parafernalia
Περιβόητο μέλος
Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί, κεφαλοκαύκι άχυρο. Αλίμονο!
Οι στεγνές φωνές μας, όταν ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες και ανόητες σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί στο ξερό μας κελάρι.
Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση.
Αυτοί που πέρασαν με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο
Βασίλειο
μας θυμούνται-αν καθόλου-όχι ως χαμένες βίαιες ψυχές,
μα μονάχα ως κούφιους ανθρώπους τους βαλσαμωμένους ανθρώπους…
…Αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου
…Mεταξύ ιδέας και πραγματικότητας μεταξύ κίνησης και δράσης
πέφτει η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας μεταξύ κίνησης και απάντησης
πέφτει η Σκιά
Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
μεταξύ δύναμης και ύπαρξης μεταξύ ουσίας και πτώσης,
πέφτει η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή είναι δική σου
αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
όχι με ένα κρότο αλλά με ένα λυγμό».
Τ. Σ. Έλιοτ, «Άπαντα ποιήματα»
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Τα πάντα η αγάπη τα μπορεί,
νεκρούς δεν ανασταίνει -
δεν λέω, γιγάντια έχει ισχύ
μα αξίξει αλήθεια να σωθεί
η σάρκα η πεθαμένη;
Εξάλλου έχει αποκάμει πια,
ν' αναπαυτεί ζητάει -
τα μάτια της κρατάει κλειστά
ώσπου τα ολόφωτα πανιά
να βυθιστούν στα χάη..
Ο κόσμος δεν τελειώνει εδώ
Ο κόσμος δεν τελειώνει εδώ -
κάτι Άλλο υπάρχει πέρα
αθέατο σαν μουσική
που πάλλει στον αέρα.
Στο νεύμα του τα χάνουμε,
το λογικό σαστίζει,
απ' τη φιλοσοφία μας
τι μένει που ν' αξίζει;
Μάταια το αίνιγμα πολλοί
πάλεψαν να εξηγήσουν,
κι όσοι άνθρωποι μαρτύρησαν
για να το κατακτήσουν
του χλευασμού φορέσανε
το ακάνθινο στεφάνι.
Σκοντάφτει η Πίστη, και γελά,
και στέκεται όρθια πάλι,
ντροπή την πιάνει μην τη δουν,
με ζήλο ξενυχτάει
να βρει αποδείξεις, κι ύστερα
τον άνεμο ρωτάει.
Γκριμάτσες εφημέριου
και ψαλμουδιές ιεράρχη -
δόντι μας σκίζει την ψυχή
κι όπιο δεν υπάρχει.
Έμιλι Ντίκινσον
parafernalia
Περιβόητο μέλος
μια πολύ μεγάλη αγάπη!
και στη ζωή
δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο
από το να μπορείς
να ακολουθείς το πάθος σου
σε όλη τη διαδρομή
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Θα έχουμε κρεβάτια με κάθε αιθέρια ευωδιά
Ντιβάνια βαθιά σαν τάφοι
Και στα ράφια επάνω παράξενα λουλούδια,
Που άνθισαν για μας σε μέρη ωραιότερα.
Ξοδεύοντας αλόγιστα την ύστατή τους θέρμη,
Οι δυό καρδιές μας σαν δυό μεγάλοι πυρσοί
Θ' αντανακλούν τη λάμψη τη διπλή
Στις δύο μας τις ψυχές, τους δίδυμους αυτούς καθρέφτες.
Και μια βραδιά με χρώματα μυστικιστικά, ρόδινα και γαλανά,
Θα ανταλλάξουμε μια ύστατη αναλαμπή,
Με όλο το βάρος του αποχαιρετισμού στο μακρύ λυγμό της·
Κι αργότερα ένας 'Αγγελος, τις πόρτες μισανοίγοντας,
Θα έρθει ν' αναστήσει, πιστός και όλος χαρά,
Τους καθρέφτες τους θαμπούς και τις σβησμένες φλόγες.
Σαρλ Μπωντλαίρ
Οι Εραστές, έργο του φινλανδού ζωγράφου Akseli Gallen-Kallela (26 Απρ.1865 – 7 Μαρτ. 1931)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Παράδεισο ήθελα να γράψω
Αγάπη. Αγάπη.
Τι αγαπώ
και πού είσαι;
Πολεμώντας τον κόσμο
έχασα το κέντρο μου.
Τα όνειρα χτυπιούνται
και σκορπίζονται συντρίμμια –
κι εγώ που πάσχισα να φτιάξω επί γης
παράδεισο.
Παράδεισο ήθελα να γράψω.
Μην κουνήσεις,
άσε τον άνεμο να μιλάει
Αυτό είναι παράδεισος.
Είθε να συγχωρέσουν οι θεοί
ό,τι έκανα.
Είθε να προσπαθήσουν να συγχωρέσουν εκείνοι π’ αγαπώ
ό,τι έκανα.
Η χρεωκοπία του Φραγκίσκου Μπερνουάρ, Παρίσι.
Ή ένας αγρός κορυδαλλών στο Αλλέγκρε.
“Κι αφήνεται να πέφτει”
τόσο ψηλά στον ήλιο ο κορυδαλλός,
και ύστερα να πέφτει.
“Με χαρά τα φτερά του”
να ορίσουν τους δρόμους της Γαλλίας εδώ.
Μια νυχτοπεταλούδα και δυο ποντικοί με οδηγούσαν –
Νά’χεις ακούσει την πεταλούδα να λαφάζει
ρίχνοντας γέφυρα πάνω από κόσμους.
Οι μονάρχες ν’ ανταμώνουν στο νησί τους
όπου δεν βρίσκουν πια φαγί αφού πετάξουν απ’ τον πόλο.
Πικραλίδα η τροφή
για την είσοδο στο μυστήριο.
Να είμαστε άνθρωποι, όχι χαλαστές
Έζρα Πάουντ (1885-1972)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
αγάπησε
δημιούργησε
πολέμησε
επιβίωσε
νίκησε
αγάπησε "τα δύσκολα"
γίνε δυνατός
έχε πίστη
ζήσε ελεύθερος!
parafernalia
Περιβόητο μέλος
...Κίτρινη η φλόγα του κεριού μου,
στη νύχτα, απάνω στο τραπέζι
σαν έρημη πνοή ανασαίνει.
Σωθήκαν τα χρυσά όνειρά της
μες στα σκοτάδια τρεμοπαίζει,
χλωμή ψυχούλα φοβισμένη...
Έξω λαμπρόφωτο φεγγάρι
κάτι ονειρεύεται στα χάη
τα ζαφειρένια της ερήμου...
Σα να ῾θελε να ζήσει ακόμα,
μ᾿ αναλαμπές ψυχομαχάει
το ετοιμοθάνατο κερί μου...
Και το φεγγάρι το ασημένιο
που χρόνια τώρα έχει σωπάσει,
και το κερί μου που πεθαίνει
-και μέσα η θλιβερή ψυχή μου,
χωρίς αιτία, κι οι τρείς στην πλάση
είμαστε τόσο λυπημένοι...
Ναπολέων Λαπαθιώτης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Έλα, ας μιλήσουμε λοιπόν,
όποιος μιλά δεν είν' νεκρός,
οι φλόγες καίνε των κεριών
στα σκοτεινά μας ρίχνουν φως.
Έλα, ας πούμε: το άλικο,
έλα ας πούμε: ο γαλανός,
μάτι κι αυτί έχε άργρυπνο
όποιος μιλά δεν είν' νεκρός.
Μόνος εσύ στο πουθενά,
στην γκρίζα έρημό σου αυτή-
χωρίς γυναίκας συντροφιά
ή λέξη φίλου ή προτομή,
το ξέρεις, το σκαρί φτενό
και χαίνει κάτω σου ο βυθός-
έλα, το στόμα σου άνοιχ'το
όποιος μιλά δεν είν' νεκρός.
Gottfried Benn
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Όσοι δουλεύουν φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους.
Όσοι δε δουλεύουν φοβούνται μη δε βρουν ποτέ δουλειά.
Όποιος δε φοβάται την πείνα, φοβάται το φαγητό.
Οι οδηγοί αυτοκινήτων φοβούνται να περπατήσουν και οι πεζοί φοβούνται μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα.
Η δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να τα πει.
Οι πολίτες φοβούνται τους στρατιωτικούς, οι στρατιωτικοί φοβούνται την έλλειψη όπλων, τα όπλα φοβούνται την έλλειψη πολέμων.
Ζούμε στα χρόνια του φόβου.
Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα και ο άντρας την άφοβη γυναίκα.
Φόβος των κλεφτών, φόβος της αστυνομίας.
Φόβος της πόρτας χωρίς κλειδαριά, του χρόνου χωρίς ρολόγια, του παιδιού χωρίς τηλεόραση, φόβος της νύχτας χωρίς υπνωτικά χάπια και φόβος της ημέρας χωρίς διεγερτικά χάπια.
Φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς, φόβος απ' όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν, φόβος του θανάτου, φόβος της ζωής.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ένας ψηφιακός κόσμος με ρωτάει συνεχώς,
σαν ένας γιγάντιος διακόπτης,
αν περνάει ρεύμα από την καρδιά μου ή όχι,
παίζει μέσα μου προκλητικά με ένα on ή ένα off,
το ένα ή το μηδέν μου.
Εκπέμπω τραγούδια, σκέψεις και φθόγγους
πριν σωπάσει ο κόσμος που μεγάλωσα,
ξεγελιέμαι πάνω στο τεντωμένο σκοινί,
πιστεύοντας πως κάνω την πιο μεγάλη επανάσταση που έχει απομείνει:
να περπατήσω ξυπόλητη στο κεραμιδί χώμα,
να παραμείνω γήινη,
να σφίξω ένα ζεστό χέρι,
να δώσω μια αναλογική ματιά
και ένα ακόμα, τελευταίο, αναλογικό φιλί.
Μαρία Παπαγεωργίου
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Αγαπητοί επιβάτες,
σας ενημερώνουμε ότι
ο ανελκυστήρας που οδηγεί
από την αναγνώριση των δραστών
στη δικαίωση των θυμάτων
είναι εκτός λειτουργίας.
Επιβάτες με ανήσυχη συνείδηση
παρακαλούνται όπως αποβιβαστούν
από τον συρμό.
Σας ευχαριστούμε.
Dear passengers,
we inform you that
the lift that leads
from the perpetrators’ identification
to the victims’ vindication
is out of order.
Passengers with an uneasy conscience
are kindly requested
to disembark.
Thank you.
Ν.Γ. Λυκομήτρος
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Υπάρχουν ερημικά κοιμητήρια,
τάφοι γεμάτοι κόκκαλα δίχως ήχο,
η καρδιά διασχίζοντας μιά σήραγγα
σκοτεινή, σκοτεινή, σκοτεινή,
που στα ενδότερά της πεθαίνουμε, όπως σε ναυάγιο,
σα να καταποντιζόμασταν μες την καρδιά,
σα να κατρακυλούσαμε απ’ το δέρμα στην ψυχή.
Υπάρχουν πτώματα, υπάρχουν πόδια από γλοιώδη ψυχρή άργιλλο,
υπάρχει ο θάνατος μέσα στα κόκκαλα,
σαν ήχος καθαρός,
σαν υλακή δίχως σκυλί,
που αναδύεται μεσ’ από κάποιες καμπάνες, από κάποιους τάφους,
αυξαίνοντας μέσα στην υγρασία όπως τα δάκρυα ή η βροχή.
Βλέπω, μονάχος, καμιά φορά,
φέρετρα με ιστία,
να σαλπάρουν μαζί με χλωμούς πεθαμένους, και με γυναίκες που έχουν πλεξούδες νεκρές,
μαζί με ψωμάδες λευκούς σαν άγγελους,
μαζί με κορίτσια στοχαστικά παντρεμένα με συμβολαιογράφους,
φέρετρα ν’ αναπλέουν το κάθετο ποτάμι των νεκρών,
το μενεξεδένιο ποτάμι,
προς τα εκεί ψηλά, με τα ιστία φουσκωμένα από τον ήχο του θανάτου,
Στο ηχηρό ακρογιάλι φτάνει ο θάνατος
σαν ένα παπούτσι χωρίς πόδι, σαν ένα ένδυμα χωρίς άνθρωπο,
έρχεται να κτυπήσει μ’ ένα δαχτυλίδι χωρίς πέτρα και χωρίς δάχτυλο,
έρχεται να φωνάξει χωρίς στόμα, χωρίς γλώσσα, χωρίς λαρύγγι.
Τα βήματά μου ωστόσο αντηχούν
και η ενδυμασία μου αντηχεί, σιωπηλή, σαν ένα δέντρο.
Δεν ξέρω, λίγα καταλαβαίνω, μόλις βλέπω,
όμως θαρρώ πως το τραγούδι του έχει το χρώμα υγρής βιολέτας,
βιολέτας που έχει συνηθίσει το χώμα, γιατί το πρόσωπο του θανάτου είναι πράσινο,
και η ματιά του θανάτου είναι πράσινη,
με τη διαπεραστική υγρασία ενός φύλλου βιολέτας,
και το βαρύ του χρώμα ενός οργισμένου χειμώνα.
Όμως ο θάνατος προχωρεί ανάμεσα απ’ τον κόσμο μεταμφιεσμένος σε σάρωθρο,
γλύφει το έδαφος αναζητώντας πεθαμένους,
ο θάνατος βρίσκεται μέσα στο σάρωθρο,
είν’ η βελόνα του θανάτου αναζητώντας την κλωστή.
Ο θάνατος βρίσκεται μέσα στα κρεβάτια,
στα μαλακά τα στρώματα στις μαύρες κουβέρτες
ζει ξαπλωμένος, και ξαφνικά φυσάει :
φυσάει μ’ έναν ήχο ζοφερό που φουσκώνει τα σεντόνια,
και υπάρχουν κρεβάτια που ταξιδεύουν για ένα λιμάνι
όπου ο θάνατος περιμένει, με στολή ναυάρχου.
Pablo Neruda
parafernalia
Περιβόητο μέλος
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου,
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα
Μιχάλης Κατσαρός, Όταν (1978)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Πολύ σπουδαία αυτή η γυναίκα, ευχαριστώ που μου την ξαναθύμησες.Gioconda Belli
Θα πρότεινα σε συνέχεια αυτό το βιβλίο...
...αλλά και αυτό το ποίημα (ευτυχώς δεν βρέχει σήμερα ):
Η πένθιμη μοναξιά της Κυριακής
(En la doliente soledad del domingo)
Είμαι εδώ —
γυμνή,
πάνω στα μοναχικά σεντόνια
τούτης της κλίνης όπου σε ποθώ.
Το κορμί μου κοιτάζω,
ροδαλό και λείο στον καθρέφτη,
το σώμα μου
που υπήρξε η ακόρεστη γη των φιλιών σου,
αυτό το σώμα το γεμάτο αναμνήσεις
απ’ το ανήμερο πάθος σου,
που πάνω του πάλεψες μάχες όλο ιδρώτα
σε ατέλειωτες νύχτες στεναγμών και γέλιων
και αχών σπηλαίων μου εσωτάτων.
Τα στήθη μου κοιτάζω
που χαμογελώντας τα συνταίριαζες
στην παλάμη του χεριού σου,
και που σαν μικρά πουλιά τα πίεζες
στα κλουβιά σου από πέντε σιδερόβεργες,
ενώ ένα λουλούδι εκρηγνυόταν
προσκρούοντας με την στεφάνη του
στη γλυκειά σου σάρκα.
Τα πόδια μου κοιτάζω,
απαλούς κι ατέρμονους ειδήμονες των χαδιών σου,
που νευρικά και γρήγορα στις κλειδώσεις σου τυλίγονταν
για να σ’ ανοίξουνε τους δρόμους της απωλείας
προς το ίδιο κέντρο το δικό μου
και την χλοερή βλάστηση του όρους
όπου εξύφανες μάχες βουβές
εστεμμένες ηδονή,
προανηγγειλμένες από εκπυρσοκροτήσεις
και πρωτόγονους κεραυνούς.
Με κοιτάζω, μα δε με βλέπω,
καθρέφτης δικός σου είναι αυτός που πένθιμα ξαπλώνει
πάνω σ’ αυτήν τη μοναξιά της Κυριακής,
ένας καθρέφτης ροδαλός,
εκμαγείο κενό που αναζητά το άλλο του ημισφαίριο.
Βρέχει — αλύπητα βρέχει
στο πρόσωπό μου
και σκέφτομαι μονάχα τη μακρινή αγάπη σου
καθώς σκεπάζω
με τις δυνάμεις μου όλες
την ελπίδα.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Εκεί - θέλω να πάω, και εκεί εμπιστεύομαι
Ο εαυτός μου από εδώ και πέρα, είναι στα χέρια μου.
Η θάλασσα ανοιχτή μπροστά μου, στο γαλάζιο
Με παρασέρνει το γενοβέζικο πλοίο μου
Όλα λάμπουν, καινούργια, ολοκαίνουργια για μένα
Το μεσημέρι κοιμάται στο χρόνο και στο χώρο - :
Μόνο το βλέμμα σου - έτσι τρομερά
με καρφώνει, στην Αιωνιότητα!
Νίτσε
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Σύλβια Πλαθ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Στο μπλε των δειλινών του καλοκαιριού, θα γυρίσω τα μονοπάτια,
τσιμπημένος απ’ τ’ αυτιά του σιταριού, πατώντας στο χορτάρι:
Ονειροπόλος, θ’ ατενίζω, καθώς θα νιώθω την δροσιά στα πόδια μου.
Θ’ αφήσω τον άνεμο να λούσει το γυμνό μου κεφάλι.
Δεν θα μιλώ, δεν θα σκέφτομαι τίποτα:
αλλά ο απέραντος έρωτας θα ξεσηκώσει την ψυχή μου,
και θα ξεμακραίνω, όλο και πιο μακριά, σαν τσιγγάνος,
μέσα στην Φύση,- ευτυχισμένος σαν να’ χα ένα κορίτσι.
Ρεμπώ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι
και που να καταλάβω;
τούρκικο πουλί ήταν ή ελληνικό;
Ή αν μήπως από κάπου αλλού ερχόταν;
Κανένα σημάδι.
Τη θάλασσα ρώτησα
δύτης είναι, μου’πε.
Πλέκει, όλο πλέκει
νταντέλες στο στήθος μου.
Τον ουρανό ρώτησα
αγγελιοφόρος είναι, μου’πε
Απ’ το ανοιχτό βιολέ
και το τριανταφυλλένιο
ως το μενεξελί.
Τα ψάρια ρώτησα
και τ’άλλα τα πουλιά
και τα καράβια με λογιώ – λογιώ σημαίες.
Όλα κάτι άλλο μου’ πανε
απάντηση δεν πήρα.
Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι.
Έ, που να καταλάβω
τούρκικο ήτανε πουλί ή ελληνικό;
Μην κι απ’ αλλού ερχότανε
Και ποιά είναι η φυλή του;
Έ πουλί, του είπα
Ποιοί είναι οι δικοί σου;
Ποιά είναι η χώρα σου;
Γλάρος είμαι, μου’πε
Πόσο χρονώ είμαι;
Όσο κι ο κόσμος.
Από ποιά χώρα είμαι;
Απ’τη γη, απ’ τον ουρανό, απ’ τη θάλασσα
Τα σύνορά μου ποιά;
Το χώμα, το νερό, ο αγέρας..
~ Özdemir İnce ~
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Έρχονται σκληρότερες μέρες
Στον ορίζοντα διαφαίνεται
Η ανάκληση της χρονικής παράτασης
Σύντομα πρέπει να ανασκουμπωθείς
Και τα σκυλιά να διώξεις στους βάλτους.
Γιατί τα σπλάχνα των ψαριών
Παγώσανε στον άνεμο
Αχνοφέγγει το φως από τα λούπινα
Το βλέμμα σου ανοίγει δρόμο στην ομίχλη:
Στον ορίζοντα διαφαίνεται
Η ανάκληση της χρονικής παράτασης
Πέρα εκεί η αγαπημένη σου βουλιάζει στην άμμο
Που σκαρφαλώνει και τυλίγει τα μαλλιά της στον άνεμο
Της κόβει το λόγο,
Την διατάσσει να σιωπήσει,
Τη βρίσκει θνητή
Και πρόθυμη για χωρισμό
Μετά από κάθε εναγκαλισμό.
Μη κοιτάς γύρω σου,
Ανασκουμπώσου
Διώξε τα σκυλιά
Ρίξε τα ψάρια στη θάλασσα
Σβήσε τα λούπινα
Έρχονται σκληρότερες μέρες
Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Εδώ κοιμούνται τα νερά και στέκονται οι ίσκιοι
Παιδιά λογής λογής σαβανωμένα
δεν φτάνανε οι μανάδες να κλάψουν τόσα τέκνα
πήρε στα χέρια της τα παγωμένα παιδικά κορμιά,
έσιαξε τη μαντήλα και έλεγε στον Υιό Της.
Γιέ μου αρνί της θέλησης...
κορφολογούσε μυστικά μην την δει το μάτι
αδιάκριτου ρουφιάνου
καθώς η θεόρατη σκιά
η πανώρια σιλουέτα
φευγαλέα περνούσε από τους θεόρατους τοίχους
στον γκρεμισμένο ουρανό μαζί με τις λάμψεις από ρουκέτες
και τους καπνούς που ανάσαιναν οι βόμβες
το βήμα της κελαηδιστό σε δρομάκι απ’ άργιλο
η ακτή αναδιπλώθηκε στο διάβα της
Σε μια πηγή σταμάτησε να πει το παρακάλι...
Γιε μου δέξε τούτα τα ξένα
σαν τα δικά μας
δέξου τα τα σαν να ΄ναι δικά σου, πάρτα...
πάρτα στα βάθη της Ανατολής να μην τα βρει η Δύση
και Εκείνος της απάντησε μ’ ένα κρυφό σινιάλο
θυμάρι μοσχοβόλησε σιτάρι αλεσμένο
σαν λιβανίζει ο άνεμος μ΄αρμύρα και με μπόρα..
Τι είναι ο θάνατος;
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Η σημαία περνά μέσα απ’ το βρομερό τοπίο,
και η χωριάτικη λαλιά μας καταπνίγει το τύμπανο.
Στα κέντρα θα τροφοδοτήσουμε την κυνικότερη πορνεία.
Θα σφαγιάσουμε τις δίκαιες εξεγέρσεις.
Στις χώρες του πιπεριού και των ξεθωριασμένων χρωμάτων!
– στην υπηρεσία των πιο αποτρόπαιων
βιομηχανικών ή στρατιωτικών εκμεταλλεύσεων.
Καλή αντάμωση εδώ, ή όπου να ‘ναι.
Κληρωτοί καλής θέλησης,
θα έχουμε μια φιλοσοφία θηρίων.
Ανίδεοι για την επιστήμη,
πωρωμένοι για την άνεση.
Η ρήξη με τον κόσμο που προχωρεί.
Αυτή είναι η πρόοδος η αληθινή.
Εμπρός, μαρς!
Ρεμπώ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο ερχομός του Απρίλη
Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή
Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες
Τα γραπτά του Αισχύλου
Η αρχή του έρωτα
Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα
Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας
Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη
***
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
***
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαιστίνη τη λένε ακόμα (...)
Μαχμούντ Νταρουίς
parafernalia
Περιβόητο μέλος
ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
Από πολλού καυχιόμουν πως κατείχα τα πιθανά τοπία όλα κι έβρισκα καταγέλαστες τις διασημότητες της ζωγραφικής και της μοντέρνας ποίησης.
Μ’ άρεσαν οι ηλίθιες ζωγραφιές, πάνω απ’ τις πόρτες, διάκοσμοι,
των σαλτιμπάγκων οι καμβάδες, επιγραφές, ζωγραφιές λαϊκές·
η παρωχημένη λογοτεχνία, λατινικά της εκκλησίας,
ανορθόγραφα ερωτικά βιβλία, μυθιστορήματα των προπατόρων μας,
παραμύθια, μικρά βιβλία παιδικά, όπερες παλιές, ρεφρέν βλακώδη, απλοί ρυθμοί.
Ονειρευόμουν σταυροφορίες, αφηγήσεις ταξιδιών ανακαλύψεων που δεν γνωρίζουμε, δημοκρατίες δίχως ιστορία, θρησκευτικούς πολέμους αιματοκυλισμένους, επαναστάσεις ηθών, μετακινήσεις ηπείρων και φυλών:
πίστευα σ’ όλα τα μαγέματα.
Εφεύρισκα το χρώμα των φωνήεντων!
Α μαύρο,
Ε λευκό,
Ι κόκκινο,
Ο κυανό,
ΟΥ πράσινο.
Ρύθμιζα τη μορφή και τα κινήματα κάθε συμφώνου και μ’ ενστικτώδικους ρυθμούς μεγαλαυχούσα κι αλαζονευόμουν πως εφεύρισκα έναν λόγο ποιητικό προσβάσιμο, αργά ή γρήγορα, σε όλες τις αισθήσεις.
Κατοχύρωνα τη μετάφρασή του.
Στην αρχή αυτό ήταν μια άσκηση. Έγραφα τις σιωπές, τις νύχτες, κατέγραφα το άρρητο.
Ακινητοποιούσα τους ιλίγγους.
Ρεμπώ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Πρέπει να μαστε όλο μεθυσμένοι.
Είναι το παν: η μόνη λύση.
Μη μας βαραίνει το φριχτό φορτίο του Χρόνου,
που μας τσακίζει και στη γης μας σπρώχνει,
μας πρέπει ένα μεθύσι χωρίς τέλος.
Μα με τί;
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή.
Διαλέχτε. Όμως μεθάτε.
Κι αν κάποτε ξυπνήσετε ίσως
πάνω σε σκάλες αναχτόρων,
στο χλωρό χορτάρι μίας τάφρου,
μέσα στη μοναξιά της κάμαρής σας,
και νιώσετε πως το μεθύσι σας περνάει
ή κιόλας πως κοντεύει να περάσει,
ρωτήσετε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί και το ρολόγι,
το κάθε τι που φεύγει, κλαίει, τρέχει, που τραγουδά, που μιλεί:
Τί ώρα να ναι;
Θα σας πούν κι ο άνεμος και τ' άστρι και το ρολόγι, το πουλί:
Είναι ώρα για μεθύσι.
Μην είστε ανελέητοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθάτε, μεθάτε δίχως τελειωμό, μεθάτε.
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή, διαλέχτε.
Baudelaire Charles Pierre
parafernalia
Περιβόητο μέλος
του Λουίς Γκαρθία Μοντέρο
Το σπίτι σαν καράβι
στα πέλαγα του Ιούνη.
Οι δρόμοι σαν τα τρένα
σε μια γαλήνια νύχτα.
Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στον κόσμο.
Μπορώ να βεβαιώσω
πως τώρα ζω σε ένα βιβλίο με ποιήματα.
Μα αν εσύ με κοιτάς,
αποφασισμένη να υπάρξεις
μέσα απ’ τα ήρεμα βάθη των ματιών σου,
τότε υπάρχει κι ο κόσμος.
Και πολύ πιθανόν
στο τέλος κι εγώ να υπάρξω μαζί σου..
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε
Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι’ αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.
Εχώρισαν έπειτα, φύγανε
μες στ’ όνειρο μόνο ειδωθήκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;
Heinrich Heine, Sie liebten sich beide
(μετάφραση: Καρυωτάκης)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
ποίηση-ζόμπι
νεκρή η ποίηση, αδιάφορη
κανείς πια δεν διαβάζει στίχους
οι επαΐοντες κι οι σοφοί
λαμπρές νεκρολογίες γράφουν
για την ένδοξη τέχνη που πέθανε
κι ύστερα σ' εκδηλώσεις
ανερχόμενων λογοτεχνών προστρέχουν
που στη μικρή φόρμα διαπρέπουν
εκφράζοντας την παρακμή μιας εποχής
με λόγια σάπια
και κούφιες ρητορείες
λάικ και διαφήμιση ζητιανεύοντας
το πτώμα συντηρώντας στη φορμόλη,
σ' αυτή την τέχνη, λοιπόν, βρίσκομαι απέναντι
τον τρόμο να σκορπώ στα επιτελεία τους
όπως κάθε σωστός κυνηγός ζόμπι
Ειρηναίος Μαράκης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
τα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν
από nefelorΤα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν
γίνονται τελευταίες συγνώμες πριν μπουν στον παράδεισο με σφαίρες
φτύνουν το γάλα της μάνας τους που δεν πρόλαβαν να πιουν
γαϊδουράγκαθα ανθισμένα στην κάφτρα
καπνός χορογραφία απ’ το στόμα τους εκπνέοντας
τα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν
εκτίναξη κουρτίνας στα πρόσωπα των αντρών
κάθε γαμήσι εξοστρακισμός
κάθε άντρας ρυτίδα
διαρροή γκαζιού στα μάτια
τα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν
πανκ τραγούδι με κουπλέ
"ας πεθάνουμε όλοι ν’ανεβεί η τιμή της αγάπης"
βαριά δουλειά πέραν του ωραρίου
λουλούδια μεγαλωμένα με λάμπες φθορίου
έρωτας βρεγμένα σπίρτα με τ’ όνομά του
σκληρά πρόσωπα
το μάγμα στις φλέβες τους
πάγωσε στο πρόσωπό τους
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Η νύχτα κρύβει σιωπηλά βουνά:
τα κουφά όνειρα των βλεφαρίδων σου
που δεν ζωντανεύουν ποτέ από το σιωπηλό ασυνείδητο
ψιθύρισμά σου στον ύπνο
ακόμα και μια απλή λέξη δεν θα πιανόταν απ’ τ’ αυτιά σου
που ακούνε από μέσα προς το ακατονόμαστο
το πρωί είναι ανελέητο
ξεχνάει τις εικόνες της νύχτας
ζαρώνει στο φως και τη ζέστη
αγέννητα δευτερόλεπτα ακατονόμαστων ονείρων
ένα πέρασμα είναι ημέρα,
ένα πέρασμα στην επανάληψη του σκοταδιού
ασυνήθιστη είναι η μέρα
μία ακόμα ασυνήθιστη κατάσταση
Michael Strunge (1958 - 1986)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
μόνος
Είναι πολλοί που με λυπούνται:
‘‘Νάτος – λένε – που παίρνει το μπαστούνι του
και βγαίνει μόνος.
Μας αποφεύγει. Δείτε τι παράξενα είν’ τα μάτια του,
δεν έχει μήτε ένα βιβλίο μαζί. Τάχα τι κάνει;
Είναι κακός; Επαναστάτης; Μην είν’ άρρωστος;’’
Μόνος, όμορφε δρόμε κάτασπρε,
μες στις πλαγιές σου που είναι όλο χορτάρια και λουλούδια,
πάνω στις πέτρες σου που τόσα ξέρουν και διηγούνται.
Μόνος, δάσος πυκνό με τις γαλάζιες ελατόφλουδες,
με τον αγέρα σου που ξέρει και μιλάει σ’ όλα τα δέντρα
και τα μερμήγκια σου που αργά, σε πένθιμη πομπή,
σέρνουν τα μικρά σώματα των σκαραβαίων.
Μόνος, με σας λιβάδια ποτισμένα από ήλιο,
γεμάτα θόρυβο, φωνές κι όρθια κεφάλια.
Μόνος, μαζί σας, έντομα, γεράκια, πεταλούδες,
βράχια, πηγές, χαράδρες, βάτα, σύγνεφα,
κορφές, ομίχλες, κάμποι, μυρωδιές,
ζέστη και χάος και τάξη κι αταξία,
μόνος, μες στους διαλόγους που τ’ αντίπαλά σας στόματα
δεν παύουν να μιλάνε.
Μόνος, με το μπαστούνι μου και με την κούρασή μου,
μόνος, με τη σιωπή μου, τους κροτάφους που χτυπάνε, με τη ζάλη μου
και τον περήφανο ίδρωτα που πάνω μου κολλάει.
André Spire
Μτφ Μέμος Γεωργίου
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Τα ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο…
Έναν τόπο επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,
ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,
ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές
που δαγκώνουν και τσούζουν οι δαγκωματιές τους.
Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα
αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους
αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά
και καρπούς σάπιους.
Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό
μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό
που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται
αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.
Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ
ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,
πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής
σημαίνουν το «όχι… όχι… λάθος»
ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»
ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:
«Το καλό με τον πόθο
είναι πως όταν χάνεται
χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».
Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης
γίναν σιωπηλές πλατείες
τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά
κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες
σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.
Κάτι χειρότερο από γερατειά,
η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.
Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια
από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.
Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας
αλλά το θετικό της απουσίας…
Έλεγες και το προφίλ σου με τάραζε
σαν να το ’χαν σκαλίσει στον πιο σκληρό βράχο,
τα μάτια σου σαν να ’ταν από θειάφι
αλαφιασμένα, μ’ αλάφιαζαν.
Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά
χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας. .
Με το ξημέρωμα θα μπούμε σ’ άλλο λιμάνι
όπως σ’ ένα καινούργιο ποίημα
και μες στην πάχνη θα κρατώ
τον τελευταίο στίχο μιας ανείπωτης ερωτικής ιστορίας.
Η φωνή, το ύψος του κορμιού, η γραμμή του αυχένα
αιώνιες επαναλήψεις του ακόρεστου φόβου.
Κοιτάζοντας σε ανακάλυψα την ενδοχώρα
του αισθήματος.
Ο πιο όμορφος άντρας της Λυπιού
βρήκε μια μαύρη πεταλούδα νεκρή στα σεντόνια του.
Ήταν γυμνούλης, λίγο ιδρωμένος και γυάλιζε
αλλά όχι τόσο όσο εκείνη μ’ όλο το φως τ’ απροσμέτρητο
που ’βγαινε απ’ το θάνατο.
Το φτερωτό σύμβολο της επιπολαιότητας, η πεταλούδα,
ακίνητη, ντυμένη τα χρώματα της νύχτας
βρέθηκε ξαπλωμένη σαν να την είχε γλεντήσει ο χάρος
κι αμέσως μετά να την είχε απαρατήσει.
Ή σαν να ξεκουραζόταν πριν αρχίσει το δύσκολο
δρόμο της απ’ το μαύρο στο τέλειο.
Η πιο νέα γυναίκα στη Λυπιού είμαι γω
που κοιτώ, κοιτώ και δεν πιστεύω
πώς τόσος κουρνιαχτός συσσωρεύεται
στην οδό της χαράς.
Λέω: κάποιο λάθος έγινε δω
και δεν ακολούθησα το δρόμο του μεταξιού
ούτε άγγιξα ποτέ τον ήρωα του ποιήματος στο στήθος.
Την καρδιά του μόνο φαντάστηκα να στέκεται,
σαν κάτι Τράπεζες που περνάμε απ’ έξω και λέμε:
«Για φαντάσου πόσα εδώ, πόσα φυλάσσονται!»
Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα
κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα
για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει
όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα
κείνα τα άφωνα ξημερώματα
κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου
να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει
μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα.
Κοιτάς χάμω της αυλής το τσιμέντο, τα χαλίκια
τινάζεις τα ψίχουλα απ’ το κουλούρι στην μπλε ποδιά
και μπαίνεις στην τάξη
μπαίνεις στη μονοτονία του άγευστου χρόνου
στην αοριστία της ύπαρξης
που ξέρω, λίγο αλλοιωμένη,
τη συναντάς πάλι προς το τέλος.
Η θρησκεία στη Λυπιού
είναι μια Έννοια Ακέφαλη.
Το άγαλμα της κάθεται φρόνιμα
στις αδελφές της δίπλα:
την Αρετή, την πιο ωραία, και τη Σοφία
με τις πιο σωστές αναλογίες.
Η Έννοια όμως λατρεύεται χωρίς κεφαλή
κι όταν εκείνος που θ’ αγαπούσα εάν…
έρχεται να προσκυνήσει, φοράει πουκάμισο ροζ
και βρίσκεται σε διέγερση
γιατί κάθε έννοια γι’ αυτόν σημαίνει κάτι
όπως και τ’ αντίθετό της.
Εδώ ο έρωτας κι ο θάνατος γίνηκαν ένα σώμα
και το χορτάρι που φυτρώνει
ανάμεσα στα ανάσκελα μέλη των αγαλμάτων
τα κάνει σαν ζωντανές ψυχές να μοιάζουν
που θλίβονται μες στο πράσινο και ναυαγούν
σε ξένα μάτια κι ερωτευμένες υποφέρουν.
Στη Λυπιού λατρεύεται ο έρωτας-θάνατος
σαν έννοια μία, ακέφαλη γιατί χωρίς ελπίδα.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Στις Καλέπορτες του Διδυμότειχου τραγουδούσε ο Τούρκος τον αμανέ“Ο πληθυντικός αριθμός”, Κική Δημουλά
για την όμορφη χήρα, τη Θεοδοσία
Μα εκείνη, ολάκερη ζωή, πρόσμενε τα παιδιά της
κάθε φορά που σφύριζε το τρένο στο σταθμό
ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΤΗΣ
Το Μυρσινάκι, το κορίτσι με τα μπλε μάτια,
που πρώτη φορά την αγκάλιασε ο γιος του βαμβακέμπορου στο καράβι για την Αλεξάνδρεια
κι από τότε όλα γίναν εφιάλτης στη ζωή της
Την Ελπινίκη, που πότισε φαρμάκι τη γιαγιά Αναστασία
για να βγάλει από τα σωθικά της τον θησαυρό της τσαρίνας
Μυστικό που κρύφτηκε καλά
στο μπουλούκι της Κατίνας Μορς
ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ
Τον Δαμιανό, το ξανθό αγόρι, που χάρτινη βάρκα πήρε τα όνειρά του
και τα ταξίδεψε σε θάλασσες έρωτα και προδοσίας
Κι όταν άραξε στους γκρίζους τοίχους της φυλακής,
έγιναν πέτρινα ποιήματα να του θυμίζουν τη Βέρα,
τη γυναίκα που τον τρέλανε και κάρφωσε
μαχαίρι στην καρδιά της
Πρόσωπα και καταστάσεις που έσπειραν και θέρισαν θύελλες, συναντώντας τη μοίρα τους
Από 'κεί και πέρα ο Θεός να βάλει το χέρι του...
Κάλλη Καρατζά
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Τώρα που οι λύκοι ξύπνησαν
και βρήκα τους ήρωές μου στη ροκ και την γκάγκστα ραπ
η μαύρη υπηρέτρια ακόμα με κυνηγάει σαν σκιά
Τώρα που μιλάω αφρικάανς
κι έκοψα τις ετικέτες απ’ τα ρούχα μου
το παρελθόν συνεχίζει να με αναζητά στη βροχή
Τώρα που είμαι αρκετά μεγάλη για να καταλάβω
και πολύ νέα για να θυμηθώ
Τώρα! μου ’ρχονται όλα στο μυαλό
Τώρα που βλέπω μόνο ανθρώπους
και η έλλειψη τέχνης και πολιτισμού
μ’ έχει κάνει πεισματάρα
έχω γίνει όσο πρέπει καλή
για να με ανεχθεί το σύστημα
Τώρα που οι γονείς μου με αγαπάνε
και ανατίναξα
τη νοοτροπία της χαριτωμένης αραπίνας
έχω γίνει και γαμώ τις ηρωίδες
Όμως τη νύχτα
λίγο πριν κοιμηθώ
ικετεύω το σκοτάδι
να ’ρθει να με φοβίσει ξανά
Ronelda Kamfer
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Εκεί κάτω προβάλλει η αυγή
το σύμπαν πρασινίζει
ο δρόμος για τον κάτω κόσμο
είναι ανοιχτός! Όμως τώρα ζούμε
και υψωνόμαστε, υψωνόμαστε!
(ποίημα των Tewa, Ινδιάνων του βόρειου Νέου Μεξικού και της Βορειοανατολικής Αριζόνας)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Τζιτζίκια σωπάστε
Δεν είναι κορμός το κεφάλι μου
Είναι φλοιός της γης που δε χωνεύτηκε
Είναι λάβα ηφαιστείου ανάστροφα ρέουσα
Είναι υπέργειος διάδρομος αεροδρομίου σαν πελαγοδρομούν ανεμόπτερα
Είναι κουκκίδα άμμου στο φεγγάρι που ψήλωσε
Σωπάστε τζιτζίκια
Θα σας βρω τον κορμό που ονειρεύεστε
Θα είναι στεγνός σαν σπίρτο
Μα στην κορφή του δε θα βρίσκει φιτίλι η φλόγα
Μοναχά θα κοιτά τον αστέρευτο ήχο του θέρους
Το κύμα που σπάζει χαλίκια στα βράχια της κνήμης
που ολοένα βυθίζεται
παρείσακτη
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ανδρέας Εμπειρίκος
Άκου τον ήχο σπάζει πέτρες
Και πέφτουνε πεφτάστερα στους στίβους
Στα γήπεδα πηδούν οι μπάλες
Σαν μπάλες ρούγκμπι σαν πεπόνια
Κομψές κυρίες στις κερκίδες
Και κορασίδες με pull-over
Χειροκροτούν κι όλο φωνάζουνε
«Goal! Goal! στα δίχτυα των εχθρών
Όχι ποτέ στα δίχτυα του θανάτου»
Vamos, vamos Argentina, vamos a ganaar!
parafernalia
Περιβόητο μέλος
I like a thorn on the earth, in the dessert
you like heavy rain, you make me green (grow)
hey, hey, hey
If I am alone on the earth in the nights
You like the big moon looking me
hey,hey,hey
if there is no rain in the empty sand deserts
lonely tron will not survive, it will die in dry
what can I say lonely, when darkness comes
I scare in darkness if moonlight is gone
hey,hey
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Μες απ’ τις δεντροστοιχίες της λεωφόρου Γκομπλάν
Ένα μαρμάρινο άγαλμα με οδηγεί απ’ το χέρι
Σήμερα είναι Κυριακή τα σινεμά γεμάτα
Τα πουλιά στα κλαδιά χαζεύουν τους ανθρώπους
Και το άγαλμα με φιλά μα δεν μας βλέπει κανείς
Εκτός απ’ ένα τυφλό παιδί που με το δάχτυλο μας δείχνει...
Jacques Prévert
Μτφ Γιάννης Λειβαδάς
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Νυχτερινό
Απόψε σε φαντάζομαι λευκότερη απ’ τα κρίνα,
μες στο σκοτάδι το πηχτό. Σαν κάποια αγνή θεότη
στο μαύρο φόντο της νυχτιάς λαμποκοπάς. Μ’ αχτίνα
μοιάζεις που ο Φοίβος φεύγοντας λησμόνησε στα σκότη.
Ναι, σε θωρώ. Απ’ τον ουρανό ξεφεύγουνε τ’ αστέρια
και σαν πετράδια ατίμητα στολίζουν τα μαλλιά σου.
Ο Γαλαξίας άσπρο φως στα μάγουλα, στα χέρια
σου χύνει· μες στο γάλα του βουτά την ομορφιά σου.
Νά και τα μάτια σου! Τα βλέπω: σιγανοίγουν
εκεί ψηλά στη σκοτεινιά, μεγάλα, ογρά, θλιμμένα·
σαν δυο ποτάμια φωτερά τα βλέμματά μας σμίγουν:
εσύ κοιτάζεις μένανε κι εγώ κοιτάζω εσένα.
Από το στόμα σου φωνή δε βγαίνει, μα μου κρένεις.
Τα δακρυσμένα μάτια σου: «Τραγουδιστή», μου λένε,
«μην τραγουδάς, κι είναι κοντά η μέρα που πεθαίνεις».
Αυτά μού λεν τα μάτια σου, τα μάτια σου που κλαίνε.
Κώστας Καριωτάκης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ποια απάντηση, ποιος χτύπος στο κοιμισμένο στήθος σου αγόρι
γαζωμένο από τις σύγχρονες μηχανές σε σχήμα χελιδονιού
άγγελε με χλωρή γενειάδα κάτω από τις ερπύστριες
συνείδηση βαμμένη στον τοίχο και στις πέτρες
σώπασες τ’ όνομά σου μες στη βοή της λάσπης
περιστέρι μπροστά στα ηλεκτροφόρα σύρματα
με το σύνθημα της δικαιοσύνης στο χώμα.
Με το τραγούδι χαιρετίζω όσους μοχθούν
για τη ζωή, όχι στο χαμό της
για την τροφή, όχι τη στέρηση της
για τη γνώση, με τη γνώση
ενάντια στις αριθμομηχανές των κρεάτων
ενάντια στον οργασμό της κατανάλωσης
ενάντια στις τρομερές λυχνίες της δισχιλιετηρίδας.
Θα ‘ρθει ένας κόσμος χλόης αγόρι
και θα δουλεύουμε στη μοιρασιά των λουλουδιών.
Κοραλία Ανδρειάδη - Θεοτοκά
parafernalia
Περιβόητο μέλος
ταξίδευε με τρένο
έγραφε σε τετράδια με μολύβι και στυλό
έσβηνε με γόμες
μαγείρευε σε μία κατσαρόλα εμαγιέ
άφηνε χώρο στις λέξεις να αναπνέουν
και να κινούνται ανάλαφρες στο χώρο
χωρίς να μαστιγώνουν τον απέναντι
κοιτούσε στα μάτια
χαμογελούσε
φιλούσε και αγκάλιαζε
και είχε φτάσει στην ηλικία αυτή του νου
που πια ήξερε
πως ο έρωτας
δε νοιάζεται καθόλου
ούτε για το κορμί ούτε για την ομορφιά
νοιάζεται για τη θάλασσα
που έχει ο άλλος μέσα του...
Μαριάννα Φρονίμου
A page from one of Edward Hopper's art ledgers.
A record his wife kept of paintings he made.
He'd sketch the finished paintings,she'd write the notes.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
στις χειμωνιάτικες νύχτες
χωρίς λημέρι
χωρίς ρούχα
ούτε ψωμί
μια φωνή έσφιγγε την παγωμένη μου καρδιά:
αδυναμία ή δύναμη;
Να σαι, είναι η δύναμη
δεν ξέρεις ούτε που πας
ούτε γιατί πας
μπες παντού
αποκρίσου σ΄όλα
Δε θα σε σκοτώσουν πιο πολύ
απ ό,τι αν ήσουν πτώμα...
Ρεμπώ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Θέλω τη σάρκα σου να δαγκώνω,
σάρκα αλμυρή και όλο ρώμη,
ξεκινώντας απ´τα όμορφα τα μπράτσα σου,
ίδια με κλαδιά ερυθρίνας,
να συνεχίζω προς το στήθος αυτό που τα όνειρά μου τ’ ονειρεύονται
αυτό το στήθος-σπηλιά όπου το πρόσωπό μου κρύβω
ανασκαλεύοντας την τρυφεράδα,
αυτό το στήθος που τύμπανα αντηχεί και ζωή συνεχή.
Εκεί για κάμποσο να μένω
μπλέκοντας τα χέρια μου
στο δασάκι αυτό από θάμνους που βλασταίνουν,
απαλό και μαύρο κάτω απ’ το γυμνό μου δέρμα,
να συνεχίζω ύστερα στον αφαλό
προς το κέντρο εκείνο απ’ όπου ξεκινάς να γαργαλιέσαι,
και ολοένα να σε δαγκώνω, να σε φιλώ,
ώσπου εκεί να φτάνω,
στο μικρό εκείνο μέρος
-κρυφό και μυστικό-
που χαίρεται στην παρουσία μου
που προχωρά για να μ’ υποδεχτεί
και προς εμένα προελαύνει
με όλην του τη δύναμη την πυρωμένη, ανδρική.
Ύστερα στα πόδια σου να κατεβαίνω
στέρεα σαν τις πεποιθήσεις σου τις αντάρτισσες,
τα πόδια αυτά που το ανάστημά σου ορθώνουν
που σε φέρνουνε σε μένα
και εμένα συγκρατούν,
που τα πλέκεις τη νύχτα στα δικά μου
τα απαλά και θηλυκά.
Τα πέλματά σου να φιλώ, έρωτά μου,
που τόσο, δίχως μου, τους μένει να διαβούν
και πάλι πίσω ν’ ανεβαίνω, σκαλί το σκαλί,
ώσπου τα χείλη να πιέζω στα δικά σου,
ώσπου όλη να γεμίζω απ’ το σάλιο, την ανάσα τη δική σου,
ώσπου μέσα μου να εισβάλλεις
με τη δύναμη του ιλίγγου
και με το πήγαινε να με κατακλύζεις και το έλα σου
σαν θάλασσα ανήμερη,
ώσπου ν’ απομένουμε οι δυο μας ιδρωμένοι τεντωμένοι
στων σεντονιών πάνω την άμμο.
GIOCONDA BELLI
parafernalia
Περιβόητο μέλος
'Ηβη Καίσερλη
Photo art
Kangela Tromokratisch
Ξύπνησα στο 2020.
Άνοιξα τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας
και ν' ακούσω τα πουλιά να κελαηδούν,
Αλλά μπήκε μόνο σκατίλα από τις σωληνώσεις της πολυκατοικίας.
Και θόρυβος από χιλιάδες καζανάκια..
Όλοι χέζουν κορονοιό κι εγώ τον αναπνέω..
Έστειλα το sms μου,έγραψα την δήλωση μου και βγήκα να μαζέψω κρίνους..
Aχχχ οι κρίνοι..
Θα τους κάνω με μπακαλιάρο και σκορδαλιά!
Έτσι δεν κάνουν σήμερα;
Η γάτα μου με κατακρίνει και διαμαρτύρεται..
Δεν της αρέσει ο κρίνος.
Είναι χειρούργα άλλωστε..
Προτείνει περιστέρια και λιόφυλλα..
Ίσως είναι κατά βάθος εθνικίστρια..
Την έντυσα τσολιά και της άρεσε.
Μου έφερε μάλιστα κάτι μισοκακόμοιρα περιστέρια λαθρομετανάστες
να μου το αποδείξει.
Ίσως τη βάλω στο φούρνο, δεν ξέρω..
θα ταίριαζε με ρίζες λωτού άραγε όπως το είδα σ ένα κινέζικο μάστερ σεφ;
Ο λωτός φέρνει λήθη..
ξεχνάς πως τρως ότι αγαπάς για να πάρεις τα μάτια του και τις δυνάμεις του
Κι ύστερα...
Βγαίνω σα γάτα απ' τον φωταγωγό.
Κερνάω ακούσια ντουμάνια τις γριές που
βηχολογούν συνωστισμένες
κουτσομπολεύοντας ολημερίς
στους κοινόχρηστους χώρους της πολυκατοικίας
Κάθε μέρα σε ώρα ευέλικτη
αλλά πάντα μετά τον όρθρο και πριν το μεσημεριανό
βγάζουν επιτελικές ανακοινώσεις με ντουντούκες
Στη συνέχεια τις κολλούν παντού
στις πόρτες, στους τοίχους, στο ασανσέρ και πάνω μου,
απαγορεύοντας την είσοδο στους ντελιβεράδες
Θα τους ρουφήξω τη ψυχή καθώς κοιμούνται..
για να τη χέσω μετά κι εγώ με τη σειρά μού
στις σωληνώσεις της υπέροχης πολυκατοικίας μας..
αν σταματήσουν τα καζανάκια χαθήκαμε!
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Για το ποιηματάκι
Αχ θεούλη μου, τι ωραία που θα 'ταν να ΄γραφα ένα ποιηματάκι
Μπα! Να ένα που περνάει τώρα δα από μπροστά μου
Ψιτ ψιτ ψιτ
Έλα εδώ χρυσό μου να σε εμπλέξω
Στο ίδιο περιδέραιο με τ΄άλλα μου ποιήματα
Έλα εδώ να σε εμπήξω
Στο οικοδόμημα των Απάντων μου
Έλα εδώ να σε εμπαταδώσω
Και να σε ενομοιοκαταλήξω
Και να σε ερρυθμολογήσω
Και να σε ελλυρικοποιήσω
Και να σε εμπηγασεύσω
Και να σε ενστιχώσω
Και να σε επε(ζ)ολογήσω
Να πάρει η ευχή
Την κοπάνησε
Ρεϋμόν Κενώ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Όλο και πιο γυμνά
Όλο και πιο γυμνά
Όλο και πιο άναρθρα
Όχι πια φράσεις
Όχι πια λέξεις
Γραμμάτων σύμβολα
Αντί για την πόλη η πέτρα
Αντί για το σώμα το νύχι
Ακόμα πιο πολύ: μια αιμάτινη
Σκοτωμένη κηλίδα
Πάνω στο μικροσκόπιο.
Μανόλης Αναγνωστάκης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Θερίζει ο άνεμος
ανασαίνοντας μαύρη γη
πρόσωπα τυπωμένα στα βλέμματα
ξεπαγώνουν στα σκοτάδια
κι ανακατεύουν μυστικά και μνήμες.
Σμιλεμένοι νεκροί στρατιώτες
συνωμοτούν με αλλόκοτα λόγια
μετρώντας τη ζωή
μέσα απ' του τρελού το μίλημα
από τα όνειρα των τυφλών
κι από την έκφραση του προσώπου
αυτών που πληγώνονται
με τα τραύματα των άλλων.
Ξημερώνει κι ο ήλιος ξεκινά πάλι
τη φωτοσύνθεση της ζωής
λευκά αγάλματα
φυτεμένα στο ενυδρείο
κοιτούν μια ακόμα χαμένη μέρα
μια γερασμένη, χωρίς φιλοδοξία ιδέα
εκφέρεται στο χώρο ταφής της
ένας ξεχασμένος στον κόσμο άνθρωπος
δε θυμάται πια πότε
για τελευταία φορά αγαπήθηκε.
Πολλά αντέχουν ακόμα, όμως
κάποιες φορές
η ελπίδα γίνεται επικίνδυνη.
Γιάννης Μπερούκας
από τη συλλογή του Διάφανη παραίσθηση, εκδ. Οδός Πανός, 2
parafernalia
Περιβόητο μέλος
που σε έντυσαν
λόγια που έπαλλαν
ματαίωση
σέρνουν ένα πρόσωπο
που θα χαθεί
στιγμή
η μόνη υπάρχουσα
στο βάθος
ενός
ήλιου
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Το χέρι σου στο χέρι μου,
αρκεί να το θέλεις.
Μικρός μύθος
«Αχ», είπε ο ποντικός,
«μικραίνει ο κόσμος κάθε μέρα.
Μεγάλος ήταν στην αρχή,
κι εγώ τον έτρεμα,
έφευγα κι ήμουν τυχερός,
που έβλεπα από μακριά
τοίχους δεξιά κι αριστερά,
γρήγορα όμως να συναντιούνται,
κι εγώ στο τελευταίο να βρίσκομαι δωμάτιο,
και στη γωνιά μπροστά μου η φάκα».
«Απλά πρέπει να στρίψεις»,
είπε στον ποντικό η γάτα
και τον κατάπιε.
Franz Kafka
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Μη βασανίζετε τα ποιήματα δε πρόκειται να ομολογήσουν
Τους ζητώ να πάρουν ένα ποίημα
και να το κρατήσουνε ψηλά στο φως
σαν φιλμ χρωματιστό
ή ν’ ακουμπήσουνε το αυτί τους στο μελίσσι του.
Λέω, ρίξτε ένα ποντίκι μες στο ποίημα
και δείτε το ν’ αναζητά την έξοδο,
ή περπατήστε στο δωμάτιο του ποιήματος
ψάχνοντας τους τοίχους για το φως.
Θέλω -τους λέω- να κάνετε θαλάσσιο σκι
στην επιφάνεια ενός ποιήματος
γνέφοντας στ’ όνομα του συγγραφέα στην ακτή.
Μα το μόνο που θέλουν να κάνουν
είναι να δέσουνε το ποίημα με σχοινί σε μια καρέκλα
και να το βασανίσουν μέχρις ότου ομολογήσει.
Ξεκινούν να το χτυπούν μ’ έναν σωλήνα
ώστε να μάθουν τι πραγματικά σημαίνει.
Billy Collins
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Κανείς δεν μας είδε εμάς χεράκι, χεράκι
το βράδυ εκείνο όπου έπεφτε
η γαλάζια η νύχτα και εσκέπαζε τον κόσμο.
Απ’ το παράθυρο μου είδα μόνος εγώ
τη φιέστα του ηλιογέρματος ψηλά στα χάη
Και πότε, πότε σαν πυρακτωμένο κέρμα
κράταγα ένα κομματάκι ήλιο στην παλάμη μου.
Και σε συλλογιζόμουν
με τη καρδιά σφιγμένη
από κείνο εκεί το σφίξιμο
που ξέρεις πως με κυβερνάει
Λέγε μου, που ήσουνα;
Με τι κόσμο; Και τι τους έλεγες;
Και γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα
μόλις νιώσω μοναχός, με σένανε μακριά μου;
Μου ‘φυγε το βιβλίο που πάντα ανοίγω το βραδάκι
και σα λαβωμένο κουτάβι γλίστρησε κι έπεσε στα πόδια μου το παλτό.
Μα όλο φεύγεις εσύ, φεύγεις τα βράδια
με το δειλινό παρέα που πιλαλάει
και αφανίζει τ’ αγάλματα
Πάμπλο Νερούδα
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Φυγή
Δεν ήταν άλλη η αγάπη μαςέφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.
Γιώργος Σεφέρης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Θα' ρθει μια μέρα που δε θα 'χουμε πια τι να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε
βρίσκω άλλο τρόπο να στο πω
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να
πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σ' όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο
τον έρωτα, μα δε βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή
που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.
Απ' την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβίδεο ίσως και και
στη Σαγκάη, είναι κάτι κι αυτό δε μπορείς
να το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ένα βράδυ
-ξεχνώ πάνω σε τι - κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο
μα τόσο ενδιαφέρον.
Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι
εκεί θα 'ρθεις και θα με ζητήσεις
Δεν μπορεί, Θε μου, να φύγει κανείς μοναχός του.
Μανώλης Αναγνωστάκης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Aysel Alizade (Άισελ Αλιζάντ)
μια αιματηρή μάχη ξεκινά στη μήτρα μιας γυναίκας.
Το σώμα της γίνεται ένα απόρθητο φρούριο.
Πληρώνουμε για τη γυναικεία μας φύση
- δεν μπορείτε να καταλάβετε ...
Είμαστε σαν τραυματίες στρατιώτες.
Οι ζωές μας περνούν σε αυτές τις μάχες.
Κερδίζουμε την ελευθερία μας παλεύοντας.
Είμαστε πληγωμένοι παντού.
Κερδίζουμε για να κερδίσουμε
αλλά στη συνέχεια -
περνάμε τη ζωή μας αναρρώνοντας από τις πληγές.
Πληρώνουμε τη θηλυκότητά μας
με αίμα
Η Aysel Alizade (Άισελ Αλιζάντ) γεννήθηκε το 1980 στο Μπακού. Είναι συγγραφέας τριών βιβλίων ποίησης: «Ο κήπος που θα γεννηθεί», «Διόρθωση στη μοναξιά» και «Ποίηση του σεξ».
Η ποίηση είναι το πρόσωπό μου
Nurana Nur (Νουράνα Νουρ)
Όταν έφυγες, πέταξα τα δάκρυα
που είχα συλλέξει από τις βροχές της άνοιξης.
Η σκέψη ήταν η προσπάθειά μου να ξεχάσω,
Να θυμηθώ τα λάθη σου
ήταν η προσπάθειά μου να σε αγγίξω.
Ποίημα μου - που έχεις πρόσωπο,
οι ποιητές θα ζήλευαν αυτό το όνομά σου.
Όταν η βροχή επιστρέψει στα σύννεφα, μπορώ να έρθω;
Ίσως, αν και έδωσα το λόγο μου, δεν μπορώ,
επειδή η αγάπη από μόνη της δεν είναι αρκετή.
Παράβλεψε τις αποτυχίες μου,
γιατί δεν μπορούσα να ρίξω βροχή στο παράθυρο σου,
αφού δεν ήξερα καν που μένεις.
Η Nurana Nur (Νουράνα Νουρ) γεννήθηκε το 1980- στο Μπακού. Αποφοίτησε από το Ιατρικό Κολλέγιο του Μπακού. Είναι συγγραφέας τριών βιβλίων ποίησης: «Ο τόπος της βροχής στο μάγουλο», «στην απουσία και την παρουσία σου» και «σαν να λείπει». Εργάζεται στην εφημερίδα «Βιβλιογραφία».
parafernalia
Περιβόητο μέλος
13ο σονέτο για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας
στην πρώτη διεθνή
διαγράφεστε
όσοι μου λέτε να τα παρατήσω
δεν είστε πια σύντροφοι
στη δεύτερη διεθνή
διαγράφεστε
όσοι μου λέτε να ξεχάσω
δεν είστε πια φίλοι
κι εσείς οι λίγοι που απομείνατε στην τρίτη
σταματήστε να μου λέτε
ότι τα φτιάχνω όλα με το μυαλό μου
σας είδαμε κι εσάς που ερωτεύεστε με το πάγκρεας
Αιμόφιλος Τ. Ινφλουέντζας
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Renzo Novatore, Ποιήματα
Ι.
Μαύρα λάβαρα στον άνεμο
βαμμένα με αίμα και ήλιο
Μαύρα λάβαρα στον ήλιο
ουρλιαχτό δόξας στον άνεμο!
Χρειάζεται να επιστρέψουμε στις ρίζες
Να πιούμε νερό απ’ τις αρχαίες πηγές! …
Χρειάζεται να επιστρέψουμε στον ηρωικό αναρχισμό
στο ατομικό
βίαιο
αλόγιστο
ποιητικό
αποκεντρωτικό
Και χρειάζεται να επιστρέψουμε με κάθε κομμάτι του σύγχρονού μας ενστίκτου
κάθε κομμάτι της νέας μας αντίληψης για τη ζωή και την ομορφιά
κάθε κομμάτι του υγιούς και συνειδητού πεσιμισμού μας
που δεν είναι παραίτηση ή αδυναμία
αλλά ανθισμένο λουλούδι της πληθωρικής ζωής.
Είμαστε οι αληθινοί μηδενιστές της πραγματικότητας
και οι πνευματικοί κατασκευαστές των ιδεατών κόσμων
Είμαστε καταστροφικοί φιλόσοφοι και δημιουργικοί ποιητές
Περπατάμε μες στη νύχτα
μ’ έναν ήλιο στο τσερβέλο·
και με πυρωμένα μάτια
δύο πελώρια χρυσά αστέρια.
Περπατάμε…
II.
Κάμποσα χρόνια πριν
όλοι οι βασιλείς της γης κι όλοι οι τύραννοι του κόσμου
διέσχισαν το κατώφλι του χρόνου και
(γυρνώντας την πλάτη στην αυγή) κάλεσαν
(διά βοής) τα φαντάσματα του παρελθόντος:
του πιο ζοφερού παρελθόντος!
Οι φωνές των τυράννων και των βασιλέων
ενώθηκαν ακόμα και με τις βραχνές
φωνές όλων των μεγάλων σπαγκοραμμένων του πνεύματος
της τέχνης, της σκέψης και της ιδέας!
Κι απ’ τις φωνές των τυράννων, των βασιλιάδων και των σπαγκοραμμένων,
φαντάσματα και πνεύματα σηκώθηκαν απ’ τους τάφους τους
κι ήρθαν να χορέψουνε ανάμεσά μας…
Το «κράτος»
η «φυλή»
η «πατρίδα»
γίναν τα μακάβρια σύννεφα που ’καναν έφοδο στους ουρανούς
απειλητικά φαντάσματα που κρύψανε τον ήλιο·
που μας πετάξαν πίσω στη σκοτεινή νύχτα
των μακρινών μεσαιωνικών χρόνων…
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας.
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
ω, μην τρομάζετε καθόλου που είμαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει.
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα,
μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
όλη-όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συγνεφιασμένο.
Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
τι το παιδί που σαν κομμάτι εφημερίδα κάηκε
δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.
Vietnam Veterans Against the War, Philadelphia, 1976.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
νυχτωδία
αϋπνία
τετράποδο
κορδέλα
τριαντάφυλλα
φιλί
βιολιά
σσσσσ
μαχαίρι
πέτρα
κίτρινο
φάρος
ποντίκι
καθαριότητα
τυραννία
μυρμήγκι
μελανό
μην
κλαδί
πάλεψε
εσύ
έρευνα
όχι
πες
τόσο
κάτι
νησί
ναι
μαραίνομαι
Ανώνυμος
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Κάτω απ' την κυανή αιχμαλωσία τ' ουρανού
είμαι ο ταμίας της τύχης μου.
Φίλος του νερού άνωθεν
κι ο ουρανός
συνάλλαγμα της ταπείνωσής μου.
Νίκος Καρούζος
6 ποιήματα για το θήλυ απο την συλλογή "η πρώτη εποχή"
Pierre Boucher (1908-2000)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ας γράψουμε λοιπόν ένα γράμμα
με παραλήπτη ανύπαρκτο
κι όπως περπατάμε
ας το αφήσουμε να μας πέσει, τάχα,
κατά τύχη στο δρόμο.
Αύριο, μεθαύριο,
θα το βρουν ξεθωριασμένο απ΄τη βροχή
και τότε θα’ χει πάρει
όλο το νόημά του.
Τάσος Λειβαδίτης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Δεν υπάρχω σε αυτό τον κόσμο για να ζήσω σύμφωνα με τις προσδοκίες σου,
Και δεν είσαι σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσεις σύμφωνα με τις δικές μου.
Εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ,
Και αν κατά τύχη βρούμε ο ένας τον άλλο, θα είναι πολύ ωραία,
Εάν όχι, δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε.
Gestalt Therapy Verbatim, αλλιώς “Η Προσευχή του Fritz Perls”, 1969
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Μια βαθιά βαθιά πνιγμένη σιωπή
Αλλά έχεις φίλους
Βαθιά σιωπή
Έχεις πολλούς φίλους. Τι τους προσφέρεις για να σε υποστηρίζουν;
Βαθιά σιωπή
Τι τους προσφέρεις για να σε υποστηρίζουν;
Βαθιά σιωπή
Tι τους προσφέρεις;
Σιωπή
Μια ενοποιημένη συνείδηση κατοικεί στην σκοτεινή αίθουσα των δεξιώσεων κοντά στο ταβάνι του μυαλού. Το πάτωμα του ανασηκώνεται σαν χιλιάδες κατσαρίδες μόλις μια αχτίδα φωτός μπαίνει. Οι σκέψεις ενώνονται σε ένα από κοινού συμφωνημένου γεγονότος όχι πια εξόριστου καθώς οι κατσαρίδες περιλαμβάνουν μια αλήθεια που κανείς ποτέ δεν θα προφέρει.
Και ήρθε νύχτα που τα πάντα μου αποκάλυψε
Πως μπορώ ξανά να μιλήσω;
Και το πληγωμένο ερμαφρόδιτο που μόνο τον εαυτό του εμπιστευόταν βρίσκει το δωμάτιο να πλημμυρίζει πραγματικότητα και ικετεύει ποτέ να μην ξυπνήσει από τον εφιάλτη.
Και ήταν όλοι εκεί
Κανείς δεν έλειπε
Και γνώριζαν το όνομά μου
Καθώς εγώ βούλιαζα σαν σκαθάρι στις καρέκλες τους
Θυμήσου το Φως. Πίστεψε στο Φως.
Μια στιγμή διαύγειας πριν το αιώνιο Φως
Μην με αφήσετε να ξεχάσω
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου,
ψάχνω μεσ' σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω
εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του ματιού σου.
Αν έστω κι ένας μόνο απηχούσε
κάτι απ' τη δική σου ομορφιά,
θα του 'λεγα: "Λοιπόν, τι περιμένεις;
με τα καρδιά των παπουτσιών σου κάρφωσέ με".
και δε θα καρτερούσα πια γλυκό φιλί
ούτε μία τρυφερή περίπτυξη.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Όλοι σε αυτή την χώρα γεννήθηκαν λεβέντες
πρόσχαροι με μεγάλες καρδιές που αγαπάν
όλοι καμώθηκαν με μάρμαρο και ήλιο
όλοι καμώθηκαν τίμιοι και γενναίοι.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους
Όλες εδώ γεννήθηκαν με τιμημένους κόλπους
όλες περήφανες καλόκαρδες μανάδες
ακούραστες εργάτριες της σπιτικής μας ευτυχίας
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Κάποιος, είπε έτσι την ιστορία:
Ο ίδιος εγώ, σ΄ εμέ τον ίδιο εισέβαλα
Με όλα μου τα στρατεύματα στάθηκα
Απέναντί σ’ όλα μου τα στρατεύματα
Κοιταχτήκαμε: όμοια δόρατα, όμοια βλέμματα
Υπέρτατη στιγμή αδράνειας που έμοιαζε με σιωπή
Τότε ένας σκύλος πέρασε ανάμεσά μας, μ' ένα βλέμμα ανιδιοτελούς αγάπης
Μας κοίταξε, κι έφυγε τρέχοντας
Ύστερα, με κατέστρεψα ολοσχερώς.
Και κάποιο άλλος… έτσι:
Ο ίδιος εγώ σ' εμέ τον ίδιο εισέβαλα
Με όλα μου τα στρατεύματα στάθηκα
Απέναντί σ’ όλα μου τα στρατεύματα
Κοιταχτήκαμε: όμοια δόρατα, όμοια βλέμματα
Υπέρτατη στιγμή αδράνειας που έμοιαζε με σιωπή
Τότε ένας σκύλος πέρασε ανάμεσά μας μ΄ ένα βλέμμα ανιδιοτελούς αγάπης.
Μας κοίταξε. Ο αρχηγός έβγαλε από το στήθος τη φωτογραφία της αγαπημένης του και την έδειξε στον αντίπαλό. Το ίδιο έκανε κι ο άλλος. Όλοι οι στρατιώτες άφησαν κάτω τα όπλα κι έδειχναν φωτογραφίες των αγαπημένων τους. Δάκρυα, γέλια, αγκαλιές…
Ξάφνου, όλοι έμειναν ακίνητοι. Είχε έρθει ο γιατρός, πάνω στ’ άλογό του. Τον είχαν ξεχάσει: τους είχε πει να μην αρχίσουν τη μάχη αν δεν τους φέρει τα αποτελέσματα του rapid test… Τους κοίταξε σοβαρός και είπε: «Κύριοι, μπορείτε να συνεχίσετε. Η κλινική σας εικόνα, είναι άριστη. Είστε όλοι αρνητικοί».
Ξένια Ψαρρού
parafernalia
Περιβόητο μέλος
επιστρέφω στη γη να επιτελέσω ένα καθήκον.
Να γίνω ένα με τη σκληρή πραγματικότητα.
Πλάνη;;; Μπορεί...
Η εποχή που ανατέλλει είναι αμείλικτη.
Εγώ, πάντως, μπορώ να πω, ότι νίκησα∙
σβήστηκαν όλες οι απαίσιες αναμνήσεις.
Πρέπει να είσαι, οπωσδήποτε, στο πνεύμα της εποχής.
Τέρμα οι ευλογίες και τα ευλογητάρια∙
κράτα το κερδισμένο έδαφος.
Το πρόσωπό μου, ρούφηξε το ξεραμένο αίμα.
Πίσω μου, το τίποτα...
Ααα!!!
Μόνο, ένα...Άθλιο δεντράκι...
Οι αγώνες του πνεύματος είναι εξίσου άγριοι με τους
πολέμους των ανθρώπων.
Και είμαστε μόνο, στην αρχή...
Αγαπημένο χέρι ( ; )
τί να πω γι' αυτό... Γελάω! Μπορώ να γελάω με τις παλιές μου, ερωτικές απογοητεύσεις.
Εκεί κάτω, αντίκρισα, την κόλαση των γυναικών και
δικαιούμαι να συλλάβω την...Αλήθεια,
σε μια ψυχή
και ένα σώμα.
Πρέπει να είσαι, οπωσδήποτε, στο πνεύμα της εποχής.
Θα συνηθίσω...
Θα συνηθίσω...
Θα συνηθίσω...
ΥΓ: Όλη η σειρά αυτών των απαγγελιών απ' τον 'meToo' Κιμούλη είναι δυνατή. Ψυχή βαθιά.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
«Άκου ζαβό μετανθρωπάκι…
Είμαστε όλοι πια σίγουροι (πλην κάποιων παραχωρητών) πως την ιστορία αυτού του τόπου την έχεις διδαχθεί επιλεκτικά από τα βαμπίρια που είχες κι έχεις ως περιβάλλον. Σου θυμίζω λοιπόν, μωρή ψωλοσπηλιά, ότι οι ήρωές μας αιώνες τώρα ήταν και θα είναι για πάντα όσοι γλεντούσαν τους ομοαίματούς σου.
Όσοι πέθαναν λεύτεροι κι άφησαν στην καταδικαστική και ντροπιαστική βολή τους υποταγμένους σαν κι εσένα να μαζεύουν απλά μέρες.
Επίσης σου θυμίζω (γιατί όσο και χαζό να είσαι, δε μπορεί, θα το χεις καταλάβει) ότι όσες φορές κάποιοι σαν του λόγου σου βάλθηκαν να στερήσουν την ελευθερία απ΄ τους «τρελούς» αυτού του τόπου, η ιστορία τους φώλιασε δίπλα στ’ αμέτρητα κουφάρια εκεί στη σκοτεινή λακούβα της απολησμονιάς.
Εδώ λοιπόν στη σωπασιά του θανάτου που απλώνετε, εσύ και τα υπόλοιπα νεκροπούλια, απαιτώ να το βουλώσεις και ν’ ακούσεις των λεύτερων το βόγγο. Όταν θα μου αληθέψει τ’ όνειρο και συνέλθουμε που μας βρήκε μεσόστρατα ο δρόλαπας, θα γονατίσετε όλοι μπροστά στη λευτεριά τη Ρήγαινα και θα ικετεύετε για ένα σύντομο τέλος.
Πριν το απόλουσμα σας από τους μετανθρώπους ανάδοχούς σας θα υποστείτε την κρίση των ασύλητων. Τ΄ορκίζομαι στις μέρες που έρχονται και στης Αλκυόνας το θρήνο ότι ετούτο ονειρεύτηκα.
Ζω για να δω να σας ξεπροβοδίζουν οι νεκροί απ’ τα κυβερνητικά πορνεία και να σας σέρνουν μαζί με τα υπόλοιπα νεοταξικά ολογράμματα στη σκοτιά της κόλασης. Εδώ θα είμαστε, θα είναι όταν χιονίσει τέφρα και λίγο πριν ανθίσει η μοσχοκαρφιά.
Κρατείστε τα σημάδια και μη σέρνεστε άλλο γιατί σας ακούνε στον Άδη και ζηλεύουνε όλα τα καταχτόνια.
Θα είναι όταν οι δρίμες μέρες θα ρουφάνε στάλα και φορά, την ύπαρξη σας.
Τελευταίο θέρος λοιπόν. Δε θα ξανατρυγήσετε ποτέ.
Στο ληνό μας δε θα ξαναβάλετε τα πόδια σας.
Πόσο ανυπόστατοι είσαστε στο αύριο μπροστά.
Σαν κισσοί θα ζωστούμε πάνω σας μέχρι να σας πνίξουμε και σας πετάξουμε για πάντα στη στέρνα της λήθης για να τιμήσουμε τα γέρικα δέντρα που σκίστηκαν στα δυο από τους κεραυνούς σας.
Μπορεί να φαίνεται ότι μας φόρεσε τροκάνια ο τσοπάνης αλλά γελιέστε, γι άλλη μια φορά γελιέστε.
Σας ευχαριστούμε λοιπόν και για κάτι, έτσι μη φανούμε αχάριστοι.
Μας θυμίσατε ότι ταξιδεύουμε στους αιώνες κι η τιμωρία μας είναι κάθε φορά η πρώτη ανάσα και λυτρωμός μας η στερνή. Όμως αυτή τη φορά ενώσατε όλους εμάς που τιμούμε το ενδιάμεσο γέννησης και θανάτου. Τη μαλακία αυτή θα την πληρώσετε ακριβά. Η αστραψιά στα μάτια μας θα σας συνοδεύει μέχρι και του περάτη τη βάρκα. Θα σας ψυθυρίζουμε στ’ αυτιά ότι ο ανθός κομμένου κλώνου δεν ανθίζει κι ότι πάει το ροδάμι σας χαμένο.
Επίσης σας ευχαριστούμε που η αντίπερα από μας όχθη έπαψε να ‘ναι αθέατη.
Λοιπόν μικρό, ζαβό, μετανθρωπάκι, όσο και αν περνιέσαι παζάρμπασης δε γλυτώνεις τη βούβαση πριν το βάχτι θα σε κάψουν της σκέψης μας οι λίβες.
Ήρθε η αραδαριά σου, όσο κι ανοιχτοπάτης να καμώνεσαι θα σε βρει το ανεμόχολο και θα φύγεις ανέορτος πριν αλλάξει η βάρδια. Θα κοιτάμε κι όλους τους υπόλοιπους εξωνημένους δούλους με λύπηση από τις στράτες του ήλιου κι από τα ξάγναντα μας.
Πρώτο μας ραντεβού στα «ανθεστήρια» εκεί στο τέρμα της ανηφοριάς.
Και μη ξεχνάς καθένας από μας είναι και μια λέξη που δε ξεστόμισες ποτέ.
Είμαστε ο δρόμος που ποτέ δεν πορεύτηκες κι αν μας τελειώσετε, οι ψυχές μας θα συναντήσουν τ΄άλλα χελιδόνια που υμνούν τη φλογάτη άνοιξη.
Εσύ παραμένεις ένας απομεθυσμένος από την εξουσία κατωβρακιάς στο μικρό καστέλι σου, στη χώρα που γιόμισε ίσκιους. Τα μάτια σου φράχτες γύρω σου.
Σ’ έχει χτυπήσει η Άτη και νυχτολαλούν γύρω σου οι κόρακες.
Είσαι ένας θερσίτης από το αποδιαλόγι της ντροπής που λυπημό δε θα βρει.
Μόνο οι αιματοσμίχτες και τα βρωμερά συγγενάδια σου θα πονέσουν για σένα.
Ας μου αληθέψει τ’ όνειρο λοιπόν κι ο άνομος πύρινος πόθος μου ας ξεδιψάσει όλα τα αγδίκιωτα. Αλλοιώς αν τη πουλέψω νωρίτερα θα ήθελα να με θρηνήσουνε ένα γλυκό βράδυ όπως σήμερα, μόνο οι στίχοι μου κι όχι οι φυλακισμένες σκιές από το μεσουράνι.
Γεμάτος σιχασιά και ντροπή για τους συγκαιρινούς μου παραχωρητές, ξαναφωνάζω πως: από τον τόπο που έρχομαι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πεθάνεις παρά μόνο πολεμώντας. Ετούτο δεν αλλάζει.
Να ‘χετε λοιπόν εσύ κι οι όμοιοι σου την κατάρα της μνημοσύνης του σύμπαντος.
Κάθε ανάσα να γιομίζει τα σπλάχνα σας με κυνικά καύματα και κανείς σας να μη βρει ποτέ θέση στην Αργώ μας.
Να μείνετε χωρίς αιθέρα κι αμάζευτοι στο κενό εις τους αιώνες.
Μιχάλης Μυτακίδης (B.D.Foxmoor) ένας Αλίβας που αποζητά να ξαναζήσει.
Ξημέρωμα Κυριακής 9/1/2022
ΥΓ. Με είδες το πήγα ποιητικά.
Πρώτη φόρα λέει κάποιος για σένα πάνω από δύο φράσεις χωρίς ούτε ένα «γαμιέσαι».»
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Pablo Neruda
Λαχταράω το στόμα σου, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου.
Σιωπηλός και λιμοκτονούμε, περνάω στους δρόμους.
Το ψωμί δεν με θρέφει, η αυγή με ενοχλεί όλη μέρα
Κυνηγάω το υγρό μέτρο των βημάτων σου.
Πείνα για το κομψό γέλιο σου,
στα χέρια σας το χρώμα μιας άγριας συγκομιδής,
πείνα για τις ωχρές πέτρες των νυχιών σου,
Θέλω να φάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο.
Θέλω να φάω την ηλιαχτίδα να φουσκώνει στο υπέροχο σώμα σου,
η κυρίαρχη μύτη του αλαζονικού σου προσώπου,
Θέλω να φάω τη φευγαλέα σκιά των βλεφαρίδων σου,
και κάνω ρυθμό γύρω από πεινασμένους, μυρίζοντας το λυκόφως,
κυνήγι για σένα, για την καυτή καρδιά σου,
σαν μια puma στα άγονα του Quitratue.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Louise Glück
Ήρθες στο πλάι του κρεβατιού
και κάθισε με κοίταξε.
Τότε με φίλησες - ένιωσα
ζεστό κερί στο μέτωπό μου.
Ήθελα να αφήσει ένα σημάδι:
έτσι ήξερα ότι σε αγαπούσα.
Επειδή ήθελα να καεί, να σφραγιστεί,
να έχεις κάτι στο τέλος-
Έβγαλα το φόρεμα πάνω από το κεφάλι μου.
μια κόκκινη έξαψη κάλυψε το πρόσωπο και τους ώμους μου.
Θα τρέξει την πορεία του, την πορεία της φωτιάς,
βάζοντας ένα κρύο νόμισμα στο μέτωπο, ανάμεσα στα μάτια.
Ξαπλώνεις δίπλα μου. το χέρι σου κινήθηκε πάνω από το πρόσωπό μου
σαν να το είχατε επίσης-
πρέπει να γνωρίζεις, λοιπόν, πώς σε ήθελα.
Θα το ξέρουμε πάντα εσείς και εγώ.
Η απόδειξη θα είναι το σώμα μου.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Γκιγιώμ Απολλιναίρ
Λου είσαι το τριαντάφυλλό μου
Τα οπίσθια σου τα υπέροχα δεν είναι το πιο
όμορφο τριαντάφυλλο ;
Τα στήθη σου τα στήθη σου τα αγαπημένα δεν
είναι κι αυτά τριαντάφυλλα ;
Και τα τριαντάφυλλα δεν είναι κι αυτά ωραίες
μικρές Λου ;
Που τις μαστιγώνουμε όπως το αεράκι
χτυπά των τριανταφύλλων τα οπίσθια
Παραμελημένη
Λου τριαντάφυλλο μου
Μου έστειλες τα φύλλα σου
Ω μικρή θεά!
Δημιουργείς τα τριαντάφυλλα
Φτιάχνεις τα φύλλα
Τριαντάφυλλα
Μικρές γυμνές γυναίκες που χορεύουν
Με ευγένεια
Πάνω σε κούνιες λικνίζονται
Με γυαλιστερά φουστάνια
Tραγουδούν το πιο όμορφο άρωμα το πιο δυνατό
το πιο γλυκό
Λου τριαντάφυλλό μου ω τελειότητά μου σʼ αγαπώ
και είναι με χαρά που κινδυνεύω να τσιμπηθώ
Για χάρη της ομορφιάς
Σʼ αγαπώ σε λατρεύω δαγκώνω σιγανά τα φύλλα σου
Τριαντάφυλλο που βασιλεύεις στα λουλούδια Λου
βασίλισσα των γυναικών!
Σε φέρνω στην άκρη των δακτύλων
αχ Λου αααχ τριαντάφυλλό μου
στην άκρη των δαχτύλων και σε κρατώ σφιχτά
Μέχρι που λιποθυμάς
όπως λιποθυμά το άρωμα
από τα τριαντάφυλλα
Σʼ αγκαλιάζω Λου
και σε λατρεύω
parafernalia
Περιβόητο μέλος
ποτέ δεν ξανανοίγει,
εκεί ακόμα κάθεται
χωρίς σκοπό να φύγει
Πάνω απ' την πόρτα,
στης Παλλάδας την πάλλευκη την προτομή
και τ' απλανή του μάτια ολόιδια μοιάζουν
με κάποιου δαίμονα ονειρευτή
Κι όπως το φως της λάμπας
πάνω του χύνεται από ψηλά,
στο πάτωμα απλώνεται
η μαύρη του σκιά
Κι από τα βάθη αυτής
της κυματίζουσας σκιάς
ν' ανυψωθεί η ψυχή μου
δεν θα μπορέσει -
Ποτέ πια!
(απόσπασμα απ' το Κοράκι - Έντγκαρ Άλαν Πόε)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Anne Waldman
Βγαίνω από τον τάφο, άνθρωποι του πολέμου
ακριβώς τη στιγμή που νομίζατε ότι με είχατε
στη σωστή θέση κρυμμένο
Βγαίνω τώρα
μπορείτε να αισθανθείτε το έδαφος
να βροντά υπόκωφα κάτω από τα πόδια σας;
Διαλύεται, αναποδογυρίζει, σπρώχνει προς τα πάνω
χώνεται στην άποψή σας,
στην ιδιωτική σας περιουσία
Ω Άνθρωποι του Πολέμου, υποκριτές!
ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΓΟΡΙΑ, ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ
Βγαίνω τώρα
βγαίνω με όλα όσα κρύψατε
Ετοιμαστείτε, Αγορίνες, ετοιμαστείτε
Βγαίνω με όλα όσα θέλατε θαμμένα,
όλα τα ερμητικά κείμενα με ιστορίες από φλογερές
και επικίνδυνες γυναίκες
γυναίκες με λάγνες γλώσσες,
αιχμηρά μάτια και νύχια
Έχω δουλέψει, οι μύες μου είναι δυνατοί
σπρώχνω τη γη με όσα προσπαθείτε να λογοκρίνετε
όποια αίρεση και μαγκιά περιφρονείτε
όλους τους χλευασμούς ενάντια στις σημαίες σας
και χαιρετίζω
Βγαίνω από την κόλαση
με όλα όσα ποτέ καταπιέσατε
όλες οι σκοτεινές φαντασιώσεις,
ναι ρε, όλα τα κατακάθια επιστρέφουν
Τα οδηγώ, υποβοηθώντας τα, τώρα
πρόκειται να αλυχτούν
και να χλευάζουν
και να μαίνονται
και να δαγκώνουν
Ανοίγω το κουτί...
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Αν συναντιόμασταν αυτή τη νύχτα
σε ένα μονοπάτι βυθισμένο στην ομίχλη
θα στέγνωναν οι λακκούβες
γύρω από το ζεστό κομμάτι της γης μας:
και το μάγουλό μου πάνω στα ρούχα σου
θα ήταν η γλυκιά λύτρωση της ζωής.
Όμως λεία πρόσωπα κοριτσιών
χλευάζουν την ηλικία μου: ένα δέντρο
μονάχα έχω συντροφιά στο βροχερό σκοτάδι
και φώτα αργά αμαξών με κάνουν να φοβάμαι,
να φοβάμαι και να καλώ το θάνατο.
Antonia Pozzi (1912–1938)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς µου
κατεστραμένα απ' την τρέλα
να λοιμοκτωνούν, γυμνά, υστερικά
να σέρνωνται μες στους νέγρικους δρόμους ξημερώματα
γυρεύοντας μια άγρια δόση
Χίπστερς αγγελόμορφοι
που καίγονταν για τον αρχαίο επουράνιο δεσμό
με το αστρικό δυναμό στη μηχανή της νύχτας
φτωχοί και ρακένδυτοι
με βαθουλωμένα μάτια
που φτιαγμένοι ξενυχτούσαν
καπνίζοντας το υπερφυσικό σκοτάδι
παγωμένων διαμερισμάτων
αιωρούμενοι πάνω απ' τις κορφές των πόλεων
αφοσιωμένοι στη τζαζ
Αυτοί
που μοίρασαν αριστερίστικες μπροσούρες στην Union Square
που σβήσανε αργά σαν εικόνες σε απέραντες άθλιες ταινίες
μετατοπίστηκαν στο όνειρο
ξύπνησαν σε ένα απροσδόκητο Μανχάταν
σύρθηκαν έξω από τα υπόγεια με πονοκέφαλο
τους τρόμους των σιδερένιων ονείρων της τρίτης λεωφόρου
και τράβηξαν παραπατώντας
για τα γραφεία ανεργίας
Αυτοί που τρελαθήκανε στις φυλακές
με τη γοητεία της πραγματικότητας στις καρδιές
που τραγουδούσαν γλυκά μπλουζ του Αλκατράζ
ροκενρολάροντας σε μεσονύχτια μοναχικά παγκάκια
τύμβους αρχέγονους
πέτρινες πύλες προς το βασίλειο του Έρωτα
και την έρημη επικράτεια της αγάπης
Ένα όνειρο ζωής
ένας εφιάλτης
σώματα που γίνανε πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι
Ω! Κάρλ, όσο δεν είσαι ασφαλής εσύ
δεν είμαι ούτε εγώ
και τώρα είσαι στ' αλήθεια
μέσα στην απόλυτα, κτηνώδη
σούπα του χρόνου
Οράματα
Ωιωνοί
Παραισθήσεις
Θαύματα
Εκστάσεις
τα πήρε όλα το αμερικάνικο ποτάμι
παλαβή γενιά
παλαβή γενιά κάτω στα βράχια του χρόνου
άγιος ο στεναγμός
και το μουγκρητό του σαξόφωνου
άγια η αποκάλυψη της be-bop
άγιες μπάντες της τζαζ
Μαριχουάνα
Χίπστερς
Ειρήνη
Ηρωίνη και τρανς
άγιες οι ερημιές των πεζοδρομίων
και των ουρανοξυστών
άγιοι οι μυστικοί ποταμοί των δακρύων
κάτω απ' τους δρόμους
Άγια
η υπερφυσική
υπέρλαμπρη
νοήμων ευγένεια της ψυχής
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Γυρεύοντας στη μοναξιά θα βρεις εμένα
με μια κίνηση θανάτου έξω από το παράθυρο
να γυρίζω στη ρουφήχτρα του χρόνου
καταπίνοντας την ανάσα μου
Περίμενα ως την ώρα της φωτιάς
χωρίζοντας κόκκαλα, ρίζες και πέτρες
ξεφλουδίζοντας το σκουλήκι από τη λάσπη
και το φίδι από τα λέπια του
Ταξιδεύοντας στο χώμα μοίρασα τη δροσιά
ήπια την ευωδιά από τη φυσική γέννα του λείψανου
γεύτηκα τη σάρκα από τους καρπούς των νεκρών
Περίμενα ως την ώρα της στάχτης.
Μαραμένες ηδονές στην κατοικία της σιωπής
Ξαναγεννιέμαι μονάχα μέσα στην έκσταση του ύπνου
χτυπώ το σύννεφο και συμφωνώ με τον αφανισμό μου
Κι ο κεραυνός, φλέβα Θεού, μαστίγιο
αφαιρεί το κορμί από την παρουσία του Έρωτα
Υπάρχουνε ακόμη στους φλοιούς των δέντρων
οι χαραγμένες πράξεις με τα δάκρυα
(Κοραλία Θεοτοκά Ανδρειάδη)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο τρόπος για να σκοτώσεις
Ο τρόπος για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο
ή ένα έθνος
είναι να σκοτώσεις τα όνειρά του
τα όνειρά του
να σκοτώσεις τα όνειρά του
ο τρόπος
για να σκοτώσεις
Απατεώνες του κόσμου
υπάρχει ένα σημάδι
που δεν μπορείτε να νικήσετε
δεν μπορείτε να νικήσετε
υπάρχει ένα σημάδι
εκείνο μέσα μας
εκείνο
μέσα μας
parafernalia
Περιβόητο μέλος
φρενίτις στην αγορά
πόλεις καίγονται
ο κόσμος κλονίζεται
και απαιτεί δημοκρατία
η δημοκρατία..
δεν αποδίδει
ο χριστιανισμός..
δεν αποδίδει
ούτε η αθεΐα
τίποτα δεν αποδίδει
εκτός απ' το όπλο
κι εκείνων
που το εξουσιάζει
τίποτα δεν αλλάζει
οι αιώνες αλλάζουν
κι ο άνθρωπος
παραμένει ίδιος
η αγάπη λυγίζει
και διαλύεται
το μίσος
είναι η μοναδική πραγματικότητα
στις ηπείρους
στις ηπείρους
και στα δωμάτια δυο ανθρώπων
τίποτα δεν αποδίδει
εκτός απ' το όπλο
κι εκείνων
που το εξουσιάζει
όλα τ' άλλα..
είναι θεωρίες
φρενίτις στην αγορά
πόλεις καίγονται
για να ξαναχτιστούν
για να ξανακαούν
η δημοκρατία
δεν αποδίδει
ο χριστιανισμός
ούτε η αθεΐα
μόνο το όπλο
υπάρχει μόνο το όπλο
κι αυτούς..
που το εξουσιάζει
parafernalia
Περιβόητο μέλος
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου...
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε
και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.
Ζοζέ Σαραμάγκου (απόδοση: Layda Sansores - 8/12/2013, Mexico)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Η αληθινή Ζωή
είναι απούσα,
δεν βρισκόμαστε στον κόσμο".
Αρθούρος Ρεμπώ - Μια εποχή στην κόλαση, 1873
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα
οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη
δραπέτευσα
Μάγισσες, μιζέρια, μίσος
εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου
κατόρθωσα να ζήσω απ' τα λογικά μου
κάθε ελπίδα ανθρώπινη
με ύπουλο σάλτο χύμηξα σαν θηρίο
πάνω σε όλες τις χαρές
να τις κατασπαράξω
Επικαλέστηκα τους δήμιους
να δαγκάσω πεθαίνοντας τα κοντάρια των όπλων τους
επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα
να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο
η απόγνωση, ήταν ο θεός μου!
Κυλίστηκα στη λάσπη
στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος
ξεγέλασα την τρέλα
κι η άνοιξη μου πρόσφερε
...το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Γυναίκες Κολασμένες
Σαν κοπάδι σκεφτικό στην άμμο πλαγιασμένες,
Γυρίζουν τα μάτια τους προς τους θαλασσινούς ορίζοντες,
Τα πόδια τους αναζητιούνται και τα χέρια τους σμίγουν,
Έχουν λιγώματα γλυκά κι ανατριχιάσματα πικρά.
Οι πρώτες, καρδιές ερωτευμένες με τις ατέρμονες εξομολογήσεις
Στην καρδιά των ανθόκηπων όπου τα ρυάκια φλυαρούν,
Πορεύονται συλλαβίζοντας τον εφηβικό φοβισμένο έρωτα
Και σκαλίζουν τον τρυφερό κορμό των νεαρών θάμνων
Οι άλλες σαν αδερφές, περπατούν σιγανές και σοβαρές
Ανάμεσα στους βράχους, τους οπτασίες γεμάτους,
Εκεί που ο Άγιος Αντώνιος είδε ν’ αναφύονται σα λάβες
Τα γυμνά πορφυρόχρωμα στήθη των πειρασμών του
Υπάρχουν άλλες, στις λάμψεις των ετοιμόρροπων δαδιών,
Που μέσα στο βουβό κοίλωμα των παλιών ειδωλολατρικών σπηλιών
Σε καλούν για βοήθεια ουρλιάζοντας απ' τους πυρετούς,
Ω Βάκχε, βαυκαλιστή των προαιώνιων τύψεων!
Κι άλλες, που το στήθος τους αγαπά τα ωμοφόρια,
Που αποκρύβοντας μαστίγιο κάτω απ’ τα μακριά τους ρούχα
Ανακατεύουν, μες στο σκοτεινό δάσος και τις μοναχικές νύχτες,
Τον αφρό της ηδονής με δάκρυα οδύνης σφοδρής.
Ω παρθένες, ω δαίμονες, ω τέρατα, ω μάρτυρες
Της πραγματικότητας μεγάλα πνεύματα περιφρονητικά,
Ερευνήτριες του απείρου, νυμφομανείς και θρησκόληπτες,
Άλλοτε γεμάτες κραυγές, άλλοτε γεμάτες δάκρυα,
Εσείς που μες στην κόλασή σας η ψυχή μου κυνήγησε,
Φτωχές αδερφές, σας αγαπώ όσο σας συμπονώ,
Για τις σκοτεινές οδύνες σας, την άσβηστη δίψα σας,
Και για τις υδρίες αγάπης που περιέχουν οι μεγάλες καρδιές σας!
Baudelaire Charles - "Άνθη του Κακού"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Κι ένα ξημέρωμα άναψαν όλα
κι ένα ξημέρωμα οι πυρκαγιές
όρμησαν απ' τη γη
ρουφώντας τα όλα,
κι από τότε φωτιά,
κι από τότε μπαρούτι,
κι από τότε αίμα.
Ληστές μ' αεροπλάνα και μαυριτανούς,
ληστές με δαχτυλίδια και δουκέσες,
ληστές μ' ευλογίες μαύρων φρέρηδων
που έρχονταν απ' τον ουρανό να σφάξουν παιδιά,
και στους δρόμους το αίμα των παιδιών
κύλησε απλά, σαν των παιδιών το αίμα.
Τσακάλια, των τσακαλιών το σίχαμα,
πέτρες που τα ξεράγκαθα δαγκάνοντας σας φτύνουν,
οχιές που κι οι οχιές σας μισούν!
Στρατηγοί
προδότες·
δείτε το νεκρό μου σπίτι
δείτε την πατρίδα ρημαγμένη·
γιατί μεταλλικές πετιούνται αναλαμπές
απ' το κάθε νεκρωμένο σπίτι
αντί για λουλούδια,
γιατί μεσ' απ' το κάθε χάσμα
ξεπετιέται η Πατρίδα,
γιατί απ' το κάθε νεκρό παιδί πετιέται μια κάνη με μάτια,
γιατί μεσ' στο κάθε φονικό γεννιούνται βόλια
που θε να ' βρουν το στόχο της καρδιάς σας
κάποια μέρα.
Και με ρωτάτε γιατί τάχα η ποίησή μου
δε σας μιλά για όνειρα και φύλλα,
για τα τρανά ηφαίστεια της πατρικής μου γης;
Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε
το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε το αίμα
στους δρόμους!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ονειρεύτηκα τα πανηγύρια που ήμουνα παιδί.
Ονειρεύτηκα δύο μεγάλα μάτια.
Ονειρεύτηκα αυτήν με την πλεξούδα.
Ονειρεύτηκα μιαν ελιά που δεν πουλιέται
και λίγα γρόσια.
Ονειρεύτηκα τ΄απόρθητα τείχη της ιστορίας σου
το μύρο της αμυγδαλιάς
που τον καημό ανάβει
στις νύχτες τις ατέλειωτες.
Ονειρεύτηκα τους δικούς μου
της αδερφής το μπράτσο που μ΄ αγκάλιαζε
μετάλλιο ανδρείας.
Ονειρεύτηκα μια νύχτα καλοκαιρινή
κι ένα καλάθι σύκα.
Ονειρεύτηκα πολλά.
πολλά ονειρεύτηκα
γι αυτό συγχώρεσέ με.
Σφίξτε μου τα σκοινιά
Απαγορέψτε μου και το τετράδιο και τα τσιγάρα,
κλείστε το στόμα μου με χώμα.
Το τραγούδι είναι το αίμα της καρδιάς
τ’ αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού.
Γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια…
Θα το λέω στο κρατητήριο
στην τουαλέτα
και στο στάβλο
με χειροπέδες, κάτω απ΄το βούρδουλα
κάτω απ΄τα δεσμά των αλυσίδων.
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδιάς μου τα κλαδιά
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι.
(Μαχμούντ Νταρουίς - Εθνικός ποιητής Παλαιστίνης)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Εξυψώσου από τη γέννησή μου, αδερφέ.
Δώσε μου το χέρι σου μακριά απ' τα βάθη
που απλώνεται ο πόνος σου.
Δεν θα επιστρέψει κάτω απ' τις πέτρες.
Δεν θα αναδυθεί από χρόνο υπόγειο.
Η φωνή σας δεν θα τρέμει.
Ούτε τα διάτρητα μάτια σας θα βγουν απ' τις κόγχες τους.
Κοίτα με από τα βάθη της γης,
γεωργός, υφάντρα, απόμακρος βοσκός:
θηριοδαμαστής των λάμα:
τολμηρός χτίστης στην σκαλωσιά:
υδροχόος ανδαλουσιανών δακρύων:
κοσμηματοποιός με δάχτυλα περίτεχνα:
αγρότης που σείεται μες τα σπορόφυτα:
αγγειοπλάστης χυμένος στον πηλό:
φέρει στην κούπα μιας νέας ζωής
τις αρχαίες θαμμένες λύπες σας.
Δείξτε μου το αίμα και τις φλέβες σας,
πες μου: εδώ τιμωρήθηκα,
γιατί το στολίδι δεν έλαμπε ή η γη
δεν παραδόθηκε στον ρυθμό της πέτρας ή του σιταριού:
Δείξε μου τον βράχο που σκόνταψες
ή το ξύλο που σταυρώθηκες,
φλογισέ μου τους γέρικους πυρόλιθους
τους αρχαίους λαμπτήρες, τα μαστίγια τα σφιχτοδεμένα
στο πέρασμα των αιώνων μέσα στις πληγές σας
και τα τσεκούρια που αστράφτουν απ' το αίμα σας.
Έρχομαι να μιλήσω για τα νεκρά σας στόματα.
Μέσα απ' τη γη αφήστε
τα σιωπηλά χείλη σας να ξεχυθούν
και πέρα απ' τα βάθη ας στροβιλίζεται αυτή η μεγάλη νύχτα
σαν να αγκυροβόλησα εδώ μαζί σας,
πείτε μου τα πάντα, αλυσίδα μ' αλυσίδα,
κόμπο με κόμπο, βήμα με βήμα,
ακονίστε τα μαχαίρια που φυλάτε κρυμμένα,
κάντε το κι απ' το δικό μου στήθος κι απ' το δικό μου χέρι,
σαν μια πλημμυρίδα από ηλιαχτίδες,
σαν ένας χείμαρρος από θαμμένες τίγρεις,
κι αφήστε με να κλάψω, ώρες, μέρες, χρόνια,
τυφλές δεκαετίες, αστρικούς αιώνες.
Δώσε μου τη σιωπή, το νερό, την ελπίδα.
Δώσε μου τον αγώνα, το σίδερο, τα ηφαίστεια.
Στερεώστε πάνω μου τα σώματά σας σαν μαγνήτες.
Ελάτε στις φλέβες μου και τη φωνή μου.
Μιλήστε με τα λόγια και το αίμα μου.
Dame la mano desde la profunda
zona de tu dolor diseminado.
No volverás del fondo de las rocas.
No volverás del tiempo subterráneo.
No volverá tu voz endurecida.
No volverán tus ojos taladrados.
Mírame desde el fondo de la tierra,
labrador, tejedor, pastor callado:
domador de guanacos tutelares:
albañil del andamio desafiado:
aguador de las lágrimas andinas:
joyero de los dedos machacados:
agricultor temblando en la semilla:
alfarero en tu greda derramado:
traed a la copa de esta nueva vida
vuestros viejos dolores enterrados.
Mostradme vuestra sangre y vuestro surco,
decidme: aquí fui castigado,
porque la joya no brilló o la tierra
no entregó a tiempo la piedra o el grano:
señaladme la piedra en que caísteis
y la madera en que os crucificaron,
encendedme los viejos pedernales,
las viejas lámparas, los látigos pegados
A través de los siglos en las llagas
y las hachas de brillo ensangrentado.
Yo vengo a hablar por vuestra boca muerta.
A través de la tierra juntad todos
los silenciosos labios derramados
y desde el fondo habladme toda esta larga noche
como si yo estuviera con vosotros anclado,
contadme todo, cadena a cadena,
eslabón a eslabón, y paso a paso,
afilad los cuchillos que guardasteis,
ponedlos en mi pecho y en mi mano,
como un río de rayos amarillos,
como un río de tigres enterrados,
y dejadme llorar, horas, días, años,
edades ciegas, siglos estelares.
Dadme el silencio, el agua, la esperanza.
Dadme la lucha, el hierro, los volcanes.
Apegadme los cuerpos como imanes.
Acudid a mis venas y a mi boca.
Hablad por mis palabras y mi sangre.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Το σώμα της ήταν ανθρώπινο. Το ίδιο και το κεφάλι της.
Ήταν γυναίκα.
Ψέματα!
Φοβάμαι ότι αν σας αποκαλύψω το μυστικό της δεν θα με πιστέψετε.
Κάθε πανσέληνο έμενε σπίτι της. Παρόλο που τότε η μοναξιά της
Γινόταν αβάσταχτη.
Είχε ανάγκη από πολλά δάκρυα για να φτιάξει τη θάλασσά της και να
Βρεθεί μέσα στο βυθό της ψάχνοντας τον πρίγκιπά της.
Εκεί αφηνόταν ελεύθερη, μοναδική γυναίκα του βυθού.
Μοναδική.
Το κεφάλι της κάτι είχε.
Θα σας αποκαλύψω το μυστικό της:
Κάθε πανσέληνο τα μαλλιά της έπεφταν και ξαναφύτρωναν
Όταν η πανσέληνος τελείωνε.
Γι’αυτό έμενε σπίτι της κάθε πανσέληνο από φόβο.
Τι κρίμα γι’αυτη την όμορφη γυναίκα.
Δεν ήξερε οτι ο πρίγκιπας δεν τη φοβόταν και την έψαχνε
Κάθε πανσέληνο.
Την έψαχνε παντού, εκτός απο τη θάλασσα.
Η θάλασσα ήταν μακριά γι’αυτον τον ασήμαντο ανθρωποπριγκηπα.
Αν ήξερε ποσο κοντα ήταν, θα πήγαινε τρεχοντας με μια αγκαλιά
Λουλούδια που κρατουσε γι’ αυτον το λογο απο την προηγούμενη ανοιξη.
Κι ας μην ήξερε κολύμπι. Ηξερε να κρατάει την αναπνοή του περισσότερο
Απο οποιονδήποτε αλλον.
Σ’ αυτή την πολη αυτή ηταν η δυναμη του.
Να κάθεται στο βυθο συνεχεια χωρις να βαριέται ποτε.
Και τι έγινε που η γυναίκα καθε πανσέληνο αντι για μαλλια στο κεφαλι
Της ειχε φύκια;
Μια τέτοια γυναίκα έψαχνε παντα, αλλα που να την εβρισκε ς’ αυτη την πολη;
Γι’ αυτο ειχε φυλάξει λουλουδια για να της πλέξει στεφανι. Να της το φορέσει
Για να μην καταλάβουν τη διαφορα και να την παρει και να αρχίσουν να τρεχουν.
Μέχρι να φτασουν στη θάλασσα και εκει στο μπλε της να κολυμπήσουν αγκαλια
Με την πανσέληνο.
www.filoxenoumenospoiitis.wordpress.com
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Brought down by men of greed,
Those driving the European Union,
For their reasons and not those of Greece.
My message to the Greek people,
Is renounce those men of greed,
Renounce the Euro and Europe too,
And return to a life so sweet.
It was better before, far better than pain,
And it can be excellent once again,
By reclaiming your country, your nation, and state,
Greece will be prosperous and once again great.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
νέο καθεστώς, «ο Γερμανός χωροφύλακας»…
Αυτόχειρες, οι Ευρωπαίοι ηγετίσκοι…
Δρομολόγησαν, την αυριανή διάλυση της Ευρώπης.
Φοβήθηκαν, την κρίση.
Δεν φοβήθηκαν, την Ιστορία.
Που θα τους περιλάβει. Όλους τους.
Που θα είναι ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ μαζί τους.
Και πώς να μην είναι;
Δεν συγχωρείται…
Να καταστρέφεται, ΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ.
Που ένωνε, με σύνθεση, συναίνεση, αλληλεγγύη ανόμοια κράτη. Ανόμοιους λαούς.
Αυτές, οι ισχυρές Αρχές πετάχτηκαν στα σκουπίδια.
Δεν συγχωρείται…
Η ομοφωνία, η συνεννόηση, η συζήτηση, ο συμβιβασμός ΝΑ ΔΙΑΣΥΡΟΝΤΑΙ με αυτόματες ποινές, αποκλεισμούς, επικηρύξεις.
Δεν συγχωρείται…
Το πραξικόπημα διάσπασης.
Από τη μία, «πασάς» ο Βορράς.
Από την άλλη, «παρίας» ο Νότος.
Αριστοκράτες και πληβείοι.
Εύποροι και άποροι.
Είναι στην ουσία, ένα πογκρόμ εκκαθάρισης και εκδίκησης.
Είναι, μία υποχρεωτική έξωση των χωρών που δεν θα μπορέσουν να το ακολουθήσουν.
Δεν συγχωρείται…
Οι έμποροι φωνάζουν γι’ αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού
αυτή η τέχνη
Bertolt Brecht
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα".
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ... σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
Mίλα!
(Αζίζ Νεσίν)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην της πεις πως μ’ εγκατέλειψε η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
τώρα, σταματάμε ή πιπιλάμε?
πιπιλάμε!
Δεν τα περνάμε κι άσχημα στην κρίση
χαλαρά και όμορφα είναι...
με τόση χαλαρή ομορφιά
όλος μας ο χρόνος δουλεύει
για τον έρωτα και την αλήθεια
Η Ιστορία διδάσκει πως
ο φτωχός καρβέλια ονειρεύεται
αλλά ξυπνά για να κάνει
την αλήθεια στο σώμα του
παιχνίδι...
Όσο μιλά κανείς,
δεν τρώει
Ο πολιτικός παίζει με την αλήθεια
σκυλοπ(ε)ίνοτας
την ομορφιά του έρωτα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Δεν συμφωνώ, το δεύτερο είναι πολύ κατώτερο του πρώτου.Γιατί μου μοιάζουν να αλληλοσυμπληρώνονται
αυτά τα δύο?
Δεν χρειάζεται όμως να στοχαστούμε στο γιατί. Σταματάμε έδω!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Πόσο εύκολο να ζω μαζί σου, Κύριε!
Πόσο εύκολο να πιστεύω σε Σένα!
Όταν ο νους μου ψάχνει απεγνωσμένα
ή ατονεί μες την παραζάλη,
όταν κι ο πιο έξυπνος ανάμεσά μας
δεν μπορεί να δει πέρα απ’ αυτό το βράδυ,
μη ξέροντας τι να κάνει αύριο –
Συ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω
ότι υπάρχεις
και ότι θα φροντίσεις να μη χαθούν όλα τα μονοπάτια της αγαθότητός Σου.
Απ’ την κορφή της κοσμικής δόξας
κοιτάζω με δέος πίσω
στις μέρες τις χωρίς ελπίδα – σ’ εκείνο το μέρος,
απ’ όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα
ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου.
Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη
θα μου τον δώσεις.
Κι ό,τι δεν κατορθώσω
σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους.
Την εποχή των Σταλινικών εγκλημάτων, ο μεγάλος Ρώσος διανοούμενος Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, που από πολλούς θεωρείται διάδοχος του Ντοστογιέφσκι, ήταν εκείνος που κράτησε ένα παράθυρο ανοικτό, απ’ όπου η Δύση μπορούσε να ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε μια ερμητικά κλειστή και μυστικοπαθή χώρα. Το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» - ένα επικό αριστούργημα που θεωρείται το αποκορύφωμα του έργου του - δεν είναι παρά ένα χρονικό των φυλακών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, (γκουλάγκ), της ΕΣΣΔ, από το 1918 έως το 1956, βασισμένο σε μαρτυρίες 227 κρατουμένων, (εκτός από τη δική του) και τον καθιέρωσε ως σύμβολο κατά του ολοκληρωτισμού και της καταδυνάστευσης των λαών. Για το έργο αυτό, η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ του πρόσφερε βραβείο το 1990, εκείνος όμως αρνήθηκε να το παραλάβει λέγοντας ότι δεν μπορούσε να δεχτεί τιμές για ένα βιβλίο γραμμένο με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ταξιδεύω νύχτα στο Αιγαίο, χωρίς προορισμό. Μέσα σ’ ένα κατάμεστο Blue star.
Τουρίστες χαζεύουν το σκοτεινό πέλαγος,
φορτηγατζήδες πίνουν μπύρες βροντογελώντας,
μανάδες κυνηγάνε τα παιδιά τους να τα ταΐσουν προτηγανισμένες πατάτες.
Στους καναπέδες των σαλονιών μισοκοιμούνται μισόγυμνα κορίτσια και φουσκωτά αγόρια γεμάτα τατουάζ.
Πως διάολο ξέπεσε έτσι το τατουάζ του ναυτικού;
Όχι του ναύτη του Αιγαίου, αλλά του παγκόσμιου ναυτικού.
Από σημάδι της ψυχής που αναδύεται και χαράζει ανεξίτηλα το κορμί,
κατάντησε ασήμαντο χρωματιστό πλουμί πάνω στο δέρμα.
Θα ‘θελα να ‘χα κάνει ένα αληθινό τατού για σένα, όμως τώρα είναι αργά.
Η ψυχή έπαψε να στέλνει προς τα πάνω μηνύματα που σε αφορούν.
Σφραγίστηκε ερμητικά ο τάφος του αλλοτινού μεγάλου έρωτα.
Θα τον ξανανοίξει πολύ αργότερα ο μέγας τυμβωρύχος που ονομάζεται γήρας και θα τον αξιολογήσει κατά πως νομίζει.
Πιθανότατα με την εκδικητικότητα που έχουν πάντα τα γηρατειά απέναντι στα νειάτα.
Δε βαριέσαι, έτσι είναι η φορά των πραγμάτων.
Ταξιδεύω νύχτα στο Αιγαίο και ο μισοφωτισμένος διάδρομος ανάμεσα στα καταστρώματα είναι βρεγμένος απ’ τη νυχτερινή αλμύρα.
Οπτασίες και σκιές περπατούν δίπλα μου,
προσεκτικά μην γλυστρίσουν και χαθούν στο σκοτεινά νερά από κάτω.
Αχ αυτές οι μικρές καλές σκιές της ζωής μου!
Πόσο εύκολα μεταπηδώ απ’ τις μεγάλες και τις αιώνιες,
στις μικρούλες προσωπικές οπτασίες που με συντρόφευσαν στα κατάρτια και τις παραλίες αυτής της ζωντανής θάλασσας.
Έρχονται απρόσμενα, πότε παιχνιδιάρες και πότε φουρκισμένες απ’ τα νεύρα τους,
να μου θυμίσουν το πέρασμα τους.
Για να ακροβολογώ, αυτή την ερμηνεία μ’ αρέσει να δίνω στην εμφάνιση τους,
όταν με πιάνει καμιά φορά αυτή η ανόητη ανδρική αυτοπεποίθηση.
Μπορεί όμως να έρχονται και για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.
Προσπαθώντας αυτές να θυμηθούν κάτι από μένα. Πως με λέγανε, ας πούμε.
Και να μην τα καταφέρνουν...
Δεν βαριέσαι. Έτσι είναι η φορά των πραγμάτων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ι
Στην ψηλή φωνή
Ευκίνητα ο έρωτας άναβε
με τόσες ακτινοβολίες λαμπερές
που μες στη λειτουργία του εγκεφάλου
αρνιόταν όλες τις ομολογίες
Στην ψηλή φωνή
όλοι οι κόρακες του αίματος θα σκεπάσουν
την μνήμη άλλων γεννήσεων
έπειτα θα ξαναχύσουν μες στο φως
το μέλλον συνθλιμμένο από φιλιά
Απίστευτη αδικία μια μόνη ύπαρξη είναι ο κόσμος
ο έρωτας διαλέγει τον έρωτα χωρίς να αλλάζει πρόσωπο
ΙΙ
Τα μάτια της είναι πύργοι φωτισμένοι
κάτω απ΄το γυμνό της μέτωπο
Στο διάφανο λουλούδι
οι γυρισμοί της σκέψης
ακυρώνουν τις λέξεις που είναι κούφιες
Αυτή διαλύει όλες τις εικόνες
θαμπώνει τον έρωτα και τους δύστροπους ίσκιους του
αυτή αγαπάει - αγαπάει να ξεχαστεί
ΙV
Σου λεγα για τα σύννεφα
σου λεγα για το δέντρο το θαλασσινό
για κάθε κύμα για τα πουλιά στη φυλλωσιά
για τα χαλίκια το θόρυβο
για τα οικογενειακά χέρια
για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο
και ο ύπνος του γυρίζει το χρώμα τ ουρανού
για όλη τη νοτισμένη νύχτα
για τη σκισμή του δρόμου
για το ανοιχτό παράθυρο για ένα ξέσκεπο μέτωπο
σου λεγα για τις σκέψεις για τις λέξεις σου
παραχαϊδεμένη όλη η εμπιστοσύνη ξαναζεί
V
Περισσότερα ήταν ένα φιλί
λιγότερο τα χέρια πάνω στα μάτια
το φωτοστέφανο του φωτός
τα χείλη του ορίζοντα
και οι ανεμοστρόβιλοι του αίματος
που παραδινόταν η σιωπή
VIII
Αγάπη μου για να φουντώσουν οι πόθοι μου
βάλε τα χείλη σου στον ουρανό τις λέξεις σου σαν άστρο
τα φιλιά σου μες στη νύχτα φλογερά
και σφίξε τα μπράτσα σου γύρω μου
όπως μια φλόγα στο σημείο που λαμπαδιάζει
τα όνειρά μου είναι στον κόσμο
καθαρά και διαιωνισμένα
Κι όταν δεν είσαι δίπλα μου
ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι , ονειρεύομαι ότι ονειρεύομαι
XIV
Ο ύπνος έχει πάρει τ αποτύπωμά σου
και το χρώμα από τα μάτια σου
XV
Ακουμπάει πάνω μου
η καρδιά αγνοεί
που κοιτάζει πόσο την αγαπώ
αυτή έχει εμπιστοσύνη αυτή ξέχασε
τα σύννεφα κάτω από τα ματόκλαδά της
το κεφάλι της αποκοιμισμένο στα χέρια μου
που είμαστε εμείς
μαζί αχώριστοι
ζωντανοί , ζωντανοί
ζωντανός ζωντανή
και το κεφάλι μου κυλάει στα όνειρά της
ΧΧ
Την αυγή σ αγαπώ σε είχα όλη νύχτα μες στις φλέβες
όλη τη νύχτα σε κοιτούσα
σε είχα όλη ψηλαφίσει είμαι σίγουρος των σκοταδιών
αυτά μου δίνουν τη δύναμη
που σ αγκαλιάζω
που σε κουνάω ποθώντας τη ζωή
στο στήθος μου τ ακίνητο
τη δύναμη που σε σηκώνω
που ελευθερώνεσαι που χάνεσαι
φλόγα αθέατη μες στην ημέρα
Αν εσύ φύγεις η πόρτα ανοίγει πάνω στη μέρα
αν εσύ φύγεις η πόρτα ανοίγει πάνω σε μένα
ΧΧΙ
Τα μάτια της ξαναχύνουν το φως
και το φως τη σιωπή
για να μην ξαναγνωριστούν
να ξαναζήσουν στην αφάνεια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Είμαι διατηρητέο, είπε το χάος στους εργολάβους
Μέσα, τα πράγματα θα μείνουν όπως είναι.
Μικροαλλαγές μόνο στη πρόσοψη επιτρέπω.
Εν αρχή εγένετο χτές. Τάχιστα,
μόλις η διορατική αίσθηση
πρωτοβλέποντας τη μέρα χτισμένη έκραξε
αλίμονο, τι μικρή που είσαι. Δε φτάνεις
ούτε για ενός ατόμου μοναξιά.
Αναστατώθηκε ο πηλός. Τι συνέβη?
Στα σχέδια η μέρα έδειχνε ατελεύτητη.
Είδα φορτωμένο με πλίνθους και χούν
ένα ύποπτο πορτοκαλί φορτηγάκι.
Βρωμοδουλειά της δύσης?
Άφαντος ο κατασκευαστής.
Εκλήθη τότε επειγόντως η διακοσμήτρια τέρψη
Ειδική να μεγαλώνει το χρόνο
όπως τους μικρούς χώρους τα κάτοπτρα.
Και εγένετο η απατηλότης.
Ντυμένη παράδεισος:
Ύδατα βαθύφωνα, κιθαριστές ρυάκια
ο θόλος επάνω με τη γαλάζια τοπική
ενδυμασία της απόστασης ατσαλάκωτος
χωριουδάκια οικισμοί θέρετρα κελαηδισμών
ψηλά στις κορφές της αιώρησης
κάτω αλσύλλια περιβόλια οπώρες οφιοειδείς
φλογέρες που υπνώτιζαν δηλητηριώδη μήλα
τζιτζίκια διαρκείας καθ' όλες τις τέσσερις
μπορεί και παραπάνω θερμές εποχές - δεν ξέρω
όταν έφτασα εγώ ήταν κρύο -
ισορροπίστριες δροσοσταλίδες πάνω σε φυλλαράκια
φιγούρες κοζάκικου χορού οι παπαρούνες
ο ρεμβασμός μερακλωμένος να ρουφάει
με το καλαμάκι του απανωτά αεριούχα αηδόνια
η αιδώς μ' ένα πολύ σκιστό στο πλάι
κατακόκκινο φύλλο συκής να χορεύει
μ' έναν νοσταλγό μετανάστη λόγο
η δε υπακοή
που ραβόταν στην ίδια μοδίστρα με την απατηλότητα
ντυμένη κι αυτή παράδεισος.
Τα πρώτα καλλιστεία.
Μίς κόσμος εξελέγη η αιωνιότης.
Δεν παρέστη.
Και εγένετο πάλι χτές.
Για να μη χαθεί όπως το προηγούμενο
το συνόδεψαν λίγο παρακάτω
οι φωτογραφίες.
Έπεσε άπνους η διάρκεια.
Νόμιζαν πώς κοιμόταν.
Την μπάτσιζαν της έριχναν κουβάδες φιλιά.
Τίποτα.
Μόνον ατελεύτητος νύχτα.
Κι ακούστηκε ο πρώτος δίποδος λυγμός.
Τον είχε δαγκώσει το μήλο.
Που ήταν οι πρώτες βοήθειες των ονείρων.
Δεν τους είχε δοθεί προτεραιότης?΄
Λάθος. Κάθε μεγαλεπήβολη πήλινη περιπέτεια
εν αρχή πλάθει τους τραυματιοφορείς της.
Άρον άρον εγένετο αύριο.
Αλλά ήταν πλέον πολύ αργά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.