Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
01-05-09
00:09
του Αμνού βρε απατεώνα, με κεφαλαίο, όπως Τον περιγράφουν στην Αποκάλυψη, εκεί με τις σφραγίδες (ή και ελαφρώς πιο πριν...)
Μη φας και τα μουστάκια σου για ένα πάτημα καπσλοκ.
Εμ εκεί, στις σφραγίδες έλεγαν για α/Aμνούς,
και βγήκε η φήμη για τo barcode sheep.
Ρε μπας και το εθιμοτυπικό των blue/green σφραγίδων εις τα κοιλίας των,
είναι επίδειξη θρησκολαγνείας, τελικά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
17-04-09
17:38
Εγω παλι θα σε συμβουλευα να χτυπας το κεφαλακι σου στον τοιχο για πιο σημαντικα πραγματα απο το χιουμορακι μου!
Θινκ αμπαουτ ιτ!
Έρχεται κάποια ώρα που τα σημαντικά και τα ασήμαντα είναι συστατικά της ίδιας συνταγής...
Αμπελόφυλλα που τυλίγουν λαίμαργα την άπατη βλακεία μας.
Αλήθεια μόνο για το δικό σας χιούμορ έχετε τα διαπιστευτήρια της αναγνώρισης;
Σπιτσλες.
Κατά το ευαγγέλιο ο άνθρωπος αποτελείται από πνεύμα, ψυχή και σώμα.
( Α Θεσσα ε΄23 )
Κατά το ευαγγέλιο επίσης, ο Αδάμ δάγκωσε το μήλο κατόπιν παραίνεσης της Εύας και επήλθε εξορία from heaven's gate.
Στην εποχή μας, ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα.
Διάλεξε τον συμβολισμό που ταιριάζει στον χαρακτήρα σου.
Εγώ πάντως, είμαι παιδί των φρούτων.
Αν όντως προηγείται το πνεύμα και η ψυχή του σώματος, η ερμηνεία της Γραφής στέκει.
Τι εννοείς προηγείται; Σε ράλυ βρίσκονται;
Το ένα δεν κάνει δίχως τ'άλλο για όσο ζούμε. Φαινομενολογικά δε, μόνο να εικάσουμε μπορούμε για την άνιμα και τις εκφάνσεις της.
Ακόμα κι όταν αυτή νοσεί, από το σώμα το καταλαβαίνεις...
Οι γραφές θέλουν κι αυτές το ε-στέκι τους. Είναι από καιρό γνωστό πως δε στέκουν κι αυτό το λέει ο κοινός νους, απαλλαγμένος από φραγμούς ευαισθησίας και φόβο Θεού που κρύβεται πίσω από λέξεις όπως "ιερό κι όσιο", "ευαγγελίζω", "διακονία διαθηκών"...
Η αλήθεια δεν είναι θαμμένη, όποιος ερευνάει με ειλικρίνεια τη βρίσκει.
Η αλήθεια είναι μία: δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια.
Άσε που συχνά τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στα luna-parks ζηλεύουν την συγκρουσιακή ένταση της αλήθειας...
Η αλήθεια μέσα σε παπυρικά κασόνια αιώνων, είναι μια αλήθεια που δεν "πίνεται" πλέον. Είναι κρασί που έγινε ξύδι.
Η μόνη ετυμολογική επαφή μιας τέτοιας αλήθειας στο σήμερα είναι η σύνδεσή της με τον Πλατωνικό ορισμό που αναφέρει την εκδοχή της γνώσης ως ανάμνηση.
Ειρωνείες ειρωνείες και από ουσία τζίφος
Όλα τα γλυκανάλατα φάτσα φόρα.
Προσφέρεται εξάλλου η εβδομάδα. Και τα στερεότυπα, και οι φράσεις κλισέ, όλα έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες (σταθερά, χωρίς αντίκρισμα).
Οπότε εγώ ήμουν ειρωνικός κι εσύ μεθοδικά ουσιαστικός.
Τι ήθελες; Να τα καταπίνουμε αμάσητα κι αβασάνιστα όλα όσα παραθέτεις;
Για αυτό διαβάζουμε, για να σκεπτόμαστε, i-pal.
Αφειδώς ξοδεύεσαι, κι έπειτα αναρωτιέμαι αν συνεχίζεις να έχεις απόθεμα από ατακαδόρικα θρησκευτικά λογύδρια.
Έπειτα, αυτό που εύκολα διανέμεται, που μοιράζεται σπάταλα δεν μένει πολύ για να αποδοθεί εκεί που πρέπει, ειδικά αν δε συνοδεύεται κι από κρίσεις...
Σου εύχομαι να διατηρήσεις την αισιόδοξη ερμηνεία σου εν μέσω Διαθηκών, ότι ένας καλύτερος κόσμος μας περιμένει (αλλά στο μεταξύ τα γόμορα είναι καθ'οδόν) και πως όλα είναι καλώς καμωμένα.
Α, και για να υπάρξει ουσία πρέπει να υπάρχει περιεχόμενο, και παρόντος περιεχομένου, απόπειρες απαντήσεων επι των ερωτημάτων του τραπεζίου, όχι μετέωρη απορητική σαν το jesus walking upon the blue waters....
Ουσία εκ του μηδενός δε νοείται.
Τα ερωτήματα, σκούζουν. Αλλά δε συγκινείσαι, ανελέητε aipal.
Όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον προφητικό Λόγο λες ένα Βρε άϊ κορέψου... και το θεωρείς απάντηση.
O προφητικός λόγος, φίλε μου καλέ (καλέ μου φίλε) είναι αφρώδης και συναγωνίζεται τα καλύτερα bubble (όχι bible) wines.
Με το παραπάνω είδωμα, ένας τέτοιος ανταγωνισμός είναι utopic.
Δεν μπορείς να μπεις σε διαμάχη με φούσκες.
Γιατί εκεί που αρχίζει ο αγών, έχει κιόλας τελειώσει ηχηρά. Μ'ένα "σπλατς".
Ελεύθερος είσαι να δέχεσαι η να μην δέχεσαι τη σωτηρία του Χριστού,
Αν για σένα έχει μεγαλύτερη αξία η σωτηρία των αμνών πάλι κανείς δεν σε εμποδίζει να ασχολείσαι με αυτήν.
Σε ευχαριστώ κι εγώ κι ο Νωέας (only assuming) για την από γραπτού κατοχύρωση της ελευθερίας της σωτηρίας του χριστού εν τας κοιλίας.
Οταν θα μασαμπουκοχλαμπουνιάζω το κοκορετσάκι, παίζει και να σε σκεφτώ και να "κατεβάσω" ένα γλυκάδι με διπλή απόλαυση, για σένα μόνο.
Κι ύστερα να πιω στην υγειά σου.
Όταν διαβάζω τέτοιες αναφορές, πάντα στην αρχή αισθάνομαι θλίψη, κι αμέσως μετά, συνυπαίτιος. Το θέμα για μένα δεν είναι τι κάνει ο Θεός, αλλά τι κάνω εγώ εν προκειμένω.
Έτσι γίνεσαι ο Θεός του θεού σου.
Τόσο φιλεύσπλαχνος μαζί του, σχεδόν πούδρα για τον συγκαμένο του ποπό.
Γίνεσαι αυτό που θα έπρεπε να ήταν κι εκείνος προτού τον υποδυθείς (εν αγνοία σου).
Μακάρι να σκεπτόταν κι αυτός, έτσι Ακριβώς έτσι....
Αλλά ευκολότερο να ρίχνεις τα βέλη από το να τα μαζεύεις, έτσι;
Τα βέλη Του στον άνθρωπο. Το ίδιο ένοχος όσο και όταν αθωώνεται.
Προσωπικά (για να μη τον δικάζουμε κιόλας, ερήμην ) δεν πιστεύω πια ούτε στοχοποιώ σκοτεινά κέντρα (εβραιομασονοσιωνιστές), ασσύμετρες απειλες-εξωγήινους ούτε Θεούς ή δαίμονες.
Κάποτε φτάνει μια μέρα
που λες μπάστα και άντε γ@μηθείτε, θεοί και άνθρωποι. Συνεχίζεις να υπάρχεις και δίνεις τόση αγάπη όση να μην καθίστασαι εσύ ψυχικά ανισόρροπος.
Και δε με νοιάζει διόλου αν αυτό θα σταμπιλαριστεί με τίτλο στο περιθώριο του κειμένου "αμιγώς αντιχριστιανικό", "συμπαγές μίσος" και άλλα ευτράπελα...
Εύκολα λέω, γιατί Θεέ μου δεν κάνεις τίποτα για όλα αυτά τα δεινά;
Για να μην προδώσει το "ελεύθερα βούλονται"...
Ούτε παιδάκια τρίτης τάξης δεν σκέφτονται τόσο αναληθοφανή άλλοθι προσωπικής αναλγησίας.
Δεν παρεμβαίνει. Όχι.
Ή μάλλον παρεμβαίνει. Κατόπιν προσευχής (κατα το τρόπο που ο ευφυής Παϊσιος την ερμήνευσε) πολυδιάστατα (i mean, την ίδια στιγμή σώζει στη Βραζιλία, θεραπεύει στην Ελλάδα, αλλά και σκοτώνει στην Ιταλία).
Ερώτηση γέροντα μοναχού: Οκ, να τον σώσω τον φίλο σου. Θες να κάνουμε καλά το σώμα ή την ψυχή του;
- Και τα δύο..
- Χαμόγελο..
- Τι λες, να τον πάρουμε εμείς οι δύο τον καρκίνο μισό μισό;
- Τι δηλ. Γέροντα, θα σωθεί εκείνος και θα πάθουμε εμείς τον καρκίνο;
- Ο θεός δίνει όσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. Άλλο 100 κι άλλο 50.
- Τζογάρει ο Θεός, δηλ.;
- Όχι δε τζογάρει. Αλλά αν έλεγες, δώστον σε μένα με αυτοθυσία, τότε θα τον συγκινούσες και θα πίστευε ότι έχεις αγνές προθέσεις και εκείνον θα έσωζε και σε σένα δε θα τον έδινε.
Ο Θεός θέλει στη προσευχή να είσαι αληθινός...έτσι θέλει να προσεύχεσαι για να σε πάρει στα σοβαρά.
Α, και καμιά φορά μπορεί να στον δώσει κιόλας (τον καρκίνο) αν δει ότι τον σηκώνεις...για αυτό πρέπει να προσέχουμε σε τι προσευχόμαστε.
Δεν νομίζω ότι ο Χριστός ήρθε να εξαλείψει την πίνα, την αρρώστια, τον πόνο, την δυστυχία ή και τον θάνατο ακόμα, από αυτόν εδώ τον κόσμο. Τα βίωσε άλλωστε όλα. Κάτι άλλο είναι. Μη ρωτήσετε οι ενδιαφερόμενοι εμένα τί. Ρωτήστε τους εαυτούς σας. Όπως αναρωτιέμαι κι εγώ.
Είσαι προ των πυλών του μοναστηρίου.
Μου θυμίζεις κάποιον γνωστό μου που μου πιπιλούσε (μέχρι που το έκανε πράξη) για τα περι αφιέρωσης του ανθρώπου στον άνθρωπο και τελικά άφησε μούσι κι έφυγε μια μέρα...
Εκτιμώ πολύ τις βάσεις της προβληματικής σου.
Η γραφή σου είναι πλήρως αισθηματοποιημένη, για αυτό και μοιάζει αδύνατο να αποκοπεί από τα ενδιαφέροντα αναγνωστικά βάθη...
Σε διαβάζω μετα μανίας, να ξέρεις.
Ακολουθούμε την αντίθετη πορεία (πως σε λένε; ): απʼ τα περίχωρα προς την Ιερουσαλήμ εσύ κι εγώ τ'ανάποδο. Εσύ, όμως, φαίνεται ότι ξανανιώνεις, κι εμπράκτως τοις πάσι μας το αποδεικνύεις.
Να που συναντιόμαστε. Το αγκαζέ το αποκλείω, όμως.
Κάτω απʼ τα λάβαρα της Ρώμης
στην τέντα της Μαγδαληνής
εσύ πατέρας της συγγνώμης
κι εμείς παιδιά της ηδονής.
Ζοφώδης και ασέληνος ο έρως της αμαρτίας, που θα'λεγε κι ο Γκάτσος, χμ;
αυτό που έγραψες ας γίνει η ευχή μου για τις ημέρες αυτές, μαζί με τις ευχές μου για αγάπη τόσο προς όλους εσάς, όσο και προς όσους αγαπάτε.
Κι όταν φυτρώνουν σκοτάδια, ας ανάβουμε ένα κεράκι αρωματικό.
Ξεριζώνεις το σκοτάδι μόνο φυτρώνοντας λίγο φως.
Έχει άγριες ρίζες.
Καλό Πάσουα Value. Η υπεραξία (σου) σκέπασε νωρίς το σκοτάδι της Παρασκευής.
(...τελικά η ιστορία του χριστιανισμού θα έπρεπε να διδάσκεται στα μεταπτυχιακά του marketing)
Και στις μανούλες.
Ενδεικτικά ένα poem για στήριγμα του συνειρμού:
"Αυτές οι μαμάδες, άμα δεν ρίξουν τη νυχιά τους στην έξοδο από το σπίτι…
Δεν τις σταματάει ούτε Μεγάλη Παρασκευή…
Αμάν ρε μάνα, ούτε με τον κρίνο μʼ έκανες ούτε γέννησες τον Ιησού Χριστό…
Ούτε μακρύς ο λάκκος που άνοιξε και κλει το γίγαντά σου…
Έχεις δει την Πλατυτέρα πίσω από το ιερό, έτσι απλώνεις τις χερούκλες σου…
Παναγιά, μάνα του Χριστού, μάνα του Χρήστου που σκοτώθηκε με τη μοτοσυκλέτα, πάρε τις μητέρες μας κοντά σου κι άσε μας λίγο νʼ ανασάνουμε…
Κι όχι αυτός ο γκρεμισμένος άγγελος στο βλέμμα τους γεμάτος οράματα παντοδυναμίας και ανημπόρια στα σκαλιά της πολυκατοικίας…"
Η προσευχή του ασεβούς, δείγμα ποιητικής απομυθοποίησης για τις μάνες που κατατρώνε τις σάρκες των παιδιών τους…στο όνομα της όποιας διαπαιδαγώγησης…Πάει κουτί με την επιμονή σε εθιμοτυπικά νηστειών, μεταλήψεως κι εξομολογήσεως που τα κάνω όλα μπλιαχ.
Και μια γενικόλογη σκέψη, άνευ quoting...
Η αισθητική της ζωής του Χριστού είναι εν πολλοίς η ηθική των πράξεών του. Με αυτό το σκεπτικό μπορεί να είναι ένας αξιόλογος ποιητής αλλά αναποτελεσματικός σωτήρας.
Κι αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να κρίνουμε το κίνητρο κι όχι το αποτέλεσμα….
Σα να κρίνουμε μια θεωρία από ένα καλοδιατυπωμένο μανιφέστο κι όχι από το αν λειτούργησε ή ακολουθήθηκε, όχι σποραδικά (μόνο Πάσχα και χριστούγεννα) αλλά με μια χρονική συνέχεια και συνέπεια.
Με δεύτερους μισθούς πάντως, δε φτάνει για να πιστέψει ο άνθρωπος που στοχάζεται παραπάνω από το τι θα τρωγοπιούμε, στις 25/12 και την πασχαλιά..
Σε ένα από τα πενήντα ποιήματα του Βαρβέρη, το «Ιωάννης της κλίμακος 1», παρέχεται μια ενδιαφέρουσα εξομολόγηση, για μένα.
Αντιγράφω:
Είμαι ανεβασμένος σε μια σκάλα / και κοιτώ τον κόσμο/ πίσω από το φράχτη. / Σκοπεύω για τους συνανθρώπους μου/ τούτης της όχθης/ της άλλης να φωτογραφίσω τα μεράκια/ ό,τι κινείται δηλαδή με σχετική ζωηράδα:/ καΐκια φευγαλέα φώτα γιορτών πλοίων/ σεκλέτια αφραγκίες και μεζεκλίκια/ ανθρώπους αξεδιάλυτους των μπαρ/ τους ίδιους καθώς τρέχουν να κρυφτούν/ σε υπόστεγα θυέλλης κηδειών γάμων/ πολιτικής αντάρας/ κι άλλα/ της οπτασίας/ της Ιστορίας/ τρεχάτα γεγονότα/ αλλά πάνω στη σκάλα/ σα να τα βλέπω τώρα επί ματαίω/ τρέμουν τα γόνατα/ και πρέπει να κατέβω/ μ΄ ένα μονάχα δίλημμα:/ ήταν η σκάλα μου ασταθής/ ή οι εικόνες άστατες / και δεν φωτογραφίζονται.
Θα μπορούσε κάλλιστα στη θέση του photographer, να βρισκόταν ο Θεός ή o εκ του πατρός γεννηθέντας.
Κι ακόμη ένα ολιγόστιχο εκ του ιδίου, από την Παλαιά Διαθήκη ορμώμενο, δηλωτικό της "θεολογικής μηχανής κι αμηχανίας" που εύστοχα παρατήρησε και το Βήμα που παρουσιάζει το έργο του. Τιτλοφορείται «Εν αρχή»:
Σπαρτά της γης θυσίασε ο Κάιν/ μα προτιμήθηκε η θυσία των αμνών του Αβελ.// Κι έγινε ο φόνος.// Λοιπόν ποιος Πρώτος ζήτησε αίμα;
Και πάλι καλή Ανάσταση σε όλους, αύριο.
Κυρίως ανάσταση στα μυαλά και τις καρδιές μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
12-04-09
18:35
Η σημασία του Πασχα
5 σημασίες εν συντομία:
1. Το όνομα «Ιησούς» Εβρ. יהושוע, είναι Γεχοσούαχ.
2. Ο Πόντιος Πιλάτος δεν ήταν πόντιος ούτε ο Μπάρμπα Μπεν.
3. Εβραϊκά ο Μεσσίας λέγεται μεσιάχ που ανάποδα είναι ο χαίσεμ.
4. Ο Ραββί τζίζους κι η βασική του διδασκαλία:
5.
Το Πάσχα των Χριστιανών κατά το ευαγγέλιο...
αλλά την ίδια ώρα κάποια μη χριστιανόπουλα τρώνε σβολιασμένο χώμα
Καλή ανάσταση and a
για ακόμη μια χρονιά. Θανάτω θάνατο πατήσας από πείνα, aids κι άλλα χαρμόσυνα.
Πάσχα σημαίνει έξοδος – ελευθερία.
Το πάσχα μου αρέσει πολύ.
Είναι η αγαπημένη μου γιορτή.
Τα Χριστούγεννα μου τη σπάνε με τις παπαριές τα τζινγκλ μπελς και τα δεντράκια και τους αγιοβασίληδες and crap.
Να'χε και το βαθύ του νόημα μια κάποια ευόδωση στη πράξη, θα γινόταν "must"...
Πάσχα σημαίνει έξοδος...
Αλλά από τι;
We live in Greece two thousand and nine.
Κι αν ο Χριστός κάθε χρόνο αναβιώνεται με την ακολουθία του επιταφίου και την ανάσταση,
όλοι εμείς συνεχίζουμε να οδεύουμε άλλοι αργά κι άλλοι επιταχυνόμενα προς έναν ανάξιο θάνατο.
Άλλοι από άγχος, άλλοι από 1294 διαφορετικούς καρκίνους, άλλοι από ελιές που έγιναν μελάνωμα κι άλλοι γενόμενοι σαν σταφίδες.
Η αιτία που πεθαίνει ο άνθρωπος είναι η αμαρτία, και επειδή δεν υπάρχει κανένας αναμάρτητος όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουμε.
Ξέρεις, πως είναι ποίηση να μην παραδέχεσαι το χρόνο και να στήνεις δικαστήριο στη στιγμή ενός μικρού σου θανάτου ή του πραγματικού κι όχι προσωρινού σου θανάτου... κι ας ήταν το αναγκαίο της μεταμόρφωσης...
Την ταύτιση αιτίας θανάτου με το αμάρτημα την εκτυπώνω ως concept και την επισυνάπτω στο πίσω μέρος του βιβλίου
Έτσι για εμπλουτισμό...
Το χειρότερο είναι ό δεύτερος θάνατος, εξ αιτίας της αμαρτίας δεν μπορεί να μπει στη δόξα του Θεού, ( Ρωμ. γ΄23 )
Ψευτοαγαπητικό λαμόγιο (Αττ. ω-3 με πολυακόρεστα).
Ας μείνω απέξω να βλέπω σε dvd τα κρίματά μου.
Είδε ο Θεός (επειδή έχει την μοναδική Θεϊκή ικανότητα να προγνωρίζει) πριν γίνει ο άνθρωπος ότι, δεν υπάρχει άνθρωπος για να μεσιτεύσει υπέρ του ανθρώπου ώστε να ξανακερδίσει την αιώνια ζωή. ( Ησα νθ΄ 16-17 )
Και οι 144.00?
Α α α α α α ...Ησαϊα;;;;; Δεν μας τα λες καλά.
Φάσκεις με τον Τζόνι της Αποκαλύψεως.
Τη βλέπω την θεϊκή επιταγή να εκπληρούται, δίχως περιστολές και καθυστερήσεις:
Ησαϊα χόρευε αλλά όχι με το νόημα που ξέραμε...
Επειδή αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο, αποφάσισε να τον σώσει ο ίδιος. ( Ιωα γ΄16 )
Είδες να μαδάνε την κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα ρυθμικά;
Έτσι είναι η σωτηρία.
Σα να σώζεις κάποιον από τη λιμοκτονία και να τον αφήνεις να αργοπεθαίνει από δίψα...
«Γιατί πράγματι, όποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί.» (Ρωμ ι΄ 13)
Τζίζους τζιζους τζιιιιιζουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυς.
Να κάνω save ή save as...
As whot?
"Saving error" due to misfunctioning, system's busy.
Το έργο της σωτηρίας εκπληρώθηκε ακριβώς σύμφωνα με τον προφητικό Λόγο ( Α κορ ιε΄ 3-9 )
Βρε άϊ κορέψου...
Ακούς εκεί εκπληρώθηκε. Πόθεν;
Ναι κι εγώ εκπλήρωσα τη διδακτορική μου διατριβή σε κβαντικούς σταλλάκτες για υδροπονικό πότισμα στάγδην.
Η ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην χριστιανική πίστη, χωρίς αυτή θα ήταν μάταιη.(Α Κορ ιε΄14 )
Το μεγαλύτερο γεγονός στη χριστιανική πίστη ήταν και είναι η απόσχιση των Εκκλησιών.
Έτσι τα σχέδια των ταγών της πίστης παραμένουν μακάβρια αλλά πιο φανερά από ποτέ...
Αυτή είναι η γιορτή των Χριστιανών, η γιορτή του θριάμβου ( Κολ β΄13-16 ) που πρέπει να γιορτάζεται μέχρι να έλθει για δεύτερη φορά ο Χριστός στη γη, σύμφωνα με τον προφητικό Λόγο. ( Α Κορ ια΄ 6 )
Από το Μπασό και τον Ηράκλειτο, που σου είχα μιλήσει στο τόπικ της Δευτέρας Παρουσίας (κι απάντηση ουκ έλαβα, αλλά όχι γιατί δεν είχες να με δώκεις αλλά γιατί ήμουν ασόβαρος ), μέχρι την επόμενη παραπομπή σε εδάφιο Καινής και Παλαιάς Διαθήκης (τον συμβολαιογράφο ψάχνουμε ρε παίδες!) μεσολαβεί σειρά εξειδικεύσεων που στην πορεία μπορεί να χάσεις όχι μόνο τον Μπασό, αλλά τ΄αυγά και τα πασχάλια…
Και τα χάνουν πολλοί…
Επομένως ας γιορτάζουμε όχι πια με παλιό προζύμι ούτε με προζύμι κακίας και πονηρίας, αλλά με απαλλαγμένη από προζύμι ειλικρίνεια και αλήθεια.» ( Α Κορ ε΄7-9 )
Χωρί προζύμι δε γίνεται τίποτα?
Αυτοί που γιόρταζαν πριν την πανσέληνο ονομάστηκαν «Πρωτοπασχίται
Μάλλον έτσι ονομάστηκαν αυτοί που έπασχαν πρώτοι από μετατόπιση ευθυνών σε αόρατους αιτίους που τελικά κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά...
https://www.e-fos.gr/pgs/newsshow_001.asp?ID=107&PAGE=1&LANG=30&HAUS=10&TYPE=6
Εμένα πάλι το περί βλακείας του κόσμου μου έρχεται στο μυαλό, όταν διαβάζω αφορισμούς, και όταν ακούω συνθήματα. Από όπου κι αν αυτά προέρχονται.
Τόσοι αιώνες, κι ακόμα η ανθρωπότητα δεν έχει μάθει να σέβεται. Μα το 'χει πει ο ποιητής καλύτερα από μένα:
"Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απʼαλλού φερμένο
Δέν τʼαντέχουν οί άνθρωποι"
Μόνο όσοι αγάπησαν πολύ έχουν δικαίωμα να τσαλακώνουν αυτό που αγάπησαν...
Δηλ. ο full χριστιανός μπορεί να ρίξει κι ένα γ@μοσταύρι.
Εκείνος που αμφιβάλλει, να τα κρατάει για τον εαυτό του.
Θα σε μαλωσω! Του χρωματακι του Επιταφιου ειναι το μωβ
Για να πηγαίνει ασορτί με το συνολάκι από attrativo...
Εγω αυτο που ξερω ειναι οτι γιορταζουμε μια εβραικη γιορτη ενω πιστευουμε στον Χριστο.Επισης η εκκλησια ολους τους αιωνες μας εδωσε να πιστεψουμε σε αυτα που βολευαν αυτους που την αντιπροσωπευουν ενω η αληθεια ειναι θαμμενη.
Θα έρθει η ανάσταση και για την αλήθεια Σπυραντώνη.
Μη σκιάζεσαι.
Καλό Πάσχατο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.