Lancelot
Περιβόητο μέλος
Ο Lancelot αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 4,789 μηνύματα.
23-12-22
20:22
Καταρχάς το βρίσκω λίγο άδικο να μιλάμε για ανθρώπους που ψάχνουν χορηγούς. Δεν είναι οι περισσότεροι, δεν είναι οι περισσότερες, αυτό που συνήθως ζητάμε ανεξαρτήτως φύλου είναι να ακούμε την καρδιά μας να χτυπάει, να μπαίνουμε σε μια αγκαλιά και εκεί να νιώθουμε ασφαλείς και ευτυχείς.
Αν μια κοπέλα είναι με έναν μεγαλύτερο ή όχι τόσο εμφανίσιμο δε σημαίνει πως θέλει τα λεφτά του, μπορεί να βλέπει κάτι που οι έξω δε βλέπουμε, έπειτα και αυτοί οι άνθρωποι μόνοι τους θα έμεναν;
Μόνο εγώ βλέπω το οξύμωρο σχήμα ;
Ούτε σε παραμύθια δεν γράφονται αυτά.
ΥΓ : Αν κάνουμε μια έρευνα στις ηλικίες 18-40 θα δούμε ότι α) κυρίαρχη επιλογή τα λεφτά, το κοινωνικό στάτους του επαγγέλματος του/της συντρόφου , β) μεγάλο ποσοστό επαναπάευεται σε μια σχέση που δεν θέλει γιατί φοβάται να εκτεθεί και δεν ζει, γ) μικρό ποσοστό που όντως ερωτεύονται, δ) υπάρχουν αυτοί που πηδ@νε δεξιά και αριστερά, και υπάρχουν και ε) οι μοναχοί/χές.
Από αυτές τις 5 κατηγορίες τολμώ να επιλέξω τις τελευταίες 2 κατηγορίες για διαφορετικούς εντελώς λόγους.
Με την κατηγορία δ να της βγάζω το καπέλο.
Το παράλογο συμβαίνει στην ηλικιακή ομάδα 30-40 που θα δεις απίστευτα ζευγάρια, που πριν 10 χρόνια ο ένας δεν θα κοιτούσε τον άλλον ΟΜΩΣ συγκεκριμένοι κοινωνικοί παράγοντες τους οδήγησαν στη συμβίωση/γάμο. Γιατί άραγε ;
Ερώτηση κλειδί : Γιατί τον/την επέλεξες για σχέση/γαμο ;
Το χρήμα είναι αυτό που καθορίζει τα πάντα.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Όταν παντρεύτηκαν τι ήταν η Τσιμτσιλή και τι ο Σοφός ;Να φέρω και ένα παράδειγμα από τη show biz, δεν πιστεύω ότι οπωσδήποτε η Τσιμτσιλη είναι με το Σοφό για τα λεφτά.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Κάτι με το οποίο με συμφωνώ.. Συνεπώς, δεν είναι εύκολα ευχαριστημένες και είναι μόνιμα δυστυχισμένες. Θα πω εδώ πως ναι, έχουν δικαίωμα στο καλύτερο. Αλλά το δικαίωμα στο καλύτερο δεν είναι τίποτα άλλο από το αντίστοιχο δικαίωμα τους να είναι και αυτές οι καλύτερες μετά από αντίστοιχη προσπάθεια, να τους αναγνωρίζεται και να διεκδικούν το καλύτερο μαζί με τις υποχρεώσεις που απορρέουν όμως. Παρατηρώ μια άνευ προηγουμένου αμεριμνησία τα τελευταία χρόνια. Πολλές (όχι όλες το ξαναλέω) δεν προσπαθούν και απαιτούν να προσπαθεί μόνο ο άλλος, δεν ανταποκρίνονται καν στα στάνταρ που θέλουν να πληροί ο άλλος και επιπροσθέτως έχουν κατεβάσει την ποιότητα των κριτηρίων τους σε υλικό επίπεδο.
Έλκονται από το χρήμα, τη δύναμη, την ψεύτικη "τέλεια" εικόνα του cool τύπου που εμφανίζεται αψεγάδιαστος στα social media έτοιμος για νέες περιπέτειες που συνήθως έχει περισσότερα από ένα χόμπι και φυσικά την ικανότητα να τους καλύπτει τις "ανάγκες" τις οποίες φρόντισαν να τους μάθουν κάτι τύπισσες "απογοητευμένες από τη ζωή" ή τα life style περιοδικά.
Αυτό ισχύει και σε άλλες πτυχές της ζωής.
Βέβαια η υποβάθμιση των κριτηρίων σε υλικό επίπεδο είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να μας ανησυχήσει σαν κοινωνία. Για παράδειγμα στην Πανούκλα του Καμύ είναι ορατός ο διαχωρισμός του εγώ (ατομική ιδιότητα) με το εμείς.
Από την άλλη τα μη ποιοτικά χαρακτηριστικά που έχουμε εισάγει σε κάθε πτυχή της ζωής, και η μετάβαση αν όχι η διαμονή σε έναν υλικό κόσμο περιγράφονται από Σαρτρ και Έσσε .
Η απορία μου : Πώς η ψεύτικη εικόνα διοικεί μια κοινωνία ;