28-09-08
18:23
Ο χώρος στον οποίο εργάζομαι είναι μετά τον χώρο της μόδας, άλλος κατεξοχήν χώρος κυριαρχίας των ομοφυλλόφυλων. Η όπερα. Δεν ξέρω ακριβως γιατί έλκει τόσο αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Μπορώ να υποθέσω διάφορους λόγους. Δυο είναι κυρίως οι χωροι της όπερας που τους έλκουν. Η αναγεννησιακή μουσική και ο χώρος της σκηνοθεσίας. Στην πρώτη ίσως διότι για ιστορικούς λόγους, κατα την περίοδο της αναγένησης υπήρχε μια ιδεολογική ανοχή προς το φαινόμενο αμφιλεγόμενων φυλλων. Αντρες που τραγουδούσαν με γυναικεία φωνή ή γυναίκες που υποδύονταν αντρικούς ρόλους. Αυτός ο κόσμος έλκει πάρα πολύ τους ομοφυλλόφυλους, γεγονός που αποδεικνυει ότι συχνά η επιλογή τους είναι συνδεδεμένη με πολίτικές και θρησκευτικές θέσεις (επιστροφή σε μητριαρχικά πρότυπα και νεοπαγανισμός, ρεύματα που κυριαρχούσαν κατά την αναγέννηση). Στη σκηνοθεσία εγιναν τα τελευταία χρόνια μεγάλη μόδα οι προκλητικές προτάσεις ομοφυλλόφυλων σκηνοθετών, που σπανίως δεν είναι σπουδαγμένοι θεατρικά, αλλά προέρχονται από σπουδές αρχιτεκτονικής, εικαστικών και γενικά έχουν να κάνουν με την αισθητική άποψη του θεάματος. Προσφέροντας σε τελική ανάλυση ένα θέατρο πολύ επιφανειακό, εντυπωσιακό εικαστικά και πολύ πικάντικο (τονισμός του σεξ και του γυμνού) ως σκανδαλώδες (ανατρεπτικό μερικών σημαντικών και ιερών παραδόσεων), οι σκηνοθέτες αυτοί (μετά από ένα σκάνδαλο, και αφού το κοινό εθιστεί στον νεωτερισμό), αρέσουν μετά πάρα πολύ στο κοινό. Είναι κάτι σαν να του δινεις ένα νοστιμότατο και τεχνητό φαι, αντί για ένα άνοστο αλλά με μεγάλη θρεπτική αξία. Έτσι, εξασφαλίζοντας υλική επιτυχία στο θεατρικό μπιζνες, αυξάνεται η ζήτησή τους και τελικά σχηματίζεται ένα είδος αυτοκρατορίας. Λομπυ λέγεται. Αυτή τη στιγμή η τεράστια πλειοψηφία των θεάτρων όπερας στην ευρώπη διαχειρίζεται από ομοφυλλόφιλους καλλιτεχνικούς διευθυντές, που όπως καταλαβάινεις, θα δώσουν αρχικά εργασία σε όσους σκέφτονται σαν αυτούς. Γιαυτό και τελικά η τέχνη αυτή γίνεται αποκλειστικότητά τους, και όχι επειδή είναι πιο ταλαντούχοι σ'αυτόν τον χώρο. Όπως επίσης και στον χώρο της μόδας. Λογικό είναι να μπάινουν πιο εύκολα ομοφυλλόφιλοι αφού έχει αναπτυχτεί το τερατώδες κλισέ (όπως αποκαλύπτει και η άποψη με την όποια άνοιξε το θρεντ) ότι είναι καλύτεροι όσον αφορά το ντιζαιν μόδας. Είναι μόνο κλισε, που κλείνει τις πόρτες σε άλλους ανθρώπους, που ποτέ δεν ζήτησαν δουλιά προβάλοντας τις ερωτικές τους προτιμήσεις κλπ, αλλά απλά τα προσόντα τους στο χώρο.
Οι ομοφυλλόφιλοι όμως, σιγά σιγά αρχίζουν να διεκδικούν και άλλους χώρους εργασιών, επειδή μάλλον δεν τους αρέσει πλέον να τους ταξινομούν ώς αντιπρώσωπους αποκλειστικά "θηλυκών" επαγγελμάτων. Μάλλον κατι τέτοιο τους προσβάλει . Έτσι ενώ μέχρι τώρα ασχολούνταν με εργασίες που δεν απαιτούσαν μυική δύναμη και δυναμισμό, τώρα θέλουν να αποδείξουν ότι τα έχουν και αυτά. Ζητάνε όντως μέχρι και το ποδόσφαιρο και ο στρατός να ανοίξει τις πόρτες του σ αυτούς και τα βαριά παραδοσιακά αντρικά επαγγέλματα. Εύχομαι σύντομα να αποκτήσουν ενδιαφέρον και σε άλλα επαγγέλματα, ιδιώς ανθρωπιστικά. Γιατί αφού είναι τόσο ευαίσθητοι και θυληκοί, απιρίπτουν ένα άλλο τυπικά θυληκό επάγγελμα, αυτό της νοσηλεύτρια. ίσως απαξιουν, επειδή δεν έχει γκλάμουρ, ενώ τελευταία εισέρχονται στον πιο επιφανή χώρο της ιατρικής (αλλά όχι γυναικολογίας).
Εγώ καταλαβαίνω από όλα αυτά, ότι το όλο θέμα είναι τόσο γεμάτο με κλισέ και ιδέες που πρέπει σώνει και καλά να περνάνε στο κοινό, λες και είναι όλα σκηνοθετημένα... μια πολιτική επανάσταση όπως το 68, ή η συνέχεια του 68, που βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχω ιδέα πως θα καταλήξει. Εγώ προφητέυω ότι μετά την περιπέτεια και το ψάξιμο της νέας ταυτότητας θα επιστρέψουν στη φύση τους, την ανδρική.
Οι ομοφυλλόφιλοι όμως, σιγά σιγά αρχίζουν να διεκδικούν και άλλους χώρους εργασιών, επειδή μάλλον δεν τους αρέσει πλέον να τους ταξινομούν ώς αντιπρώσωπους αποκλειστικά "θηλυκών" επαγγελμάτων. Μάλλον κατι τέτοιο τους προσβάλει . Έτσι ενώ μέχρι τώρα ασχολούνταν με εργασίες που δεν απαιτούσαν μυική δύναμη και δυναμισμό, τώρα θέλουν να αποδείξουν ότι τα έχουν και αυτά. Ζητάνε όντως μέχρι και το ποδόσφαιρο και ο στρατός να ανοίξει τις πόρτες του σ αυτούς και τα βαριά παραδοσιακά αντρικά επαγγέλματα. Εύχομαι σύντομα να αποκτήσουν ενδιαφέρον και σε άλλα επαγγέλματα, ιδιώς ανθρωπιστικά. Γιατί αφού είναι τόσο ευαίσθητοι και θυληκοί, απιρίπτουν ένα άλλο τυπικά θυληκό επάγγελμα, αυτό της νοσηλεύτρια. ίσως απαξιουν, επειδή δεν έχει γκλάμουρ, ενώ τελευταία εισέρχονται στον πιο επιφανή χώρο της ιατρικής (αλλά όχι γυναικολογίας).
Εγώ καταλαβαίνω από όλα αυτά, ότι το όλο θέμα είναι τόσο γεμάτο με κλισέ και ιδέες που πρέπει σώνει και καλά να περνάνε στο κοινό, λες και είναι όλα σκηνοθετημένα... μια πολιτική επανάσταση όπως το 68, ή η συνέχεια του 68, που βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχω ιδέα πως θα καταλήξει. Εγώ προφητέυω ότι μετά την περιπέτεια και το ψάξιμο της νέας ταυτότητας θα επιστρέψουν στη φύση τους, την ανδρική.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
26-09-08
23:44
Διάβασα τρελά πράγματα σε μερικές απαντήσεις. Πώς μπορεί κανείς να πιστεύει ότι ο ομοφιλόφυλος γνωρίζει καλύτερα από άλλες κατηγορίες ανθρώπων τον έρωτα, την αισθητική και την τέχνη; Και οι τόσοι υπέροχοι καλλιτέχνες που δεν ήταν ομοφυλλόφιλοι; Δηλαδή ένας άντρας που λατρεύει τις γυναίκες δεν είναι ικανός να αισθανθεί πάθος και τρελός από έρωτα να γράψει μεγάλα ποιήματα, να ζωγραφίσει αριστουργήματα και να γράψει θεόπνευστη μουσική; Μα τι λέτε! Η λίστα των καλλιτεχνών που δεν ήταν ομοφυλλόφυλοι δεν χωράει σε κανένα μπλογκ. Και το πάθος τους ξεπερνά τα όρια. Δεν ξέρω ούτε καν ποιό παράδειγμα να αναφέρω. Ας πούμε Μποντλέρ εναντίων Βερλαιν. Λιγότερο πάθος; Η τέχνη και όσα μεσα στον άνθρωπο τον σπρώχνουν να την ασκεί, δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση με τις ερωτικές του προτιμήσεις. Η τέχνη είναι ανθρώπινη και δεν είναι διαφορετική από ράτσα σε ράτσα, κουλτούρα η γούστα κλπ. Εκτος αν κάποιος από σας πιστεύει ότι υπάρχουν βαθιές βιολογικές διαφορές ανάμεσα σε ομοφυλόφυλους και υπόλοιπη ανθρωπότητα. όλα αυτά μου φαίνονται ρατσισμός...
Μια φορά, από απλή περιεργεια, μελέτησα τις διαφορές ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους χορευτές μπαλέτου και ετεροφυλόφιλους. Το μπαλέτο έιναι από τις τέχνες που θεωρούνται ομοφυλόφυλες, αλλά δεν είναι παρά άλλη μια ψευτικη γενίκευση. Οι μεγαλύτεροι μπαλερινοι σήμερα είναι έτερο. Καντε και σεις τη σύγκριση. Πάρτε τον Ρομπέρτο Μπόλε και τον Ιρεκ Μουχαμέντοφ. Ο τρόπος που αγκαλιάζουν την παρτνέρ τους, ο τρόπος που εκφράζουν το βάθος της ψυχής τους. ο πρώτος έιναι νάρκισσος και η σκηνική του παρουσία είναι επιφανειακή. Δεν αγγίζει την ψυχή του θεατή. Το αντίθετο ο δεύτερος, και μάλιστα είναι αξεπέραστο το πάθος με το οποίο εκφράζει την φύση των ηρώων (ανδρών) που υποδύεται. Ο αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένας πλήρης άνθρωπος και πρέπει να έχει απόύτη επαφή με το πνέυμα της ανθρωπότητας. Ενας καλλιτέχνης που πριν από άνθρωπος αισθάνεται ομοφυλλόφυλος, δεν μπορεί να συγκινήσει παρά ομοφυλόφιλους, αλλά κανείς άλλος δεν θα μπορεσει να καθρεφτιστεί στα έργα του. Τα έργα του Οσκαρ Γουαιλντ δεν γραφουν για κανεναν ομοφυλλοφιλο, διοτι ο ίδιος πριν απο ομοφυλλόφιλος αισθάνονταν ένας άνθρωπος και έγραφε για όλους. Το ίδιο όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες, που κοσμούν τις λίστες που οι διάφοροι ομοφυλλόφυλοι γράφουν για να διδάξουν στον κόσμο πόσο αξίζουν. Μα η κίνησή τους αυτή είναι μια ακόμα ενδειξη περιφρόνησης του υπόλοιπου κόσμου. Τι θέλουν να αποδείξουν; ότι η τέχνη είναι δικό τους προνόμιο; Γιατί επιμένουν να πιστεύουν ότι είναι μια ράτσα υψηλοτερη και ικανότερη από τους υπόλοιπους ανθρώπους; δεν κάνουν παρά μια ψευτικη και γελοία προπαγάνδα. Δεν είναι αλήθεια.
Αν όμως θέλουμε να σχολιάσουμε την τέχνη των ομοφυλλόφιλων, παρατηρώντας τα έργα τους στις πασαρέλες της μόδας και στη σκηνογραφία των θεάτρων, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η εμφάνιση, το έξαλο και πομπώδες, συχνά στα όρια του καλού γουστου, και πάιζοντας με το σκάνδαλο (σκηνοθεσίες στον χώρο της όπερας) αντί για βαθιά απεικόνηση της ανθρώπινης ψυχής και σεβασμό για τους δραματουργούς (στην περίπτωση των σκηνοθετών). Όσο για τα έξαλα και πανάκριβα που σχεδιάζουν οι σχεδιαστές μόδας, εγώ δεν μπορώ να το θεωρήσω ούτε καν τέχνη. Πενια τέχναις κατεργάζεται. Αλλά το κόστος της μόδας των γκει, στα δικά μου μάτια φαίνεται σαν κοιροϊδία της φτώχιας του κόσμου. Γιαυτό σας παρακαλώ, μην μιλάτε για λίστες ομοφυλλόφιλων που αποδεικνύουν οτι η τέχνη είναι ομοφυλλόφιλη, διότι είναι εξοργιστικό!
Μια φορά, από απλή περιεργεια, μελέτησα τις διαφορές ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους χορευτές μπαλέτου και ετεροφυλόφιλους. Το μπαλέτο έιναι από τις τέχνες που θεωρούνται ομοφυλόφυλες, αλλά δεν είναι παρά άλλη μια ψευτικη γενίκευση. Οι μεγαλύτεροι μπαλερινοι σήμερα είναι έτερο. Καντε και σεις τη σύγκριση. Πάρτε τον Ρομπέρτο Μπόλε και τον Ιρεκ Μουχαμέντοφ. Ο τρόπος που αγκαλιάζουν την παρτνέρ τους, ο τρόπος που εκφράζουν το βάθος της ψυχής τους. ο πρώτος έιναι νάρκισσος και η σκηνική του παρουσία είναι επιφανειακή. Δεν αγγίζει την ψυχή του θεατή. Το αντίθετο ο δεύτερος, και μάλιστα είναι αξεπέραστο το πάθος με το οποίο εκφράζει την φύση των ηρώων (ανδρών) που υποδύεται. Ο αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένας πλήρης άνθρωπος και πρέπει να έχει απόύτη επαφή με το πνέυμα της ανθρωπότητας. Ενας καλλιτέχνης που πριν από άνθρωπος αισθάνεται ομοφυλλόφυλος, δεν μπορεί να συγκινήσει παρά ομοφυλόφιλους, αλλά κανείς άλλος δεν θα μπορεσει να καθρεφτιστεί στα έργα του. Τα έργα του Οσκαρ Γουαιλντ δεν γραφουν για κανεναν ομοφυλλοφιλο, διοτι ο ίδιος πριν απο ομοφυλλόφιλος αισθάνονταν ένας άνθρωπος και έγραφε για όλους. Το ίδιο όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες, που κοσμούν τις λίστες που οι διάφοροι ομοφυλλόφυλοι γράφουν για να διδάξουν στον κόσμο πόσο αξίζουν. Μα η κίνησή τους αυτή είναι μια ακόμα ενδειξη περιφρόνησης του υπόλοιπου κόσμου. Τι θέλουν να αποδείξουν; ότι η τέχνη είναι δικό τους προνόμιο; Γιατί επιμένουν να πιστεύουν ότι είναι μια ράτσα υψηλοτερη και ικανότερη από τους υπόλοιπους ανθρώπους; δεν κάνουν παρά μια ψευτικη και γελοία προπαγάνδα. Δεν είναι αλήθεια.
Αν όμως θέλουμε να σχολιάσουμε την τέχνη των ομοφυλλόφιλων, παρατηρώντας τα έργα τους στις πασαρέλες της μόδας και στη σκηνογραφία των θεάτρων, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η εμφάνιση, το έξαλο και πομπώδες, συχνά στα όρια του καλού γουστου, και πάιζοντας με το σκάνδαλο (σκηνοθεσίες στον χώρο της όπερας) αντί για βαθιά απεικόνηση της ανθρώπινης ψυχής και σεβασμό για τους δραματουργούς (στην περίπτωση των σκηνοθετών). Όσο για τα έξαλα και πανάκριβα που σχεδιάζουν οι σχεδιαστές μόδας, εγώ δεν μπορώ να το θεωρήσω ούτε καν τέχνη. Πενια τέχναις κατεργάζεται. Αλλά το κόστος της μόδας των γκει, στα δικά μου μάτια φαίνεται σαν κοιροϊδία της φτώχιας του κόσμου. Γιαυτό σας παρακαλώ, μην μιλάτε για λίστες ομοφυλλόφιλων που αποδεικνύουν οτι η τέχνη είναι ομοφυλλόφιλη, διότι είναι εξοργιστικό!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.