Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Λοιπόν, εδώ μαθαίνετε μπαλίτσα
Λολ, οι Cynic έβγαλαν καινούριο δίσκο, τι μαθαίνει κανείς. Το δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο με βάζει σε σκέψεις... Μήπως να γινόσουν λίγο πιο verbal και να μας έλεγες τι ακριβώς σου λέει αυτό το κομμάτι και τι ακριβώς μαθαίνουμε;
My name is Metalian.
Πού έχετε εξαφανιστεί ρε metal fans. Ποια η γνώμη σας για Communic - Evergrey - Sabaton - Hibria?
Οι Evergrey και οι Communic έχουν ξεθωριάσει δυστυχώς στο μυαλό μου, ίσως επειδή δεν τους επεξεργάστηκα όσο χρειάστηκε, όμως παραμένουν στη δισκοθήκη αναμένοντας την ευκαιρία που τους αρμόζει. Οι Hibria θυμάμαι ήταν πολύ στη μόδα (στην underground διαδικτυακή μόδα έστω) του 2004. Προβαλλόταν σαν το συγκρότημα που ανέστησε και έδωσε νέα πνοή στο δύσμοιρο old school. Ό,τι άκουσα εμένα πάντως με άφησε παγερά αδιάφορη και συνήθως αν δε μου κάνει κλικ κάτι με την πρώτη ακρόαση δεν επιστρέφω πίσω.
Οι Sabaton με το Fist for Fight (αυτό που ξαναηχογράφησαν ως Metalizer, αλλά προτιμώ την ωμότητα και τα ψεγάδια της πρώτης ηχογράφησης) έχουν περάσει στην κατηγορία των συγκροτημάτων που μου δίνουν συχνές αναλαμπές μέσα στην ημέρα. Πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει "cannot go back, cannot go further, it has to end right here" από το The Hammer has Fallen και να το εννοώ. Ή σε πιο αισιόδοξες φάσεις, όταν ακούω παραμόρφωση ευθύς να σκέπτομαι το Metalizer, "We live for the magic in the sound, distorted guitars are breaking ground, the drum pounding faster than my heart, the vocals are screaming extreme art" και κάθε φορά να τους σιχτιρίζω με χαμόγελο για το πώς κατάφεραν να βάλουν τόσο cheesy στίχους σε μία τόσο μεγαλόπρεπη σύνθεση! Και φυσικά η γέφυρα από το Thunderstorm, "now there is no hideaway, and you have no chance" το πρώτο τραγούδι που άκουσα από δαύτους και με είχε συγκινήσει τόσο πολύ πίσω στο 2003. Αργότερα άκουσα και το Primo Victoria (το ομώνυμο μου είχε κολλήσει για κάμποσο) αλλά κάτι είχε αλλάξει. Σαν να έγιναν πιο απλές οι συνθέσεις, σαν να επαναλαμβάνονταν οι ιδέες, σαν να έλειπε η μαγεία του Fist for Fight. Έκτοτε εγκατέλειψα τους Sabaton (damn, πάω να ακούσω, μου έλειψαν)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
The use of growling, "monstrous" vocals for ominous effect in rock music can be traced at least as far back as "I Put a Spell on You" by Screamin' Jay Hawkins in 1956. Though humorous in intent, the 1966 novelty song "Boris the Spider" by The Who features deep, guttural, gurgling growls somewhat similar to those performed by modern death metal vocalists.
In 1969 and the early 1970s, the song "21st Century Schizoid Man" by King Crimson is notable for its heavily distorted vocals sung by Greg Lake. The songs "Iron Man" by Black Sabbath and "One of These Days" by Pink Floyd both contain brief passages of ominously growled, low-pitched vocals (in both cases studio-manipulated) against a heavy background of rock riffs. Other examples are Roger Waters's screams in some Pink Floyd songs, such as Careful with That Axe, Eugene and the beginning of Another Brick in the Wall (part 2). Additionally, "Piltdown Man" from Tubular Bells by Mike Oldfield might be considered a good example of this style. Punk rock bands like The Clash and the Stiff Little Fingers also regularly employed growled vocals in their early work, but with the effect of sounding tough, rather than ominous.
Πιστεύω λοιπόν ότι ήταν καταλυτική η επίδραση του punk σε συνδυασμό με τις χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές των motorhead. Έτσι κάπως οδηγηθήκαμε στα thrash φωνητικά και από εκεί φυσική εξέλιξη ήταν το death growling. Θυμάμαι να διαβάζω πως οι δαιμονικές φωνές στην ταινία Εξορκιστής είχαν εντυπωσιάσει και πως κάποιοι ήθελαν να ενσωματώσουν τέτοιου είδους φωνητικά στη μουσική (δεν παίρνω όρκο αλλά νομίζω πως αυτό ειπώθηκε από τους Possessed). Δε θέλει μεγάλη φιλοσοφία, το όλο θέμα είχε να κάνει με τον εφηβικό αυθορμητισμό και τον ανταγωνισμό για το ποιος θα ακουστεί πιο ακραίος και ποιος θα σοκάρει περισσότερο (εδώ δε διαφωνούμε δηλαδή με το Χάος). Από ένα σημείο και μετά ενσωματώθηκαν στο είδος και δουλεύτηκαν αρκετά αντιπροσωπεύοντας μία αισθητική και έναν εναλλακτικό τρόπο έκφρασης.
Όταν ακούμε Possessed ή πολύ πρώιμους Death λόγου χάρη, ξέρουμε ότι οι ορμόνες είχαν χτυπήσει κόκκινο και τα παλικάρια φλέρταραν με την ακρότητα για χάρη τις ακρότητας καθαυτής.
Possessed by evil hell
Satan's wrath will kill
He will take your soul
Cast you to hell
Demons dog domain
Keeping me insane
Evil curse my soul
Burning away
Satan's hell will burn
Terrored cries are heard
Everlasting eternity
Warriors of hell
Unleashed men of sin
Hatred hell within
Sinners hate will die
The Exorcist
(Possessed, 1985)
Under command a new-born child
Submerged in blood, the dead they smile
Growing possessed, burning inside
A bloody feast for us tonight
The way of death
Is growing hear just take my hand
Skies grow black
Unholy corpses upon their land
The dead they gather around
Praising the child they found
Possessed, the child shall kill
The future is now revealed
Baptized in blood
Destined to burn
Baptized in blood
Reborn they'll learn
(Death, 1987)
Flashfoward λίγο αργότερα, δε νομίζω ότι αυτό που εξυπηρετεί πλέον το growling είναι ο παράγοντας της ακρότητας. Έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο.
Do you remember when
Things seemed so eternal?
Heroes were so real...
Their magic frozen in time
The only way to learn
Is be aware and hold on tight
I close my eyes
And sink within myself
Relive the gift of precious memories
In need of a fix called innocence
(Death, 1995)
βασικό θέμα του Death Metal είναι οι χειρότεροι εφιάλτες ενός ανθρώπου π.χ. βίαιος θάνατος, βιασμός, επιδημία.
Κι αλήθεια πιστεύεις ότι ο καθένας που πάει να γράψει μουσική το φιλοσοφεί έτσι; Ξεκίνησε αθώα σαν εφηβική εκτόνωση στα γκαράζ και στα υπόγεια και κατέληξε να είναι ένα κλισέ το οποίο υπονομεύει και υποβαθμίζει το είδος. Σηκώνεται ο καθένας, πετάει πέντε ριφάκια και σαν αυτόματο γράφει λέξεις κενές δίχως νόημα και με λίγη τύχη βγάζει δίσκο και τον προσκυνάει η "ελίτ" στις συναυλίες. Καμία καινοτομία, καμία ειλικρίνεια, κανείς δεν τολμάει να παραστρατήσει γι'αυτό και έχουμε πνιγεί στη μετριότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Χαος θα συμφωνισω με τον Λοριεν, πως δεν πιστευω οτι κανεις εχει τετια φωνιτικα στα τραγουδια του με σκοπο να τρομαξει το κοινο και τον ακροατη...
Αρχική Δημοσίευση από Lorien:Ναι μπορει να εχει καποιος αυτην την εντυπωση, ομως για να το παμε εκει (οτι πχ προσπαθουν να μας φοβησουν) θα πρεπει να εχουμε μελετησει πως γεννηθηκε και να εχουμε ρωτησει τους δημιουργούς του, τι ηθελαν να περασουν στον ακροατη, ωστε να μην τους αδικησουμε. Ασχετως αν θα μας αρεσει σαν ηχος. Δλδ εγω δε νομιζω οτι το κανει κανείς για να φοβησει τον ακροατη πχ...
Νομίζω ότι το Χάος έχει παρακολουθήσει την εξελικτική πορεία των φωνητικών και κατανοεί ποια είναι η λειτουργία τους. Παρόλα αυτά όταν τα ακούει του δημιουργείται η αίσθηση ότι προσπαθούν και καλά να σοκάρουν, γι'αυτό και τα αντιπαθεί. Αναλόγως και εγώ δεν την παλεύω με τα hardcore/screamo φωνητικά -γνωρίζω πώς εξελίχθηκαν- επειδή ασυνείδητα σχεδόν, χωρίς επεξεργασία μου δημιουργείται η αίσθηση ότι πάνε να περάσουν ψευτοτσαμπουκά.
Και δεν πιστευω οτι το μεταλ (και οπιοδηποτε ειδος μουσικης) εχει φαει τα ψωμια του... Θα τα εχει φαει οταν δεν θα εχει κανεναν που να εχει κρατισει εναν δισκο, μια κασετα, ενα cd και να το ακουει που και που... Οσο υπαρχουν παιδια που δεν το εζησαν απο την γενιση του, αλλα τα εκφραζει, και πρεπει ολα αυτα τα "χαμενα" χρονια να τα παρουν πισω ακουγοντας κατι που για σενα εχει φαει τα ψωμια του, το μεταλ θα υπαρχει...
Αυτή είναι μία πολύ όμορφη σκέψη, Τάσο. Το Χάος πάντως υπονοεί μάλλον ότι στις μέρες μας και σε κανένα είδος του χέβι μέταλ δεν κυκλοφορεί κάτι αξιόλογο. Τείνω να συμμερίζομαι αυτήν την άποψη καθότι από ένα σημείο και μετά συνειδητοποίησα πως σε ό,τι έβρισκα νόημα, αυτό ήταν παλαιότερη κυκλοφορία. Έτσι αποφάσισα να αγνοήσω τις νεότερες κυκλοφορίες και γι'αυτό ίσως -επειδή δεν έχω ενημερότητα δηλαδή- λέω με ευκολία πως η τρέχουσα σκηνή δεν έχει πολλά να δώσει. Φυσικά αν διαβάσω ότι κάποιος ψαγμένος με παρεμφερείς ιδέες, βρήκε αξιόλογη μία νεότερη κυκλοφορία θα σπεύσω να την ακούσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Εδώ δεν παίζει το πρώτο που λες, γιατί το Black είναι παλιότερο από εσάς, όχι εγώ πολύ παλιότερος του Black. Ήμουν εκεί εν τω γεννάσθαι, που λένε. Ακολούθησα όσο μ' έπαιρνε, δεν μπορώ παραπέρα. Δεν ξέρω πού ακριβώς βλέπετε τις διαβαθμίσεις μέσα στο είδος, όμως επειδή οι παλιοί μου φίλοι πάντα μου κάνουν τη χάρη να με μορφώνουν όποτε συναντιόμαστε, έχω ακούσει πολύ Death 'n' Black. Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω κάτι το ενδιαφέρον έστω και σ' ένα κομμάτι. Το πιο γελοίο που έχω δει, είναι σε συναυλία των Cradle of Filth, όπου μας έβγαλαν και μια γκόμενα με ρούχα τύπου sex shop να κουνιέται στην σκηνή, θυμίζοντάς μου το τραγούδι "Ανέβα στο τραπέζι κούκλα μου γλυκειά". Δεν ξέρω σε ποιους νομίζουν πως απευθύνονται, όμως εμένα δεν μπορούν να με συγκινήσουν με τέτοια μέσα.
Μα Cradle of Filth βρε Χάος; Μήπως είναι ολίγον άσχετοι οι μορφωμένοι φίλοι σου;
Θ' αναφερθώ σε κάτι που μου είπε ένας φίλος μου, λίγο μεγαλύτερος από εμένα, που ακούει Black πιο πολλά χρόνια από την ηλικία των περισσότερων από εσάς. Σημειωτέον ότι ο εν λόγω έχει συλλογή με πάνω από 2000 δίσκους βινύλιο, ξέχωρα τα CD και τις κασσέτες, απ' όλα τα είδη ροκ μουσικής. Στην παρατήρησή μου λοιπόν πως αυτό που άκουγα λίγο έμοιαζε με μουσική, εκείνος μου είπε και η γυναίκα του συμφώνησε μετ' εμφάσεως: "Στ' @@δια μου η μουσική ρε!! Εμένα μου βγάζει το απωθημένο και γι' αυτό γουστάρω, όχι για τίποτε άλλο"...
Φαίνεται πως εγώ δεν μοιράζομαι το ίδιο απωθημένο μαζί του, ή ότι θεραπεύτηκα νωρίς...
Κρίμα τα χρήματα και η ζωή που χαράμισε. Αν φτάσεις στα 40+ και η κατανόησή σου για τη μουσική έχει μείνει ίδια και απαράλλαχτη μ'αυτή που είχες στα 16+ τότε κάτι έχει πάει πολύ στραβά με τη νοητικοσυναισθηματική σου ωριμότητα.
Προσποιητός ο τσαμπουκάς των Pantera και των Pro Pain; Μα με τίποτα μιλάμε! Σιγά σιγά θα μας πεις φλώρους και τους Slayer. Πίστεψέ με, επειδή έχω τραγουδήσει τραγούδια αυτών των συγκροτημάτων live, το ίδιο το τραγούδι σου βγάζει τον τσαμπουκά σου, θέλεις δεν θέλεις, κι όταν τελειώνει νιώθεις άδειος μέσα σου σαν να έχεις στραγγίσει. Καμμία προσποίηση δεν περιέχει το τραγούδι...
Φλώρους δε θα στους πω (ο τσαμπουκάς που βγάζει το thrash έχει διαφορετική ποιότητα από τα 90s παντεροειδή στυλ) αλλά οπωσδήποτε είναι ένα από τα συγκροτήματα που δεν έχω σε καθόλου μεγάλη υπόληψη
///
Μπαίνω στον πειρασμό να σου ζητήσω να προχωρήσουμε σε μία ενδελεχή ανάλυση των πραγμάτων για να σου δείξω πώς σκέπτομαι, τι εννοώ και πώς νοηματοδοτώ τις μουσικές. Όμως προσπαθώ να απαλλαχτώ επιτέλους από το εφηβικό σύνδρομο ότι πρέπει σώνει και καλά όλοι να μοιράζονται τη δική μου αισθητική
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Το ζήτημα με τα φωνητικά είναι διαφορετικό βέβαια, καταλαβαίνω πώς μπορεί να ξενίζουν κάποιον, ιδιαίτερα αν έχει κλασικό υπόβαθρο. Ας πούμε και 'γω όταν είχα πρωτοακούσει brutal φωνητικά (από obituary και cannibal corpse) είπα ότι "ΕΓΩ ΔΕ ΘΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ!!" (και πράγματι obituary και cannibal corpse δεν μπορώ να ακούσω ). Είναι λοιπόν acquired taste και πάντοτε εξαρτάται από το συγκρότημα ως ολότητα και πόσο αυτό σε αγγίζει τη δεδομένη στιγμή.
Εγώ πάλι έχω ζήτημα με τα core-ish φωνητικά σαν αυτά των pro-pain καλή ώρα. Μου βγάζουν έναν σιχαμένο προσποιητό τσαμπουκά (θυμάμαι τους pantera τώρα, yikes!) και το concept όσων συγκροτημάτων τους είδους έτυχε να ακούσω παραείναι προσγειωμένο και πεζό. Θέλω φαντασία και υπέρβαση στο χέβι μέταλ μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Αν θελετε τεχνικο death τι καλητερο απο το αφεντικο;
Μεγάλος ριφ μάστερ ο κύριος Τσακ. Εξαιρετικό συγκρότημα επίσης που δίνει ενάυσματα και διδαχές για να προχωρήσεις βαθύτερα και με περισσότερο σκεπτικισμό και αυτοπεποίθηση στο μεταλλικό κόσμο. Κάτι τέτοιο αποκόμισα από τους Death και τους Atheist.
To ομο death που μου αρεσει ειναι χωρις πολλες πολλες τεχνικες... Αυτο που πραγματικα λεει "παιζω μουσικη που ξεσπαει, και πραγματευομαι φανταστικα γεγονοτα/ αντι να πατε να δειτε ενα θριλερ ελατε να μας ακουσετε" κλπ... Τι νοημα μπορει να εχουν αυτοι οι στιχοι δεν ξερω και δεν με νοιαζει, εγω τα ακουω μονο για την κιθαρα και τα drums τους, και οταν αποζηταω στοιχους παω σε αυτα που με τραβανε μονα τους με τον στοιχο... Αλλα δεν νομιζω οτι υπαρχει μουσικη που δεν μπορει να σου προσφερει κατι... Ισως οταν εισαι 20κατι ετων να τα βλεπεις σαν ανωριμοτιτες, αλλα αυτο ειναι μετα απο το οτι εχεις καταλαβει την ανουσιοτιτα... Στα 16 ομως γιατι να μην ξεδινεις με αυτα; Αλλοι ξεδινουν με σκυλαδικα... Τι διαφορα εχει; Απο ολα κατι εχεις να αποκομισεις...
Φυσικά στην εφηβεία δελεάζεσαι από την εκτόνωση και την contra natura νοοτροπία. Αλλά έχω διαθέσει τόσο χρόνο και τόση ζωή σε τούτη τη μουσική που θα ανατρίχιαζα με τη σκέψη ότι η μουσική μου και η στάση μου απέναντί της δε διαφέρει από αυτή του μέσου ανθρώπου που ακούει ελαφρά εμπορική μουσική. Άρα ο μόνος τρόπος να διαφοροποιήσω τον εαυτό μου είναι να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα στην επεξεργασία και να νοηματοδοτήσω το χέβι μέταλ μου με αυστηρότητα και τόλμη αγνοώντας τις παράπλευρες απώλειες. Έτσι, καταστρώνω μία σειρά κριτηρίων και οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται σε αυτήν απορρίπτεται. Όχι άλλη χαμένη ζωή στη μετριότητα.
///
Μετέφερα και δύο post από τα track of the day γιατί θεωρώ πως ανήκουν εδώ περισσότερο και ίσως αποτελέσουν και αφορμή για να αναστηθεί περισσότερο το παρόν νήμα.
Οι Solitude Aeturnus μου θύμισαν το πιο σπαραχτικό doom συγκρότημα που έχω ακούσει, τους βρετανούς Warning. Τις μέρες της ευτυχίας τους απέφευγα γιατί δεν ήθελα να σκέπτομαι την άλλη όψη των πραγμάτων. Τώρα έχω βουλιάξει μαζί τους.
Footprints
I am not feeling the green burning flame,
As I gaze back along footprints you have made.
And I am not dreaming of more than you have shown.
You are not a foundation,
You are not a stone.
But I'm afraid of the way that I'm feeling;
Afraid of this new understanding now;
Afraid for the beauty within me,
And that which I hold within my hand.
And this is the ultimate secret,
That many before me have ever known.
So capture me while I am weakest;
I want to know,
I want to know.
Here I am wide open, surrendering to your side;
I have laid down my armour,
I have no sword at my side.
I leave behind me the ruins of the fortress I swore to defend;
I leave behind me foundations;
I'll leave you a man I'll need you to mend.
And through all the battles around me
I never believed I would fight.
Yet here I stand, a broken soldier,
Shivering and naked, in your winter light.
Πολύ δυνατό σημείο το τελευταίο. Αντιστρέφει με σθένος το epic στερεότυπο του ατρόμητου πολεμιστή και δίνει μία πολύ ζεστή, συγκινητική και ανθρώπινη χροιά στον πόνο, στην αποδοχή της ήττας και στην ψυχή που αφήνεται πλήρως εκτεθειμένη στη θλίψη και εκλιπαρεί για μία ανθρώπινη παρουσία.
///
Η άλλη δημοσίευση αφορούσε τον κύριο John Arch. Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν φίλοι των παλαιών Fates Warning, του προσωπικού δίσκου του Arch αλλά και του ίδιου του Arch ως μοναδική προσωπικότητα στο χώρο του χέβι μέταλ. Μία υπέροχη -κλασική πλέον!- σε βάθος συνέντευξη που αν είστε ευαίσθητοι θα σας αγγίξει και θα σας κάνει να αγαπήσετε αυτόν τον άνθρωπο, όπως έκανε και μένα, είναι η εξής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Δείτε και κανένα από Bobby Jarzombek, υπερτεχνικός και υπέροχος επίσης:
https://www.youtube.com/results?search_query=Bobby+Jarzombek&search_type=&aq=f
Οι Inveracity σαφώς και δεν είναι τόσο τεχνικοί όσο κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους. Πιασάδικα ριφ παλιάς σχολής έχουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Από την άλλη πάλι βλέπω πολλή εκτόνωση, μηδενική κατανόηση. Αν δε βάλεις την αναλυτική σκέψη να λειτουργήσει και να νοηματοδοτήσεις τις μουσικές τότε ο μέσος μεταλλικός ακροατής (ο οποίος είναι σχεδόν ηλίθιος κατ'εμέ) δε διαφέρει σε τίποτα από τους ακροατές των υπόλοιπων ρεπερτορίων.
(Μη με λιντσάρετε, πέρασα από όλα τα στάδια για να φτάσω σήμερα να λέω τέτοια πράγματα)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.