wagneriandandy
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Λευτέρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 171 μηνύματα.
25-02-09
16:43
Δεν εχω πραγματικα λογια για τα θεματα που ανοιγετε... Το συγκεκριμενο με αγγιξε και με συγκινησε σε τετοιο βαθμο που μου δημιουργησε την αναγκη να μοιραστω μαζι σας ενα ποιημα που ειχα γραψει περιπου περσι τετοια εποχη χρησιμοποιωντας τους τετραποδους φιλους μας... Αφου ειχα ακουσει λοιπον απειρες φορες το lovecats απο cure εγραψα το παρακατω που φερει και τον τιτλο του τραγουδιου..
Ερωτόγατοι άγριοι, ξενυχτησμένοι
Ερωτόγατοι
Ερωτόγατοι άγριοι, ξενυχτησμένοι
Έκπτωτοι άγγελοι με θεική ομορφιά
Απ τη ζωή αδικημένοι
Σε κεραμίδια νʼ ακροβατούν αναγκασμένοι
Τρέμοντας την πτώση
Αφού κανείς δε θα ναι κει για να τους σωσει
Σʼ αυτό τον τετράγωνο κόσμο δίχως σχήμα
Και είναι κρίμα, διότι ένα ποιήμα είναι μονάχα
Στης ζωής πάνω το τσιμεντένιο μνήμα
Που σʼ Εσερικές σκάλες σκαρφαλώνει
κι εφιαλτικά λικνίζεται
κι εφιαλτικά λικνίζεται
Κι όμως παραμένουν κοντά στον ήλιο
τον υπέρλαμπρο ήλιο
Και τη σκιά τους σαν κατάσκοπο
Απλώνουν στους επίγειους
Θησαυρός των τελευταίων μα και μαρτύριο
Που μες στης όψης τους το ντελίριο
αναζητούν την κορυφή
Όμως οι σκάλες λιγοστεύουν
Στριφογυρνούν και αντιστρέφονται
Κι απο ψηλά οι μικροί τριχωτοί Δίες παρατηρούν τα θεμέλια και χαμογελούν
Μʼ ένα χαμόγελο που ολοένα μεγαλώνει
Μεγαλώνει, ματώνει και το σώμα τους παραμορφώνει
Και σιγά σιγά το εξαυλώνει
Ανοίγοντας τη θύρα για το δικό τους παραμύθι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.