Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
23-09-09
02:43
Kαλώς ήρθες Death Habit
Mε το "καλημέρα" άνοιξες πολύ ωραίο θέμα.
Στο καληνύχτα θα 'χει κάνει το χούι επάγγελμα (μπρρρ)
Επιστροφή στο μέλλον που'ναι καταφύγιο καθότι το παρόν είναι σχεδόν νεκρό...
είχα καταλήξει τότε στο ότι μόνο ένας άνθρωπος που έχει δεχτεί τον εαυτό του με τα ελαττώματα και τις ιδιοτροπίες του......είναι αυτός που δε σηκώνει το βαρύ αυτό φορτίο.[/B]
Κουντερολογώντας (), το πιο βαρύ φορτίο μας συνθλίβει, μας κάνει να λυγίζουμε. Αλλά στην ερωτική ποίηση όλων των αιώνων, η γυναίκα επιθυμεί να δεχτεί το φορτίο του αντρικού κορμιού. Το πιο βαρύ φορτίο είναι λοιπόν ταυτόχρονα και η εικόνα της πιο έντονης ζωικής ολοκλήρωσης.
Σ'αντιστάθισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ον να γίνεται πιο ελαφρύ από τον άνεμο, να πετάει, ν'απομακρύνεται από τη γη.
Άραγε τι θα'χε να πει ο Κουλόμπ για όλα αυτά τα φιλοσοφικώς κουλά(μπ);
Ηρώ, ας μη ξεχνάμε το βάρος της αυτογνωσίας, το βάρος του να γνωρίζεις χωράει και την ευθύνη και τον χειρισμό της επίγνωσης, άρα αμέσως σε ανεβάζει 3 νούμερα παντελονιού
Στην πραγματικότητα τίποτα δε σε ξαλαφρώνει.
Ούτε η επίγνωση, ούτε η ανάληψη ευθύνης.
Η ίδια βαρύτητα σε τραβάει κάτω, το ίδιο απερίγραπτα ονειροπόλος παραμένεις χαζεύοντας τα σύννεφα με κουνελομορφές.
..όμως η αιώνια επιστροφή είναι μια διαρκής σκοτοδίνη,
μια καταδικαστική απόφαση με τον ήχο του σφυριού εκατό φορές δυναμωμένο.
Ό,τι κάνουμε, είπε ο Κούντερα δια στόματος Νίτσε έχει πάντα ένα φευγαλέο χαρακτήρα στη σκέψη ότι το κάναμε και τετέλεστε κι αν θέλουμε να γυρίσουμε σε αυτό αρκούν μερικές ιχνηλασίες με flash back memory.
Αυτό συνειδησιακά και μόνο λειτουργεί για πολλούς σαν ελαφρυντικό, συγχωροχάρτι, κανάκευμα, το "δε πειράζει, λάθη γίνονται" και παίζει ρόλο παρεμποδιστού στο να φανούμε αντάξιοι των ευθυνών μας μπρος στα λάθη μας και να βάλουμε το υπερεγώ να πάρει τον υπνάκο του...
Θεριεύει ο εγωισμός μας από την επίγνωση του διαρκούς εφήμερου των πράξεών (ή μη πράξεών) μας...
και ορθώς ξεσπαθώνει ο Κουντεροκούντερας απορώντας "μα μπορεί κανείς να καταδικάσει ό,τι είναι εφήμερο?" Τα πορτοκαλιά σύννεφα του δειλινού φωτίζουν όλα τα πράγματα με τη γοητεία της νοσταλγίας, ακόμα και την καρμανιόλα.
Ουσιαστικά είναι όλα επιτρεπτά υπο τη βάση της προσωρινότητας (ακόμη και του πόνου του ανθρώπου και των πραγμάτων, καρρυωτακικά σπίκινγκ)..
Όλα συγχωρούνται, όλα προχωρούν. Ξεχνώντας βαδίζουμε μπροστά, που είπε ένας συμπατριώτης του Νίτσε, ο Μπρεχτ...
Ίσως η ιδέα αυτή του νίτσε έρχεται είτε για να ακυρώσει τη μετα θάνατον ζωή (αφού τα πάντα επιστρέφουν τι νόημα έχει κάθε μελλοντική πράξη ή νεκρανάσταση, αφού πάντα σε μία παλιά επαναλαμβανόμενη θα καταλήγουν) είτε να επιβεβαιώσει βροντερά το "ο θάνατός σου η ζωή σου κι η ζωή σου ο θάνατός σου" εις όποια δύναμη υψωμένο, γουστάρετε.
Σίγουρα πάντως κάνει τον βαρύ υπέρβαρο και τον ελαφρύ μπουχέσα
Ο λόγος μας έχει καταστεί αδιέξοδος όπως κι η ζωή μας και καμία αιώνια επιστροφή ούτε το αντίθετό της μας σώνει.
Η γνώμη μου πάντα βέβαια!
@Δεσμώτη (των παθών σου)
Δίχως πάθη,
πλήθος λάθη.
Απαθέστατε (κι άρα σφαλερέ)
Σαφώς και δεν καταργούνται (οι σημασίες των πράξεων) σε πείσμα της θεωρίας των "φιλοσόφων" του...θεωρείου (υπερ-ώου)
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η αιώνια επιστροφή είναι κάτι σαν τα....windows (που τόσο περιφρονείς)
Tα windows είναι διαρρηγμένα παντζούρια με σπασμένες ασφάλειες και ανύπαρκτη τζαμαρία. Κάσες ορφανές!
Αν η ιδέα της επιστροφής θα ήταν ένα κόνσεπτ σε στυλ windows ξανά και ξανά, τότε θα επέστρεφα αιωνίως στον σπέκτρουμ από άλλο δρόμο!
Και μη λησμονείς τα λόγια του Παρμενίδη, ότι τα ζεύγη αντιθέτων (Άγγελος-Δαίμων, πχ) κυριαρχούν και ερεθίζουν! Επομένως και βάσει της θεωρίας της ατέρμονης επανόδου, σε βλέπω κήλωνα Πρίαπο με χειράμαξα!!!!!!!!!!!!!!
Συμπαθής είναι πάντα ο λόγος που αρθρώνεται - έστω και ασυνείδητα- στα πλαίσια ενός “αναγεννησιακού” ρεύματος που (ελπίζω να) υποβόσκει, αλλά όπως είπε και ο Bod Dylan:
“You can always go back but you canʼt go back all the way”.
Πάντως τον οργασμό δε τον έχω σίγουρο γιατί η χειράμαξα θα βγάλει άκανθους κι έχω τη τάση να πιστεύω στο δόγμα της μη βλάβης (θαρρώ λέγεται ahimsa, η μη βία…αν και ίσως ακόμα κι αυτό -παρότι δεν είναι ακραίο- είναι δύσκολο, πώς να κοπάσεις τόσο πολύ το αυνανιζόμενο ζώο μέσα σου; Πώς να το κατευνάσεις; )
Ίσως είναι προτιμότερο κάτι τέτοιο, λιγότερο ουτοπιστικό από αυτήν την Αγάπη που διαρκώς παρανοείται. Αυτήν την αγάπη που πότε γίνεται ανθρωπιστική, πότε ερωτική και αυτό το “πότε” καταλήγει να γίνεται ποτέ και στο ένα και στο άλλο. λολ or what?
Υπάρχει μια τεράστια (ψυχολογική) διαφορά ανάμεσα σε έναν ήρωα πολέμου που σφάζει ανθρώπους για να δικαιολογήσει μετάλλια τιμής κι ανδρείας και στον ίδιο πάλι που σφάζει, ξανασφάζει, ξαναματασφάζει και από το αίμα γεννιέται ένας παραπόταμος στον οποίο φυτρώνουν τα εντόσθια των σφαγμένων που κολυμπάνε...
...για πάντα
Είναι πιο ελαφρύ από ο,τι νομίζουμε τελικά να είμαστε βαρύτεροι κι από μπετόν.
Τελικά τι γίνεται στο τέλος με τον Τόμας;
Έχει κάποια σημειολογία η νυχτοπεταλούδα και το αμπαζούρ κι ο (μακρινός) ήχος του πιάνου και του βιολιού?
Ρε μπας και το μπερδεύω με τον (γ)καμύ;
υγ. ρίχνω και μια ιδέα στο πάνελ:
Ένας από τους δρόμους στη φωνή μας (επιστρέφοντας ή όχι στον γνώριμό μας (προγενέστερο?) εαυτό είναι και η συνομιλία με φωνές αγαπημένες…
Υπάρχει δρόμος. Καλό ταξίδι μας, λοιπόν…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.