Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
31-01-09
18:05
Πρέπει να καταλάβουμε ότι το ψυχικό τοπίο (όπως και το φυσικό) το αισθάνεται, το γνωρίζει και το χαίρεται μόνο εκείνος που το ζεί με άνεση, όχι βιαστικά και λαχανιασμένα.
Όποιος περνάει από πάνω του γρήγορα, δεν προλαβαίνει να το φέρει στη συνείδησή του.
Επομένως ούτε αντιλαμβάνεται, ούτε σκέφτεται ούτε πάλλεται πραγματικά από ένα συναίσθημα ή μια επιθυμία.
Φτεροκοπάει διαρκώς παραπέρα χωρίς να συνειδητοποιεί τίποτα σαν αυτόν που κάνει τουρισμό κλεισμένος μέσα στην άτρακτο ενός υπερηχητικού αεροπλάνου...μπορεί να "περιηγηθεί" τρεις φορές όλες τις χώρες της γης, δεν θα έχει δεί τίποτα.
Να συμπιέσεις το χρόνο -οδηγώντας ένα πανγρήγορο αμάξι- που δεν αποτελείται από σημαντικά γεγονότα (τον ψυχικά άδειο ή περίπου άδειο), για να επιμηκύνεις κάποιον άλλο που τον περιμένεις πλούσιο σε βιώματα "ποιότητας", είναι μια καλή τακτική: επιστρέφω με το νιτρομπουκαλάμαξο στο σπίτι από τη δουλειά μου, για ν'απολαύσω μουσική μαζί με αγαπητούς φίλους.
Τέτοια δεν είναι όμως η βιασύνη του ιδιοκτήτη. Αυτή μοιάζει με άγχος. Τρέχοντας μεταθέτουμε διαρκώς τους στόχους μας χωρίς να περιμένουμε να δούμε μήπως αυτοί που τους προσπεράσαμε κάνουν περιττούς τους παρακάτω.
Έτσι το τυχόν κέρδος μας από τη συμπίεση του χρόνου δεν το επενδύουμε έπειτα σε κάτι πιο προσοδοφόρο, αλλά ανώφελα το θυσιάζουμε.
Λέγεται ότι, όταν κάποτε ο Romain Rolland φιλοξενούσε τον Mahatma Gandhi στην έπαυλή του, στην Ελβετία, του μίλησε για ένα γειτονικό ιστορικό πύργο και του πρότεινε μια εκδρομή ως εκεί.
"Τι προτιμάτε;" τον ρώτησε. "Να πάμε με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο;" "Αν πάμε με το αυτοκίνητο, θα κερδίσουμε μια ώρα".
"Για να την κάνουμε τί;" είπε ο Ασιάτης σοφός που συνήθιζε να εκτιμά το χρονικό κέρδος με άλλα μέτρα.
Χρονοκτόνους ονομάζουν μερικοί τους ανθρώπους της αγχώδους βιασύνης. Λάθος.
Δεν "σκοτώνεται" ο χρόνος, αυτοί "σκοτώνουν" την ψυχή τους όταν την καταδικάζουν σ'ένα ασταμάτητο κυνηγητό που φέρνει μοιραία τη φθορά.
Γιατί άραγε αυτή η φυγή προς τα εμπρός;
Οι άνθρωποι της εποχής μας φεύγουν, διαρκώς φεύγουν. Φεύγουν από ποιόν;
Θα αποτολμήσω μια απάντηση:
Από τον εαυτό τους. Όταν αυτός κάποτε τους προλαβαίνει, το βάζουν στα πόδια.
Τρέχουν με σπορ αμάξια μέγιστης επιτάχυνσης για να μη τον συναντήσουν και αναγκαστούν να λογαριαστούν μαζί του...
Απόδειξη το γεγονός ότι αποστρέφονται την περισυλλογή, τον αργό ρυθμό ζωής, το διάλογο με αυτόν το σύντροφο που τους καταδιώκει...
Όποιος περνάει από πάνω του γρήγορα, δεν προλαβαίνει να το φέρει στη συνείδησή του.
Επομένως ούτε αντιλαμβάνεται, ούτε σκέφτεται ούτε πάλλεται πραγματικά από ένα συναίσθημα ή μια επιθυμία.
Φτεροκοπάει διαρκώς παραπέρα χωρίς να συνειδητοποιεί τίποτα σαν αυτόν που κάνει τουρισμό κλεισμένος μέσα στην άτρακτο ενός υπερηχητικού αεροπλάνου...μπορεί να "περιηγηθεί" τρεις φορές όλες τις χώρες της γης, δεν θα έχει δεί τίποτα.
Να συμπιέσεις το χρόνο -οδηγώντας ένα πανγρήγορο αμάξι- που δεν αποτελείται από σημαντικά γεγονότα (τον ψυχικά άδειο ή περίπου άδειο), για να επιμηκύνεις κάποιον άλλο που τον περιμένεις πλούσιο σε βιώματα "ποιότητας", είναι μια καλή τακτική: επιστρέφω με το νιτρομπουκαλάμαξο στο σπίτι από τη δουλειά μου, για ν'απολαύσω μουσική μαζί με αγαπητούς φίλους.
Τέτοια δεν είναι όμως η βιασύνη του ιδιοκτήτη. Αυτή μοιάζει με άγχος. Τρέχοντας μεταθέτουμε διαρκώς τους στόχους μας χωρίς να περιμένουμε να δούμε μήπως αυτοί που τους προσπεράσαμε κάνουν περιττούς τους παρακάτω.
Έτσι το τυχόν κέρδος μας από τη συμπίεση του χρόνου δεν το επενδύουμε έπειτα σε κάτι πιο προσοδοφόρο, αλλά ανώφελα το θυσιάζουμε.
Λέγεται ότι, όταν κάποτε ο Romain Rolland φιλοξενούσε τον Mahatma Gandhi στην έπαυλή του, στην Ελβετία, του μίλησε για ένα γειτονικό ιστορικό πύργο και του πρότεινε μια εκδρομή ως εκεί.
"Τι προτιμάτε;" τον ρώτησε. "Να πάμε με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο;" "Αν πάμε με το αυτοκίνητο, θα κερδίσουμε μια ώρα".
"Για να την κάνουμε τί;" είπε ο Ασιάτης σοφός που συνήθιζε να εκτιμά το χρονικό κέρδος με άλλα μέτρα.
Χρονοκτόνους ονομάζουν μερικοί τους ανθρώπους της αγχώδους βιασύνης. Λάθος.
Δεν "σκοτώνεται" ο χρόνος, αυτοί "σκοτώνουν" την ψυχή τους όταν την καταδικάζουν σ'ένα ασταμάτητο κυνηγητό που φέρνει μοιραία τη φθορά.
Γιατί άραγε αυτή η φυγή προς τα εμπρός;
Οι άνθρωποι της εποχής μας φεύγουν, διαρκώς φεύγουν. Φεύγουν από ποιόν;
Θα αποτολμήσω μια απάντηση:
Από τον εαυτό τους. Όταν αυτός κάποτε τους προλαβαίνει, το βάζουν στα πόδια.
Τρέχουν με σπορ αμάξια μέγιστης επιτάχυνσης για να μη τον συναντήσουν και αναγκαστούν να λογαριαστούν μαζί του...
Απόδειξη το γεγονός ότι αποστρέφονται την περισυλλογή, τον αργό ρυθμό ζωής, το διάλογο με αυτόν το σύντροφο που τους καταδιώκει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.