Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
22-03-12
18:26
Βλέπω έχεις προσδόσει ήδη σε αυτό που σου συμβαίνει τον τίτλο του συνδρόμου... (Περιέχεται στο DSM, δεν περιέχεται... )
Νιώθεις άρρωστη;
Κανείς μας δεν μπορεί ούτε να ελέγξει, ούτε να προβλέψει απόλυτα κάθε πτυχή της ζωής. Οι εκπλήξεις, άλλωτε καλές κι άλλωτε κακές δεν μπορεί να λείπουν από κανέναν... Γινόμαστε ευτυχισμένοι, όταν μαθαίνουμε να ζούμε μέσα σε όλα αυτά, να τα δεχόμαστε και να τα αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο.
Η ευτυχία είναι ταξίδι. Δεν είναι προορισμός. Κι ας μοιάζει έτσι σε μερικές διαφημίσεις...
Νιώθεις άρρωστη;
Κανείς μας δεν μπορεί ούτε να ελέγξει, ούτε να προβλέψει απόλυτα κάθε πτυχή της ζωής. Οι εκπλήξεις, άλλωτε καλές κι άλλωτε κακές δεν μπορεί να λείπουν από κανέναν... Γινόμαστε ευτυχισμένοι, όταν μαθαίνουμε να ζούμε μέσα σε όλα αυτά, να τα δεχόμαστε και να τα αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο.
Η ευτυχία είναι ταξίδι. Δεν είναι προορισμός. Κι ας μοιάζει έτσι σε μερικές διαφημίσεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
14-11-09
19:51
Νομίζω Λια μπερδεύεις το ανικανοποίητο του "δημιουργού" με αυτό που οδηγεί στη μιζέρια και τη γκρίνια.
Ο δημιουργός ως ένα βαθμό οφείλει να έχει μια τάση ανικανοποίητου για το έργο του, ώστε να εξελίσσεται και να ποθεί τη δημιουργική διαδικασία.
Ακόμη κι αυτός πάντως, θα πρέπει να αναγνωρίζει κάπου-κάπου την όποια αξία των δημιουργημάτων του, ώστε να μπορεί να προσδιορίζει πού να στρέψει την ανικανοποίητη φύση της δημιουργία του.
Το ανικανοποίητο που συζητούσαμε δεν οδηγεί σε δημιουργική διάθεση, αντιθέτως, σκοτώνει κάθε ανάγκη εξέλιξης, αφού πνίγεται στη μιζέρια της ματαιότητας.
Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω από τον τρόπο που τέθηκε το θέμα:
Ο δημιουργός ως ένα βαθμό οφείλει να έχει μια τάση ανικανοποίητου για το έργο του, ώστε να εξελίσσεται και να ποθεί τη δημιουργική διαδικασία.
Ακόμη κι αυτός πάντως, θα πρέπει να αναγνωρίζει κάπου-κάπου την όποια αξία των δημιουργημάτων του, ώστε να μπορεί να προσδιορίζει πού να στρέψει την ανικανοποίητη φύση της δημιουργία του.
Το ανικανοποίητο που συζητούσαμε δεν οδηγεί σε δημιουργική διάθεση, αντιθέτως, σκοτώνει κάθε ανάγκη εξέλιξης, αφού πνίγεται στη μιζέρια της ματαιότητας.
Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω από τον τρόπο που τέθηκε το θέμα:
Ξέρετε ανθρώπους που, ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή τους, θα βρουν κάτι να τους ενοχλεί;
Δεν έχω πολλά να πω για το θέμα, απλώς αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να φταίει και κάποιος γίνεται έτσι; Νομίζω είναι πολύ βασανιστικό αντί να χαίρεσαι τα δέκα καλά που έχεις ή μόλις έζησες να επικεντρώνεσαι (σχεδόν) διαρκώς στα τρία κακά που σε βρήκαν ή στο ότι τα καλά μόλις τελειώσαν..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-06-09
22:17
Σε κάνω μια δεύτερη παράθεση για να προτρέψω τους αγαπητούς συνομιλητές να δουν την νέα ομιλία που ανέβασα στο θέμα του TED . Σχετίζεται με αυτή την παράμετρο που αναφέρεις και έχει σαφέστατα σχέση με το ανικανοποίητο που πέρα από ατομικό γνώρισμα, αποτελεί γνώρισμα της κοινωνίας και του πολιτισμού μας.""Αλλίμονο"" αν τα προϊόντα της κοινωνίας δεν είχαν εφήμερο χαρακτήρα.
Πώς θα εξασφαλιζόταν η διαρκής κατανάλωσή τους;;
Έτσι και ήταν εφικτό να εφαρμοστούν (και μάλιστα από τους περισσότερους) καστανεντιακές, δονχουανικές και συναφείς σκέψεις, το σύστημα θα είχε βαρέσει φαλημέντο...
Σε αυτή την ομιλία ο Barry Schwartz δίνει μια ακόμη εξήγηση για το ανικανοποίητο αποδίδοντάς το στις υπερβολικά πολλές επιλογές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-06-09
21:28
""Αλλίμονο"" αν τα προϊόντα της κοινωνίας δεν είχαν εφήμερο χαρακτήρα.
Πώς θα εξασφαλιζόταν η διαρκής κατανάλωσή τους;;
Έτσι και ήταν εφικτό να εφαρμοστούν (και μάλιστα από τους περισσότερους) καστανεντιακές, δονχουανικές και συναφείς σκέψεις, το σύστημα θα είχε βαρέσει φαλημέντο...
Ναι, πράγματι ισχύει αυτό για το σύστημα. Εμείς από τη δική μας πλευρά, μπορούμε όμως να επιλέξουμε πόσο θύματά του θα είμαστε. Να ξεφύγεις ολοκληρωτικά από το σύστημα δε μπορείς, τουλάχιστον θέτεις τα όριά σου, για να βρίσκεσαι σε ισορροπία.
Δονχουανικά () μιλώντας, το "σβήσιμο της προσωπικής ιστορίας" είναι το πρώτο βήμα για το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου και την απελευθέρωση από το Εγώ.Πέραν του κινηματογράφου πάντως, δεν ξέρω πόσο συχνά παρατηρούνται και στην πραγματική ζωή τα γνωρίσματα μιας τέτοιας προσωπικότητας, εάν βέβαια είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοια...
Αυτό δεν είναι άλλωστε (το εγώ) που εκδηλώνει το ανικανοποίητο;
Φυσικά δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Υπάρχουν πάντα και οι διαβαθμίσεις του γκρι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-06-09
18:30
Σε αυτό Άγγελε, μπορεί να φταίει η μετάφρασή μου. Στο πρωτότυπο πάντως είναι Moderation.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-06-09
17:41
Θα έχετε ακούσει πιθανότατα για τους μοναχούς στο Θιβέτ που δημιουργούν περίτεχνες μαντάλες από άμμο κι έπειτα τις αφήνουν να παρασυρθούν από τον άνεμο. Ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: Τα πάντα είναι παροδικά και αναλώσιμα και η ευτυχία βρίσκεται στη χαρά της δημιουργίας.
"Η Ιθάκη δε σε γέλασε...Σου χάρισε το ωραίο ταξίδι".
Πιστεύω πως σε αυτό οφείλεται το ανικανοποίητο, τουλάχιστον στις δικές μας υπερκαταναλωτικές κοινωνίες, αγαθών αλλά και συναισθημάτων: Στην αέναη αναζήτηση μιας ψευδεπίγραφης ασφάλειας που έχει σαν στόχο την ακινητοποίηση της στιγμής.
Η στιγμή είναι ένα κομμάτι ευτυχίας. Η εναλλαγή των στιγμών και αποδοχή των όσων φέρνει η ζωή, είναι μάλλον πιο κοντά σʼ αυτό που θα ονομάζαμε ευτυχία.
Η ανησυχία μας οφείλεται στην ανικανότητά μας να συνειδητοποιήσουμε ότι η χαρά βρίσκεται στη ροή της ζωής, στην αποδοχή των αέναων αλλαγών της. Η προσπάθειά μας να σταματήσουμε το χρόνο άρα και την αλλαγή, μας κάνει δυστυχισμένους.
Η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ποτέ, ήταν να μην παίρνω τη ζωή πολύ στα σοβαρά.
Κι εγώ όπως και η Corpse το έχω νιώσει αυτό με τις διακοπές και κατά τη διάρκειά τους, δε σας κρύβω ότι έχω ευχηθεί να διαρκούσαν για ...πάντα. Η στάση στη φύση, σημαίνει θάνατο. Οι αλλαγές όμως τρομάζουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να αισθάνονται ανασφαλείς. Όταν σκέφτεσαι πως αυτό που ζείς κάποτε θα τελειώσει, …χάνεις τη χαρά αυτού που ζείς, χάνεις τη ροή της στιγμής.
Το μόνο που πραγματικά λείπει από τους ανικανοποίητους ανθρώπους, είναι αυτό που είπε παραπάνω η Καλυψώ: "Να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους". Αυτό είναι το πρώτο που χρειάζεσαι για να υπερνικήσεις το ανικανοποίητο. Είναι σαν το καλάθι που μέσα του θα μαζέψεις κάθε λογής καρπούς: Πτυχίο, καλή δουλειά, καλό σύντροφο, παιδιά..κτλ. Χωρίς καλάθι δε μπορείς να τα κρατήσεις όλʼ αυτά στις χούφτες σου και οι ανικανοποίητοι άνθρωποι, μοιάζουν να έχουν ξεχάσει το καλάθι τους στο σπίτι...
Η κάρτα στην οποία βρισκόμαστε τώρα στις Ταρώ, ο Τροχός της Τύχης, μιλάει συμβολικά ακριβώς γιʼ αυτό. Οι καταστάσεις που μπορούμε να ζήσουμε, ή θέλουμε να αποφύγουμε, τα αγαθά που θέλουμε να αποκτήσουμε, βρίσκονται στην περιφέρεια του Τροχού. Αν παγιδευτούμε στην κίνησή του, εύλογα παρασυρόμαστε πότε στην κορφή και πότε στον πάτο. Η λύση δεν είναι να σταματήσουμε τον Τροχό, αυτό είναι αδύνατον. Η λύση είναι να τον διαπεράσουμε, να εστιάσουμε στο κέντρο του που παραμένει ακίνητο. Η λύση είναι να αγαπήσουμε την ανασφάλεια της αλλαγής.
Καθώς έγραφα μου ήρθαν στο μυαλό δυο πράγματα: Η ταινία “The Fountain” και ο "Ειρηνικός Πολεμιστής" του Dan Millman.
Την ταινία σας συμβουλεύω να τη δείτε. Από το βιβλίο του Dan Millman, σας παραθέτω μερικά σχετικά αποσπάσματα:
Εάν δε πάρεις αυτό που θέλεις, υποφέρεις· αν σου έρθει αυτό που δε θέλεις, πάλι υποφέρεις· ακόμη κι όταν παίρνεις ακριβώς αυτό που θέλεις, υποφέρεις επειδή δε μπορείς να το έχεις για πάντα. Το μυαλό σου είναι το μπέρδεμα. Θέλει να απελευθερωθεί από την Αλλαγή. Να ελευθερωθεί από την υποχρέωση της ζωής και του θανάτου. Αλλά η αλλαγή είναι νόμος και όσο κι αν προσποιηθείς, αυτή η πραγματικότητα δε θʼ αλλάξει.
Dan Millman: Η ζωή έχει μόνο 3 κανόνες;
Socrates: Ναι, και τους ξέρεις ήδη...
Dan Millman: Παραδοξότητα, Χιούμορ και Αλλαγή.
Socrates: Παραδοξότητα...
Dan Millman: Η ζωή είναι ένα μυστήριο. Μη χάνεις το χρόνο σου προσπαθώντας να την εξηγήσεις.
Socrates: Χιούμορ...
Dan Millman: Να έχεις χιούμορ, ειδικά σε ό,τι αφορά τον εαυτό σου. Είναι αστείρευτη δύναμη.
Socrates: Αλλαγή...
Dan Millman: Να ξέρεις ότι τίποτα δεν παραμένει ίδιο.
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να τα εξηγήσει όλ' αυτά σε κάποιον άλλο. Δε ξέρω καν αν υπάρχει συγκεκριμένη βοήθεια που δίνεται στον ασθενή σαν φάρμακο. Το ίδιο ερέθισμα σε διαφορετικούς ανθρώπους έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Όποιος πάντως το έχει ζήσει, ξέρει πιστεύω να το εξηγεί καλύτερα...
"Η Ιθάκη δε σε γέλασε...Σου χάρισε το ωραίο ταξίδι".
Πιστεύω πως σε αυτό οφείλεται το ανικανοποίητο, τουλάχιστον στις δικές μας υπερκαταναλωτικές κοινωνίες, αγαθών αλλά και συναισθημάτων: Στην αέναη αναζήτηση μιας ψευδεπίγραφης ασφάλειας που έχει σαν στόχο την ακινητοποίηση της στιγμής.
Η στιγμή είναι ένα κομμάτι ευτυχίας. Η εναλλαγή των στιγμών και αποδοχή των όσων φέρνει η ζωή, είναι μάλλον πιο κοντά σʼ αυτό που θα ονομάζαμε ευτυχία.
Η ανησυχία μας οφείλεται στην ανικανότητά μας να συνειδητοποιήσουμε ότι η χαρά βρίσκεται στη ροή της ζωής, στην αποδοχή των αέναων αλλαγών της. Η προσπάθειά μας να σταματήσουμε το χρόνο άρα και την αλλαγή, μας κάνει δυστυχισμένους.
Η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ποτέ, ήταν να μην παίρνω τη ζωή πολύ στα σοβαρά.
Κι εγώ όπως και η Corpse το έχω νιώσει αυτό με τις διακοπές και κατά τη διάρκειά τους, δε σας κρύβω ότι έχω ευχηθεί να διαρκούσαν για ...πάντα. Η στάση στη φύση, σημαίνει θάνατο. Οι αλλαγές όμως τρομάζουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να αισθάνονται ανασφαλείς. Όταν σκέφτεσαι πως αυτό που ζείς κάποτε θα τελειώσει, …χάνεις τη χαρά αυτού που ζείς, χάνεις τη ροή της στιγμής.
Το μόνο που πραγματικά λείπει από τους ανικανοποίητους ανθρώπους, είναι αυτό που είπε παραπάνω η Καλυψώ: "Να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους". Αυτό είναι το πρώτο που χρειάζεσαι για να υπερνικήσεις το ανικανοποίητο. Είναι σαν το καλάθι που μέσα του θα μαζέψεις κάθε λογής καρπούς: Πτυχίο, καλή δουλειά, καλό σύντροφο, παιδιά..κτλ. Χωρίς καλάθι δε μπορείς να τα κρατήσεις όλʼ αυτά στις χούφτες σου και οι ανικανοποίητοι άνθρωποι, μοιάζουν να έχουν ξεχάσει το καλάθι τους στο σπίτι...
Η κάρτα στην οποία βρισκόμαστε τώρα στις Ταρώ, ο Τροχός της Τύχης, μιλάει συμβολικά ακριβώς γιʼ αυτό. Οι καταστάσεις που μπορούμε να ζήσουμε, ή θέλουμε να αποφύγουμε, τα αγαθά που θέλουμε να αποκτήσουμε, βρίσκονται στην περιφέρεια του Τροχού. Αν παγιδευτούμε στην κίνησή του, εύλογα παρασυρόμαστε πότε στην κορφή και πότε στον πάτο. Η λύση δεν είναι να σταματήσουμε τον Τροχό, αυτό είναι αδύνατον. Η λύση είναι να τον διαπεράσουμε, να εστιάσουμε στο κέντρο του που παραμένει ακίνητο. Η λύση είναι να αγαπήσουμε την ανασφάλεια της αλλαγής.
Καθώς έγραφα μου ήρθαν στο μυαλό δυο πράγματα: Η ταινία “The Fountain” και ο "Ειρηνικός Πολεμιστής" του Dan Millman.
Την ταινία σας συμβουλεύω να τη δείτε. Από το βιβλίο του Dan Millman, σας παραθέτω μερικά σχετικά αποσπάσματα:
Εάν δε πάρεις αυτό που θέλεις, υποφέρεις· αν σου έρθει αυτό που δε θέλεις, πάλι υποφέρεις· ακόμη κι όταν παίρνεις ακριβώς αυτό που θέλεις, υποφέρεις επειδή δε μπορείς να το έχεις για πάντα. Το μυαλό σου είναι το μπέρδεμα. Θέλει να απελευθερωθεί από την Αλλαγή. Να ελευθερωθεί από την υποχρέωση της ζωής και του θανάτου. Αλλά η αλλαγή είναι νόμος και όσο κι αν προσποιηθείς, αυτή η πραγματικότητα δε θʼ αλλάξει.
~~~
Ένας πολεμιστής δεν εγκαταλείπει αυτά που αγαπά, βρίσκει την αγάπη σε αυτά που κάνει.
~~~
Dan Millman: Η ζωή έχει μόνο 3 κανόνες;
Socrates: Ναι, και τους ξέρεις ήδη...
Dan Millman: Παραδοξότητα, Χιούμορ και Αλλαγή.
Socrates: Παραδοξότητα...
Dan Millman: Η ζωή είναι ένα μυστήριο. Μη χάνεις το χρόνο σου προσπαθώντας να την εξηγήσεις.
Socrates: Χιούμορ...
Dan Millman: Να έχεις χιούμορ, ειδικά σε ό,τι αφορά τον εαυτό σου. Είναι αστείρευτη δύναμη.
Socrates: Αλλαγή...
Dan Millman: Να ξέρεις ότι τίποτα δεν παραμένει ίδιο.
~~~
Ξύπνα! Αν ήξερες με βεβαιότητα ότι πάσχεις από μια θανατηφόρα ασθένεια...αν είχες λίγο χρόνο ζωής, δε θα σπαταλούσες λεπτό. Ε, λοιπόν εγώ σου λέω ότι πάσχεις από μια θανατηφόρα ασθένεια: Ονομάζεται Γέννηση. Δεν έχεις παρά λίγα χρόνια ζωής ακόμη. Το ίδιο ισχύει για όλους. Γιʼ αυτό να είσαι χαρούμενος τώρα, χωρίς λόγο...αλλιώς δε θα καταφέρεις να είσαι χαρούμενος ποτέ.
~~~
Μετριοπάθεια; Είναι μετριότητα, φόβος και κρυφή σύγχυση. Είναι το δίλημμα του διαβόλου. Ούτε δράση, ούτε ακινησία. Είναι ο ασταθής συμβιβασμός που δεν κάνει κανέναν χαρούμενο. Η μετριοπάθεια είναι για τους ήπιους, τους απολογητικούς, για τους αναποφάσιστους του κόσμου που φοβούνται να πάρουν θέση. Είναι για όσους φοβούνται να γελάσουν ή να κλάψουν, για όσους φοβούνται να ζήσουν ή να πεθάνουν. Η μετριοπάθεια είναι χλιαρότητα. Η προτίμηση του διαβόλου.
~~~
Ο πόνος είναι ένα σχετικά αντικειμενικό φυσικό φαινόμενο· η δυστυχία είναι η ψυχολογική μας αντίσταση σε αυτό που συμβαίνει. Τα γεγονότα μπορεί να δημιουργούν φυσικό πόνο, αλλά δεν δημιουργούν αυτά καθʼ εαυτά τη δυστυχία. Η αντίσταση δημιουργεί τη δυστυχία. Η ένταση δημιουργείται όταν το μυαλό αντιστέκεται σε αυτό που συμβαίνει... Το μόνο πρόβλημα στη ζωή σου είναι η αντίσταση του μυαλού σου στη ζωή, καθώς αυτή ξετυλίγεται.
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να τα εξηγήσει όλ' αυτά σε κάποιον άλλο. Δε ξέρω καν αν υπάρχει συγκεκριμένη βοήθεια που δίνεται στον ασθενή σαν φάρμακο. Το ίδιο ερέθισμα σε διαφορετικούς ανθρώπους έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Όποιος πάντως το έχει ζήσει, ξέρει πιστεύω να το εξηγεί καλύτερα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.