Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-09-08
23:05
Θεωρώ ότι η Ορλάντο με κάλυψε με την απάντησή της, ως προς την αντίφαση που είχα παρατηρήσει. Σύμφωνα λοιπόν με την άποψή της, η πανθομολογούμενη ύπαρξη ομοφυλόφιλων στο χώρο της σε ποσοστά σημαντικώς διαφορετικά από το μέσο όρο της κοινωνίας, δεν οφείλεται σε μεγαλύτερο ταλέντο των ομοφυλόφιλων, αλλά σε ιστορικούς λόγους και σε "τεχνητή επιλογή" υπέρ των gay. Είναι μια άποψη που αν μη τι άλλο στηρίζεται σε πραγματική εμπειρία και έχει λογικές βάσεις.
Θα ήθελα ωστόσο να υπογραμμίσω τους ιστορικούς λόγους που έχουν συντελέσει σε αυτήν την κατάσταση. Σίγουρα, όπως φαίνεται και από άλλα ποστ, ο χώρος της τέχνης έχει κάτι που έλκει τους ομοφυλόφιλους. Εάν δει μάλιστα κανείς την άποψη της Ίσι σε συνδυασμό με αυτήν της Ορλάντο, θα αρχίσει να σχηματίζει μέσα του μια σφαιρικότερη ιδέα για τους λόγους στους οποίους οφείλεται το φαινόμενο.
Εγώ θα συμπληρώσω ακόμη κάτι: Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι πραγματικά μεγάλοι, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι "πέρα απ' τα όρια". Αν λοιπόν η "κοινωνικώς αποδεκτή" σεξουαλική προτίμηση περιλαμβάνεται μέσα σ' αυτά τα όρια, τότε είναι απολύτως αναμενόμενο πολλοί να τα έχουν ξεπεράσει κι αυτά.
Περαιτέρω, έχω να εκφράσω ένα ακόμη, όχι ύπουλο αυτή τη φορά, ερώτημα, ή σειρά συναφών ερωτημάτων: Στα προηγούμενα η Suspiria και ο Τσίπουρος μας είπαν πολύ σωστά ότι ιδιαίτερα στο παρελθόν, πολλοί καλλιτέχνες επιδείκνυαν τις, αληθινές ή δήθεν, ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις τους, με σκοπό να τραβήξουν την προσοχή του κοινού και με αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν σε φήμη. Αντίστοιχα, η Ορλάντο μας είπε ότι:
Τι είναι αυτό που κάνει την ανατροπή ιερών παραδόσεων τόσο θελκτική για το κοινό;
Γιατί ο νεωτερισμός θεωρείται ότι αναγκαστικά κάνει την τέχνη επιφανειακή, ενώ το κοινό επιδεικνύει τόση μεγάλη ανάγκη γι' αυτόν; Γιατί τελικά το "πλαστικό" junk food είναι νοστιμότερο απ' αυτό που έφτιαχνε η μάνα μας;
Μήπως τελικά τα παραπάνω υποδηλώνουν τη βαθιά χρεωκοπία των παραδοσιακών, "κλασικών" μοντέλων, είτε μιλούμε για το σεξουαλικό προσδιορισμό, είτε για την περί του ωραίου αίσθηση;
Θα ήθελα ωστόσο να υπογραμμίσω τους ιστορικούς λόγους που έχουν συντελέσει σε αυτήν την κατάσταση. Σίγουρα, όπως φαίνεται και από άλλα ποστ, ο χώρος της τέχνης έχει κάτι που έλκει τους ομοφυλόφιλους. Εάν δει μάλιστα κανείς την άποψη της Ίσι σε συνδυασμό με αυτήν της Ορλάντο, θα αρχίσει να σχηματίζει μέσα του μια σφαιρικότερη ιδέα για τους λόγους στους οποίους οφείλεται το φαινόμενο.
Εγώ θα συμπληρώσω ακόμη κάτι: Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι πραγματικά μεγάλοι, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι "πέρα απ' τα όρια". Αν λοιπόν η "κοινωνικώς αποδεκτή" σεξουαλική προτίμηση περιλαμβάνεται μέσα σ' αυτά τα όρια, τότε είναι απολύτως αναμενόμενο πολλοί να τα έχουν ξεπεράσει κι αυτά.
Περαιτέρω, έχω να εκφράσω ένα ακόμη, όχι ύπουλο αυτή τη φορά, ερώτημα, ή σειρά συναφών ερωτημάτων: Στα προηγούμενα η Suspiria και ο Τσίπουρος μας είπαν πολύ σωστά ότι ιδιαίτερα στο παρελθόν, πολλοί καλλιτέχνες επιδείκνυαν τις, αληθινές ή δήθεν, ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις τους, με σκοπό να τραβήξουν την προσοχή του κοινού και με αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν σε φήμη. Αντίστοιχα, η Ορλάντο μας είπε ότι:
Προσωπικά αναρωτιέμαι τα εξής: Ποιος είναι άραγε ο λόγος που η επίδειξη ομοφυλοφιλίας (και μάλιστα ψευδούς σε ορισμένες περιπτώσεις) κάνει το ευρύ κοινό να στέκεται ευνοϊκά προσκείμενο προς τον καλλιτέχνη;Προσφέροντας σε τελική ανάλυση ένα θέατρο πολύ επιφανειακό, εντυπωσιακό εικαστικά και πολύ πικάντικο (τονισμός του σεξ και του γυμνού) ως σκανδαλώδες (ανατρεπτικό μερικών σημαντικών και ιερών παραδόσεων), οι σκηνοθέτες αυτοί (μετά από ένα σκάνδαλο, και αφού το κοινό εθιστεί στον νεωτερισμό), αρέσουν μετά πάρα πολύ στο κοινό. Είναι κάτι σαν να του δινεις ένα νοστιμότατο και τεχνητό φαι, αντί για ένα άνοστο αλλά με μεγάλη θρεπτική αξία.
Τι είναι αυτό που κάνει την ανατροπή ιερών παραδόσεων τόσο θελκτική για το κοινό;
Γιατί ο νεωτερισμός θεωρείται ότι αναγκαστικά κάνει την τέχνη επιφανειακή, ενώ το κοινό επιδεικνύει τόση μεγάλη ανάγκη γι' αυτόν; Γιατί τελικά το "πλαστικό" junk food είναι νοστιμότερο απ' αυτό που έφτιαχνε η μάνα μας;
Μήπως τελικά τα παραπάνω υποδηλώνουν τη βαθιά χρεωκοπία των παραδοσιακών, "κλασικών" μοντέλων, είτε μιλούμε για το σεξουαλικό προσδιορισμό, είτε για την περί του ωραίου αίσθηση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-09-08
17:11
Διαβάζω από την αγαπητή Ορλάντο, πως πιστεύει ότι ο χώρος της τέχνης, δεν φιλοξενεί ποσοστιαία περισσότερους ομοφυλόφιλους, από τον μέσο όρο της κοινωνίας. Θέλω με αυτό να πω, ερμηνεύοντας και ελπίζω όχι παρερμηνεύοντας τα γραφόμενά της, ότι αν δεν υπάρχει πράγματι καμμία συσχέτιση της τέχνης με την ομοφυλοφιλία, τότε τα ποσοστά των ομοφυλόφιλων στο χώρο της τέχνης θα έπρεπε να είναι συγκρίσιμα με αυτά που συναντά κανείς στους υπόλοιπους χώρους. Άραγε βρίσκει κανείς τόσους ομοφυλόφιλους στο χώρο των οικοδόμων, των βιομηχανικών εργατών, των αλιέων, κλπ, όσους μέσα στο χώρο της τέχνης;
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι τα ποσοστά στους χώρους πλην της τέχνης, που αναφέρω παραπάνω είναι παρόμοια, όμως εκεί δεν έχει κανείς την "πολυτέλεια" να εκφράσει την ομοφυλοφιλία του, ενώ ο χώρος της τέχνης, λόγω της ευαισθησίας των εν γένει καλλιτεχνών, ασχέτως φύλου, είναι πιο δεκτικός σε κάτι τέτοιο.
Ωστόσο, σε προηγούμενο ποστ της Ορλάντο, από άλλο θέμα σχετικό με την ομοφυλοφιλία, διαβάζω:
Εδώ λοιπόν η συνομιλήτρια προσπαθεί να υποστηρίξει τη θέση της επί της ομοφυλοφιλίας με βασικό επιχείρημα το ότι γνωρίζει πολλούς, λόγω του συχνού συγχρωτισμού της με αυτούς στο χώρο της εργασίας της. Και ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά ο χώρος της τέχνης.
Θεωρώ ότι το επιχείρημα δεν θα είχε την ίδια βαρύτητα εάν μας έλεγε: "Εργάζομαι στο χώρο των τηλεπικοινωνιών, ή των κατασκευών, ή του μάνατζμεντ (για παράδειγμα) και για πολλά χρόνια συνεργάζομαι με ομοφυλόφιλους...".
Συνεπώς, κατά τη δική μου αντίληψη, μεταξύ των δύο αυτών δηλώσεων υφίσταται μια αναπόφευκτη αντίφαση.
Θα παρατηρήσω πως ο Ροδόλφο Βαλεντίνο και πάνω απ' όλους ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ο μεγαλύτερος χορευτής όλων των εποχών, ήταν ομοφυλόφιλοι. Δηλαδή αγαπητή Ορλάντο, ο Νουρέγιεφ ήταν επίσης νάρκισσος κι επιφανειακός; Μήπως η μνήμη και οι αναφορές είναι επιλεκτικές, όταν απλά θέλουμε να στηρίξουμε την άποψή μας;
Στο πρώτο μου ποστ στο θέμα αυτό, είχα θέσει και την εξής ερώτηση, παρεμπιπτόντως:
Ο φίλος Πέτρος πιστεύω πως απάντησε με το παρακάτω τμήμα του κειμένου του:
Πράγματι, εκείνη την εποχή στην οποία αναφέρομαι, οι κομμουνιστές ήταν μειονότητα και μάλιστα διωκόμενη απηνώς. Πιστεύω λοιπόν πως το παραπάνω απαντά θαυμάσια στην απορία μου...Ευχαριστώ φίλε Πέτρο.
Και μια σχεδόν ύπουλη ερώτηση:
Η κομμωτική, θεωρείται μορφή τέχνης, με την ίδια λογική που θεωρήθηκε από τους προλαλήσαντες μορφή τέχνης και η ραπτική;
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι τα ποσοστά στους χώρους πλην της τέχνης, που αναφέρω παραπάνω είναι παρόμοια, όμως εκεί δεν έχει κανείς την "πολυτέλεια" να εκφράσει την ομοφυλοφιλία του, ενώ ο χώρος της τέχνης, λόγω της ευαισθησίας των εν γένει καλλιτεχνών, ασχέτως φύλου, είναι πιο δεκτικός σε κάτι τέτοιο.
Ωστόσο, σε προηγούμενο ποστ της Ορλάντο, από άλλο θέμα σχετικό με την ομοφυλοφιλία, διαβάζω:
Εργάζομαι στον χώρο του θεάτρου, και για πολλά χρόνια συνεργάζομαι με ομοφυλλόφιλους. Παρατηρώ την προσωπικότητα τους, τις σχέσεις τους με τους ανθρώπους, τα καλλιτεχνικά τους ιδεώδη και συζητώντασ συχνά μαζί τους σε επίπεδο πολύ προσωπικό, έμαθα ότι πίσω από το γελιο τους κρύβουν μεγάλη δυστυχία. Και όχι επειδή δεν θα είναι ποτέ απόλυτα αποδεκτοί από την κοινωνία μα πρώτα από όλα (σας παρακαλώ κατεβάστε όλοι σας τις μάσκες) από τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Εδώ λοιπόν η συνομιλήτρια προσπαθεί να υποστηρίξει τη θέση της επί της ομοφυλοφιλίας με βασικό επιχείρημα το ότι γνωρίζει πολλούς, λόγω του συχνού συγχρωτισμού της με αυτούς στο χώρο της εργασίας της. Και ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά ο χώρος της τέχνης.
Θεωρώ ότι το επιχείρημα δεν θα είχε την ίδια βαρύτητα εάν μας έλεγε: "Εργάζομαι στο χώρο των τηλεπικοινωνιών, ή των κατασκευών, ή του μάνατζμεντ (για παράδειγμα) και για πολλά χρόνια συνεργάζομαι με ομοφυλόφιλους...".
Συνεπώς, κατά τη δική μου αντίληψη, μεταξύ των δύο αυτών δηλώσεων υφίσταται μια αναπόφευκτη αντίφαση.
Αρχική Δημοσίευση από Orlando:Μια φορά, από απλή περιεργεια, μελέτησα τις διαφορές ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους χορευτές μπαλέτου και ετεροφυλόφιλους. Το μπαλέτο έιναι από τις τέχνες που θεωρούνται ομοφυλόφυλες, αλλά δεν είναι παρά άλλη μια ψευτικη γενίκευση. Οι μεγαλύτεροι μπαλερινοι σήμερα είναι έτερο. Καντε και σεις τη σύγκριση. Πάρτε τον Ρομπέρτο Μπόλε και τον Ιρεκ Μουχαμέντοφ. Ο τρόπος που αγκαλιάζουν την παρτνέρ τους, ο τρόπος που εκφράζουν το βάθος της ψυχής τους. ο πρώτος έιναι νάρκισσος και η σκηνική του παρουσία είναι επιφανειακή. Δεν αγγίζει την ψυχή του θεατή. Το αντίθετο ο δεύτερος, και μάλιστα είναι αξεπέραστο το πάθος με το οποίο εκφράζει την φύση των ηρώων (ανδρών) που υποδύεται.
Θα παρατηρήσω πως ο Ροδόλφο Βαλεντίνο και πάνω απ' όλους ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ο μεγαλύτερος χορευτής όλων των εποχών, ήταν ομοφυλόφιλοι. Δηλαδή αγαπητή Ορλάντο, ο Νουρέγιεφ ήταν επίσης νάρκισσος κι επιφανειακός; Μήπως η μνήμη και οι αναφορές είναι επιλεκτικές, όταν απλά θέλουμε να στηρίξουμε την άποψή μας;
Στο πρώτο μου ποστ στο θέμα αυτό, είχα θέσει και την εξής ερώτηση, παρεμπιπτόντως:
Υπήρχαν κάποτε και πολλοί κομμουνιστές καλλιτέχνες, έχει σχέση άραγε η ευαισθησία με τον κομμουνισμό; Κι αν ναι, γιατί δεν είναι τόσοι πολλοί σήμερα; Ενδιαφέρον ερώτημα που μου προέκυψε.
Ο φίλος Πέτρος πιστεύω πως απάντησε με το παρακάτω τμήμα του κειμένου του:
Εγώ κατάλαβα ότι δεν συνδέεται άμεσα ο σεξουαλικός προσανατολισμός με την ευαισθησία και διάθεση για τέχνη, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις που ενδεχομένως κάνουν το άτομο να δει και από άλλες οπτικές γωνίες κάποια πράγματα.
Πιστεύω πως αυτό ισχύει για κάθε μειονότητα που έρχεται αντιμέτωπη με καταστάσεις που για τους "πολλούς" είναι ασυνήθιστες (όπως ο απαγορευμένος έρωτας, η φρίκη του πολέμου, η ζωή ενός ατόμου που υποφέρει από κάποια ανίατη ασθένεια κ.α.)
Πράγματι, εκείνη την εποχή στην οποία αναφέρομαι, οι κομμουνιστές ήταν μειονότητα και μάλιστα διωκόμενη απηνώς. Πιστεύω λοιπόν πως το παραπάνω απαντά θαυμάσια στην απορία μου...Ευχαριστώ φίλε Πέτρο.
Και μια σχεδόν ύπουλη ερώτηση:
Η κομμωτική, θεωρείται μορφή τέχνης, με την ίδια λογική που θεωρήθηκε από τους προλαλήσαντες μορφή τέχνης και η ραπτική;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
26-03-08
02:33
Ας αφήσουμε την άγονη συζήτηση, περί αμφιφυλοφιλίας ή ομοφυλοφιλίας και το αν είναι ή όχι το ίδιο. Πρόκειται στην πραγματικότητα για εντελώς διαδικαστικό θέμα και δεν αλλάζει την ουσία του θέματος, κατά την ταπεινή μου άποψη.
Το παρόν θέμα μας βάζει να θυμηθούμε καλλιτέχνες που αγαπήσαμε και που όλοι ξέρουμε πως ήταν ομοφυλόφιλοι. Αν τους φέρουμε στο μυαλό μας και ταυτόχρονα θυμηθούμε τους λόγους που μας έκαναν ν' αγαπήσουμε την τέχνη τους, ίσως σε πρώτη φάση συμφιλιωθούμε όλοι μ' ένα φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ παρεξηγημένο, τόσο από την πλευρά των ετεροφυλόφιλων, όσο κι από την πλευρά φοβάμαι των ομοφυλόφιλων. Όμως αυτό πιθανόν να είναι το θέμα σε κάποια άλλη συζήτηση.
Η τέχνη ενώνει και η αισθητική κυριαρχεί, αφού είναι ένα από τα λίγα στοιχεία της ανθρώπινης βαθύτερης φύσης, που σε κάνουν να νιώθεις τυχερός και περήφανος που είσαι άνθρωπος. Ασχέτως σεξουαλικών πεποιθήσεων τελικά, αφού οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, όπως λέει και η Τζένη.
Το φιλοσοφικό ερώτημα που τίθεται με το εναρκτήριο ποστ, είναι πολύ ενδιαφέρον. Σχετίζεται η τέχνη με τον (ομοφυλοφιλικό μάλλον) σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό; (ή προτίμηση κατ' άλλη συνομιλήτρια). Κι αν ναι πώς; Η τέχνη παράγει ομοφυλόφιλους, ή η ομοφυλοφιλία γεννά τάση προς την τέχνη;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρώτο σημείο όπου συνδέονται η ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη με την ίδια την τέχνη, είναι η ευαισθησία. Η ευαισθησία είναι αυτή που κάνει τον ποιητή να γράψει, τον μουσικό να συνθέσει, το ζωγράφο να πιάσει αυθόρμητα την παλέτα του. Η Ευαισθησία, σε συνδυασμό με την Αισθητική, δίνουν εκείνη την υπέρτατη αξία, που η Ελληνική φιλοσοφία ονομάζει "Φιλοκαλία". Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ετεροφυλόφιλοι καλλιτέχνες δεν στερούνται ευαισθησιών.
Είναι όμως πράγματι οι ομοφυλόφιλοι, όπως το θέλει ο μύθος, πλειοψηφία στο χώρο των καλλιτεχνών; Έχει αυτό διαπιστωθεί; Υπάρχει λοιπόν κάτι που πράγματι συνδέει την ευαισθησία με την ομοφυλοφιλία; Που την οδηγεί ίσια στο βασίλειο της Αισθητικής και της Τέχνης;
Τα παραπάνω ερωτήματα, των οποίων κι εγώ δεν γνωρίζω την απάντηση, όσο θα ήθελα τουλάχιστον, θα ήταν πιστεύω ιδιαίτερα παραγωγικό να γίνει κάποια προσπάθεια ώστε να προσεγγιστούν.
Εγώ θα θυμηθώ πρώτον το Μάνο Χατζηδάκι. Πάντα λάτρευα τη μουσική του. Είχε μια λεπτότητα, μια ανάλαφρη κι αέρινη αρμονία, είχε αρχαίες ελληνικές μουσικές κλίμακες, πλούσιες μα ντελικάτες ενορχηστρώσεις. Ευαίσθητους ήχους, μελαγχολικά ηχοχρώματα...
Ήταν επίσης άνθρωπος εξτρήμ, για την εποχή του, δε δίσταζε να συγκρουστεί, έφτιαξε και το πιο ωραίο ίσως ραδιόφωνο όλων των εποχών, το 3ο Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Είχε δηλώσει και την ομοφυλοφιλία του εμμέσως πλην σαφώς λέγοντας: "Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε ή κομμουνισταί ή ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως κομμουνιστής δεν είμαι". (Υπήρχαν τότε και πολλοί κομμουνιστές καλλιτέχνες, έχει σχέση άραγε η ευαισθησία με τον κομμουνισμό; Κι αν ναι, γιατί δεν είναι τόσοι πολλοί σήμερα; Ενδιαφέρον ερώτημα που μου προέκυψε).
Κατά καλή μου τύχη, τον γνώρισα προσωπικά, όταν ήμουν 7 ετών. Είχε πράγματι μια ευγενική και καλλιεργημένη μορφή. Από το στόμα του μάλιστα, άκουσα κρυφακούγοντας κουβέντες των μεγάλων, τη λέξη "Ομοφυλοφιλία". Τον άκουσα παραδόξως να λέει ότι ο δεν θά 'θελε ο γιος του να γίνει ομοφυλόφιλος. Το έλεγε μ' έναν τρόπο σαν ν' απολογείτο. Ίσως εκείνη την εποχή, οι ομοφυλόφιλοι να πέρναγαν από εξίσου μεγάλη σύγκρουση με τον εαυτό τους, όσο και με την φαλλοκρατικών αντιλήψεων κοινωνία, δια πυρός και σιδήρου. Πόσο μάλλον οι πρώτοι που τόλμησαν να το εξωτερικεύσουν, να το παραδεχτούν και να σταθούν να το υπερασπιστούν.
Παρακολουθώντας την πορεία του Χατζηδάκι κατά τα επόμενα χρόνια, μέχρι το θάνατό του, αλλά και αυτό που άφησε πίσω του, μου έμεινε μια θετική εικόνα για τους ομοφυλόφιλους, αφού ήταν συνεπής μ' αυτό που ήταν, χωρίς ταυτόχρονα να κραυγάζει. Συνεπώς, το υπερασπίστηκε ορθά. Δυστυχώς, δεν θα μπορούσα να πω σήμερα το ίδιο για πολλούς ομοφυλόφιλους που κοσμούν τα πάσης φύσεως ΜΜΕ.
Θα ήταν ίσως καλό, να αναφέρουμε και κάποιους που εντάσσονται στην λίστα του εναρκτήριου ποστ. Πιστεύω πως μια απλή απαρίθμηση ονομάτων δεν μπορεί να καλύψει όλη την έκταση του θέματος. Άλλωστε, για να πω την αμαρτία μου, πολλούς απ' αυτούς δεν τους γνωρίζω καν και θα ήθελα να μάθω περισσότερα.
Το παρόν θέμα μας βάζει να θυμηθούμε καλλιτέχνες που αγαπήσαμε και που όλοι ξέρουμε πως ήταν ομοφυλόφιλοι. Αν τους φέρουμε στο μυαλό μας και ταυτόχρονα θυμηθούμε τους λόγους που μας έκαναν ν' αγαπήσουμε την τέχνη τους, ίσως σε πρώτη φάση συμφιλιωθούμε όλοι μ' ένα φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ παρεξηγημένο, τόσο από την πλευρά των ετεροφυλόφιλων, όσο κι από την πλευρά φοβάμαι των ομοφυλόφιλων. Όμως αυτό πιθανόν να είναι το θέμα σε κάποια άλλη συζήτηση.
Η τέχνη ενώνει και η αισθητική κυριαρχεί, αφού είναι ένα από τα λίγα στοιχεία της ανθρώπινης βαθύτερης φύσης, που σε κάνουν να νιώθεις τυχερός και περήφανος που είσαι άνθρωπος. Ασχέτως σεξουαλικών πεποιθήσεων τελικά, αφού οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, όπως λέει και η Τζένη.
Το φιλοσοφικό ερώτημα που τίθεται με το εναρκτήριο ποστ, είναι πολύ ενδιαφέρον. Σχετίζεται η τέχνη με τον (ομοφυλοφιλικό μάλλον) σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό; (ή προτίμηση κατ' άλλη συνομιλήτρια). Κι αν ναι πώς; Η τέχνη παράγει ομοφυλόφιλους, ή η ομοφυλοφιλία γεννά τάση προς την τέχνη;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρώτο σημείο όπου συνδέονται η ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη με την ίδια την τέχνη, είναι η ευαισθησία. Η ευαισθησία είναι αυτή που κάνει τον ποιητή να γράψει, τον μουσικό να συνθέσει, το ζωγράφο να πιάσει αυθόρμητα την παλέτα του. Η Ευαισθησία, σε συνδυασμό με την Αισθητική, δίνουν εκείνη την υπέρτατη αξία, που η Ελληνική φιλοσοφία ονομάζει "Φιλοκαλία". Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ετεροφυλόφιλοι καλλιτέχνες δεν στερούνται ευαισθησιών.
Είναι όμως πράγματι οι ομοφυλόφιλοι, όπως το θέλει ο μύθος, πλειοψηφία στο χώρο των καλλιτεχνών; Έχει αυτό διαπιστωθεί; Υπάρχει λοιπόν κάτι που πράγματι συνδέει την ευαισθησία με την ομοφυλοφιλία; Που την οδηγεί ίσια στο βασίλειο της Αισθητικής και της Τέχνης;
Τα παραπάνω ερωτήματα, των οποίων κι εγώ δεν γνωρίζω την απάντηση, όσο θα ήθελα τουλάχιστον, θα ήταν πιστεύω ιδιαίτερα παραγωγικό να γίνει κάποια προσπάθεια ώστε να προσεγγιστούν.
Εγώ θα θυμηθώ πρώτον το Μάνο Χατζηδάκι. Πάντα λάτρευα τη μουσική του. Είχε μια λεπτότητα, μια ανάλαφρη κι αέρινη αρμονία, είχε αρχαίες ελληνικές μουσικές κλίμακες, πλούσιες μα ντελικάτες ενορχηστρώσεις. Ευαίσθητους ήχους, μελαγχολικά ηχοχρώματα...
Ήταν επίσης άνθρωπος εξτρήμ, για την εποχή του, δε δίσταζε να συγκρουστεί, έφτιαξε και το πιο ωραίο ίσως ραδιόφωνο όλων των εποχών, το 3ο Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Είχε δηλώσει και την ομοφυλοφιλία του εμμέσως πλην σαφώς λέγοντας: "Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε ή κομμουνισταί ή ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως κομμουνιστής δεν είμαι". (Υπήρχαν τότε και πολλοί κομμουνιστές καλλιτέχνες, έχει σχέση άραγε η ευαισθησία με τον κομμουνισμό; Κι αν ναι, γιατί δεν είναι τόσοι πολλοί σήμερα; Ενδιαφέρον ερώτημα που μου προέκυψε).
Κατά καλή μου τύχη, τον γνώρισα προσωπικά, όταν ήμουν 7 ετών. Είχε πράγματι μια ευγενική και καλλιεργημένη μορφή. Από το στόμα του μάλιστα, άκουσα κρυφακούγοντας κουβέντες των μεγάλων, τη λέξη "Ομοφυλοφιλία". Τον άκουσα παραδόξως να λέει ότι ο δεν θά 'θελε ο γιος του να γίνει ομοφυλόφιλος. Το έλεγε μ' έναν τρόπο σαν ν' απολογείτο. Ίσως εκείνη την εποχή, οι ομοφυλόφιλοι να πέρναγαν από εξίσου μεγάλη σύγκρουση με τον εαυτό τους, όσο και με την φαλλοκρατικών αντιλήψεων κοινωνία, δια πυρός και σιδήρου. Πόσο μάλλον οι πρώτοι που τόλμησαν να το εξωτερικεύσουν, να το παραδεχτούν και να σταθούν να το υπερασπιστούν.
Παρακολουθώντας την πορεία του Χατζηδάκι κατά τα επόμενα χρόνια, μέχρι το θάνατό του, αλλά και αυτό που άφησε πίσω του, μου έμεινε μια θετική εικόνα για τους ομοφυλόφιλους, αφού ήταν συνεπής μ' αυτό που ήταν, χωρίς ταυτόχρονα να κραυγάζει. Συνεπώς, το υπερασπίστηκε ορθά. Δυστυχώς, δεν θα μπορούσα να πω σήμερα το ίδιο για πολλούς ομοφυλόφιλους που κοσμούν τα πάσης φύσεως ΜΜΕ.
Θα ήταν ίσως καλό, να αναφέρουμε και κάποιους που εντάσσονται στην λίστα του εναρκτήριου ποστ. Πιστεύω πως μια απλή απαρίθμηση ονομάτων δεν μπορεί να καλύψει όλη την έκταση του θέματος. Άλλωστε, για να πω την αμαρτία μου, πολλούς απ' αυτούς δεν τους γνωρίζω καν και θα ήθελα να μάθω περισσότερα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.