Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
18-05-09
15:34
Ολοι εμεις, που σκαβουμε με τα νυχια μας τον ουρανο...
ωρα μεσανυχτα,για να φωναξουμε στον ηλιο "φτου ξελεφτερια"
ολοι εμεις,που δραπετευουμε απ'το φεγγιτη της οδυνης...
για να φιλησουμε στο στομα τη χαρα...
ολοι εμεις,που μαλωσαμε στη μοιρασια των αστρων...
που δεν συναντησαμε ποτε κανεναν στο δρομο μας για να
μας δωσει πληροφοριες,κατα που πεφτει η σιγουρια...
Ολοι εμεις,που οταν βρεθουμε κατω απο ερειπια...
διωχνουμε με χαμογελα τους διασωστες...
ολοι εμεις,που ψαξαμε στα αζητητα...
να βρουμε τα στολιδια της ψυχης μας...
που καναμε τα μεγαλα ταξιδια μας στις φτερουγες των κυκνων...
Ολοι εμεις,οι σιωπηλοι ακροβατες μιας υποσχεσης ματαιης...
ολοι εμεις,που παραπλανησαμε τους ανεμους...
που ξελογιασαμε τις ελπιδες...
ολοι εμεις,που ερωτευτηκαμε οτι μας αφανιζε...
ολοι εμεις,οι αφρουρητοι,που δεν ειχαμε ποτε αλλοθι για τα λαθη μας...
ολοι εμεις,οι αντιρρησιες της παρηγοριας...
ολοι εμεις,ειμαστε μπασταρδα Του Θεου...
ακομα κι αν φοβηθηκε να μας αναγνωρισει...
ενα ειναι το σιγουρο...
Μας εχει αδυναμια...να το ξερετε...
Αλκυονη Παπαδακη
ωρα μεσανυχτα,για να φωναξουμε στον ηλιο "φτου ξελεφτερια"
ολοι εμεις,που δραπετευουμε απ'το φεγγιτη της οδυνης...
για να φιλησουμε στο στομα τη χαρα...
ολοι εμεις,που μαλωσαμε στη μοιρασια των αστρων...
που δεν συναντησαμε ποτε κανεναν στο δρομο μας για να
μας δωσει πληροφοριες,κατα που πεφτει η σιγουρια...
Ολοι εμεις,που οταν βρεθουμε κατω απο ερειπια...
διωχνουμε με χαμογελα τους διασωστες...
ολοι εμεις,που ψαξαμε στα αζητητα...
να βρουμε τα στολιδια της ψυχης μας...
που καναμε τα μεγαλα ταξιδια μας στις φτερουγες των κυκνων...
Ολοι εμεις,οι σιωπηλοι ακροβατες μιας υποσχεσης ματαιης...
ολοι εμεις,που παραπλανησαμε τους ανεμους...
που ξελογιασαμε τις ελπιδες...
ολοι εμεις,που ερωτευτηκαμε οτι μας αφανιζε...
ολοι εμεις,οι αφρουρητοι,που δεν ειχαμε ποτε αλλοθι για τα λαθη μας...
ολοι εμεις,οι αντιρρησιες της παρηγοριας...
ολοι εμεις,ειμαστε μπασταρδα Του Θεου...
ακομα κι αν φοβηθηκε να μας αναγνωρισει...
ενα ειναι το σιγουρο...
Μας εχει αδυναμια...να το ξερετε...
Αλκυονη Παπαδακη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
12-05-09
18:21
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια". **
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.
**
Ἡ Ἀγάπη περνάει δίπλα μας, ντυμένη στή γλυκύτητα. Μά ἐμεῖς φεύγουμε φοβισμένοι μακριά της, ἤ κρυβόμαστε στό σκοτάδι. Ἤ ἀλλιῶς τήν καταδιώκουμε, γιά ν' ἁμαρτήσουμε στ' ὄνομά της.
**
Κι ἕνας νέος εἶπε, Μίλησέ μας γιά τή Φιλία. Κι ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε λέγοντας: Ὁ φίλος σας εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἀναγκῶν σας. Εἶναι τό χωράφι σας πού ἐσεῖς σπέρνετε μέ ἀγάπη καί θερίζετε μ' εὐγνωμοσύνη. Καί εἶναι τό τραπέζι σας καί τό παραγώνι σας. Γιατί πηγαίνετε στό φίλο μέ τήν πείνα σας καί τόν ἀναζητᾶτε γιά τή γαλήνη σας...
**
Καί μιά γυναίκα μίλησε καί εἶπε, Μίλησέ μας γιά τόν Πόνο. Κι ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: Ὁ πόνος σας εἶναι τό σπάσιμο τοῦ ὄστρακου πού περικλείει τή γνώση σας. Ὅπως τό τσόφλι τοῦ καρποῦ πρέπει νά σπάσει, γιά νά βγεῖ ἡ καρδιά του στό φῶς τοῦ ἥλιου, ἔτσι κι ἐσεῖς πρέπει νά γνωρίσετε τόν πόνο. Κι ἄν θά μπορούσατε νά κρατᾶτε στήν καρδιά σας τό θαυμασμό γιά τά καθημερινά θαύματα τῆς ζωῆς σας, ὁ πόνος δέν θά σᾶς φαινόταν λιγότερο θαυμαστός ἀπό τη χαρά σας...
**
Καί τότε ἡ Ἀλμήτρα εἶπε, μίλησέ μας γιά τήν Ἀγάπη. Κι ἐκεῖνος... μέ μεγάλη φωνή εἶπε: Ὅταν ἡ ἀγάπη σέ καλεῖ, ἀκολούθησέ την, μ' ὅλο πού τά μονοπάτια της εἶναι τραχειά κι ἀπότομα.
Κι ὅταν τά φτερά της σ' ἀγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' ὅλο πού τό σπαθί πού εἶναι κρυμμένο ἀνάμεσα στίς φτεροῦγες της μπορεῖ νά σέ πληγώσει.
Κι ὅταν σοῦ μιλήσει πίστεψέ την, μ' ὅλο πού ἡ φωνή της μπορεῖ νά διασκορπίσει τά ὄνειρά σου σάν τό βορριά πού ἐρημώνει τόν κῆπο.
Γιατί, ὅπως ἡ ἀγάπη σέ στεφανώνει, ἔτσι καί θά σέ σταυρώσει. Κι ὅπως εἶναι γιά τό μεγάλωμά σου, εἶναι καί γιά τό κλάδεμά σου.
Σάν δεμάτια σταριοῦ σέ μαζεύει κοντά της. Σέ ἁλωνίζει γιά νά σέ ξεσταχιάσει. Σέ κοσκινίζει γιά νά σέ λευτερώσει ἀπό τά φλούδια σου. Σέ ἀλέθει γιά νά σέ λευκάνει. Σέ ζυμώνει ὥσπου νά γίνεις ἁπαλός...
Ὅλα αὐτά θά σοῦ τά κάνει ἡ ἀγάπη γιά νά μπορέσεις νά γνωρίσεις τά μυστικά τῆς καρδιᾶς σου, καί μέ τή γνώση αὐτή νά γίνεις κομμάτι τῆς καρδιᾶς τῆς ζωῆς...
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.
**
Ἡ Ἀγάπη περνάει δίπλα μας, ντυμένη στή γλυκύτητα. Μά ἐμεῖς φεύγουμε φοβισμένοι μακριά της, ἤ κρυβόμαστε στό σκοτάδι. Ἤ ἀλλιῶς τήν καταδιώκουμε, γιά ν' ἁμαρτήσουμε στ' ὄνομά της.
**
Κι ἕνας νέος εἶπε, Μίλησέ μας γιά τή Φιλία. Κι ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε λέγοντας: Ὁ φίλος σας εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἀναγκῶν σας. Εἶναι τό χωράφι σας πού ἐσεῖς σπέρνετε μέ ἀγάπη καί θερίζετε μ' εὐγνωμοσύνη. Καί εἶναι τό τραπέζι σας καί τό παραγώνι σας. Γιατί πηγαίνετε στό φίλο μέ τήν πείνα σας καί τόν ἀναζητᾶτε γιά τή γαλήνη σας...
**
Καί μιά γυναίκα μίλησε καί εἶπε, Μίλησέ μας γιά τόν Πόνο. Κι ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: Ὁ πόνος σας εἶναι τό σπάσιμο τοῦ ὄστρακου πού περικλείει τή γνώση σας. Ὅπως τό τσόφλι τοῦ καρποῦ πρέπει νά σπάσει, γιά νά βγεῖ ἡ καρδιά του στό φῶς τοῦ ἥλιου, ἔτσι κι ἐσεῖς πρέπει νά γνωρίσετε τόν πόνο. Κι ἄν θά μπορούσατε νά κρατᾶτε στήν καρδιά σας τό θαυμασμό γιά τά καθημερινά θαύματα τῆς ζωῆς σας, ὁ πόνος δέν θά σᾶς φαινόταν λιγότερο θαυμαστός ἀπό τη χαρά σας...
**
Καί τότε ἡ Ἀλμήτρα εἶπε, μίλησέ μας γιά τήν Ἀγάπη. Κι ἐκεῖνος... μέ μεγάλη φωνή εἶπε: Ὅταν ἡ ἀγάπη σέ καλεῖ, ἀκολούθησέ την, μ' ὅλο πού τά μονοπάτια της εἶναι τραχειά κι ἀπότομα.
Κι ὅταν τά φτερά της σ' ἀγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' ὅλο πού τό σπαθί πού εἶναι κρυμμένο ἀνάμεσα στίς φτεροῦγες της μπορεῖ νά σέ πληγώσει.
Κι ὅταν σοῦ μιλήσει πίστεψέ την, μ' ὅλο πού ἡ φωνή της μπορεῖ νά διασκορπίσει τά ὄνειρά σου σάν τό βορριά πού ἐρημώνει τόν κῆπο.
Γιατί, ὅπως ἡ ἀγάπη σέ στεφανώνει, ἔτσι καί θά σέ σταυρώσει. Κι ὅπως εἶναι γιά τό μεγάλωμά σου, εἶναι καί γιά τό κλάδεμά σου.
Σάν δεμάτια σταριοῦ σέ μαζεύει κοντά της. Σέ ἁλωνίζει γιά νά σέ ξεσταχιάσει. Σέ κοσκινίζει γιά νά σέ λευτερώσει ἀπό τά φλούδια σου. Σέ ἀλέθει γιά νά σέ λευκάνει. Σέ ζυμώνει ὥσπου νά γίνεις ἁπαλός...
Ὅλα αὐτά θά σοῦ τά κάνει ἡ ἀγάπη γιά νά μπορέσεις νά γνωρίσεις τά μυστικά τῆς καρδιᾶς σου, καί μέ τή γνώση αὐτή νά γίνεις κομμάτι τῆς καρδιᾶς τῆς ζωῆς...
Αποσπασματα απο τον "Κηπο του Προφητη", τον "Προφήτη" και τη "Φωνη του Δασκαλου" του Χαλιλ Γκιμπραν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
20-02-09
21:41
Απόσπασμα απο το βιβλιο "ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ"
...του Γιωργου Πολυράκη
"Σήμερα έφυγε. Την κοίταζα που έφευγε και είχα την αίσθηση πως τα βήματά της έμοιαζαν με κομμάτια απο στιγμές που φεύγουν. Απομακρύνθηκε απο κοντά μου σιωπηλή, σαν να μου αρνιόταν την ελεημοσύνη της σκέψης της.
Όταν την έχασα απο τα μάτια μου, ήρθα και κλείστικα στην κάμαρά μου. Έξω ήταν μια όμορφη μέρα, μα μέσα μου υπήρχε σκοτάδι, που θα εξακολουθήσει να διαιωνίζεται ακόμη και αν τούτη η νύχτα θα έχει τέλειώσει...
Κάθομαι στο κρεβάτι μου και συλλογίζομαι ταραγμένος το μέλλον χωρίς την παρουσία της. Η σκέψη μου είναι μπερδεμένη, σε σημείο που κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι ποιος είμαι:
Με την φαντασία μου μπαίνω ανεμπόδιστα στο χώρο όπου ζούσε μέχρι πριν λίγες ώρες και έχω την αίσθηση ότι τον κατέχω κυριαρχικά. Σφίγγω ασυναίσθητα το σίδερο του κρεβατιού μου, με την καρδιά αγκαλιασμένη απο μιαν εντύπωση υπερφυσικού, ότι εκείνη βρίσκεται εκεί μέσα. Ότι είναι μαζί μου.
Ύστερα νοιώθω την εντύπωση να σβήνει, σαν φλόγα που τελειώνει και εγώ μένω ακίνητος, κοιτάζοντας μέσα απο το άνοιγμα του παραθύρου, την μαύρη απεραντοσύνη που μ' αγγίζει...
Νοιώθω μόνος ... Πολύ πιο μόνος απο πριν...!!! "
...του Γιωργου Πολυράκη
"Σήμερα έφυγε. Την κοίταζα που έφευγε και είχα την αίσθηση πως τα βήματά της έμοιαζαν με κομμάτια απο στιγμές που φεύγουν. Απομακρύνθηκε απο κοντά μου σιωπηλή, σαν να μου αρνιόταν την ελεημοσύνη της σκέψης της.
Όταν την έχασα απο τα μάτια μου, ήρθα και κλείστικα στην κάμαρά μου. Έξω ήταν μια όμορφη μέρα, μα μέσα μου υπήρχε σκοτάδι, που θα εξακολουθήσει να διαιωνίζεται ακόμη και αν τούτη η νύχτα θα έχει τέλειώσει...
Κάθομαι στο κρεβάτι μου και συλλογίζομαι ταραγμένος το μέλλον χωρίς την παρουσία της. Η σκέψη μου είναι μπερδεμένη, σε σημείο που κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι ποιος είμαι:
Με την φαντασία μου μπαίνω ανεμπόδιστα στο χώρο όπου ζούσε μέχρι πριν λίγες ώρες και έχω την αίσθηση ότι τον κατέχω κυριαρχικά. Σφίγγω ασυναίσθητα το σίδερο του κρεβατιού μου, με την καρδιά αγκαλιασμένη απο μιαν εντύπωση υπερφυσικού, ότι εκείνη βρίσκεται εκεί μέσα. Ότι είναι μαζί μου.
Ύστερα νοιώθω την εντύπωση να σβήνει, σαν φλόγα που τελειώνει και εγώ μένω ακίνητος, κοιτάζοντας μέσα απο το άνοιγμα του παραθύρου, την μαύρη απεραντοσύνη που μ' αγγίζει...
Νοιώθω μόνος ... Πολύ πιο μόνος απο πριν...!!! "
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
16-02-09
00:51
"Ο Θεός φωνάζει στην καρδιά μου: Σώσε με!
Ο Θεός φωνάζει στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στην ύλη: Σώσε με!
Ακου την καρδιά σου κι ακλούθα τον. Σύντριψε το σώμα σου κι ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα!
Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ.
Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατι ήσουνα συ, και τώρα σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.
Αγάπα το σώμα σου· μονάχα με αυτο στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.
Αγάπα την ύλη· απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν΄ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να
΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!
Η επιχείρηση του Σύμπαντου, για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου.
Τούτος είναι, σύντροφοι, ο καινούριος Δεκάλογος μας!"
Ν. Καζαντζάκη " Η ασκητική" - σχέση ανθρώπου με άνθρωπο.(1923)Ο Θεός φωνάζει στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στην ύλη: Σώσε με!
Ακου την καρδιά σου κι ακλούθα τον. Σύντριψε το σώμα σου κι ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα!
Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ.
Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατι ήσουνα συ, και τώρα σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.
Αγάπα το σώμα σου· μονάχα με αυτο στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.
Αγάπα την ύλη· απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν΄ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να
΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!
Η επιχείρηση του Σύμπαντου, για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου.
Τούτος είναι, σύντροφοι, ο καινούριος Δεκάλογος μας!"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
08-02-09
17:46
[FONT=comic sans ms,sand]Ο Αντίπαλος Εραστής
Μάρω Βαμβουνάκη
[/FONT]
Μάρω Βαμβουνάκη
[/FONT]
[SIZE=+0][SIZE=+0][FONT=comic sans ms,sand]Μένει ξάγρυπνη όλη νύχτα, πιεσμένη από μια μοναξιά ασφυκτική. Τη μοναξιά του ανθρώπου που ο άλλος δίπλα του μόνο περίγραμμα παρουσίας του προσφέρει, περίγραμμα παρουσίας με περιεχόμενο απουσίας. Τα μάτια της γίνονται βελόνες στο σκοτάδι, το τρυπούν χωρίς να το φωτίζουν πουθενά. Οι τρύπες στο σκοτάδι, πάλι σε σκοτάδι βγάζουν.
[/FONT][/SIZE][/SIZE]
[/FONT][/SIZE][/SIZE]
[FONT=comic sans ms,sand]Νιώθει να τον μισεί που την αφήνει έτσι. Πάλι σε φυλακή μοναξιάς την αφήνει, πιο μόνη κι απ'; οταν ήταν μακριά του την αφήνει γιατί εδώ, κοντά του, δεν έχει να ελπίζει πως θα έρθει. Ήρθε και λείπει, η πνοή του είναι πνοή ύπνου, το σώμα του κενό, ολόκληρη μεταμορφώθηκε σε μια επίκληση χωρίς ανταπόκριση. Επιστρέφει πάνω της η επίκλησή της, πέφτει στο κορμί της σα κτήνος και τη βιάζει.
[/FONT]
[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Η αγάπη είναι και παγωμένη. Κρύα σα νερό στη σάρκα το χειμώνα, κρύα σα δρόμος αδιέξοδος. Τον μισεί που την απογοητεύει. Μόλις πάει να γοητευτεί την απογοητεύει, αθελά του, ανυποψίαστα, χαζά κι αυτό χειροτερεύει τα πράγματα, τα απελπίζει.[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Τον μισεί που τον έχει ανάγκη, που τον περιμένει, που σπάνια έρχεται. Τον μισεί που τη βγάζει μεσοπέλαγα και την εγκαταλείπει. Στέκει μόνη και κρυώνει ανάμεσα σε φωτιές, αισθάνεται μια αηδία πολέμου.
[/FONT]
[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Ο εραστής είναι ο αντίπαλος. Οι επιχειρήσεις του έρωτα συνεχώς αποδεικνύονται αποτυχημένες. Ο άλλος δεν κατακτιέται τελικά, γιατί ο άλλος δε γνωρίζεται. Ο εραστής είναι ένας ξένος που κρύβεται, ένας κατάσκοπος που μεταμφιέζεται, ένας εχθρός που ψηλώνει σε σκιές σούρουπου.
[/FONT]
[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Παίζουν τυφλόμυγα, ψάχνει ο ένας τον άλλο με δεμένα μάτια, μ'; απλωμένα χέρια, χάνονται στο λαβύρινθο. Κι ο λαβύρινθος του έρωτα είναι ο χειρότερος, είναι απλωμένος πάνω στην έρημο, χωρίς καν βοηθητικούς τοίχους.[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
08-02-09
17:40
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Μάρω Βαμβουνάκη
[FONT=book antiqua,palatino]Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική.[/FONT]Μάρω Βαμβουνάκη
[FONT=book antiqua,palatino]O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.[/FONT]
[FONT=book antiqua,palatino]Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.[/FONT]
[FONT=book antiqua,palatino]Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει.[/FONT]
[FONT=book antiqua,palatino]Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.[/FONT]
[FONT=book antiqua,palatino]
[/FONT]
[FONT=book antiqua,palatino]Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη ...;"[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
21-10-08
17:14
Θέλω να μου χαρίσεις κάτι...
"Θελω να μου χαρισεις κατι" απο Δοξιαδη - Τριπ Ανθη
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω;Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.
- Ό,τι θέλω;Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.
"Θελω να μου χαρισεις κατι" απο Δοξιαδη - Τριπ Ανθη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.