Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
11-07-08
02:01
Ο ψυχολόγος στην ίδια περίπτωση θα προσπαθήσει με τον "ασθενή" να ανακαλύψει τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν σε αυτή τη συμπεριφορά/σκέψη.
Μας έχεις πει ότι συνάντησες έναν γέροντα κι αυτός ξόδεψε δυό-τρεις ώρες να συζητάει μαζί σου για διάφορα θέματα. Δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό που αναφέρεις παραπάνω ότι θα έκανε ένας ψυχολόγος. Έχουν και οι γέροντες τις γνώσεις τους, μην τους υποτιμάτε.
Όσο για το αν ήταν λογικά αυτά που σου είπε; Το να σου πει κάποιος να μην "κοιμάσαι" μ' αυτούς που κάνεις παρέα, αν το δει κανείς ηθικολογικά θα χάσει το νόημά του. Σε τέτοια περίπτωση το μόνο που θα προσφέρει, αντί για ελάφρυνση της ψυχής, είναι περισσότερες ενοχές και συνεπώς περισσότερα αδιέξοδα. Όμως στ' αλήθεια ο Γάμος είναι κάτι το ιερό, κι αυτό όχι γιατί το λένε τα εκκλησιαστικά δόγματα. Πράγματι το να κάνεις έρωτα με τον καθένα που σου ταιριάζει ή που σου αρέσει δε σου προσφέρει τίποτα παρά μόνο απογοήτευση.
Για να τελεστεί ο Ιερός Γάμος, η αλχημιστική ένωση του ρόδου με τον σταυρό, θα πρέπει να υπάρξει επιλογή και διάκριση που είναι μια από τις υψηλότερες αρετές.
Αν ο πνευματικός σου ήθελε στην πραγματικότητα να πει αυτά ή αν σκοπεύει να στα πει παρακάτω, τότε ναι, είναι λογικά και θα συμφωνήσω. Αν όμως ο σκοπός του είναι να ηθικολογήσει, προσωπικά θα προτιμούσα να τα πω σε κάποιο φίλο μου, γιατί κανείς δε χρειάζεται περισσότερες ενοχές από αυτές που ήδη έχει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
03-07-08
00:06
(και ποιος ειναι ο Καλλινικος του Πειραια που ειναι τρεντυ να εισαι πνευματικο του εγγονι?!)
Από τότε που βγήκε ο Χριστόδουλος και πήραν σβάρνα οι παπάδες τα κανάλια, από πίσω τους κι οι θεολόγοι, όλα να τα περιμένεις.
Προσωπικα το δοκιμασα μια φορα, και η διαδικασια στεφθηκε απο απολυτη αποτυχια, αφου ειχα απεναντι μου εναν παπα ξεχασμενο δεκαετιες πισω, που με ρωτουσε αν εχω αγγιξει (..) ποτε αγορι, αν εχω φιληθει και τα λοιπα, και τα λοιπα. Κατα ποσο θα μπορουσα να βγαλω τα σωψυχα μου σ'εναν ανθρωπο που μου συνεστησε να μην αλλαξω *συντροφο* γιατι τωρα ειναι αργα και δεν εκανα τα κουμαντα μου να σκεφτω οτι απαγορευονται οι προγαμιαιες σχεσεις ειναι αλλουνου παπα ευαγγελιο.
Όταν η μαμά μου ήταν στο νοσοκομείο, έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο, το οποίο είχε μοιράσει κάποια εκκλησιαστική οργάνωση και μιλούσε για εξομολόγηση, σύμφωνα με τα τυπικά της εκκλησίας. Το τι έλεγε εκεί μέσα δεν περιγράφεται, σχεδόν με εξόργισε. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι πως πριν πάμε λέει να εξομολογηθούμε, έπρεπε ν' αναλογιστούμε τις αμαρτίες που κάναμε. Μία απ' αυτές (από τις ουκ ολίγες), ήταν "αν παρακούσαμε τις εντολές κάποιου ανώτερου ή του αφεντικού μας"!!!
Από την άλλη πλευρά, έχω ακούσει από το στόμα ανθρώπων όχι θρησκόληπτων, αν και χριστιανοί, ότι υπάρχουν πνευματικοί που τιμούν τον τίτλο τους. Με κατανόηση, βαθιά αγάπη προς τον άνθρωπο και χωρίς ηθικολογία. Αυτοί για τους οποίους μιλάει η Σκότς Μπράιτ (σόρρυ αλλά δεν αντέχω τα πτώματα, νταξ; ) θεωρούνται ότι "έχουν χαλάσει το όνομα της εξομολόγησης".
Κάποιος γνωστός μου, όχι απόλυτα ισορροπημένος ψυχικά θα έλεγα, πήγαινε τακτικά σε πνευματικό. Κάποια στιγμή υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα τετράδιο στο οποίο έγραφε όσα του ζητούσε ο πνευματικός του. Διαβάζοντας το τετράδιο διαπίστωσα ότι ο πνευματικός χρησιμοποιούσε ψυχολογικές τεχνικές, τις οποίες επένδυε με θρησκευτικό χαρακτήρα. Πράγματι, πιστεύω ότι η συνεισφορά του στη διατήρηση της ισορροπίας του γνωστού μου, ήταν σημαντική, απ' όσο μας έλεγε και ο ίδιος. Ας μην ισοπεδώνουμε, δεν είναι όλοι το ίδιο.
Εξομολογουμαι στους φιλους μου, και την οικογενεια μου τακτικα ωστοσο, κι αυτο με ελαφραινει πολυ περισσοτερο.
Αν σου βάλει όμως κάποιος από την οικογένειά σου κάποιο "επιτίμιο" για να ξεπληρώσεις κάποιο σου λάθος, θα το δεχτείς;
Πολυ συντομα να παρατηρησω οτι ειναι κατι που ποτε δε θα εκανα...
Δε με αφορα καθολου εαν καποιοι το θεωρουν λυτρωτικο ή καποιοι αλλοι πιστευουν οτι ειναι της μοδος...
Η κουβεντα που κανω με τον εαυτο μου ειναι ο,τι καλυτερο...
Δε με "φοβαμαι", δε μου "κρυβομαι", δε με "ντρεπομαι" και εν ολιγοις τα βρισκουμε μεταξυ μας....
Αυτο μου ειναι περα απο αρκετο...
Ο εαυτός μου, ο εαυτός μου, ο εαυτός μου. Ο μόνος μου ακροατής κι ο υπέρτατος κριτής μου. Καλή η αυτάρκεια, όμως αυτό που διαβάζω μου φαίνεται από υπεράνθρωπο μέχρι απάνθρωπο.
Είναι δυνατόν να μη νιώθει κανείς την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον γι' αυτά που κουβαλάει μες στην ψυχή του;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-07-08
23:37
Η τάση να εμπιστεύεται και να εξομολογείται κανείς τα εσώτερα του εαυτού του, εκείνα που δεν ομολογεί ούτε μπροστά στον καθρέφτη, κάτω από συνθήκες απορρήτου, θεωρείται από ψυχολογικής και κοινωνιολογικής άποψης ως ο ακρογωνιαίος λίθος της ψυχικής ισορροπίας. Αυτός είναι και ο λόγος που τη συναντάμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, από καταβολής κόσμου. Μια εκ βαθέων αποκάλυψη συγκεντρώνει πολλές ευεργετικές παραμέτρους για τον εξομολογούμενο:
1. Προσφέρει στον εαυτό του την "πολυτέλεια" να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα πραγματικά του συναισθήματα και να τα επεξεργαστεί με ηρεμία.
2. Δομεί μια σχέση ουσιαστικής εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που τον ακούει, πράγμα που τον αποσπά από το συνεχή εσωτερικό διάλογο (καταστροφικό κατά τους Τολτέκους Μάγους του Καστανέντα) και από την απομόνωση εντός του εαυτού του.
3. Αφήνει έστω και για λίγο, την ευθύνη του εαυτού του σε κάποιον άλλον, πράγμα που είναι εξόχως λυτρωτικό.
4. Μαθαίνει να συγχωρεί τα λάθη του και ν' αναλαμβάνει την ευθύνη τους, πληρώνοντας το αναγκαίο τίμημα, τα λεγόμενα "επιτίμια".
5. Φεύγει με την αίσθηση της κάθαρσης, της απενοχοποίησης, έτοιμος να "μετανοήσει" (με την έννοια του "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή μαθαίνω γιατί και πώς δεν πρέπει να επαναλάβω το ίδιο λάθος).
6. Το κυριότερο, είναι πως μαθαίνει να είναι μεγαλόψυχος με τον εαυτό του, όπως διδάσκει τον Κοέλιο ο οδηγός του, στο "Ημερολόγιο ενός Μάγου".
Στη σύγχρονη Ελλάδα, η τάση προς την αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα, γίνεται όλο και ισχυρότερη. Η παρουσία του μοιάζει να έχει εδραιωθεί μέσα στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου. Ωστόσο, όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Έχω ακούσει, μέσα σε συζητήσεις, πράγματα όπως: "Ο πνευματικός είναι must φίλε μου. Δεν στέκεσαι πλέον σε αξιόλογη παρέα, αν δεν είσαι πνευματικό παιδί κάποιου και μάλιστα επώνυμου! Εγώ είμαι του πατέρα Πέτρου, που είναι πνευματικό παιδί του Καλλίνικου Πειραιώς".
Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μήπως ο πνευματικός είναι τελικά μόδα, προϊόν ενός αδηφάγου κοινωνικού γίγνεσθαι; Μήπως οι άνθρωποι του καιρού μας, αγανακτισμένοι από τα θεσμικά, ιδεολογικά και προσωπικά αδιέξοδα, στράφηκαν προς την "Ανώτερη Δύναμη", με την ελπίδα ν' αντιμετωπίσουν μια σαρωτικά ισοπεδωτική πραγματικότητα; Μήπως κάνουν απλά ό,τι κάνει και ο διπλανός, για να νιώσουν έτσι ότι ανήκουν κάπου; Μήπως καταναλώνουν "πνευματικότητα" για να καλύψουν έτσι τ' ανομήματά τους;
Για πολλούς από εμάς, το ρόλο του εξομολόγου, συχνά παίζουν άλλοι άνθρωποι και όχι κάποιοι ιερωμένοι. Πρόκειται για ψυχαναλυτές, γκουρού και διδασκάλους εσωτερισμού, ή ακόμη και για τους πιο αγαπημένους μας φίλους.
Εσείς εξομολογείστε ή δεν νιώθετε την ανάγκη; Έχετε κάποιον "Πνευματικό Πατέρα", ή προτιμάτε τον ψυχαναλυτή, το γκουρού ή το φίλο σας; Πιστεύετε πως η τάση που αναπτύσσεται εδώ και λίγα χρόνια στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης ή επιταγή της μόδας;
Παρακαλώ, τις απόψεις σας...
1. Προσφέρει στον εαυτό του την "πολυτέλεια" να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα πραγματικά του συναισθήματα και να τα επεξεργαστεί με ηρεμία.
2. Δομεί μια σχέση ουσιαστικής εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που τον ακούει, πράγμα που τον αποσπά από το συνεχή εσωτερικό διάλογο (καταστροφικό κατά τους Τολτέκους Μάγους του Καστανέντα) και από την απομόνωση εντός του εαυτού του.
3. Αφήνει έστω και για λίγο, την ευθύνη του εαυτού του σε κάποιον άλλον, πράγμα που είναι εξόχως λυτρωτικό.
4. Μαθαίνει να συγχωρεί τα λάθη του και ν' αναλαμβάνει την ευθύνη τους, πληρώνοντας το αναγκαίο τίμημα, τα λεγόμενα "επιτίμια".
5. Φεύγει με την αίσθηση της κάθαρσης, της απενοχοποίησης, έτοιμος να "μετανοήσει" (με την έννοια του "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή μαθαίνω γιατί και πώς δεν πρέπει να επαναλάβω το ίδιο λάθος).
6. Το κυριότερο, είναι πως μαθαίνει να είναι μεγαλόψυχος με τον εαυτό του, όπως διδάσκει τον Κοέλιο ο οδηγός του, στο "Ημερολόγιο ενός Μάγου".
Στη σύγχρονη Ελλάδα, η τάση προς την αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα, γίνεται όλο και ισχυρότερη. Η παρουσία του μοιάζει να έχει εδραιωθεί μέσα στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου. Ωστόσο, όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Έχω ακούσει, μέσα σε συζητήσεις, πράγματα όπως: "Ο πνευματικός είναι must φίλε μου. Δεν στέκεσαι πλέον σε αξιόλογη παρέα, αν δεν είσαι πνευματικό παιδί κάποιου και μάλιστα επώνυμου! Εγώ είμαι του πατέρα Πέτρου, που είναι πνευματικό παιδί του Καλλίνικου Πειραιώς".
Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μήπως ο πνευματικός είναι τελικά μόδα, προϊόν ενός αδηφάγου κοινωνικού γίγνεσθαι; Μήπως οι άνθρωποι του καιρού μας, αγανακτισμένοι από τα θεσμικά, ιδεολογικά και προσωπικά αδιέξοδα, στράφηκαν προς την "Ανώτερη Δύναμη", με την ελπίδα ν' αντιμετωπίσουν μια σαρωτικά ισοπεδωτική πραγματικότητα; Μήπως κάνουν απλά ό,τι κάνει και ο διπλανός, για να νιώσουν έτσι ότι ανήκουν κάπου; Μήπως καταναλώνουν "πνευματικότητα" για να καλύψουν έτσι τ' ανομήματά τους;
Για πολλούς από εμάς, το ρόλο του εξομολόγου, συχνά παίζουν άλλοι άνθρωποι και όχι κάποιοι ιερωμένοι. Πρόκειται για ψυχαναλυτές, γκουρού και διδασκάλους εσωτερισμού, ή ακόμη και για τους πιο αγαπημένους μας φίλους.
Εσείς εξομολογείστε ή δεν νιώθετε την ανάγκη; Έχετε κάποιον "Πνευματικό Πατέρα", ή προτιμάτε τον ψυχαναλυτή, το γκουρού ή το φίλο σας; Πιστεύετε πως η τάση που αναπτύσσεται εδώ και λίγα χρόνια στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης ή επιταγή της μόδας;
Παρακαλώ, τις απόψεις σας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.