DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
"Ντολόρες με τις δώδεκα ουρές" από το βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά "Η τελευταία μαύρη γάτα"
Δεν ξεχνιούνται αυτά τα δώρα, κι ας μας τα πετάνε στο καλάθι των αχρήστων κάποια μέρα Καταπληκτικό βιβλίο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Τον δ'άνευ λύρας όμως υμνωδεί
θρήνον Ερινύος
αυτοδίδακτος έσωθεν
θυμός, ου το παν έχων
ελπίδος φίλον θράσος
Αγαμένων. 990 επ.
"Φαίνεται ο Κάβο-Γάτα...'', μου είπε ο καπετάνιος
δείχνοντας ένα χαμηλό γιαλό μέσα στο πούσι
τ'άδειο ακρογιάλι ανήμερα Χριστούγεννα,
''...και κατά τον Πουνέντε αλάργα το κύμα γέννησε την
Αφροδίτη.
λένε τον τόπο Πέτρα του Ρωμιού.
Τρία καρτίνια αριστερά !''
Είχε τα μάτια της Σαλώμης η γάτα που έχασα τον άλλο
χρόνο
κι ο Ραμαζάν πως κοίταζε κατάματα το θάνατο,
μέρες ολόκληρες μέσα στο χιόνι της Ανατολής
στον παγωμένο ήλιο
κατάματα μέρες ολόκληρες ο μικρός εφέστιος θεός.
Μη σταθείς ταξιδιώτη.
''Τρία καρτίνια αριστερά" μουρμούρισε ο τιμονιέρης.
....ίσως ο φίλος μου να κοντεστέκουνταν,
ξέμπαρκος τώρα
κλειστός σ'ένα μικρό σπίτι με εικόνες
γυρεύοντας παράθυρα πίσω απ'τα κάδρα.
Χτύπησε η καμπάνα του καραβιού
σαν τη μονέδα πολιτείας που χάθηκε
κι ήρθε να ζωντανέψει πέφτοντας
αλλοτινές ελεημοσύνες.
"Παράξενο'', ξαναείπε ο καπετάνιος.
''Τούτη η καμπάνα - μέρα που είναι -
μου θύμισε την άλλη εκείνη, τη μοναστηρίσια.
Διηγότανε την ιστορία ένας καλόγερος
ένας μισότρελλος, ένας ονειροπόλος.
''Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
-σαράντα χρόνια αναβροχιά-
ρημάχτηκε όλο το νησί.
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.
Μιλιούνια φίδια τούτο τ'ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά.
Το μοναστήρι τ'Αι -Νικόλα το είχαν τότε
Αγιοβασιλείτες καλόγεροι
κι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφια
κι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή.
Τους έσωσαν οι γάτες που αναθρέφαν.
Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα
και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.
'Ολη μέρα χτυπιούνταν ως την ώρα
που σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.
Απόδειπνα πάλι η καμπάνα
και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.
'Ητανε θαύμα να τις βλέπεις,λένε,
άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλλη
χωρίς μύτη, χωρίς αυτή, προβιά κουρέλι.
'Ετσι με τέσσερις καμπάνες την ημέρα
πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.
'Αγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες
ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος
χαθήκανε. δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.
Ωσάν καράβι καταποντισμένο
τίποτε δεν άφησαν στον αφρό
μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα.
Γραμμή !
Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες
παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα
το αίμα το φαρμακερό των ερπετών.
Αιώνες φαρμάκι. Γενιές φαρμάκι".
"Γραμμή !" αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.
Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 1969
Γ.Σεφέρης
Το ποίημα όποτε το διαβάζω, νοιώθω κάτι να με ηλεκτρίζει. Μπορεί κι άλλοι να το'νοιωσαν, δεν ξέρω. Είναι απ'το Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ'.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Να δούμε λίγο και τον κινηματογράφο ; Κάποιες αναγκαίες μεταμορφώσεις μήπως ; Η Selina μήπως είναι η Σελήνη, που έχει και την dark side ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Μυκερινέ μου,
ασπρόμαυρο γατάκι που μας έφυγες,
κοιτώντας μας στα μάτια τελευταία βραδιά,
λέγοντας το βλέμμα σου
πως "δεν ήθελες ξανά στο κρύο κι απόψε",
πώς "καλά ήτανε κι εδώ στη ζέστη
και στη σπιτική ανθρωπιά",
πώς "κι εσύ θα μπορούσες - να !
στο κρεββάτι να ξαπλώνεις ανάσκελα
ή να στήνεσαι με τα μάτια παιγνιδιάρικα
και τα μπρος σου γαντζωμένα στην κουβέρτα,
πώς τάχα είσ'έτομος να ορμήσεις" πάνθηρά μου !
Γιατί σ'αφήσαμε ξανά έξω στην ψάθα,
και κοίταγες απ'το τζάμι τους άσπλαχνους
που τραβάνε πάλι αδιάφοροι για τ'ασανσέρ τους
και σε παρατάν μονάχο στο ψιλόχιονο ;
Γιατί να μη σου βάλουμε τηλέφωνο
στο καινούριο σου κολλάρο για τους ψύλλους,
να μας τηλεφωνήσεις,
να νιαουρίσεις σ'όποιους σ'ηύραν "να μας πάρουνε"
σ'αυτά τα ακατανόητα σημάδια - να ! :
έξι, και πέντε, και τρία κ'ένα, κ'εννιά,
και πάλι εννιά, κ'έξι!",
να'ρθουμε να σ'αρπάξουμε (δε θα σε διναν
και μη σε ξαναβγάλουμε απ'τα κρεββάτια
και τις πολυθρόνες,
να γρατζουνάς όσο θέλεις τα χαλιά,
νευριασμένος γυρνώντας τ'απ'την πλέξη,
να κάνεις τον Ταρζάν στις κουρτίνες,
κι ας φωνάζει η "διχτατόρρισα" ! -
ό,τι θες να κάνεις ασπρόμαυρό μου !
κι όλα να μας τα ξέσκιζες !
παρά έτσι που ξεσκίζεται η καρδιά μας μόνη
χωρίς εσένα μας, άταχτε, χατζηαβάτη !
Πού διάολο τρέχεις ; Τί κυνηγάς ;
'Eλα ! Και δε σε ξαναβγάζουμε πια νύχτα
στο κρύο ψιλόβροχο !
Ρένος Αποστολίδης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
ευχαριστώ και για το fado.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Από τα παραπάνω, δικαιολογείται η άποψη ενός φίλου, που έχει δημοσιευτεί παλαιότερα στο στέκι:
Πολύ καλά όλα αυτά, τί πιστεύεις για τον γάτο όμως ; Μπορεί να αντέξει για πολύ καιρό τα "δεσμά" ή είναι κι αυτός ανεξάρτητος όπως η γάτα ; Πώς νοιώθει ένας γάτος ; Είναι τεμπέλικα τα αρσενικά γατιά ; Αγαπούν την ανεξαρτησία τους ; Για να μας πουν όσοι έχουν ή είχαν γάτους, τον κάνουν τα ίδια πράγματα ευτυχισμένο ; Τον πνίγει η καταπίεση, θέλει να φεύγει αλλά να ξαναγυρνά ; Ρωτάω γιατί δεν είχα ποτέ γάτα/γάτο αν και πάντα το ήθελα πολύ. Και παρόλο που δεν μπόρεσα ποτέ να έχω γάτα ή γάτο, το πεπρωμένο μου ήταν μέρα κάποια ψυχή να μου κολήσει αυτό το παρατσούκλι...Τελικά δεν ξέρω καν αν είμαι "γάτος". Τα υπαρξιακά μου μ' έπιασαν όταν διάβασα το θέμα του Δεσμώτη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Μην πιστεύεις πως τάχα τα γατάκια που αγαπιούνται,
που τα τάισες χαμένα από τη μάνα τους,
τα χάιδεψες, τα μεγάλωσες,
τ'άφησες να χαρούν τη ζέστη του σπιτιού -
μην πιστεύεις
πως τάχα "φεύγουνε μια μέρα για περιπέτεια",
πως "ξαναγυρνάνε", "ύστερα από καιρό",
καμμιά φορά.
Δε φεύγουν αυτά...
Τα πατάνε αυτοκίνητα,
τ'αλέθουνε σκουπιδοφάγοι,
καθώς δεν πρόλαβαν τα άταχτα
να πηδήσουν έξω απ'τον κάδο,
τα'χουνε σκυλιά κατασπαράξει,
έχουνε ψοφήσει μόνα κι αβοήθητα
σ'άγνωστες ασφάλτους
να ! εδώ, λίγο παραπάνω,
(που δεν έφτασες ρωτώντας),
σφαδάζουν σ'ανατομικά τραπέζια,
στερημένα κι απ'τη λύπη σου,
που τα γιάτρεψες φυλακισμένα στο κλουβί
να θρέψει το σπασμένο πόδι τους,
που δεν τα στείρωσες,
να μην χάσουν τη χαρά της ζωής τους,
δεν τα καταδίκασες να ζήσουν στη μονιά σου,
να δεν τ'αγάπησες καθώς σ'αγάπησαν,
καθώς θέλανε να μην τα ξαναβγάζεις μόνα
έξω απ'το σπίτι σου,
ξανά στο κρύο, στην παγωνιά, στο χιόνι...
Μην τα πιστεύεις, ψεύτη, αυτά !
Δεν είν αυτά σαν και σένα !
"Καρδιά" σαν και σένα
με την τάχα σου "αγάπη"
δεν έχουν -
μα έχουν αλήθια εσένα τον ίδιο,
με το χάδι σου
σ'αυτό τον κόσμο
τον όλο "δόσεις" ανεξήγητες
γι'αυτά -
τον όλο "δόσεις"
που κόβονται χωρίς καρδιά,
και ξαναδίνονται χωρίς καρδιά...
που "δεν το σκέφτηκες" ε ;
καθώς σε βλέπαν έτσι τρυφερά,
με το δυσκολεμένο από πτερύγιο
στην ακρούλα
δεξί τους μάτι (σκέρτσο τους!)
γι'αυτό τάχα τα εγκατέλειψε η μάνα τους
τα "βλαμένα" της
κι'έφυγε με τα γερά της παιδιά ;
εσύ ! εσύ τα'στειλες στις ρόδες,
στα δόντια των σκυλιών
στους κάδους, στους σκουπιδοφάγους,
στ'ανάλγητ'ανατομικά τραπέζια,
στις κλωτσιές των άκαρδων,
στα στόχαστρα των οδηγών
που και τη φόρα δεν κόβουν -
και τα μισούν
που τους κόβουνε τη φόρα !
(δεν τους έχεις δει ποτέ σου, υποκριτή εσύ,
που λες πως χαίρεσαι όταν ο ταύρος
τρυπάει το θεατρίνο "ταυρομάχο" ;
Nαι !
Αυτά δεν έχουν απ'τη δικιά σου
την ψεύτρα καρδιά !
Αυτά είναι μονάχα,
έτσι μονάχα όπως είναι,
κι έτυχες στο δρόμο τους για λίγο
και σε "δόσεις"
που δεν τα σωσαν
στον άθλιο κόσμο σου
της ρόδας, της φόλας,
του κοπανισμένου του γιαλού
μες'τον κιμά -
της "αγάπης σε δόσεις",
της "αδιαφορίας σε δόσεις"
Αυτά δεν έχουν "δόσεις".
Είναι μοναχά.
Μήτε να σου νιαουρίσουνε μπορούνε πια,
βραχνοχαδιάρικα,
ξαπλωμένα εκεί σε κάποιον άσφαλτο,
σα να κοιμούνται...
Γλύτωσαν
κι απ'τη μοναξιά που τα τάιζες
κ'εσύ σε δόσεις
- άκαρδε ! "Σε δόσεις" !
Ρένος Αποστολίδης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.