30-09-23
12:35
Τι να σου πω, εγώ δεν έχω παντρευτεί αλλά έχω υπάρξει σε σχέση παλαιότερα που ο άνθρωπος σταμάτησε να με καλύπτει και ενώ ολα ήταν ρόδινα απο άποψη στιγμών ταξίδια, παρέες , δώρα, εμπειρίες το τελευταίο δίμηνο ήταν κόλαση.Μετα απ ολο αυτο εχει νοημα να κυνηγάμε την υποτιθέμενη γενική ευτυχια ή να προσπαθουμε να δημιουργουμε ευτυχισμενες στιγμες ακομα και αν αυτες ειναι μικρες ή ασήμαντες για τους αλλους ?
Τελικα ειμαστε ικανοι να εκτιμησουμε την ευτυχια οταν αυτο που προσδοκουμε επιτυγχάνετε αλλα δεν το απολαμβανεται εφοσον προχωραμε άμεσα στον επομενο στοχο και ξαναβιωνουμε το αγχος-αγωνια ισως και απογοητευση αυτου ?
Δεν μπορείς-δεν μπορώ μάλλον θα πω, να χαρώ στιγμές αν δε με γεμίζει ο άνθρωπος και επειδή είμαι άνθρωπος που μαρεσει πολυ η επικοινωνία και συζητάω ατέρμονα αν αυτό χαθεί ολες οι άλλες στιγμές είναι χαμένες.
Αν απαντώ σε μέρος της ερώτησής σου..
30-09-23
12:14
Στο θέμα γενικότερα: Ο κάθε ενας ορίζει την ευτυχία του, απο που αυτή πηγάζει και πως αλλάζει με τα χρόνια, επειδή αλλάζει.
Πολύ πρόσφατα είχα μια συζήτηση με μια συνάδελφό μου η οποία ζούσε και ανέπνεε για τον σύντροφο της, την ημέρα του γάμου τους και τα παιδιά που ήθελαν να κάνουν μαζί. Ήταν πανευτυχής πλήρης και περίμεναν πως και πως να κάνουν το πρώτο τους παιδί ενώ είχαν συζητήσει και διαβάσει μαζί για τα παιδιά, ήξεραν ο ενας τα απόκρυφα του άλλου μέναν μαζί και όλα ήταν παραμυθένια.
Ε, προχθές γύρισε και μου είπε πως νιώθει εγκλωβισμένη, τελικά δεν το θέλει, και θέλει να μείνει μόνη της σε μια ξένη χώρα να ζήσει την ζωή της ελεύθερη.
Και πόσο τυχερή που ήταν που το συνειδητοποίησε πριν την άφιξη του παιδιού, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία το κατανοεί μετά.
Έτσι, το τι είναι ευτυχία οχι μόνο είναι ζήτημα προσωπικό αλλά και μεταβλητό.
Ο γάμος πιστεύω είναι μια παρωχημένη τεχνολογία, βλέπουμε πως αποτυγχάνει, με αναλογία 1:2.
Αν σου έλεγαν μπες σε αυτό το δωμάτιο με 50% πιθανότητα να πεθάνεις, δεν θα το έκανες, απλά η κοινωνική πίεση είναι τεράστια εδώ και το ρομαντικοποιείς στο μυαλό σου νιώθοντας την ασφάλεια να μπείς σε αυτό καθώς όλοι μπαίνουν.
Οι αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, και πολλές φορές, έχω ακούσει περιπτώσεις να μου λένε 20 χρόνια δεν ήξερα ποιον είχα δίπλα μου..
Εμείς είμαστε η ευτυχία μας και όσα ορίζουμε ανα διαστήματα πως συμβάλλουν σε αυτό.
Πολύ πρόσφατα είχα μια συζήτηση με μια συνάδελφό μου η οποία ζούσε και ανέπνεε για τον σύντροφο της, την ημέρα του γάμου τους και τα παιδιά που ήθελαν να κάνουν μαζί. Ήταν πανευτυχής πλήρης και περίμεναν πως και πως να κάνουν το πρώτο τους παιδί ενώ είχαν συζητήσει και διαβάσει μαζί για τα παιδιά, ήξεραν ο ενας τα απόκρυφα του άλλου μέναν μαζί και όλα ήταν παραμυθένια.
Ε, προχθές γύρισε και μου είπε πως νιώθει εγκλωβισμένη, τελικά δεν το θέλει, και θέλει να μείνει μόνη της σε μια ξένη χώρα να ζήσει την ζωή της ελεύθερη.
Και πόσο τυχερή που ήταν που το συνειδητοποίησε πριν την άφιξη του παιδιού, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία το κατανοεί μετά.
Έτσι, το τι είναι ευτυχία οχι μόνο είναι ζήτημα προσωπικό αλλά και μεταβλητό.
Ο γάμος πιστεύω είναι μια παρωχημένη τεχνολογία, βλέπουμε πως αποτυγχάνει, με αναλογία 1:2.
Αν σου έλεγαν μπες σε αυτό το δωμάτιο με 50% πιθανότητα να πεθάνεις, δεν θα το έκανες, απλά η κοινωνική πίεση είναι τεράστια εδώ και το ρομαντικοποιείς στο μυαλό σου νιώθοντας την ασφάλεια να μπείς σε αυτό καθώς όλοι μπαίνουν.
Οι αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, και πολλές φορές, έχω ακούσει περιπτώσεις να μου λένε 20 χρόνια δεν ήξερα ποιον είχα δίπλα μου..
Εμείς είμαστε η ευτυχία μας και όσα ορίζουμε ανα διαστήματα πως συμβάλλουν σε αυτό.