Και πριν, σαφης ησουν καλε!
Να σου πω: οκ σημερα εχουν λιγοτερο χρονο, αρα δεν περνα πολλες ωρες μαζι του , αρα εκνευριζεται λιγοτερο απο την συχνη επαφη. Αυτο ομως δε κανει μαλλον καμια διαφορα, καθως σημερα ειμαστε τσιτωμενοι απο χιλιαδυο άλλα, και εκει που πριν 20 χρονια θα θελε πχ 2 ωρες ενα παιδι να σε τσιτωσει, τωρα μπορει ευκολα και σε μιση.
Και μη ξεχναμε, οτι δεν μιλαμε τοσο (εγω τουλαχιστον) για χειροδικιες απο εκνευρισμο ή ελειψη υπομονης.
Εν μέρει έχεις δίκιο. Γιατί όμως πιστεύεις ότι τότε δεν ήταν το ίδιο τσιτωμένοι;
Το ότι ζούμε με άλλους ρυθμούς, δε σημαίνει ότι είμαστε χειρότερα ή καλύτερα. Είναι απλά αλλιώς.
Και παλαιότερα είχαν χιλιαδυό απλά ήταν άλλου τύπου, π.χ. μπορεί μια εργαζόμενη μητέρα να είχε περισσότερο χρόνο για το σπίτι, αλλά μόνο ελάχιστες είχαν πλυντήριο πιάτων, ελάχιστες έπερναν γυναίκα τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, λιγότερες οδηγούσαν, ελάχιστα σπίτια είχαν υπολογιστή, κλπ. Όλ' αυτά συνεπάγονταν περισσότερο χρόνο ενασχόλησης με πράγματα που σήμερα αυτοματοποιούνται, άρα απασχολούσαν και περισσότερο το μυαλό τους και ήταν λόγοι τσιτώματος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν ειπα οτι αυτο ευθυνεται, ειπα οτι ισως ειναι ενας απο τους πολλους λογους. Υποτιθεται πως για να δουμε αν ενας παραγοντας επηρεαζει κατι, πρεπει να τον απομονωσουμε, ητοι, να εχουμε κοινες τις υπολοιπες παραμετρους. Θα ηταν ενδιαφερουσα μια ερευνα, που θα μελετουσε πχ μια 5 ετια (ωστε να μην υπεισερχερχονται οι παραγοντες που ανεφερες). Δυστυχως δεν εχω βρει τπτ ακομα.
Και δεν νομίζω ότι θα βρεις. Αυτοί οι παράγοντες είναι λίγο αλληλένδετοι. Τι εννοώ:
Θεωρητικά, αν υποθέσουμε ότι ένας γονιός, ο οποίος χειροδικεί (ελπίζω να μην παρεξηγηθώ με την ένοια "χειροδικεί"-έχω εξηγήσει τι εννοώ), παλαιότερα έβλεπε το παιδί του όλη μέρα ή π.χ. 8 ώρες την ημέρα και μέσα σε αυτό το διάστημα εκνευριζόταν π.χ. 4 φορές, σήμερα που το βλέπει 4 ώρες την ημέρα θα εκνευριστεί και λιγότερες φορές. Άρα θα επιπλήξει λιγότερο, θα μαλώσει λιγότερο, θα χειροδικήσει λιγότερο.
Και μια διεκρίνιση για να μην καταλήξουμε σε κανένα σόφισμα του τύπου : "Παλιά περνούσαν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά, επειδή περνούσαν περισσότερο χρόνο τα έδερναν περισσότερο και έβγαινε 1 στα 10 κακομαθημένο. Σήμερα τα βλέπουν λιγότερο, τα δέρνουν λιγότερο και βγαίνουν 4 στα 10 κακομαθημένα. Άρα το ξύλο κάνει καλό".:
Δεν εννοώ ότι έδερναν τα παιδιά, επειδή τα έβλεπαν περισσότερο. Εννοώ ότι αν κάποιος γονιός χειροδικεί, απλά έχει λιγότερο χρόνο και πιθανότητες στη διάθεση του για να χειροδικήσει και έτσι μειώνεται το ποσοστό. Αν κάποιος δεν χειροδικεί, όσο χρόνο και να χει δεν θα χειροδικήσει. Η εξήγηση λοιπόν έχει να κάνει με την μείωση του ποσοστού χειροδικείας σε συνάρτηση με το ποσοστό επαφής γονέα- παιδιού. Και βέβαια είναι προσωπική μου εκτίμηση απέναντι στο αποτέλεσμα της έρευνας.
Τώρα όσον αφορά στην μείωση του ενδιαφέροντος του γονέα για να ασχοληθεί με το παιδί του ή στο γιατί έχουμε οδηγηθεί σε ελλειπή ενασχόληση, αυτό είναι άλλο θέμα.
Και βέβαια δε σημαίνει ότι κάθε γονιός που δεν βλέπει το παιδί του όλη μέρα ή τουλάχιστον 8 ώρες είναι κακός γονέας ή χειρότερος σε σχέση με κάποιον, που το βλέπει.
Απλά λέω ότι στη μείωση του ξύλου συμβάλλει και η μείωση επαφής γονέα- παιδιού και άρα δεν είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι η μείωση ξύλου συνεπάγεται και αύξηση κακομαθημένων!
Ελπίζω να έγινα σαφής στο τι θέλω να πω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
"Το 95% των γονέων παιδιων ηλικιων 3-4 ετων, δηλωνει οτι χρησημοποιησε καποια μορφη βιας τη χρονιά που περασε".
Πηγη : Straus M.A., and Stewart, JH. (1999). "Corporal punishment by American parents: national data on prevalence, chronicity, severity, and duration, in relation to child and family characteristics." Clinical Child and Family Psychology Review, 2 :55 -70.
Και οσο πιο πισω χρονικά, τοσο μεγαλυτερο % υποστηριζε, οχι απλα μια ξυλιά που και που, αλλά και πιο συχνες παρεμβασεις.
Και συμφωνα με μια άλλη μελετη, το % των γονεων που ασπαζονται καποια μορφη βιας, πεφτει συνεχως.
Δηλαδη το ξυλαρακι μειωνεται....αλλά τα κωλοπαιδα αυξανονται ! (δε νομιζω να αμφιβάλλει κανείς οτι καθε γενιά παιδιων ειναι και πιο "αντε γεια" )
Φυσικα ειναι πολλοι οι παραγοντες που συμβαλλουν στην αυξανομενη "αντε γεια"-μάρα των νεων παιδιων...αλλά στα πλαισια της συζητησης ειπα να τονισω οτι κι αυτος ο παραγοντας μπορει να ειναι ενας εξ αυτων που ευθυνονται (όπου παραγοντας = οι γονεις που θα κανουν οτιδηποτε για να μην αγγιξουν το παιδι και παθει τιποτα και γινει...Χουλκ )
Λόριεν ... δεν νομίζω ότι η μείωση-έλλειψη ξύλου είναι αυτό που ευθύνεται για την αύξηση της "κακομαθημενιάς" των παιδιών. Μάλλον η μείωση χρόνου ενασχόλησης και η πιθανή μείωση ενδιαφέροντος των γονέων οδηγεί σε αυτό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οσο διαβάζω την ανάλυση της διαδικασίας που περιγράφεις τόσο μου έρχονται γέλια, συγγνώμη που στο λέω. Είναι όμως η απειρία που σε κατευθύνει. Νομίζεις ας πούμε ότι το ουρλιαχτό και το σπαραξικάρδιο κλάμα ενός παιδιού είναι απλά θέμα ντεσιμπελ. Βάζεις ωτοασπίδες και οκ. Νομίζεις ότι το παιδί θα κάτσει στο δωματιο του χωρίς να συνεχίσει να κλαίει. Τέλος νομιζεις ότι το παιδί, αν δεν θέλει να συννενοηθεί, επειδή ακριβώς θέλει κάτι, θα συννενοηεί. Ναι άν είναι φυτό οκ. Αν δεν είναι όμως, θα ερημοσκάσει μόνο και άν το θέλει. Και το να μήν φάει κι άλλη φάπα, αφού έχει φάει την πρώτη είαι ενα ισχυρό κίνητρο για να το θελησει.
Επειτα είναι και η χρονική διάρκεια. Αυτά που περιέγραψες κρατάνε απειρως πιο πολύ τοσο για σένα όσο και για το παιδί, και υστερα πολυ πιθανόν να είσαστε εκνευρισμενοι αμφότεροι για όλο το υπόλοιπο της ημερας. Αλλιώς πέφτει μια φάπα και ύστερα είσαστε όλοι μελι γάλα ήρεμοι σε πέντε λεπτά.
Δεν έχω καθόλου απειρία, αν το δοκιμάσεις θα δεις ότι είναι πιο αποτελεσματικό.
Και δεν είπα ότι είναι εύκολο, και σου είπα ότι δεν σε ενδιαφέρει αν θα συνεχίσει να κλαίει ή όχι.
Και η φάπα δεν είναι κίνητρο .... γιατί αν σου απαντήσει κάποια στιγμή "χτύπα όσο θες, εγώ θα κάνω το δικό μου" τότε να σε δω. Επίσης μην απορρήσεις αν κάποια στιγμή σου αντιγυρίσει, όταν θα μπορέσει τη φάπα ή όταν (μεγαλύτερο) θα σηκωθεί και θα φύγει και θα ψάχνεις τρελός από αγωνία να δεις που είναι. Γιατί θα αντιμετωπίσεις και αυτά μεγαλώνοντας τα παιδιά σου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Με τους παιδαγωγικους τροπους που γραφεις συμφωνω ,...Απλα πρεπει να είμαστε καθαροι..Είσαι εν γενει κατα της σωματικης βιας,.Άλλα είδη βιας τα χρησιμοποιεις και τα βρισκεις αρκετα αποτελεσματικα ....Συμφωνοι!Είναι θεμα χαρακτηρα.....
Είμαι έναντια σε βία οποιασδήποτε μορφής χωρίς λόγο, σε οτιδήποτε ενοχλεί και προσβάλει τους άλλους.
Εννοείται ότι αν δω κάποιον να καταστρέφει ξένη περιουσία, ή να απειλεί κάποιον άλλο και μπορώ θα τον σταματήσω, ακόμα κι αν πρέπει να ασκήσω εγώ βία.
Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς σε αυτό.
Διαφωνώ στο να χρησιμοποιήσεις τη βία οποιασδήποτε μορφής για να τιμωρήσεις ένα παιδί. Αν δεν χρειάζεται σεν το κάνεις, αν χρειαστεί ξεκινάς με μικρές τιμωρίες και πας κλιμακωτά και ανιχνευτικά να δεις που θα το πιάσεις. Αν δεν πιάνει τίποτα και είναι ανάγκη, τότε μπορεί και να χρειάστει να του ρίξεις και καμιά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αν, σαν ενήλικας, βάλεις στο διαπασών το στέρεο, στις 2 το πρωί..Όταν λοιπόν ένα μωρό, πόυ ειναι σε θέση να καταλαβει και αυτά πόυ του λές και οτι ενοχλεί, γκαρίζει κλαιει και ουρλιάζει για ενα ακόμη θέλω του ποιυ όμως του έχεις πεί ήδη πέντε δέκα φορες οτι δεν πρόκειται να το κάνεις, ποιά ειναι η σωστή διαπαιδαγώγηση η οποία αύριο, βγαίνοντας στον πραγματικο κόσμο, θα του χρησιμεύσει;
- πρώτα θα σου ζητήσουν να το κλεισεις
- μετά θα σε βρίσουν για να το κλεισεις
- ύστερα αν συνεχίζεις κι αν μπορούν θα σε δείρουν
- και τέλος
- αν και τότε δενσυνετιστείς μπορεί να σε χώσουν στη φυλακή ή, αν είσαι άτυχος, κάποιος γείτονας να σε πυροβολήσει
Καταρχήν, αν νομίζεις ότι δεν έχεις υπομονή να το ακούς να τσιρίζει (πολύ φυσικό κάποιες φορές) βάζεις ωτοασπίδες για να μειώσεις το θόρυβο και να αυξήσεις τα όρια της υπομονής σου (μη γελάτε, πιάνει).
Έπειτα μιλάς χαμηλόφωνα, όσο πιο πολύ μπορείς. Έτσι το αναγκάζεις να χαμηλώσει τη δική του ένταση στη φωνή, επειδή θέλει να σε ακούσει. Και θέλει να σε ακούσει για να διαπραγματευτεί.
Του καθιστάς με σαφή και ήρεμο τρόπο ότι αυτό που θέλει δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει με τίποτα αυτή τη στιγμή. Επίσης του λες ότι με το να κλαίει δεν θα κερδίσει τίποτα. Αν συνεχίσει, αμέσως του λες ξανά πως δεν υπάρχει περίπτωση να σε πείσει και πως αν συνεχίσει, θα αναγκαστείς να το τιμωρήσεις. Αν συνεχίσει, το παίρνεις το βάζεις πάνω σε ένα καναπέ ή στο δωμάτιό του, αφαιρώντας του το δικαίωμα να κάνει ότιδήποτε, πέραν μόνο του να σκεφτεί πόσο άδικη είναι η συμπεριφορά του.
Εγώ αυτό θα έκανα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η αποψη του συρμου σημερα ,η πολιτικως ορθη ,είναι όχι στη βια με καθε τροπο,ξεχνωντας ότι υπαρχει και ψυχολογικη βια....Οι περισσοτεροι "επιστημονες" παπαγαλιζουν αυτην την αποψη ,όπως τα παλια χρονια ,που επεφτε ξυλο με τη βιτσα αβερτα στο σχολειο ,όλοι οι παιδαγωγοι θα ήταν απολυτα υποστηρικτικοι....Να βλεπουμε καθαρα και έξω απο τη ροη της μαζας...
Οι "επιστήμονες" όπως λες, κρίνουν και βγάζουν θεωρίες, σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα που έχουν από έρευνες, μελέτες, κλπ.
Προσπαθούν πάντα για να βελτιώνουν τα πράγματα. Με την πάροδο των ετών και με την εξέλιξη της κάθε επιστήμης και την αλληλεπίδραση με άλλες, υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει κάτι ή να βρεθεί νέο δεδομένο, που ανατρέπει τα πράγματα. Όλα όμως μέχρι ένα σημείο.... δεν θα γυρίσουμε ποτέ σε θεωρίες, που δικαιολογούν το ξύλο με τη βίτσα όπως λες, όπως δεν θα γυρίσουμε ποτέ σε θεωρίες, που θα υποστηρίζουν ότι η γη είναι τετράγωνη.
Κάποια πράγματα έχουν αποδειχτεί και δεν αλλάζουν. Δεν έχει να κάνει με τη μάζα.
Άρα, μάλλον δεν θα βγει θεωρία "επιστημονική" που θα λέει, χρησιμοποιείστε το ξύλο ως παιδαγωγική μέθοδο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σιμπ.,
Αρχικά, ευχαριστώ για την προσοχή που δίνεις στην άποψή μας, κι ας μην έχουμε γίνει γονείς. Και έχω να σου πω:
Όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, ναι να ξεφύγουμε.
Όχι όμως, να είμαστε σίγουροι ότι θα του ρίξουμε ξύλο. Και κυρίως, όχι να πηγαίνουμε με το σκεπτικό ότι "δεν έγινε και τίποτα" αν το κάνουμε.
Συμφωνώ, ότι και λάθη θα κάνουμε και θα ξεφύγουμε. Στην περίπτωση μας όμως θα αναιρούνται. Γιατί και μόνο το ότι τα ονομάζουμε λάθη, σημαίνει ότι συνειδητοποιούμε ποια είναι τα σωστά. Και ότι δεν έχουμε σκοπό να τα επαναλάβουμε.
Νινινάου δεν έχει σημασία αν έχει παιδιά κανείς ή όχι, για να εκφέρει άποψη.
Άλλωστε κάποιοι από εσάς είστε ακόμη παιδιά και μας προσφέρετε απόψεις από την δική σας πλευρά, πράγμα πολύ σημαντικό, γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι καμιά φορά ξεχνάμε πως τα βλέπαμε τότε.
Να μην κολάς όμως στις λέξεις. Δεν είπα να ξεκινάει κανείς με το δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει το παιδί. Αλοίμονο, κανείς δεν ξεκινάει με την πρόθεση αυτή. Όπως δεν ξεκινάει και με την πρόθεση ότι θα κάνει λάθη. Αν ήταν έτσι, θα προλαβαίναμε πολλά από αυτά.
Κάθε γονιός, για το παιδί του θέλει το καλύτερο ή τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να είναι.
Απλά λέω ότι όταν ένας γονιός, συνειδητοποιήσει ότι έκανε ένα λάθος, δεν χρειάζεται και να έρθει η καταστροφή μέσα του.
Όπως λέω ότι και αν κάποια στιγμή ξεφύγεις και ρίξεις και καμία, δεν χάλασε και ο κόσμος. Όχι όμως να ξεκινάει κανείς με τέτοια πρόθεση ή έστω με τη δικαιολογία ότι κάποια στιγμή θα το κάνω.
Το "δεν έγινε και τίποτα" εκεί πήγαινε!
Αυτό που με ενδιαφέρει να καταλάβεις, είναι αυτό που λέει η ΚουΕ, δεν υπάρχει απόλυτο σωστό ή λάθος.
Βλέπεις κατά περίπτωση και κρίνεις.
Να σου πω και κάτι αντίθετο:
Δεν υπάρχουν φορές, που οι γονείς θα έπρεπε να επιβάλλουν τιμωρία και δεν το κάνουν, είτε γιατί είναι πιο ήρεμοι εκείνη την ώρα, είτε γιατί το παιδί κάνει αμέσως κάτι χαριτωμένο και βάζουν τα γέλια αντί να το μαλώσουν;
Αυτό θεωρητικά είναι λάθος, γιατί διαταράσει τη σταθερότητα που πρέπει να έχει ένα παιδί για να συνδέσει μια ζημιά με μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Όμως είναι ανθρώπινο να συμβεί.
Μου έχει τύχει άπειρες φορές να κάνουν κάτι οι μαθητές μου που είναι άξιο επίπληξης ή τιμωρίας και αμέσως μετά να κάνουν κάτι πολύ αστείο για να διορθώσουν τα πράγματα και να βάλω τα γέλια. Κανονικά θα έπρεπε να κρατήσω μια πιο αυστηρή συμπεριφορά εκείνη τη στιγμή για να καταλάβουν το λάθος τους και να μην το επαναλάβουν. Αλλά μερικές φορές δεν μπορείς να κρατηθείς. Και η πιο ελαστική συμπεριφορά ανθρώπινη είναι και θα συμβεί.
Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια με το μαστίγιο, αλλά δεν μπορείς να είσαι συνέχεια και με το καρότο.
Εκτίμηση της κατάστασης χρειάζεται.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μιλάμε τοσες μερες και, ειδικα αυτοί που ειναι πολυ επικριτικοί, και που στο σύνολο τους ΔΕΝ έχουν παιδιά, δεν έχουν καταλάβει, κι ας ειπώθηκε επανειλλημένως, ότι το ξύλο στο παιδί σου, είναι το έσχατο μέσο, το οποίο μάλιστα σε πληγώνει και πάρα πολύ όταν το κάνεις.
Οτι κάθε γονεας πόυ αγαπάει το πάιδί του προσπαθεί με κάθε τρόπο να το αποφύγει. Μιλάνε όλοι αυτοί απο την οπτική γωνία της κριτικής προς ανθρώπους που δέρνουν τα παιδιά τους εν βρασμώ ψυχής, ή επι τουτοις για να τους σπάσουν τον τσαμπουκά.
Ομως αυτά δεν είναι εκπαίδευση, ανήκουν σε μία ψυχιατρική διερεύνηση και δεν νομιζω ότι έχουν την παραμικρή σχέση με την εκπαιδευτική διερεύνηση και χρησιμότητα που επιζητούμε εδώ μεσα στην φράση "Το ξύλο βγήκε απο τον παράδεισο"
Και ναι, όλα τα παιδιά είναι ζώα αρχικα, εμείς τα κάνουμε ανθρώπους. Αν εσείς οι θεωρητικοι περιμένετε να γίνου ντα δικά σας μόνα τους ή με την εγκυκλοπαίδεια, μάλλον έχετε προαποφασίσει τα παιδιά σας να τα εκπαιδεύσουν βασικά ο παπούς και η γιαγιά, ο παιδικός σταθμός και η τηλεόραση. Υπο τέτοιες συνθήκες μάλλον θα ήταν καλύτερο να μήν τα κάνετε καν.
Όπως εσύ δεν θες να σε κρίνουν οι άλλοι για τη μέθοδο διαπαιδαγώγησης, που χρησιμοποιείς στα παιδιά σου ... Έτσι κι εσύ μην τους κρίνεις και μην τους ειρωνεύσαι για τις απόψεις τους. Έχουν κάθε δικαίωμα, να πιστεύουν ότι νομίζουν.
Και ναι, μπορεί να μη χρειστεί να δείρουν τα παιδιά τους. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνουν.
Και επειδή λες ότι δεν έχουν πείρα, θα έπρεπε να είσαι πιο επιεικής μαζί τους και να τους μιλάς με πιο ήπιο τρόπο και με πιο θεμελιωμένα επιχειρήματα, γιατί μόνο έτσι θα προσφέρεις κάτι θετικό με την πείρα σου. Το να βάζεις τον άλλο στον τοίχο, δεν νομίζω ότι τον πείθει.
Ααα ... και η έκφραση "εν βρασμώ ψυχής" χρησιμοποιείται για εγκλήματα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αυτό που λέω είναι ότι δεν έγινε και τίποτα, αν ένα παιδάκι φαέι και 1-2 στον ποπό, όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο.
ΚουΕ συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!
Και ναι ως γονείς όλοι θα κάνουμε λάθη.
Και να προσθέσω κάτι ακόμα. Υπάρχει περίπτωση μια τιμωρία, παιδαγωγικώς αποδεκτή, να είναι χειρότερη για ένα συγκεκριμένο παιδί από το ξύλο: Ενα παράδειγμα, που είδα μπροστά μου:
Είμασταν σε ένα σπίτι, που είχαν ένα μικρό κοριτσάκι 4 χρονών.
Το πιτσιρίκι είχε βάλει στο μάτι, από πριν μια κολώνια της μαμάς του. Η μαμά, πριν πάμε εμείς εκεί προφανώς, του είχε επανειλημένα πει να μην την πειράξει.
Βρήκε ευκαιρία η μικρή με τον κόσμο, έφυγε από την προσοχή της μαμάς, πήγε στην κρεββατοκάμαρα, βούτηξε την κολωνια και ... μπούμ.... !
Η μαμά λοιπόν, παιδαγωγός και αυτή, είπε με πολύ ήρεμο τρόπο στη μικρή, ότι "σου είπα 100 φορές να μην το πειράξεις, γιατί είναι δικό μου. Εσύ το πείραξες και το έσπασες. Εγώ λοιπόν στεναχωρήθηκα και γι' αυτό θα χαλάσω κι εγώ ένα παιχνίδι σου. Και έτσι έπραξε. Ε, η μικρή έκλαιγε 2 μέρες, δεν ηθελε να φάει, δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ και γενικώς..... χαμός!". Το κοριτσάκι είναι 15 τώρα και ακόμα θυμάται, πόσο είχε της είχε στοιχίσει. Και βέβαια εννοείται ότι μετά εξακολούθησε να κάνει σαν παιδί ζημιές.
Αυτό δεν είναι τραύμα;;; Και όμως, παιδαγωγικά είναι αποδεκτό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σ'αυτο υποθέτω θα ήταν καλύτερα να ρωτήσουμε το μασταγκ πως το βλεπει. Το μαστίγιο, το σκοινί, τη σέλα και φυσικα εσένα στο σβέρκο...
Καταρχήν κάθεσαι στην πλάτη και όχι στο σβέρκο! Δεύτερον το μαστίγιο σε ένα άλογο που αισθάνεται ασφάλεια με τον ιππέα του δεν είναι πάντα απαραίτητο, τρίτον το άλογο αισθάνεται ασφάλεια όταν έχει τον έλεγχο ο ιππέας
Και τέταρτον το άλογο δεν είναι παιδί, είναι ζώο και άρα δεν μπορείς να του μιλήσεις!!!!!
Παρ' όλ' αυτά και στο άλογο με την ήρεμη και καλή συμπεριφορά, έχεις περισσότερες πιθανότητες να επιτύχεις κάτι, παρά με το ξύλο. Και αν ίππευες θα ήξερες ότι μαστίγιο χρησιμοποιείς, μόνο όταν χρειάζεται και χωρίς να χτυπήσεις πολύ το ζώο και πάντα για λόγους ασφάλειας δικής σου, αλλά και του ζώου, διότι πρέπει να το σέβεσαι πάνω απ' όλα!
Σόρυ για το οφ!!!!! Βγάλτε το αν ενοχλεί!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σιμπίλλιαν,
Διαφωνώ μόνο σ'αυτό το σημείο.
Ο θυμός και ο πόνος, η ανσφάλεια και η συναισθηματική αστάθεια θα έρθουν είτε το θέλουμε είτε όχι. Είναι, όμως, προτιμότερο να μην τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι.
Αν δε φάει ξύλο, δηλαδή ένα παιδί δε θα νιώσει πώς είναι να πληγώνεσαι; Θα μείνει αδιάφορο και εκτός πραγματικότητας; Δεν έρχεται σε επαφή μόνο με εμάς το παιδί. Αν εμείς δεν του τις ρίξουμε, θα πονέσει αλλιώς. Στο σχολείο, στο παιχνίδι, παντού. Είναι ανάγκη να το επιβαρύνουμε και εμείς;
* Όντως, υπάρχει κάποιος ειδικός εδώ;
Εγώ νινινάου δεν λέω να δέρνεις ένα παιδί για να πονέσει, ούτε και να το κάνεις με το παραμικρό! Και βέβαια υπάρχουν και παιδιά, που δεν θα χρειαστεί ποτέ να τα δείρεις.
Μιλάω πάντα για περιπτώσεις, που το παιδί δεν συνετίζεται αλλιώς! Και σε ηλικίες πάντα, που δεν αντιλαμβάνεται με άλλο τρόπο.
Ένα παιδί π.χ. 10 χρονών, δεν χρειάζεται να το δείρεις! Θα πρέπει μέχρι τότε να έχεις καταφέρει να βρεις φόρμουλα επικοινωνίας με αυτό το παιδί. Αν δεν το έχεις καταφέρει, κάπου φταίς κι εσύ.
Και βασικά όλα αυτά τα παραθέτω απέναντι στην άποψη που λέει "ποτέ δεν πρέπει να ακουμπήσεις ένα παιδί, γιατί θα του δημιουργήσεις τραύματα". Δηλαδή όσοι φάγαμε 1-2 στον ποπό μικροί, έχουμε τραύματα;;;;
Ή όσοι γονείς ρίξουν 1-2 στο πιτσιρίκι, που τους έχει βγάλει εκτός εαυτού, είναι απαράδεκτοι;;;
Και βασικά δεν δέχομαι από κανέναν που δεν έχει ζήσει 24/7 με ένα παιδί, να μου πεί ότι ποτέ δεν θα το χτύπαγε, γαιτί απλά δεν το ξέρει. Μπορεί και να το έκανε, μπορεί και όχι.
Και κάτι άλλο, τα τραύματα που θα δημιουργηθούν σε μεγαλύτερες σε ένα παιδί, που δεν έχει μάθει να έχει όρια, είναι πολύ χειρότερα από μια -δυο ξυλιές.
Και ξανά σαν παιδαγωγός θα σου πω, ότι υποχρέωση του γονιού είναι να μάθει στο παιδί του να διαχειρίζεται και τα αρνητικά πράγματα. Να σέβεται και τον γονιό και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Να το προετοιμάσει για αυτό που θα συνατήσει έξω, στο σχολείο αρχικά και έπειτα στη ζωή του. Δεν φτιάχνεις άλλο "κόσμο" στο σπίτι, αλλά ζεις φυσιολογικά. Έτσι θα μάθει να αντιμετωπίζει και τον έξω κόσμο. Αλοίμονο, αν ένα παιδί δεν δει το γονιό του θυμωμένο ή απογοητευμένο, όπως θα τον δει και χαρούμενο. Είναι ανθρώπινα όλα τα συναισθήματα και το παιδί είναι άνθρωπος!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αυτό που θα σου πουν όλοι οι ενημερωμένοι παιδαγωγοί και παιδοψυχολόγοι, είναι ότι τα παιδιά για να μεγαλώσουν σωστά χρειάζονται όρια! Αυτό είναι το πιο σημαντικό, γιατί χωρίς αυτό δεν αισθάνονται ασφάλεια!!!!
Και επίσης πολύ σημαντικό, είναι να μάθουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, μεταξύ αυτών και τα αρνητικά, όπως ο θυμός, η λύπη, η απογοήτευση, η άρνηση των άλλων!
Όταν δημιουργείς έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, δεν κάνεις καλό στο παιδί σου!!
Ως παιδαγωγός μιλάω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μάλλον εννοείς, που δεν έχει δαμαστεί! άλλο δαμάζω και άλλο δέρνω! Δεν είναι πάντα προϋπόθεση το ξύλο. Σε διαβεβαιώνω δε ότι ένα άλογο που δεν έχει φάει ξύλο, ίσως να μην μπορέσεις να το καβαλήσεις μπορείς να το πλησιάσεις, ένα που έχει φάει όμως δεν είναι και τόσο εύκολο....Έχεις δοκιμασει να καβαλήσεις ενα μάσταγκ που δεν έχει φάει ξύλο;
Εξακολουθώ να θεωρώ ατυχές το παράδειγμα, γιατί στα άλογα πρέπει να επιβληθείς και να τα "υποτάξεις", τα παιδιά όμως δεν πρέπει να έχεις ως στόχο να τα υποτάξεις!
Τα παιδιά θέλουν να είναι πάνω τους η προσοχή, να μαθαίνουν, να γελάνε, να νιώθουν ασφάλεια και να απολαμβάνουν την αγάπη. Όποιος κι αν είναι ο χαρακτήρας τους, ό,τι κι αν κάνουν αυτά προσπαθούν να πετύχουν.
Κάποια δεν τα διεκδικούν με τον σωστό, ακίνδυνο τρόπο. Όταν, όμως, τα παίρνουν, σταματούν. Χρειάζεται να τους αφιερώνουμε χρόνο. Να κάνουμε το ανέφικτο εφικτό.
Τα παιδιά θέλουν προσοχή, ασφάλεια, αγάπη και ηρεμία. Συμφωνώ. Όμως στη ζωή τους θα αντιμετωπίσουν και άλλα πράγματα, όπως ότι δεν μπορεί πάντα η προσοχή των άλλων να είναι πάνω τους, πράγμα με το οποίο πρέπει να εξοικειωθούν, ότι θα αντιμετωπίσουν φάσεις ανασφάλειας, αστάθειας, λύπης, πόνου, θυμού κλπ. όχι μόνο δικά τους, αλλά και των άλλων .... και πρέπει να εξοικειωθούν και με αυτά.
Νινινάου δεν υπάρχει γονιός, που δεν θα αισθανθεί κάποιες στιγμές ότι εκνευρίζεται με τα παιδιά του.
Εγώ με τη μητέρα μου σφαζόμασταν συχνά, όμως την λατρεύω και μεγαλώνοντας κατάλαβα πολύ καλά γιατί μερικές φορές γινόταν έξαλλη μαζί μου. Και έχω φάει και ξύλο από την μαμά μου, ποτέ όμως δεν ένοιωσα, ότι με τραυμάτισε ψυχολογικά.
Δεν είναι, για μένα, τόσο σημαντικό ή τρομακτικό το ότι θα "καταστρέψει το σύμπαν" ή θα κινδυνέψει. Όλα θα τα ζήσει ένα παιδί. Και θα προσβάλλει, και θα μας νευριάσει, και πείσμα θα κρατήσει και θα χτυπήσει. Το ζήτημα είναι να τα περάσει όλα χαρούμενο. Και να βγει κερδισμένο.
Δεν γίνεται να τα περάσει όλα χαρούμενο. Και είναι πολύ σημαντικό και τρομακτικό το αν θα κινδυνέψει ή αν θα καταστρέψει. Ο ρόλος του γονιού εκτός των άλλων είναι να μην κινδυνέψει το παιδί του, είτε σωματικά είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Δηλαδή όταν ένα παιδί κάνει τραμπάλα στο κάγκελο του μπαλκονιού, τι θα πεις; Ότι πρέπει να το βιώσει;; Όχι νομίζω ότι είναι κάτι που δεν θα πειράξει αν δεν το κάνει.
Επίσης δεν συμφωνώ με την καταστροφή. Σίγουρα θα κάνει ζημιές κατά λάθος, αλλά όταν το κάνει επίτηδες και δεν το συννετίσεις, τότε θα μάθει ότι να μη σέβεται το χώρο γύρω του.
Lugar.
Όταν τίθεται θέμα ζωής και θανάτου, αλλάζουν τα πράγματα. Σπάνια όμως συμβαίνει αυτό. Τις περισσότερες φορές, είμαστε υπερβολικοί με τα παιδιά και τους κινδύνους που διατρέχουν να χτυπήσουν.
Δεν είναι καθόλου σπάνιο και μπορώ να σου πω ότι ένα παιδί μπορεί να πάθει κακό από πολύ απλά πράγματα: Από ποτήρια που σπάει, από το ότι τρέχει χωρίς να υπολογίζει δρόμους και αυτοκίνητα, από μικροπράγματα που μπορεί να καταπιεί, από το να χοροπηδάει πάνω στον καναπέ ή στο κρεββάτι του, από το πηρούνι με το οποίο τρώει, ακόμα και από το ίδιο το φαγητό του όταν τρώει και ταυτόχρονα κινείται έντονα, κλπ, κλπ.
Δεν σημαίνει βέβαια ότι θα κλείσουμε ένα παιδί σε γυάλα ή ότι θα το μουρλάνουμε στην τιμωρία και θα το καταντήσουμε στρατιωτάκι, επειδή υπάρχουν κίνδυνοι γύρω μας. Όμως για φαντάσου να έχεις ένα παιδάκι, που πρέπει να το προσέχεις όλη μέρα, να έχεις να κάνεις ένα σωρό δουλειές μέσα και έξω από το σπίτι, να έχεις χίλια πράγματα στο κεφάλι σου και αυτό να σου ζητάει συνέχεια την προσοχή σου και επειδή κάποιες στιγμές δεν την έχει, να θυμώνει και να κλαίει ή να κάνει ζημιές;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πιστεύω οτι υπάρχουν τομείς της διαπαιδαγώγησης όπου το ξύλο χρησιμεύει και άλλοι όπου είναι απο άχρηστο έως καταστροφικό. Το ηλ. ρεύμα π.χ. για να σκοτώσει ενα μωρό θα πρέπει να γραπώσει γυμνό καλώδιο και να μήν το αφήνει για ώρα. Αν δείρουμε το παιδί δεν θα καταλαβει γιατί, μπροστά σε ένα πράγμα που κάλιστα μπορεί να καταλάβει χωρίς να το δείρουμε. Απλά παθαίνοντας μια μικρή ηλεκτροπληξία.
Η συμπεριφορά στο δρόμο όμως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα, της δοκιμής. Χωρίς να είναι λιονταράκια τα μωρά μας, μιας και τα λιονταράκια έχουν πολύ πιο οξυμένη τηναίσθηση του κινδύνου και ακολουθούν αυτονόητα τους μεγάλους, πρέπει να τα υποτάξουμε αδιαφιλονίκητα ότι στο δρόμο ακολουθούν εμάς, πάει και τέρμα. Πρίν γίνει ατύχημα. Στα παιδιά 2-4 αυτό πολλές φορές ενέχει τράβηγμα χεριού, αφτιού, ή, σε καμιά χοντρή χοντράδα, κανα μπερντάκι κι ας είναι στη μέση τουη δρομου. Ειναι πολυ καλό γιατί το παιδί μαθαίνει "να μην κάνει αυτό το πράγμα" που έκανε, όχι για τη λογικη αλλα ακριβώς γιατί θα πονέσει (απο το μπερντάκι). Πρίν πονέσει στ'αλήθεια, (απο το αυτοκίνητο).
Φανταστείτε λοιπόν τώρα, τον φοβισμενο, τρομοκρατημένο γονέα, ύστερα απο δευτερόλεπτα που παρολίγο έχασε το παιδί του, να το συνετίζει και εκεινη τη στιγμή να έρχεται κάποιος να του κάνει κύρηγμα ή, πόσο μάλλον, να του πιάσει το χέρι. Το δικο σου παιδί θα γινόταν κιμας ρε @##@!! ;; σου έρχεται να του πείς
Baggs το να δείρεις ένα παιδί μπροστά σε κόσμο, εκτός από σωματική βία είναι και προσβολή. Σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ με αυτό. Καταλαβαίνω βέβαια ότι μπροστά στην τρομάρα που σε πιάνει όταν κινδυνεύσει γιατί είναι ατίθασο και δεν συμμορφώνεται, τα χάνεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Είδες; Ειδες που το ξερουν τα παλιόπαιδα τα ατίθασα;
Πάντα τα παιδιά ξέρουν αν του αξίζει ή όχι μια τιμωρία. Το θέμα είναι ότι πολύ συχνά τα παιδιά δοκιμάζουν τα όρια των γονέων, απλά και μόνο για να δουν μέχρι που μπορεί να φτάσουν. Υπάρχουν παιδιά που από μόνα τους αντιλαμβάνονται, που πρέπει να σταματήσουν και άλλα που τραβάνε το σχοινί, για να δουν μέχρι που φτάνει. Είναι θέμα χαρακτήρα. Και βέβαια πάντα τα παιδιά προσπαθούν να βρούν τρόπους, να επιτύχουν το στόχο τους. Και επειδή είναι παιδιά, πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται ότι ο στόχος δεν είναι εφικτός τη συγκεκριμένη στιγμή.
Λοιπόν ακούστε πόυ τοποθετώ εγώ το γρίφο της διαπαιδαγώγησης:΅Είσαι γητευτής αλόγων. Εκπαιδεύεις καθαρόαιμα για τις κουρσες. Σου πέφτει λοιπόν ένα μάσταγκ, απο τα βουνά. Οι προδιαγραφές του; Λαμπρές. Σπιρτάδα, δύναμη, και ενα κάρο νεύρο. Σαν ελατήριο ειναι σου δίνει την εντύπωση ότι αν το ξαμολύσεις θα τρέχει μέχρι τη κολαση. Πας να το πλησιάσεις και φυσικά σέλα δεν παίρνει. Θα φάς πολλές κλωτσιές άν το επιχειρήσεις. Ομως πρέπει αλλιώς χωρίς σέλα δεν θα τρέξει σε καμία κουρσα ποτέ. Προφανώς πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του όωμς πρέπει καινα του επιβληθείς κιόλας.
Θα γίνει δηλαδη η κόντρα, το λάσο το ροντέο, ολα αυτά θα γίνουν. Που είναι ο γρίφος; Υστερα απο όλα αυτά, πόσος τσαμπουκάς , δηλαδή πόσο μάσταγκ θα έχει μείνει... Εκεί πιστεύω φαίνεται ολη η μαγκια του γονέα
Νομίζω ατυχές παράδειγμα ... . Το άλογο είναι ζώο και άρα έχει ένστικτα άγρια. Αλλά ακόμα κι έτσι αν το δεις, πίστεψέ με περισσότερα καταφέρνεις με ήρεμη και καλή συμπεριφορά. Έχεις δοκιμάσει να πλησιάσεις άλογο που έχει φάει ξύλο;;;;
Καταλαβαίνω βέβαια τι θες να πεις. Πρέπει να μειώσεις τα αρνητικά χαρακτηριστικά, χωρίς να πλήξεις το βασικό κομμάτι του χαρακτήρα ενός παιδιού. Να μην μπλοκάρεις δηλαδή ένα παιδί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επισης να επισημανω οτι ξυλο για να ξεδωσει ο γονιος ή μονο και μονο επειδη νευριασε, ειναι απαραδεκτο. Αν και δε προτεινω βια γενικα, θα δεχομουν σε ειδικες ελαχιστες περιπτωσεις, καμια σωφρονιστικη, που ομως ειναι υπο πληρη συναισθηματικο ελεγχο.
Ακριβώς αυτό! Ουδείς μιλάει και υποστηρίζει την εφαρμογή της βίας καθημερινά και σε βαθμό που θεωρείται κακοποίηση.
Πολλώ δε μάλλον όταν η βία ασκείται χωρίς λόγω ή για λόγους που αφορούν καθαρά την ψυχική κατάσταση του γονέα.
Νινινάου
Πολύ σωστές οι απόψεις σου, αν και εφόσον μπορούν να εφαρμοσθούν.
Σίγουρα όταν απέναντί σου έχεις ένα συνεργάσιμο παιδί, που είναι σε θέση να καταλάβει, είτε με συζήτηση είτε βιωματικά, μπορείς να το εφαρμόσεις. Όμως δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, που έχω βιώσει η ίδια:
Έχω δύο ξαδερφάκια, (τώρα είναι ολόκληρα γαϊδούρια ), ο πρώτος ήταν πάντα ένα εξαιρετικά συνεργάσιμο παιδί. Απ' όταν ήταν 2 χρονών μπορούσες να τον εμπιστευτείς τόσο πολύ, που θεωρητικά και μόνο του μπορούσες να τον αφήσεις και να πας να ψωνίσεις μέχρι το μπακάλικο. Αρκούσε να του πεις να κάτσει ήσυχος και να μην ανοίξει την πόρτα. Ήμουν φοιτήτρια τότε και περνούσα πολλές ώρες μαζί του. Δεν θυμάμαι να χρειάστηκε ποτέ να του υψώσω τη φωνή, να μαζέψω πράγματα από το πεδίο του για να μην τα καταστρέψει ή να τον μαλώσω για κάτι. Απλά του εξηγούσες τι δεν έπρεπε να κάνει και γιατί.
Ο δεύτερος (μιλάμε για παιδιά από την ίδια μάνα και πατέρα) ήταν ο Ντένις ο τρομερός στην κυριολεξία! Δεν μπορείς να φανταστείς, μιλάμε για όλεθρο. Ένας χαμός παντού απ' όπου πέρναγε, δεν έμενε τίποτα όρθιο. Όταν δε, του έλεγες να μην πειράξει κάτι, ήταν σαν να τον έσπρωχνες εκεί. Και καλά με όλα τα άλλα, αλλά όταν ας πούμε ήθελε να βάλει το χέρι στην πρίζα ή να ανοίξει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης για να βγάλει τις μπαταρίες;;; Επίσης μόλις του απαγόρευες κάτι άρχιζε τη γκρίνια με φοβερή επιμονή και μετά έκλαιγε μέχρι που γινόταν μπλε και έκανε εμετό. Αυτό γινόταν για διάφορους λόγους κάθε μέρα.
Μια μέρα λοιπόν έκανα μια έργασία για τη σχολή. Είχα ξενυχτήσει πολύ, είχα κουραστεί πολύ και μόλις είχα τελειώσει και την είχα δέσει. Την αφήνω λοιπόν στο γραφείο μου για να πάω να φτιάξω έναν καφέ. Ο μικρός επειδή είχε τσαντιστεί μαζί μου, γιατί δεν έπαιζα μαζί του λόγω της εργασίας, βρίσκει την εργασία ξεμοναχιασμένη και την βάζει κάτω και αρχίζει να σκίζει σελίδες και να γράφει με μαρκαδόρο.
Μπορείς να φανταστείς τι έπαθα όταν το είδα. Έβαλα τα κλάματα και άρχισα να του φωνάζω γιατί το έκανε αυτό; Ε ξέρεις ποιά ήταν ή αντίδραση; να μου πετάξει τον μαρκαδόρο στα μούτρα και να με χτυπάει με μανία ... Έφαγε δύο στον πισινό λοιπόν, τον έβαλα και περιοριστική τιμωρία στον καναπέ χωρίς τηλεόραση και παιχνίδια.Όπου βέβαια έγινε μπλε από το κλάμα. Τώρα που έχει μεγαλώσει όταν συζητάμε το περιστατικό, μου λέει "καλά, εγώ θα με είχα σκοτώσει στο ξύλο".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κοίτα να δεις buggs, αρχικά είχα γράψει ένα μήνυμα για σένα αλλά μάλλον θα ήταν προσβλητικό οπότε το ξανασκέφτηκα και θα σου πω τα εξής:
Αν η σωματική βία ήταν πιο επίπονη για σένα δεν θα έφτανες σε αυτήν σε αστείες περιπτώσεις όπως όταν έχεις κάτσει ήρεμος και το παιδί σου σαν παιδί που είναι φωνάζει ενώ ΕΣΥ έχεις κάνει το λάθος και δεν του έχεις μάθει ότι δεν είναι σωστό να το κάνει. Το τιμωρείς λοιπόν για τα δικά σου λάθη, μπράβο πολύ λογικό...
Όχι Φαντάγκο, δεν είναι απαραίτητο ότι εσύ έχεις κάνει λάθος, όταν ένα παιδί τσιρίζει ... μπορεί απλά να το κάνει, επειδή θέλει κάτι που δεν μπορεί να γίνει εκείνη τη στιγμή και εκβιαστικά να ουρλιάζει για να σου σπάσει τα νεύρα.... ακόμα και το πιο ήρεμο παιδί μπορεί να το κάνει αυτό. Έχουν και τα παιδιά την στρατηγική τους!
Δεν έχω την πείρα σου μιας και δεν έχω παιδιά. Έχω δει όμως ότι οι δικοί μου γονείς δεν με χτύπησαν ποτέ (τη μία και μοναδική φορά που με χαστούκισε πάνω στα νεύρα του ο πατέρας μου μου ζήτησε συγνώμη) και νομίζω ότι βγήκα μια χαρά άνθρωπος (εδώ μπορείτε να γελάσετε ). Οπότε αν είναι να επιλέξω έναν τρόπο αυτός δεν είναι αυτός που προτείνεις.
Όσο για το αν θα σε κατήγγειλα για για τα μισά που λες ή κάνεις κάνεις λάθος. Απλά το να χτυπάς παιδιά και δη τα δικά σου το θεωρώ τόσο τραγικό που μπορεί να σε χτυπούσα ο ίδιος.
Γενικά δεν συμφωνώ με το ξύλο σαν παιδαγωγική μέθοδο, ει μη μόνο σε περίπτωση, που άλλες μέθοδοι δεν πιάνουν. Όμως θεωρώ ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι ποτέ δεν θα έρθει στη θέση να θέλει να ρίξει μια - δυο ξυλιές στα μαλάκα στο παιδί του. Εκτός κι αν δεν έχει αρκετή επαφή με το παιδί του.
Υπάρχουν φορές που ο κάθε γονιός θα εκνευριστεί (κυρίως η μαμάδες λόγω μεγαλύτερης τριβής από θέμα χρόνου), - είναι άνθρωπος στο τέλος- τέλος - και θα βγει εκτός εαυτού.
Δεν έγινε και τίποτα και ούτε θα έχει και ψυχικά τραύματα το παιδί, πίστεψέ με. Χειρότερα είναι τα τραύματα από προσβολές ή απειλές. Δεν είπαμε βέβαια να το σκοτώσεις στο ξύλο!
Και βέβαια θεωρώ πολύ χειρότερο ένα κακομαθημένο, χωρίς όρια παιδί, που δεν σέβεται τίποτα, από ένα παιδί που θα πεί μεγαλώνοντας "είχα κάνει μια τρομερή αταξία και έφαγα 2-3 στον ποπό!" Και πίστεψέ με, δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά έχω "μεγαλώσει" από όταν ήμουν 12 χρονών 4-5 πιτσιρικιά, μερικές φορές τα παιδάκια μπορούν να σε στείλουν σε τρελάδικο!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.