07-03-21
19:27
Ε ναι κάθε φορά λες και κάτι άλλο. Μια κάνεις διάκριση αν είναι πηγή χαράς ή ικανοποίησης, μια αν είναι στόχος βραχυπρόθεσμος ή μακροπρόθεσμος, μια αν είναι εύκολο ή δύσκολο , μια αν πεθαίνεις για αυτό ή όχι , μια αν η στέρηση σου προκαλεί δυστυχία ή όχι ,τώρα λες αν είναι γνήσια επιθυμία ή επιβολή της κοινωνίας .Εσύ έχεις καρφωθεί ότι θέλω πάση θυσία να μην αισθανθώ ποτέ ευτυχία μη πάθω τίποτα . Το θέμα με τους στόχους όπως αυτά που ανέφερες, μεταπτυχιακό, γκόμενα, δουλειά κτλ είναι πως για τους περισσότερους ανθρώπους έχουν τεθεί από την κοινωνία και όχι από τους ίδιους.
07-03-21
16:50
Ισχύει αυτό που λέει , αν δεν έχεις επιθυμίες σε θεωρούν ή και είσαι όπως το πάρει κανείς, χαμένο κορμί , απλά οι στόχοι είναι κάνω μεταπτυχιακό , βρίσκω γκόμενα κτλ και όχι κανένα τρελό όραμα που υποννοείς εσύ. Έτσι οι στόχοι είναι επιτεύξιμοι, άρα παράγουν και ευτυχία που εσύ δεν τη θέλεις απαραίτητα. Δεν λες να έχω επιθυμίες για να έχω ευτυχία, το βάζεις σε άλλη βάση. Η ρίζα είναι αν θες ευτυχία ή δεν θέλεις. Εσύ πάλι φαίνεται να λες ότι θες επιθυμίες για ικανοποίηση , όχι ευτυχία αλλά ούτε και έλλειψη επιθυμιών . Ε τουλάχιστον καταλήξαμε και τι πιστεύεις γιατί και εγώ είχα μπερδευτεί . Αλλά δεν παίρνω και όρκοΔεν νομίζω. Ζούμε σε μια κοινωνία επιφανειακότητας, θεαθήναι και άσκοπης ενέργειας. Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε σήμερα τι είναι πιο σημαντικό, η Ιθάκη ή το ταξίδι, θα σου απαντήσει "το ταξίδι", πράγμα που είναι η μεγαλύτερη κλισέ μπούρδα ever. Το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Να φτάνεις εκεί από όπου ξεκίνησες για να πας. Αν είναι να μην φτάσεις ποτέ κάπου, κάτσε σπίτι σου. Μην ξεκινάς καθόλου. Οι άνθρωποι απλά είναι εθισμένοι στο να κάνουν ανούσια πράγματα, απλά και μόνο για να δείξουν ότι "κάνουν κάτι". Συνήθως δεν υπάρχει κάποιος σκοπός. Κάποιος τελικό αποτέλεσμα το οποίο θέλουμε να πετύχουμε. Απλά "κάνουμε" ψυχαναγκαστικά, για να γεμίσουμε το κενό της ζωής μας. Ο ένας βλέπει νέτφλιξ. Ο άλλος δουλεύει όλη μέρα στο χωράφι, ο άλλος σπουδάζει κ.ο.κ. Αν πεις σήμερα σε κάποιον ότι βαριέσαι η απάντηση είναι "βρες κάτι να απασχοληθείς" λες και αν ξοδεύεις την ζωή σου όντας απασχολημένος με κάτι ανούσιο είναι για κάποιο λόγο ανώτερο του να μην κάνεις απολύτως τίποτα.
Στη ζωή οι περισσότεροι θέλουν να είναι casual players και το να είσαι casual player είναι κάτι το οποίο επικροτείται κοινωνικά. "Λίγο από όλα είναι το σωστό" , "όλα με μέτρο" και άλλα κλισέ. Ο casual παίκτης είναι αυτός που δεν έχει κανένα σκοπό στο παιχνίδι. Δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά, μπαίνει απλά για να σκοτώσει τον χρόνο του, επειδή έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει άπειρο χρόνο στη ζωή για σκότωμα. Κοίταξε λίγο γύρω σου πως λειτουργεί ο κόσμος, η μία είναι μονίμως σε δίαιτα, χάνει 5 κιλά και τα ξαναπαίρνει, ο άλλος μονίμως προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο και ξαναεπιστρέφει και ο άλλος μονίμως εδώ και 30 χρόνια "ψάχνεται" να βρει τον εαυτό του. Αυτά όλα είναι σημάδια ανθρώπων που δεν έχουν κάποιο σκοπό στην ζωή και επειδή οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως procrastinators έχουμε αναγάγει κοινωνικά αυτό το πράγμα σε κάτι θεμιτό.
Το πρόβλημα τώρα με όλη αυτή την νοοτροπία του "ταξιδιού" είναι πως ποτέ δεν φτάνεις πουθενά, ενόσω η ζωή σου τελειώνει. Στα 20 και στα 30 είσαι ακόμη οκ με αυτό, διότι έχεις άλλα 50 χρόνια να σπαταλήσεις και η ζωή ουσιαστικά για εσένα είναι ατέρμονη. Όταν πατήσεις τα 70 όμως και βρεθείς πλέον στην φάση πως ίσως η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει να είναι η τελευταία σου, τότε αναγκαστικά κοιτάς πίσω και αισθάνεσαι μια απελπισία γιατί σπατάλησες τόσο και τόσο χρόνο της ζωής σου εντελώς άσκοπα να κοιτάς εφήμερες απολαύσεις , να αναζητάς την κοινωνική αποδοχή και να δειχθείς και εύχεσαι να μπορούσες να πας τον χρόνο πίσω και να τα αλλάξεις όλα αυτά. Αλλά φυσικά δεν μπορείς. Αντίθετα όταν αφιερώνεις την ζωή σου να δημιουργείς πράγματα τα οποία έχουν πραγματικό νόημα για εσένα κοιτάς πίσω σου στα 70 όλα όσα φτιάξει σε αυτό το κόσμο, όλους τους ανθρώπους που βοήθησες και όλη την αλλαγή που έφερες στον κόσμο και αντί γα απελπισία έχεις ένα αίσθημα βαθύτατης ικανοποίησης. Για να το κάνεις αυτό όμως απαιτείται να είσαι είσαι hardcore παίκτης. Να έχεις τα μάτια σου στην μπάλα και να κοιτάς το αποτέλεσμα. Εκεί που όλοι οι άλλοι απλά "κάνουν" εσύ πρέπει να κάτσεις ήρεμος και να στεφτείς "τι πρέπει να κάνω?", "σε τι έχει νόημα να αφιερώσω τον χρόνο μου?" , "ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στην ζωή μου που θέλω να καταφέρω?"
Κοίτα τους γύρω σου και πες μου, πόσοι κάθονται να θέσουν αυτά τα ερωτήματα και πόσοι κάθονται κλεισμένοι στον εαυτό τους μέχρι να τα απαντήσουν και μετά να αρχίσουν να τα καταφέρνουν, αντί απλώς να "κάνουν" επειδή όλοι αυτό κάνουν?
07-03-21
15:54
Πολεμοχαρές κείμενοΈχει γράψει και ένα ωραίο βιβλίο ο Πίτερσον αλλά όποιος θέλει μια τζαμπέ σύνοψη στα Ελληνικά έχει εδώ: https://www.enoriako.info/index.php/diafora/862-12
Η σεροτονίνη πρέπει να είναι κατασταλτική,δηλαδή έχω έλλειψη αυτοπεποίθησης και σεροτονίνης και σωματικά προετοιμάζομαι για κίνδυνο από άλλους νευροδιαβιβαστές . Δεν ξέρω και τι διαφορά μάχης ή φυγής , σε βιολογικό επίπεδο , να πω και την αλήθεια, θεωρητικά έχεις ένα κίνδυνο και αποφασίζεις ή να παλέψεις ή να το βάλεις στα πόδια ζυγίζοντας τους κινδύνους . Το θέμα με την αυτοπεποίθηση μπορούμε να πούμε ότι είναι το σώμα μας να μη προετοιμάζεται ούτε για κυριαρχία ούτε για υποταγή, αλλά ότι δεν υπάρχει κίνδυνος ουσιαστικά πιστεύω. Δλδ ότι η γνώμη των άλλων στη προκειμένη δεν είναι μια αρκούδα που θα μας βλάψει και πρέπει κάπως να δράσουμε και να την υποτάξουμε , αλλά ότι δεν υπάρχει αρκούδα.
05-03-21
23:22
Η γνήσια αυτοεκτίμηση μπορεί να προέρχεται από τη παιδική ηλικία. Γιατί το θέμα δεν είναι να είσαι ο κύριος ''ικανός'' για να νιώθεις καλά. Με τις ικανότητες , θα εξισορροπήσεις αυτό που δεν πήγε καλά όταν ήσουν παιδί και να για να έχεις εσύ μια λειτουργική αυτοπεποίθηση θα πρέπει να είσαι πιο ικανός από τους άλλους μπας και το νιώσεις κιόλαςΕξάλλου η γνήσια αυτοπεποίθηση προέρχεται από την ικανότητα.
05-03-21
21:49
Το θέμα είναι κατά πόσοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι για να βλέπουν ότι είσαι γαμάτος , έξυπνος ή οτιδήποτε επειδή πιστεύεις ότι είσαι ενώ δεν είσαι. Θα μου πεις πίστεψε στον εαυτό σου για να πιστέψουν οι άλλοι σε σένα, μια γυναίκα που νιώθει όμορφη φαίνεται όμορφη κοκ αλλά αυτό μπορεί να είναι για την αρχή , που θα σε έλξει η αυτοπεποίθηση του άλλου , μετά κάποιος θα αξιολογήσει αν του πούλησες φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή όχι .Δε διαφωνώ μωρό μου, αλλά εγώ μιλάω για το αντίθετο: να μην είσαι αρκετός αλλά να νομίζεις οτι είσαι και η αυτοπεποίθησή σου να σε βοηθάει τελικά να πετυχαίνεις.
05-03-21
00:38
Άσχετο μα μια φορά διάβαζα ένα βιβλίο αυτοπεποίθησης και έλεγε να κάνουμε μια λίστα με υπέρ και κατά δεξιότητες, ταλέντα , δεν θυμάμαι τι έλεγε, σε σχέση με κάποια άτομα που γνωρίζουμε και να δούμε τι βαθμολογία θα πάρουμε σε σχέση με τους άλλους, ήθελε να πει ότι ο κάθε ένας θα διαπιστώσει ότι δεν πιστεύει ότι υστερεί σε σχέση με τους άλλους . Το θέμα είναι ότι αυτό σαν διαδικασία δεν ωθεί σε σύγκριση ;
20-11-20
16:54
Υπάρχει βέβαια και το άλλο, να πασχίσουμε να ξεχωρίσουμε από το κοπάδι . Για παράδειγμα δεν ξέρω να βράσω ούτε αβγό και αυτό μου δίνει το εισιτήριο ότι ξεχώρισα από τις γυναικούλες . Δεν βρήκα γυναίκα και αυτό μου δίνει εισιτήριο για το πόσο ρομαντικός και διαφορετικός είμαι . Δεν έχω social media , και αυτό μου δίνει εισιτήριο ότι δεν είμαι ανασφαλής. Δεν μου αρέσουν τα κλαμπς και αυτό μου δίνει εισιτήριο ότι είμαι ψαγμένος κουλτουριάρης . Δηλαδή φτάνουμε και το άλλο άκρο, είμαι περήφανος για την σεξουαλικότητά μου, είμαι περήφανος που φοράω μίνι, είμαι περήφανος που δεν ξέρω να μαγειρεύω, είμαι περήφανος που δεν παντρεύομαι, είμαι περήφανος που είμαι παχουλός , είμαι περήφανος που ξεχωρίζω και δεν μπαίνω στα καλούπια και πάλι κατ εμέ χάνω τον δρόμο μου.
20-11-20
15:17
Ναι ξέρω όλα είναι στη φύση μας...άρα ευγονική
Μπορεί να είναι στη φύση σου να είσαι πιο φυγόπονος ή πιο ευαλώτος σε κάτι σε σχέση με τους άλλους . Οπότε αν συνδυαστεί με γενετικές τάσεις παχυσαρκίας ή περιβαλλοντικές τάσεις πχ κακή διατροφή, κακό συναισθηματικό περιβάλλον , να καταλήξεις σε αυτό που λες εσύ, ένας ''χοντρός'' που προτιμάει την ευκολία . Αλλά ζούμε και με τα πρέπει της κοινωνίας , θέλουμε και αποδοχή δεν είναι ντε και καλά κακό αυτό σε ένα βαθμό τουλάχιστον . Αν αδυνατίσεις για την εικόνα σου και τα πρέπει , θα επωφεληθεί και η υγεία σου. Ε ότι παράδειγμα και να βάλουμε αντί πάχους μπορεί να σκεφτούμε το ίδιο .
Μπορεί να είναι στη φύση σου να είσαι πιο φυγόπονος ή πιο ευαλώτος σε κάτι σε σχέση με τους άλλους . Οπότε αν συνδυαστεί με γενετικές τάσεις παχυσαρκίας ή περιβαλλοντικές τάσεις πχ κακή διατροφή, κακό συναισθηματικό περιβάλλον , να καταλήξεις σε αυτό που λες εσύ, ένας ''χοντρός'' που προτιμάει την ευκολία . Αλλά ζούμε και με τα πρέπει της κοινωνίας , θέλουμε και αποδοχή δεν είναι ντε και καλά κακό αυτό σε ένα βαθμό τουλάχιστον . Αν αδυνατίσεις για την εικόνα σου και τα πρέπει , θα επωφεληθεί και η υγεία σου. Ε ότι παράδειγμα και να βάλουμε αντί πάχους μπορεί να σκεφτούμε το ίδιο .
20-11-20
13:39
Στη φύση μας είναι η ευκολία. Αλλά μπορεί να βελτιωθούμε για να αποφύγουμε τυχόν επιπτώσεις ,στη περίπτωση του ''χοντρού'' η σωματική κόπωση η η ερωτική του ζωή για παράδειγμα.
15-10-20
10:15
Έτσι όπως τα θέτεις και εγώ συμφωνώ
Κάτι άλλο ήθελα να πω και η λέξη υποκρισία εννοηθηκε αρνητικα
Λέω στο παράδειγμά μας ας πούμε ότι κάποιον τον τρώει η ζήλια και υποφέρει . Όταν θα ξεκινήσει μια ψυχοθεραπεία ή θα διαβάσει ένα βιβλίο αυτοβελίτωσης πχ γιατί σε αυτό αναφέρομαι και όχι κάποιος να καταπνίγει τα συναισθήματά του μέχρι να εκραγεί , αυτό θα μάθει να το διαχειρίζεται , θα διαχειρίζεται καλύτερα τις σκέψεις του και τις πράξεις του , ναι θα υποκρίνεται, αυτό ήθελα να πω συμφωνώντας με την Himela, ότι δεν υπάρχει σημείο G που το πατάμε και έχουμε αυτοπεποίθηση και περνάμε τέλεια ξαφνικά. Ιδανικά θα μάθει λοιπόν να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρονται όλοι , όχι για να πάρει ικανοποίηση, όχι για να εκμεταλλευτεί τους άλλους για να φτιάξει αυτοπεποίθηση, όχι για να αρέσει, αλλά για να περνάει ο ίδιος καλά και να έχει ωραίες σχέσεις αντί να κάνει υστερίες και σκηνές στον σύντροφό του στο παράδειγμά μας.
Αυτός που νοσεί από κάτι υποφέρει, εσύ μπορεί να το θέτεις από την πλευρά υγιούς ατόμου και δεν πειράζει αν ζηλεύουμε και λίγο, εδώ λέμε για κάτι άρρωστο που σου ρίχνει την ποιότητα ζωής, δεν είναι ότι το κάνουμε επειδή η ζήλια είναι ''κακό'' συναίσθημα. Δεν το θέτω από την πλευρά υγιούς ατόμου και δεν το θέτω κακοπροαίρετα το ''άρρωστος ''
Και το μπόνους σαν να λέμε της όλης διαδικασίας θα μπορούσε να είναι ότι η σχέση του πετυχαίνει και παίρνει και αυτοπεποίθηση στο καλύτερο σενάριο . Για αυτό εγώ εννοώ τον καλύτερο εαυτό , όχι τον τελειότερο. Απλά θα αλλάξει τις άρρωστες συμπεριφορές, την άρρωστη αυτοεκτίμηση , για να περνάει καλά, δεν είπαμε ούτε να γίνει σκυλάκι για να μη σε χάσει , ούτε να καταπιέζεται ή να κάνει τον τέλειο .
Κάτι άλλο ήθελα να πω και η λέξη υποκρισία εννοηθηκε αρνητικα
Λέω στο παράδειγμά μας ας πούμε ότι κάποιον τον τρώει η ζήλια και υποφέρει . Όταν θα ξεκινήσει μια ψυχοθεραπεία ή θα διαβάσει ένα βιβλίο αυτοβελίτωσης πχ γιατί σε αυτό αναφέρομαι και όχι κάποιος να καταπνίγει τα συναισθήματά του μέχρι να εκραγεί , αυτό θα μάθει να το διαχειρίζεται , θα διαχειρίζεται καλύτερα τις σκέψεις του και τις πράξεις του , ναι θα υποκρίνεται, αυτό ήθελα να πω συμφωνώντας με την Himela, ότι δεν υπάρχει σημείο G που το πατάμε και έχουμε αυτοπεποίθηση και περνάμε τέλεια ξαφνικά. Ιδανικά θα μάθει λοιπόν να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρονται όλοι , όχι για να πάρει ικανοποίηση, όχι για να εκμεταλλευτεί τους άλλους για να φτιάξει αυτοπεποίθηση, όχι για να αρέσει, αλλά για να περνάει ο ίδιος καλά και να έχει ωραίες σχέσεις αντί να κάνει υστερίες και σκηνές στον σύντροφό του στο παράδειγμά μας.
Αυτός που νοσεί από κάτι υποφέρει, εσύ μπορεί να το θέτεις από την πλευρά υγιούς ατόμου και δεν πειράζει αν ζηλεύουμε και λίγο, εδώ λέμε για κάτι άρρωστο που σου ρίχνει την ποιότητα ζωής, δεν είναι ότι το κάνουμε επειδή η ζήλια είναι ''κακό'' συναίσθημα. Δεν το θέτω από την πλευρά υγιούς ατόμου και δεν το θέτω κακοπροαίρετα το ''άρρωστος ''
Και το μπόνους σαν να λέμε της όλης διαδικασίας θα μπορούσε να είναι ότι η σχέση του πετυχαίνει και παίρνει και αυτοπεποίθηση στο καλύτερο σενάριο . Για αυτό εγώ εννοώ τον καλύτερο εαυτό , όχι τον τελειότερο. Απλά θα αλλάξει τις άρρωστες συμπεριφορές, την άρρωστη αυτοεκτίμηση , για να περνάει καλά, δεν είπαμε ούτε να γίνει σκυλάκι για να μη σε χάσει , ούτε να καταπιέζεται ή να κάνει τον τέλειο .
14-10-20
11:03
Αγάπη δεν πάει έτσι. Αν βρω ένα ζηλιάρη μόνο για αυτό μένω στη ζώνη άνεσης μου. Στην ουσία πρέπει να μπορώ να διεκδικώ αυτό που μου αρέσει και να μην είναι κριτήριο σε ποιον θα αρέσω εγώ και ποιος θα με αγαπησει. Σίγουρα λίγο πολύ ελκομαστε από το όμοιο και από εκεί που νιώθουμε ασφάλεια έτσι και αλλιώς αλλά μην το κάνουμε και σημαία να πορευόμαστε με αυτό. Δεν ορίζεται αυτό ως ψυχική υγεία. Και αυτό που λες ότι με την τελειότερη εκδοχή του εαυτού μας θα νιώθουμε χειρότερα είναι ο φόβος που μας κρατάει πίσω που προσπαθούμε να το αποβάλλουμε. Ούτε αυτό ορίζεται ως κάτι καλό από την πλευρά της ψυχολογίας όταν προσπαθούμε να το αποφύγουμε.
Τις σχέσεις σου δουλεύεις , μόνος σου μέχρι ενός σημείου μπορείς να δουλέψεις. Καταλαβαίνεις δεν θα πάμε στους ειδικούς και θα μας αποκόψουν από τον κόσμο για να δουλέψουμε μόνοι μας ούτε θα μας πούνε βρες κάποιον σαν και εσενα και όλα καλά.
Δεν μας κάνουν οι άλλοι να νιώθουμε καλύτερα αλλά αν για κάποιο λόγο δεν έχουμε καλή αυτοεκτίμηση χρειαζόμαστε επιτυχίες . Όπως ένας ηττοπαθης μπακουρος θα πρέπει να συναναστραφεί με γυναίκες για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση έτσι και η ζήλια η φορτικοτητα η συστολή και όλα αυτά που σχετίζονται με θέματα αυτοπεποιθησης λύνονται συναρτήσει και των άλλων. Μόνος σου νιώθεις και Θεός στις σχέσεις όμως θα είσαι ο ζηλιάρης ο μιζερος ο πρηξας !
Τις σχέσεις σου δουλεύεις , μόνος σου μέχρι ενός σημείου μπορείς να δουλέψεις. Καταλαβαίνεις δεν θα πάμε στους ειδικούς και θα μας αποκόψουν από τον κόσμο για να δουλέψουμε μόνοι μας ούτε θα μας πούνε βρες κάποιον σαν και εσενα και όλα καλά.
Δεν μας κάνουν οι άλλοι να νιώθουμε καλύτερα αλλά αν για κάποιο λόγο δεν έχουμε καλή αυτοεκτίμηση χρειαζόμαστε επιτυχίες . Όπως ένας ηττοπαθης μπακουρος θα πρέπει να συναναστραφεί με γυναίκες για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση έτσι και η ζήλια η φορτικοτητα η συστολή και όλα αυτά που σχετίζονται με θέματα αυτοπεποιθησης λύνονται συναρτήσει και των άλλων. Μόνος σου νιώθεις και Θεός στις σχέσεις όμως θα είσαι ο ζηλιάρης ο μιζερος ο πρηξας !
13-10-20
23:03
Αυτό που είπα αν το σκεφτούμε αισιόδοξα τουλάχιστον , είναι ότι στην αρχή υποκρίνεσαι μετά μπορεί να φτιάχνει Για παράδειγμα είσαι σε μια σχέση και σε τρώει η ανασφάλεια και η ζήλια για τους συντρόφους σου , γίνεσαι κουραστική και σε χωρίζουν όλοι και επιβεβαιώνεις ότι είσαι λίγη και κουραστική. Όταν θα μάθεις να το διαχειρίζεται αυτό και να ''υποκρίνεσαι'' , η σχέση σου θα πετύχει , που σημαίνει ότι εσύ θα πάρεις τα πάνω σου και θα αρχίζεις να πιστεύεις ότι τα καταφέρνεις και ότι είσαι αγαπητή και μετά δεν θα ζηλεύεις ή έστω δεν θα ζηλεύεις τόσο πολύ , δεν θα υποκρίνεσαι άλλο .Σίγουρα εκ των πραγμάτων η σχέση με τους άλλους θα είναι καλή. Έχει όμως τόση σημασία όταν τελικά μέσα σου νιώθεις άσχημα - αρνητικά; Πόσες φορές ακούμε για ανθρώπους που πχ αυτοκτονούν και λέμε, μα έπεσα από τα σύννεφα, ήταν η ψυχή της παρέας, φιλικός, όλοι τον αγαπούσαν κλπ;
Δεν μπορείς μια ζωή να υποκρίνεσαι για να "ψαρεύεις αυτοεκτίμηση" από την συμπεριφορά και την αποδοχή των άλλων. Κάποτε πρέπει να κάνεις το δύσκολο βήμα να κοιτάξεις μέσα σου και να αντιμετωπίσεις κατάματα τον εαυτό σου.
Αλλά κατάλαβα τι λες εσύ λες ποιο το νόημα αφού έτσι και αλλιώς θα αρέσουμε χωρίς να είμαστε ο εαυτό μας, αλλά δεν υπάρχει αγάπη άνευ όρων , υποτίθεται οι γονείς μας αγαπάνε έτσι και αυτοί όχι πάντα, οι άλλοι δεν θα μας ανεχτούν . Δεν μπορούμε να έχουμε και τέτοιες απαιτήσεις μάλλον και κάποια πράγματα τα κρατάμε για τον εαυτό μας .
13-10-20
11:50
Σωστό. Οταν όμως υιοθετεις σωστές συμπεριφορές έστω και αν υποκρίνεσαι ειναι πιο πιθανό να πετύχεις στις σχεσεις σου η και αλλού. Αυτό θα σου βελτιωσει την αυτοεκτίμηση που σίγουρα αν ρωτάς εμένα έχει να κάνει με τους άλλους. Γιατί συνήθως λέμε σε κάτι τέτοια βελτιωσου,φρόντισε τον εαυτό σου, πήγαινε γυμναστήριο, μορφωσου, βρες χομπι και τρίχες κατσαρες αφου άλλου είναι το πρόβλημα.Αυτό είπα, ότι διαφωνώ. Την αυτοεκτίμηση την αποκτάς από τους γονείς σου. Αν μέχρι την ενηλικίωσή σε μειώνουν, σε υποτιμούν και σε υποβιβάζουν συνεχώς είναι τρομερά δύσκολο ως ακατόρθωτο να καταφέρεις να αλλάξεις συντριπτικά τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου και να αρχίσεις ξαφνικά να αγαπάς τον εαυτό σου και να έχεις αυτοεκτίμηση. Μπορεί να μάθεις να υποκρίνεσαι ότι έχεις αυτοεκτίμηση αλλά πραγματικά μέσα σου πιστεύω ότι δε θα το νιώσεις ποτέ.
Π.χ. εγώ είμαι ένα αντικοινωνικό άτομο και όταν έρχομαι σε συναναστροφή με κόσμο υποκρίνομαι αυτό που πιστεύω ότι ο υπόλοιπος κόσμος κάνει όντας κοινωνικός (small talk, ερωτήσεις, συζήτηση γενική και λοιπά). Αυτό όμως όσα χρόνια και να το κάνω ποτέ δεν θα γίνω πραγματικά κοινωνική.
Όλο το φόρουμ έχω ξεθάψει, είναι γεγονός
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.