μυαλό μου γεμισμένο
Χωρίς κάτι από σένα να προσμένω
Και πλέον το κορμί μου εκτεθειμένο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κούκου-Βάγια
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Κούκου-Βάγια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 275 μηνύματα.
29-10-16
03:14
Ο χωρισμός
Αξίζει μια ζωή να τη περάσουμε μαζί
Και ο ένας από το βλέμμα του άλλου να ζει
Αγκαλιά να ξυπνάμε το πρωί
Να ακούμε του κόσμου τη βουή
Μα όταν οι συνθήκες δε μας ευνοούν
Και τους όρκους αγάπης ποδοπατούν
Οι ψυχές μας θλιμμένες ξαγρυπνούν
Μόνες στις σκέψεις του μυαλού μελαγχολούν
Πικρός ο γαμημένος χωρισμός
Τώρα έμεινες απλά δειλός
Περπατώντας στους δρόμους μοναχός
Χωρίς έκφραση στο βλέμμα και σιωπηλός
Η κατάρα του ερώτα με κυνηγά
Και ότι μου λέγαν δεν άκουγα
Την αγκαλιά μου σε όλους απλόχερα άνοιγα
Και ύστερα μετά τα χτυπήματα έκλαιγα
Μα δε μετανιώνω που πληγώθηκα
Και που την αγάπη δεν αρνήθηκα
Και που από τον άλλον αγαπήθηκα
Και που στο τέλος τόσο εύκολα μισήθηκα
Μα αυτό που με πόνεσε ήταν ότι για σένα άλλαξα
Το πραγματικό μου «είναι» έπνιξα
Και τα δικά μου «θέλω» τίναξα
Και τα δικά σου πια ανέδειξα
Λυπάμαι που τον εαυτό μου έχασα για σένα
Και τώρα νιώθω σα ταύρος σε αρένα
Τα συναισθήματά μου έχω πλέον αλυσοδεμένα
Να μη θελήσουν πάλι ποτέ ξανά εσένα
Αξίζει μια ζωή να τη περάσουμε μαζί
Και ο ένας από το βλέμμα του άλλου να ζει
Αγκαλιά να ξυπνάμε το πρωί
Να ακούμε του κόσμου τη βουή
Μα όταν οι συνθήκες δε μας ευνοούν
Και τους όρκους αγάπης ποδοπατούν
Οι ψυχές μας θλιμμένες ξαγρυπνούν
Μόνες στις σκέψεις του μυαλού μελαγχολούν
Πικρός ο γαμημένος χωρισμός
Τώρα έμεινες απλά δειλός
Περπατώντας στους δρόμους μοναχός
Χωρίς έκφραση στο βλέμμα και σιωπηλός
Η κατάρα του ερώτα με κυνηγά
Και ότι μου λέγαν δεν άκουγα
Την αγκαλιά μου σε όλους απλόχερα άνοιγα
Και ύστερα μετά τα χτυπήματα έκλαιγα
Μα δε μετανιώνω που πληγώθηκα
Και που την αγάπη δεν αρνήθηκα
Και που από τον άλλον αγαπήθηκα
Και που στο τέλος τόσο εύκολα μισήθηκα
Μα αυτό που με πόνεσε ήταν ότι για σένα άλλαξα
Το πραγματικό μου «είναι» έπνιξα
Και τα δικά μου «θέλω» τίναξα
Και τα δικά σου πια ανέδειξα
Λυπάμαι που τον εαυτό μου έχασα για σένα
Και τώρα νιώθω σα ταύρος σε αρένα
Τα συναισθήματά μου έχω πλέον αλυσοδεμένα
Να μη θελήσουν πάλι ποτέ ξανά εσένα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κούκου-Βάγια
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Κούκου-Βάγια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 275 μηνύματα.
29-10-16
01:14
Στην αναμονή της αγάπης
Σαν πέφτει το σκοτάδι η ψύχη μου αγαλιάζει
Στα βάθη της καρδίας μου το απρόσμενο χαράζει
Μα ο νόμος το μυαλό μου αιχμαλωτίζει
Και το «πρέπει» τη ζωή μου μηδενίζει
Στο σούρουπο της μέρας μελαγχολώ
Και στην αναμονή της αγάπης ξεψυχώ
Έλα ερώτα να με λυτρώσεις
Από τα αβάσταχτα πάθη να με σώσεις
Ερώτα σε περιμένω να με βρεις
Στα χέρια μου μέσα να χαθείς
Γιατί δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά
Και είσαι αγάπη μου τόσο μακριά
Σαν έρθεις όμως στην άχρωμη ζωή μου
θα γεμίσεις με χρώματα τη ψυχή μου
η μελαγχολία της μοναξιάς θα εξαφανιστεί
και από χαρά και ευτυχία θα αντικατασταθεί
Σαν πέφτει το σκοτάδι η ψύχη μου αγαλιάζει
Στα βάθη της καρδίας μου το απρόσμενο χαράζει
Μα ο νόμος το μυαλό μου αιχμαλωτίζει
Και το «πρέπει» τη ζωή μου μηδενίζει
Στο σούρουπο της μέρας μελαγχολώ
Και στην αναμονή της αγάπης ξεψυχώ
Έλα ερώτα να με λυτρώσεις
Από τα αβάσταχτα πάθη να με σώσεις
Ερώτα σε περιμένω να με βρεις
Στα χέρια μου μέσα να χαθείς
Γιατί δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά
Και είσαι αγάπη μου τόσο μακριά
Σαν έρθεις όμως στην άχρωμη ζωή μου
θα γεμίσεις με χρώματα τη ψυχή μου
η μελαγχολία της μοναξιάς θα εξαφανιστεί
και από χαρά και ευτυχία θα αντικατασταθεί
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.