Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
27-08-20
00:44
Ναι, αλλά χωρίς αυτοεκτίμηση.
Μπορεί πράγματι να μην καταφέρει ένα τέτοιο άτομο να «νικήσει» και να αποκτήσει αυτοεκτίμηση. Ωστόσο, η προσπάθεια από μόνη της έχει πολλά να του δώσει. Επίσης, αν πιστεύει ένα άτομο ότι δε θα πετύχει το Χ τότε μάλλον δε θα το πετύχει. Το «οπτιμιστικό ανάλογο», αν δηλαδή πιστεύει ότι θα πετύχει κάτι, τότε θα το πετύχει, προφανώς και δεν ισχύει, αλλά σε αντίθεση με το πρώτο, δεν κλείνει την πόρτα πίσω του.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
25-08-20
22:19
Αν το κεφάλι σου είναι καλωδιωμένο να το πω έτσι στο να θεωρεί οτι είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός κλπ, θέλει πολύ πολύ μεγάλη προσπάθεια να τα αποβάλεις όλα αυτά. Το πρώτο ένστικτο πάντα θα είναι αυτές οι σκέψεις, ακόμα κι αν μάθεις να λες μετά "όχι δεν ισχύει αυτό, δεν είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός". Θα είναι όπως είπα ένα fake it till you make it, απλά κατά τη γνώμη που ποτέ δε θα τα καταφέρεις να σού γίνει βίωμα. Σχεδόν όλοι οι δολοφόνοι, βιαστές, εγκληματίες είχαν γονείς που τούς μείωναν, τους εξευτέλιζαν, τους υποβίβαζαν. Δεν είναι τυχαίο..
Εντάξει, ακραία σύγκριση. Γενικά, τα ακραία/παθολογικά παραδείγματα δε βοηθούν πάντα μία συζήτηση, γιατί εκεί εκφυλίζονται πολλές παράμετροι ενός προβλήματος. Νομίζω ότι το ένα τέτοιο άτομο μπορεί εύκολα να μπει στην κατάσταση που αναφέρεις αλλά αυτό δεν είναι μονόδρομος. Και πάλι το περιβάλλον που θα βρεθεί μετά την ενηλικίωση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
25-08-20
15:28
Αυτό είπα, ότι διαφωνώ. Την αυτοεκτίμηση την αποκτάς από τους γονείς σου. Αν μέχρι την ενηλικίωσή σε μειώνουν, σε υποτιμούν και σε υποβιβάζουν συνεχώς είναι τρομερά δύσκολο ως ακατόρθωτο να καταφέρεις να αλλάξεις συντριπτικά τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου και να αρχίσεις ξαφνικά να αγαπάς τον εαυτό σου και να έχεις αυτοεκτίμηση. Μπορεί να μάθεις να υποκρίνεσαι ότι έχεις αυτοεκτίμηση αλλά πραγματικά μέσα σου πιστεύω ότι δε θα το νιώσεις ποτέ.
Π.χ. εγώ είμαι ένα αντικοινωνικό άτομο και όταν έρχομαι σε συναναστροφή με κόσμο υποκρίνομαι αυτό που πιστεύω ότι ο υπόλοιπος κόσμος κάνει όντας κοινωνικός (small talk, ερωτήσεις, συζήτηση γενική και λοιπά). Αυτό όμως όσα χρόνια και να το κάνω ποτέ δεν θα γίνω πραγματικά κοινωνική.
Είναι διαφορετικά πράγματα η διάθεση για κοινωνικές συναναστροφές και η αυτοπεποίθηση. Μπορείς να έχεις αυτοπεποίθηση αλλά να μη σου αρέσει να είσαι κοινωνική. Σίγουρα είναι δύσκολο να χτίσεις μία πίστη στον εαυτό σου αν δεν έχεις καλό υπόβαθρο από την οικογένειά σου, αλλά όχι και ακατόρθωτο. Μπορεί κάποια τραύματα να μην καταφέρεις να τα διαχειριστείς πλήρως και να τα αποβάλεις, αλλά δεν είναι ούτως ή άλλως αυτό το νόημα - δεν γίνεται να κάνει ένας άνθρωπος reset. Η πίστη στον εαυτό σου συνίσταται στο να γνωρίζεις ότι μπορείς. Μπορείς να διαχειριστείς όλα όσα έχεις να κάνει, όλα όσα σου έχουν συμβεί και να σταθείς σε όσα ακόμα δε σου έχουν συμβεί.