Αλκίμαχος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αλκίμαχος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 224 μηνύματα.
26-12-22
02:35
Το τι θέλει το κάθε φύλο εξαρτάται πάντα από αυτό που έχει ανάγκη. Καλό ή κακό αυτό πιστεύω ότι είναι η αλήθεια. Αν κάποιος έχει ανάγκη τα λεφτά πολύ πιθανόν να επιλέξει κάποιον/α για εκείνα. Αν έχει ανάγκη από επιβεβαίωση θα επιλέξει εκείνον που του/της δίνει προσοχή. Αν έχει ανάγκη από αγάπη θα επιλέξει κάποιον που τον/την αγαπάει. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις του έρωτα εννοείται αλλά όπως αναφέρθηκε και παραπάνω δεν είναι τόσο συχνό φαινόμενο.
Μια γενική διαπίστωση που έχει βγει από συζητήσεις με φίλους/ες πάντως είναι πως το ιδανικό είναι να ξεκινάς κάτι με κάποιον/α που να έχετε το ίδιο περίπου εισόδημα. Ώστε ούτε αν βγάζει ο άλλος περισσότερα από εσένα να σου λέει πως τον θέλεις μόνο για τα λεφτά αλλά ούτε αν εσύ βγάζεις πιο πολλά από εκείνον να φοβάσαι οτι σε θέλει μόνο για εκείνα. Σε δεύτερη μοίρα έρχεται η μόρφωση,όχι η ακαδημαϊκή αλλά η πνευματική. Πώς θα κυλήσει η σχέση αν σου αρχίσει τα "μη κάνεις παρέα με γκέι θα σε κάνουν και εσένα, μη φοράς κοντές φούστες προκαλείς, πάλι θα βγεις με τις φίλες σου;". Σίγουρα πάντως δε θα κυλήσει σε κάτι καλό. Όση αγάπη και αν υπάρχει στη σχέση, αν δεν υπάρχει ίδιο επίπεδο μόρφωσης (πνευματικής πάντα), τότε η σχέση πάει περίπατο. Τώρα η ακαδημαϊκή μόρφωση δε λέει και πολλά...είδαμε και εκείνους με τα πτυχία και τις διακρίσεις τι ήθος είχαν (Καΐλή,Μπάμπης Αναγνωστόπουλος κτλ.)
Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει να κάνουμε σχέσεις για να καλύψουμε ανάγκες μας. Αν έχεις ανάγκη από λεφτά να πας να δουλέψεις. Αν έχεις ανάγκη από επιβεβαίωση πρέπει να σε δει ειδικός. Και αν έχεις ανάγκη από αγάπη τότε απλά προσπάθησε να δώσεις περισσότερα στους γύρω σου.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πορεία ολοκλήρωσης και όχι σύναψη συμβολαίου για την διεκπεραίωση αναγκών!
Προκύπτουν αυθόρμητα και οι όποιες επιλογές βασίζονται κυρίως σε αφαιρετικά κριτήρια.
Όλες οι πετυχημένες σχέσεις που έχω δει γύρω μου βασίστηκαν σε πολύ λίγα αλλά πολύ βαθειά κριτήρια όπως η εντιμότητα η ειλικρίνεια και ο σεβασμός. Ένας άνδρας που δείχνει σεβασμό και είναι έντιμος έχει μεγαλύτερη κοινωνική εγκυρότητα ακόμα και από έναν πλούσιο όταν αυτός (συνήθως) δεν είναι και ο πιο τίμιος. Αντίστοιχα η αξία μιας τιμίας γυναίκας είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από κάποια που πουλάει τον εαυτό της. Τα λεφτά από την άλλη δεν είναι αυταξία. Είναι μια συνθήκη που μπορεί να ισχύει τώρα και σε πέντε χρόνια να μην ισχύει γιατί μπορεί να πέσεις έξω στις δουλειές.
Κριτήρια όπως ο πλούτος και η δύναμη δείχνουν κατά την άποψη μου χαρακτήρες με ταπεινά ελατήρια. Και αυτό ισχύει και για τα δύο φύλα αν και δυστυχώς οι γυναίκες είναι κατά την άποψη μου πολύ πιο ευάλωτες στο να διαμορφώνουν τέτοια κριτήρια καθώς δέχονται την χειραγώγηση από το life style της γκλαμουριας και το σύνδρομο της πριγκίπισσας.
Όσον αφορά στα υπόλοιπα, τείνουμε να κάνουμε σχέσεις με ανθρώπους με παρόμοια χαρακτηριστικά όχι επειδή είναι καλό να ξεκινάς από εκεί αλλά γιατί έτσι και αλλιώς αυτοί σε έλκουν. Το επίπεδο μόρφωσης αντανακλά την πνευματική επικοινωνία που εννοείται ότι πρέπει να είναι παρόμοιο ( ο Αναγνωστόπουλος δεν είχε καμία σοβαρή ακαδημαϊκή μόρφωση. Πιλότος ελικοπτέρου ηταν. Δεν απαιτεί πτυχίο πανεπιστημίου για να γίνεις πιλότος).
Η απορία μου : Πώς η ψεύτικη εικόνα διοικεί μια κοινωνία ;
Η ψεύτικη εικόνα είναι εύκολα προσβάσιμη. Δεν επιθυμούμε να γνωρίσουμε κανέναν ουσιαστικά γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε οι καλύτεροι καθώς με αυτή την ψευδαίσθηση μεγαλώσαμε από την οικογένεια μας. Δες πχ οι γονείς που κάνουν όλα τα χατίρια στα παιδιά τους και δεν τους ενδιαφέρει καν αν τα παιδιά τους είναι κατ' ουσίαν κακομαθημένα καλόπαιδα.
Συνεπώς, μαθαίνουμε να ζητάμε σχέσεις για να συμπληρώνουν απλά το εγώ μας και η αυτή διαδικασία απαιτεί ευκολία και γρήγορη διεκπεραίωση. Για αυτό ζητάμε την έτοιμη εικόνα. Είναι σαν τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ με τα τυπικά κριτήρια που ο άλλος έχει βγάλει δεκαπέντε πτυχία αλλά από ουσία μηδέν. Η ψεύτικη εικόνα δεν είναι ψεύτικη πάντα, αλλά εξελίσσεται σε ψεύτικη για να γίνεται αρεστή όσο σιγά σιγά περνάει ο καιρός που ο άνθρωπος συμμετέχει σε αυτό το κοινωνικό γαϊτανάκι. Είναι σαν τις φτηνές διαφημίσεις όπου παρουσιάζουν ένα προϊόν πολύ πιο τέλειο από όσο είναι στην πραγματικότητα. Τελικά, ο καταναλωτής επιλέγει αυτό που βλέπει και δεν δίνει δεκάρα στα υπόλοιπα γιατί σκέφτεται ότι θα χάσει χρόνο στο να ψάξει ή δεν ξέρει τι να ψάξει.
Αλκίμαχος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αλκίμαχος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 224 μηνύματα.
22-12-22
20:04
@Αλκίμαχος Κατά τη γνώμη μου οι δόκιμοι όροι είναι «τοξική αστική νοοτροπία» και «αστική παρακουλτούρα». Ωστόσο υποθέτω ότι ένας τυπικός μεγαλοεφοπλιστής ή μεγαλοδικηγόρος δεν θα έχει στον στενό του κύκλο επαγγελματίες χαμηλής ειδίκευσης. Μήπως έχεις κατά νου την υπόθεση του χαρεμιού, η οποία προβλέπει ότι μία μεσοαστή γυναίκα θα προτιμούσε να είναι γκόμενα ενός άνδρα υψηλού κύρους παρά σύντροφος ενός άνδρα μέτριου κύρους, ακόμα και αν τελικά καταλήξει με τον δεύτερο;
Καλά δεν είπαμε ντε και καλά για μεγαλοεφοπλιστή ή για μεγαλοδικηγόρο. Αυτό ήταν δική μου υπερβολή για να αναδείξω το παράδειγμα. Παρόλα αυτά, δεν συμφωνώ. Ακόμα και αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν στον ευρύ κύκλο τους γνωστούς και φίλους υπαλλήλους και επαγγελματίες χαμηλής ειδίκευσης ας πούμε. Την υπόθεση του χαρεμιού δεν την έχω υπόψιν.
Αλκίμαχος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αλκίμαχος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 224 μηνύματα.
22-12-22
18:19
Δεν αναφέρθηκα σε αυτή την περίπτωση. Κανένας σήμερα δεν μπορεί να μην εργάζεται. Και αυτό ισχύει για όλους. Άλλο να θέλεις ο άλλος να μην είναι τεμπέλης, να δουλεύει και να έχει εισόδημα και άλλο να θες να είναι εφοπλιστής με 9 βαπόρια τη στιγμή που εσύ δεν έχεις κολλήσει μισό ένσημο. Ή να θες ο άλλος να είναι εφοπλιστής μεγαλοδικηγόρος ή CEO σε πολυεθνική (να το έχεις για κριτήριο) τη στιγμή που εσύ έχεις μια average δουλειά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ (η οποία δεν έχει απολύτως τίποτα το κακό). Θίγω το φαινόμενο-νοοτροπία του "αξίζω τα σούπερ επειδή είμαι εγώ" χωρίς να έχω να προσφέρω κάτι ανάλογο, χωρίς να διαφοροποιούμαι σε τίποτα από το μέσο όρο, χωρίς να έχω κάτι ειδικό πάνω μου. Αλλά απαιτώ ο άλλος να είναι αρχηγός της μαφίας αλλιώς του συμπεριφέρομαι σαν να μην είναι άνθρωπος. Η απαίτηση αυτή συνήθως δικαιολογείται με τη φράση "καθένας έχει τα στάνταρ του" αλλά αυτή η δικαιολόγηση είναι ρηχή και ανεδαφική, ενώ υποκρύπτει και χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη.Κακά τα ψέματα αν κάποιος δεν εργάζεται σήμερα, για να μπορέσει ένα ζευγάρι να μείνει μόνο του (δηλαδή να νοικιάσει διαμέρισμα) θα πρέπει ο άλλος στο ζεύγος και βγάζει καλά λεφτά.
Είναι λογικό οι γυναίκες να ψάχνουν κάποιον με νορμάλ οικονομική κατάσταση γιατί αλλιώς δεν μπορείς καν να ζήσεις με τον άλλον. Δεν λέω να βγάζει τρελά λεφτά αλλά και εργάζεται ή κα ψάχνει ενεργά δουλειά.
Με τους γονείς θα μένουν;
Αλκίμαχος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Αλκίμαχος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 224 μηνύματα.
21-12-22
23:20
Τα τελευταία χρόνια αυτή η ερώτηση έχει λάβει άλλες διαστάσεις...
Οι γυναίκες πλέον καθοδηγούμενες από διάφορες κοινωνικές τάσεις (που δεν θα κρίνω εδώ) τείνουν να απαιτούν μη ρεαλιστικά πράγματα βασισμένες σε μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός άντρα που ναι μεν θέλουν αλλά ταυτόχρονα απορρίπτουν. Γυναίκες (όχι όλες) από 25 ως 45 χρόνων έχουν μεγαλώσει σήμερα με την πεποίθηση ότι αξίζουν τα πάντα επειδή είναι αυτές που είναι και όχι επειδή έχουν να προσφέρουν κάτι ανάλογο με τα πάντα που ζητάνε. Συνεπώς, δεν είναι εύκολα ευχαριστημένες και είναι μόνιμα δυστυχισμένες. Θα πω εδώ πως ναι, έχουν δικαίωμα στο καλύτερο. Αλλά το δικαίωμα στο καλύτερο δεν είναι τίποτα άλλο από το αντίστοιχο δικαίωμα τους να είναι και αυτές οι καλύτερες μετά από αντίστοιχη προσπάθεια, να τους αναγνωρίζεται και να διεκδικούν το καλύτερο μαζί με τις υποχρεώσεις που απορρέουν όμως. Παρατηρώ μια άνευ προηγουμένου αμεριμνησία τα τελευταία χρόνια. Πολλές (όχι όλες το ξαναλέω) δεν προσπαθούν και απαιτούν να προσπαθεί μόνο ο άλλος, δεν ανταποκρίνονται καν στα στάνταρ που θέλουν να πληροί ο άλλος και επιπροσθέτως έχουν κατεβάσει την ποιότητα των κριτηρίων τους σε υλικό επίπεδο.
Έλκονται από το χρήμα, τη δύναμη, την ψεύτικη "τέλεια" εικόνα του cool τύπου που εμφανίζεται αψεγάδιαστος στα social media έτοιμος για νέες περιπέτειες που συνήθως έχει περισσότερα από ένα χόμπι και φυσικά την ικανότητα να τους καλύπτει τις "ανάγκες" τις οποίες φρόντισαν να τους μάθουν κάτι τύπισσες "απογοητευμένες από τη ζωή" ή τα life style περιοδικά. Δυστυχώς από την εμπειρία μου αυτό είδα ότι θέλουν οι γυναίκες, απορρίπτοντας ταυτόχρονα άντρες που δεν ανταποκρίνονται σε αυτά τα πρότυπα. Ακόμα πιο δυστυχώς, και πάλι από την εμπειρία μου, έχω δει που οδηγεί αυτή η υποκουλτούρα. Βλέπεις, δυστυχώς τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά δεν έρχονται χωρίς κόστος, μιας που η εικόνα του κουλ τύπου που περιγράφω πιο πάνω συνήθως απαρτίζεται από καντάρια ψέματα, κ@λοσυμπεριφορές, συναισθηματική αστάθεια, αλαζονεία και κόμπλεξ συνθέτοντας μια ψεύτικη βιτρίνα, διότι κανένας άνθρωπος λογικά δεν είναι και δεν φαίνεται τέλειος.
Οι γυναίκες πλέον καθοδηγούμενες από διάφορες κοινωνικές τάσεις (που δεν θα κρίνω εδώ) τείνουν να απαιτούν μη ρεαλιστικά πράγματα βασισμένες σε μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός άντρα που ναι μεν θέλουν αλλά ταυτόχρονα απορρίπτουν. Γυναίκες (όχι όλες) από 25 ως 45 χρόνων έχουν μεγαλώσει σήμερα με την πεποίθηση ότι αξίζουν τα πάντα επειδή είναι αυτές που είναι και όχι επειδή έχουν να προσφέρουν κάτι ανάλογο με τα πάντα που ζητάνε. Συνεπώς, δεν είναι εύκολα ευχαριστημένες και είναι μόνιμα δυστυχισμένες. Θα πω εδώ πως ναι, έχουν δικαίωμα στο καλύτερο. Αλλά το δικαίωμα στο καλύτερο δεν είναι τίποτα άλλο από το αντίστοιχο δικαίωμα τους να είναι και αυτές οι καλύτερες μετά από αντίστοιχη προσπάθεια, να τους αναγνωρίζεται και να διεκδικούν το καλύτερο μαζί με τις υποχρεώσεις που απορρέουν όμως. Παρατηρώ μια άνευ προηγουμένου αμεριμνησία τα τελευταία χρόνια. Πολλές (όχι όλες το ξαναλέω) δεν προσπαθούν και απαιτούν να προσπαθεί μόνο ο άλλος, δεν ανταποκρίνονται καν στα στάνταρ που θέλουν να πληροί ο άλλος και επιπροσθέτως έχουν κατεβάσει την ποιότητα των κριτηρίων τους σε υλικό επίπεδο.
Έλκονται από το χρήμα, τη δύναμη, την ψεύτικη "τέλεια" εικόνα του cool τύπου που εμφανίζεται αψεγάδιαστος στα social media έτοιμος για νέες περιπέτειες που συνήθως έχει περισσότερα από ένα χόμπι και φυσικά την ικανότητα να τους καλύπτει τις "ανάγκες" τις οποίες φρόντισαν να τους μάθουν κάτι τύπισσες "απογοητευμένες από τη ζωή" ή τα life style περιοδικά. Δυστυχώς από την εμπειρία μου αυτό είδα ότι θέλουν οι γυναίκες, απορρίπτοντας ταυτόχρονα άντρες που δεν ανταποκρίνονται σε αυτά τα πρότυπα. Ακόμα πιο δυστυχώς, και πάλι από την εμπειρία μου, έχω δει που οδηγεί αυτή η υποκουλτούρα. Βλέπεις, δυστυχώς τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά δεν έρχονται χωρίς κόστος, μιας που η εικόνα του κουλ τύπου που περιγράφω πιο πάνω συνήθως απαρτίζεται από καντάρια ψέματα, κ@λοσυμπεριφορές, συναισθηματική αστάθεια, αλαζονεία και κόμπλεξ συνθέτοντας μια ψεύτικη βιτρίνα, διότι κανένας άνθρωπος λογικά δεν είναι και δεν φαίνεται τέλειος.