rascal_gd
Περιβόητο μέλος
Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
28-09-09
04:16
Τ'ακουσαμε κι αυτο!!Αν κάποιος τάσσεται υπέρ της ομοφυλοφιλίας τότε πως ο ίδιος δεν είναι γκέυ; Ή λέει ψέματα στον εαυτό του ή στους αλλους. Εσύ είσαι που αυτήν την προτίμηση, να είσαι στρέιτ, και να είσαι στρέιτ ακριβώς επειδή δεν σου αρέσει να είσαι γκέυ, αλλιώς θα ήσουν γκέυ, την ονομάζεις "παράνοια", "ψυχοπάθεια", "μενος" κλπ κλπ
Δηλαδη το οτι υποστηριζω πως ο καθενας μπορει να ειναι διαφορετικος με το δικο του χαρακτηριστικο τροπο χωρις αυτο να ενοχλει εμενα σημαινει οτι αφομιονω αυτοματα την ιδιοτητα του αλλου;;!!!!!!
Και σου λεω, πως εγω μ'ενα φιλο μου προχωραμε στο δρομο φορωντας φαρδυα ρουχα, το καπελο στραβα γιατι ακουμε hip-hop και περναει ενας μεταλας διπλα μας με μακρυα μαλλια, μουσια και ντυμενος στα μαυρα. Και ο φιλος μου αρχιζει και φωναζει και να ωρυεται για το lifestyle της μεταλ μουσικης και για το ποσο απαραδεκτο ειναι το ντυσιμο τους και η εμφανιση τους και εγω του λεω οτι "ok, cool bro() ο καθενας ακουει την μουσικη που του ταιριαζει και ντυνεται αναλογως. Δεν δυναμωνει περισσοτερο η φαση μας αν καταστρεψουμε ολα τα αλλα μουσικα ειδη και lifestyles που υπαρχουν"
Μετα απ'αυτο το γεγονος τι ειναι αυτο που κανει τον φιλο μου(που μισει ενα διαφοερετικο μουσικο lifestyle) πιο συνηδειτοποιημενο hip-hoper απο εμενα;; Τιποτα!! Μη σου πω οτι αυτος που αρχιζει να φωναζει και να κατηγορει το διαφορετικο ειναι και πιο ανασφαλης για την ιδιοτητα του εαυτου του..
Αυτα περι χιπ-χοπ, μεταλ και ομοφυλοφιλιας..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
rascal_gd
Περιβόητο μέλος
Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
25-09-09
02:46
Ααα, μπραβο να βαζουμε και τον παραγοντα οικογενοια, γονεις και αδερφια οταν μιλαμε για την εικονα που εχουμε σχηματισει για τον εαυτο μας, γιατι καθε φορα που παω να μιλησω εδω μεσα για γονεις που δεν ξερουν που παν τα τεσσερα πεφτουν ολοι να με φανε..Πες τα ρε Ράσκαλ, νομίζω ότι συνόψισες το όλο ζήτημα με τον καλύτερο τρόπο.
Η διαδικασία είναι μακρά, επώδυνη και διαρκεί για χρόνια. Ο Γκάνταλφ έχει πράγματι κάνει τεράστιες προόδους από την εποχή που μας περιέγραψε ότι ανακάλυψε τη διαφορετικότητά του, μέχρι και σήμερα. Ήδη έχει βρει, όπως τόνισε πολλές φορές θετικά σημεία σε αυτήν και άρχισε να πείθει τον εαυτό του να την αποδεχτεί ως κάτι το συστατικό του κι όχι ως κάτι που η φύση τον υποχρέωσε (τα δύο αυτά ίσως μοιάζουν τα ίδια, όμως έχουν τεράστια διαφορά στη φόρτιση).
Δυστυχώς στη συζήτηση, αν είναι να βγάλουμε κάτι απ' αυτήν, υπάρχει ένα πολύ λεπτό σημείο, όταν μιλάμε για το πού βρίσκεται ο εαυτός μας και πού βρίσκονται οι "άλλοι". Όσον αφορά τον κοινωνικό περίγυρο, στον οποίο εγώ επικεντρώθηκα κυρίως, ισχύουν πράγματι τα όσα έγραψα. Στο βαθμό που αποδέχεσαι τον εαυτό σου, η επιρροή των άλλων σιγά σιγά γίνεται όλο και μικρότερη, μέχρι που στο τέλος σταματάει πια να σε νοιάζει.
Όμως υπάρχει ένα σημείο, μια γκρίζα ζώνη θα έλεγα, όπου τα όρια μεταξύ ημών και των άλλων γίνονται θολά κι επικαλύπτονται. Το σημείο αυτό είναι δυστυχώς η οικογένεια, για το οποίο είπε αρκετά ο Γκάνταλφ, ωστόσο απέφυγα έως τώρα να το θίξω, θέλοντας να τελειώσουμε τη συζήτηση για τον απλό κοινωνικό περίγυρο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι γονείς και τ' αδέλφια μας, έχουν μια προνομιακή θέση μέσα μας, σε βαθμό που η μη αποδοχή από αυτούς έχει άμεση αντανάκλαση στο εσωτερικό μας, τέτοια που δεν μας επιτρέπει να δούμε τον εαυτό μας ως κάτι εντελώς ξεχωριστό από αυτούς. Η σχέση μας με τους γονείς μας μάς ακολουθεί και μας στοιχειώνει σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής μας και δεν είναι καθόλου εύκολο κανείς ν' αποστασιοποιηθεί απ' αυτούς, ακόμη κι αν τους κόψει την καλημέρα. Στην καλύτερη περίπτωση, οι πιο τυχεροί και οι πιο σοφοί, φτάνουν να ξεπεράσουν σε κάποιο βαθμό αυτόν τον δεσμό, σε αρκετά ώριμη ηλικία και τότε πάλι θα έχουν να το καυχιούνται.
Είχα την τύχη να έχω γονείς που ήξερα πως θα μ' αποδέχονταν ακόμη κι αν έκανα πράγματα που θα τους φαίνονταν απορριπτέα (πράγμα που μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω και στην πράξη μόλις στα 40 μου). Ήξερα ότι ακόμη και εάν ήμουν ομοφυλόφιλος, ή ό,τι άλλο, θα συνέχιζαν να μ' αγαπούν έστω κι αν αυτό τους πλήγωνε. Αυτός ήταν και ο λόγος, όπως υπονόησε και ο Γκάνταλφ σε κάποιο από τα ποστ του, που είχα τόσο θράσος απέναντι σε όλον τον υπόλοιπο περίγυρο κι έπαιρνα το ρόλο του ομοφυλόφιλου, του περιθωριακού, του καταφρονεμένου, σε μια ένδειξη έμπρακτης συμπαράστασης προς τον αδικημένο και κοινωνικής προβοκάτσιας όπως εκτενώς εξήγησα.
Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι με τους οποίους έχω συζητήσει, έχουν ακριβώς αυτό το παράπονο και την πληγή μέσα τους: Το ότι οι γονείς τους τούς απέρριψαν επειδή δεν ταίριαζαν στην νόρμα που εκείνοι είχαν ορίσει ως το "αποδεκτό". Αυτό είναι νομίζω που δημιουργεί και τον μεγαλύτερο τρόμο σ' ένα νέο παιδί, όταν συνειδητοποιεί τη διαφορετικότητά του. Όλα τ' άλλα, περί ανόητων συμμαθητών και καφρικού περίγυρου, είναι απλά εκλογικεύσεις που ως σκοπό τους έχουν τη μετάθεση του προβλήματος από αυτούς που αγαπάμε, σε εκείνους που στην πραγματικότητα δεν μας νοιάζουν και πολύ.
Φίλε Γκάνταλφ, όλα τα πράγματα γίνονται εξελικτικά και με τα χρόνια. Θα σου πω απλά ότι όπως έλεγε ο Έρμαν Έσσε, κάθε άνθρωπος, κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως, δεν μπορεί να ενηλικιωθεί εάν προηγουμένως δεν "σκοτώσει" μέσα του τους γονείς του, έννοια η οποία είναι ιδιαίτερα δυσνόητη στην πράξη και ίσως ακόμη και παρεξηγήσιμη.
Ο σκοπός μου δεν ήταν να σ' εκνευρίσω (αν και μεταξύ μας τα κατάφερα καλά σ' αυτό ). Σε είχα δει ν' ανοίγεις την καρδιά σου και σκέφτηκα πως προσωπικά δεν μου έφτανε να σε χτυπήσω συγκαταβατικά στην πλάτη και να σου πω πόσο σου συμπαραστέκομαι, ή πόσο σε λυπάμαι όπως είναι η συνήθης τακτική των αδιάφορων. Σκοπός μου ήταν να πάμε ένα θέμα συζήτησης που μέχρι τώρα είχε κινηθεί μόνο σε τούτο το επιφανειακό επίπεδο, στην καλύτερη περίπτωση και σε ανούσιες αντιπαραθέσεις στην χειρότερη, ένα βήμα προς τα μέσα, λίγο πιο βαθιά. "Όποιος αγαπά παιδεύει" λέει η παροιμία. Ελπίζω να συγχωρήσεις τη χαοτική παλαβομάρα μου και το γεροντικό μου πείσμα...
Μικρη παρεμβαση οφ-τοπικ αν και δεν ειναι και τοσο..
Για εναν ομοφυλoφιλο ειναι πολυ σημαντικο η αποδοχη του απ'την οικογενοια του. Oπως για καθε ιδιαιτερο παιδι κυριως.. Γι'αυτο εχω την εντυπωση χωρις να μιλαω απο μεσα οτι το καλυτερο θα ηταν η οικογενια να το μαθει οσο γινεται αργοτερα.. Οταν αρχισει καποιος να παταει στα ποδια του και δεν ειναι τοσο πολυ εξαρτημενη η αυτοεικονα του απ'τους δικους του (παντα ειναι, αλλα οχι το ιδο σημαντικη ή τουλαχιστον διαφορετικα αντιμετωπισιμη οσο περνανε τα χρονια) νομιζω ειναι το καλυτερα χρονικο σημειο για την αποκαλυψη μιας προκειμενης ομοφιλοφιλιας..
Γιατι να υποστεις την βαρια ατμοσφαιρα που θα υπαρχει στο σπιτι οσο εσυ μεγαλωνεις και αναπτυσεσαι;; Ειναι κατι που θα σε στιγματισει οσο να 'ναι.. Εκτος κι αν οι γονεις σου ειναι αρκετα ανοιχτομυαλοι και μ'αυτο το τροπο σου βαλουν φτερα στα ποδια! Αλλα σε καμια περιπτωση δεν χρειαζεται να το ρισκαρεις.. (προσωπικη αποψη)
Ολα αυτα χωρις να ξερω πως ειναι να εισαι ομοφυλοφιλος σε μια οικογενια αλλα γνωριζοντας ποσο μεγαλη επιδραση ασκουν στην αυτοεικονα σου τα κοντινα σου προσωπα που αγαπας πιο πολυ απ'ολους σε κρισιμες ηλικιες οπως αυτης, της εφηβειας.. Και καλο ειναι να μην παιζουμε με εμας.. Ειναι οτι πιο σημαντικο εχουμε..
υγ Ο δευτερος ενικος που χρησιμοποιησα σε αρκετα σημεια δεν πηγαινε πουθενα συγκεκριμενα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
rascal_gd
Περιβόητο μέλος
Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
25-09-09
01:12
Δεν το μπερδεψε κανεις.Βρε παιδιά...το ότι κάποιος έχει αποδεχτεί τον εαυτό του δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δει κάποια αρνητικά στοιχεία που υπάρχουν στην κοινωνία και αρνητικές απόψεις που αφορούν την ομοφυλοφιλία..Ή κάποιες δυσκολίες που προκύπτουν και είναι ολοφάνερες....
Μην μπερδεύουμε το ένα με το άλλο...
Ειναι γεγονος οτι οσο πιο καλα τα εχεις με τον εαυτο σου, οσο πιο κοντα του εισαι και οσο πιο ευσυνειδητη εικονα εχεις αυτου που εισαι τοσο λιγοτερο θα σε πειραζουν τα αρνητικα σχολια και οι αποψεις γι'αυτο που εισαι..
Δεν γινεται να μην σε πειραξουν.. Εκτος κι αν εισαι ο Βουδας..
Αρα ειναι μια λυση και ενας δρομος αφου ειναι πολυ δυσκολο εως και ουτοπικο να αλλαξεις τις μαζικες αντιλληψεις,(χωρις να σταματας να παλευεις για τα δικαιωματα σου μεσα σ'αυτες) να γνωριζεις, να συμφιλιωνεσαι και να προχωρας μαζι με τον εαυτο σου.
Το προβλημα που υπαρχει γυρω απ'το θεμα της ομοφυλοφιλιας εχει πολλα παρακλαδια. Απλα εχουμε πεσει με τα μουτρα απο πανω και το αναλυουμε απο ολες τις μεριες ταυτοχρονα και ετσι δεν βγαινουν ευκολα συμπερασματα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.